แดนนิรมิตเทพ บทที่ 395
เวินฉิงเตือนอยู่ด้านหลังด้วยความกังวล “เสี่ยวโม่ อย่าประเมินศัตรูต่ำเกินไป!”
เฉินโม่พยักหน้า “พี่เวินฉิง วางใจเถอะ ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถทำร้ายผมได้!”
หลี่ซู่เฟินค้อนใส่เฉินโม่และด่าว่า “พูดไร้สาระอีกแล้ว อย่าอวดเก่ง!”
เวินฉิงปิดปากแล้วหัวเราะเยาะ บางทีมีเพียงหลี่ซู่เฟินเท่านั้นที่สามารถทำให้เฉินโม่ยอมแพ้ได้
เฉินโม่มองเวินฉิงแล้วยักไหล่ด้วยความเก้อเขิน จากนั้นหันไปมองหนานกงหลินเทียนอีกครั้ง
หนานกงหลินเทียนมองเฉินโม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม และกล่าวเยาะเย้ย “ไอ้หนุ่ม ก่อนมาฉันได้ยินว่าแกหยิ่งผยองมาก วันนี้ได้เห็นแกแล้ว ฉันรู้สึกว่าแกไม่ได้หยิ่งผยองธรรมดา แต่หยิ่งผยองจนถึงขีดสุด!”
“พ่อแม่ของแกละเลยการอบรมสั่งสอนแก ตอนนี้ฉันสั่งสอนแกแทนพวกเขาเอง ทำให้แกรู้ว่าอะไรคือกบในกะลา!”
พลังบนร่างกายของหนานกงหลินเทียนพุ่งสูงขึ้น ร่างของเขาเปล่งประกาย ปล่อยพลังหมัดมาที่เฉินโม่
หนานกงหลินเทียนด่าว่าเฉินโม่ขาดการอบรมสั่งสอนต่อหน้าหลี่ซู่เฟิน ช่างเลวทรามจริง ๆ เจตนาฆ่าที่อยู่ในใจของเฉินโม่ ตอนนี้เจตนาฆ่านั้นรุนแรงขึ้น
สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ ขณะที่หนานกงหลินเทียนโจมตีมา เขาโบกสะบัดมือแล้วตบไปที่หน้าหนานกงหลินเทียน ทำให้เขากระเด็นออกไปทันที
“ความแข็งแกร่งแค่แดนในชั้นสูงสุดเท่านั้น ยังกล้าอวดดีต่อหน้าฉัน รนหาที่ตาย!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หนานกงหลินเทียนถูกเฉินโม่ตบหน้าไปกระแทกกับโต๊ะสามตัว ก่อนจะกลิ้งลงบนพื้น เฉินโม่ยังไม่อยากจะฆ่าเขา มิเช่นนั้นตอนนี้ศีรษะของ หนานกงหลินเทียนอยู่บนพื้นแล้ว
“ปรมาจารย์แดนแปรภาพ!”
หนานกงหลินเทียนมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาเป็นความหวังของตระกูลหนานกงมาโดยตลอด ฝึกถึงแดนในชั้นสูงสุดตั้งแต่อายุยังน้อย เขาได้รับการสนับสนุนจากคนของตระกูลหนานกงมากมาย จึงทำให้เขามีนิสัยเย่อหยิ่ง
คราวนี้เขารับปาก หยางหมิงหยู่ว่าจะออกหน้าจัดการเฉินโม่แทน เขาได้ยินมาว่าเฉินโม่เป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งเท่านั้น เขาคิดว่าอย่างมากสุดเฉินโม่เป็นได้แค่นักบู๊แดนในชั้นสมบูรณ์เท่านั้น
สำหรับข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องของเฉินโม่ที่หยางหมิงหยู่บอกเล่า หนานกงหลินเทียนไม่เชื่อแม้แต่น้อย คิดว่าคนธรรมดาพวกนั้นพูดเกินจริงเท่านั้น
ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่เขาได้ประมือกับเฉินโม่ไปหนึ่งครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นพลังบำเพ็ญของเฉินโม่ได้ เขาคิดว่าความแข็งแกร่งของเฉินโม่นั้นพอ ๆ กับตนเอง
แต่เมื่อพวกเขาสองคนเผชิญหน้าอย่างแท้จริง หนานกงหลินเทียนพบว่าเฉินโม่แข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดไว้มาก กระทั่งเขาไม่สามารถต้านทานได้
ว่านเหวินโยวที่กำลังเฝ้ามองอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นว่าหนานกงหลินเทียนได้รับบาดเจ็บ จึงพาคนมาไปช่วยพยุงหนานกงหลินเทียนทันที
“คุณชายหนานกง อาการของคุณหนักไหม?” ว่านเหวินโยวถามด้วยความเป็นห่วง
หนานกงหลินเทียนจับใบหน้าของตนเอง มองเฉินโม่ด้วยความโมโห “ฉันไม่เป็นไร ไม่คิดว่าเจ้าเด็กคนนี้จะถึงแดนปรมาจารย์แล้ว ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พวกเราถอย!”
ความแปลก ๆ แวบเข้ามาในดวงตาของว่านเหวินโยว แต่เขายังคงช่วยพยุง หนานกงหลินเทียนและเตรียมตัวที่จะถอย
อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นว่านเหวินโยวเยาะเย้ย หลังจากนั้นกล่าวกับหนานกงหลินเทียนว่า “คุณชายหนานกง เหม่ยหวา กรุ๊ปนั้นแน่จริง ๆ แขกมาทานอาหารที่นี่แล้วพบว่าอาหารมีปัญหา พวกเขาไม่เพียงไม่ออกมาให้คำอธิบาย แต่กลับสนับสนุนให้คุณชายของเหม่ยหวา กรุ๊ปทำร้ายแขกอีก ผมจะต้องรายงานเรื่องนี้ให้นักข่าวทราบ เพื่อให้คนทั่วหัวเซี่ยตัดสินแทนพวกเรา!”
รอยยิ้มที่เคร่งขรึมปรากฏอยู่บนใบหน้าของหนานกงหลินเทียนเขาเหลือบมองว่านเหวินโยวด้วยความชื่นชม “คุณชายฟางพูดถูก พวกเราต้องเปิดโปงนักธุรกิจใจดำพวกนี้”
เวินฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พูดจาเหลวไหล เห็นได้ชัดว่าคุณเจตนามาก่อกวน แล้วยังทำร้ายคุณอินอีกด้วย ตอนนี้กลับมาแว้งกัดพวกเรา เห็นชัดว่ามันเป็นการใส่ร้ายป้ายสี!”