บทที่ 599 เดินเข้าไปอย่างว่านอนสอนง่าย
ในบาร์
กงซวี่เห็นเยี่ยหวันหวั่นโดนห้อมล้อมทั้งคืน ใบหน้าหล่อสดใสยิ่งไม่น่าดูเข้าไปใหญ่
“ออกไป ออกไปให้หมด พี่เยี่ยเป็นของฉัน ถึงแม้เขาจะดูดวงเป็น ก็ดูให้ฉันแค่นั้น!” กงซวี่ดึงเยี่ยหวันหวั่นออกมานั่งข้างตัวเองอย่างไม่พอใจ
ยังดีที่นายกงซวี่นั่นช่วยสลายวง เยี่ยหวันหวั่นค่อยได้ความสงบกลับมาบ้าง
หลังนั่งลง เยี่ยหวันหวั่นก็ถามหานเซี่ยนอวี่อย่างเสียไม่ได้ “ตกลงพี่ซินพูดถึงฉันว่ายังไง”
หานเซี่ยนอวี่พูดด้วยสีหน้าจนปัญญา “ช่วงนี้เธอเจอใครก็บอกกับทุกคนจริงๆ ว่ามีปรมาจารย์ลัทธิเต๋าคนหนึ่งดูดวงแม่นบอกว่าปีนี้เธอจะได้รับรางวัลจินหลานอะไรพวกนี้…”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจออกมาอย่างปวดหัว
ด้านนี้กำลังพูดคุยกับหานเซี่ยนอวี่อยู่ ฝั่งตรงข้ามก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างตื่นเต้น
เห็นศิลปินหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวล้ำสมัยเดินเข้ามาทำคนมองตาเป็นประกาย มีศิลปินไม่น้อยเข้าไปถามเรื่องเครื่องแต่งกายเขา
เยี่ยหวันหวั่นมองศิลปินหนุ่มที่แต่งตัวล้ำสมัยคนนั้น อดพึมพำขึ้นมาไม่ได้ “ศิลปินหนุ่มตรงกลางคนนั้นคือ…”
หานเซี่ยนอวี่มองเธอ “ทำไม สนใจเหรอ นั่นเป็นศิลปินใหม่ของจวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เซ็นสัญญาผู้จัดการไปแล้ว.
“จวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์?”
ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นนิ่งไปเล็กน้อย
จวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์เป็นบริษัทตัวแทนที่ครอบครัวเฉินเมิ่งฉีเปิด
หานเซี่ยนอวี่อธิบาย “อืม ตั้งแต่สไตล์ลิสเหอจวินเฉิงเข้าร่วมกับจวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์ สองปีนี้ภาพลักษณ์ศิลปินใหม่ของจวี๋ซิงไม่เลวเลย เรียกกันว่าสไตล์ล้ำสมัย ที่สำคัญคือศิลปินใหม่ทุกคนแต่งตัวมีสไตล์เป็นของตัวเอง พูดได้ว่าจวี๋ซิงสามารถผลักดันศิลปินใหม่ได้สำเร็จเร็วขนาดนี้ เหอจวินเฉิงคนนี้สร้างผลงานไว้ไม่น้อยเลย…”
ได้ยินคำพูดของหานเซี่ยนอวี่ ในใจเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและเยือกเย็น
ผลงานของเหอจวินเฉิงอะไรกัน
หลังจากที่เยี่ยมู่ฝานพี่ชายเธอโดนเฉินเมิ่งฉีหลอก ผลงานและชื่อเสียงพวกนี้โดนหัวหน้าสไตล์ลิสเหอจวินเฉิงแห่งจวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์เอาไปครอบครองหมด
เหตุผลของเฉินเมิ่งฉีคือ ถึงยังไงตอนนี้เท่ากับว่าครอบครัวเยี่ยมู่ฝานโดนตระกูลเยี่ยกรุ๊ปปิดกั้นอยู่แล้ว
เฉินเมิ่งฉีบอกพี่ชายเธอว่า กลัวว่าถ้าเขาออกหน้ามากเกินไป ตระกูลเยี่ยกรุ๊ปจะสร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลเฉิน ดังนั้นเลยให้เขาหลบอยู่หลังฉาก แล้วให้เหอจวินเฉินอยู่หน้าฉากแทน ได้รับความดีความชอบจากผลงานของเยี่ยมู่ฝาน
คาดว่าคนที่กำลังมีความรักนั้นไอคิวติดลบจริงๆ…
แล้วพี่ชายเธอยังหลงเชื่อโดยไม่บ่นไม่ว่าสักคำ
ทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อจวี๋ซิงเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เรื่องอะไรที่จะสร้างปัญหาก็ผลักมาที่เขาหมด หลังใช้ประโยชน์จนหมดสิ้นก็โดนถีบออกมา….
เห็นเยี่ยหวันหวั่นสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที หานเซี่ยนอวี่รีบวางแก้วเหล้าในมือ “เกิดอะไรขึ้น สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย”
เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
เพียงแต่โดนคนโง่คนหนึ่งทำอารมณ์เสียเท่านั้นเอง
หานเซี่ยนอวี่มองดูเธอด้วยความไม่สบายใจ ยื่นมือไปลูบหน้าผากเธอ “แน่ใจนะ?”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มปลอบ “ไม่มีอะไรจริงๆ สบายใจได้”
กงซวี่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเยี่ยหวันหวั่นกว่าจะดึงเยี่ยหวันหวั่นกลับมาด้วยความยากลำบาก ปรากฏว่าเยี่ยหวันหวั่นเอาแต่คุยกับหานเซี่ยนอวี่ ทำให้กงซวี่รู้สึกแย่ไปหมด
กำลังคุยกันอยู่ เห็นลั่วเฉินเอาแต่นั่งอยู่คนเดียวในมุม ไม่ไปทำความรู้จักใคร เห็นได้ชัดว่าทำตัวไม่กลมกลืนไปกับงานเลย เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ ส่งเสียงเรียกเขา “ลั่วเฉิน นายมานั่งตรงนี้เถอะ!”
เห็นเยี่ยหวันหวั่นเรียกตัวเอง สายตาลั่วเฉินเป็นประกาย รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปอย่างว่านอนสอนง่าย
………………………………………………………………
บทที่ 600 นั่งตัวตรงดีๆ
แต่ว่ากงซวี่ไม่ยอมลุกให้นั่ง จ้องมองลั่วเฉินด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ อีกทั้งยังนั่งเขยิบเข้าไปใกล้เยี่ยหวันหวั่นอีก
หานเซี่ยนอวี่ก็คนหนึ่งละ ทำไมยังมีมาอีกคน น่าหงุดหงิด
เยี่ยหวันหวั่นเห็นกงซวี่ไม่ลุกให้ กำลังคิดว่าจะให้ลั่วเฉินนั่งตรงไหน กลับเป็นหานเซี่ยนอวี่ที่ลุกขึ้นไปอีกฝั่ง เว้นที่นั่งให้อย่างใจดี แล้วเรียกให้ลั่วเฉินมานั่งข้างเยี่ยหวันหวั่น “มานั่งตรงนี้สิ”
“ขอบคุณครับพี่อวี่” ลั่วเฉินพูดขอบคุณ แล้วลงไปนั่งตรงที่หานเซี่ยนอวี่นั่งกับเยี่ยหวันหวั่นก่อนหน้านี้
ทันใดนั้นกงซวี่ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
ที่ผ่านมาปาร์ตี้แบบนี้ เขาเป็นคนสนุกที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมคืนนี้เอาแต่โกรธตลอดเวลา
ความไม่พอใจของกงซวี่ใกล้จะเปลี่ยนเป็นผีน้อยลอยออกมาจากศีรษะแล้ว “พี่เยี่ย พี่ไม่สนใจผมเลย ไม่เล่นกับผมเลย!”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ “ฉันจะต้องสนใจนายยังไงอีก”
นั่งฟังเขาพูดกระซิบกระซาบอยู่ข้างหูมาทั้งคืน
กงซวี่กำลังจะพูด ถังซิงหั่วที่อยู่ตรงข้ามมองมาทางกงซวี่ด้วยสีหน้าสงสัย “ฉันว่ากงซวี่นายเป็นอะไรไป เป็นผู้ชายแมนๆ เอาแต่ตามตื๊อเยี่ยไป๋!”
เหมือนว่ากงซวี่จะไม่สนใจคำเยาะเย้ยของถังซิงหั่วเลยสักนิด ทั้งตัวแนบลงไปบนไหล่ของเยี่ยไป๋ “ก็ฉันชอบพี่เยี่ย ชอบคุยกับเขาแล้วจะทำไม”
เยี่ยไป๋ไม่เหมือนกับผู้จัดการคนอื่นที่เขาเคยพูดประจบประแจงมาก่อน ท่าทางที่ไม่สนใจเขานั้นหล่อมาก เวลาปกติท่าทางที่สั่งสอนเขาอย่างเข้มงวดทำให้เขารู้สึกถูกชะตา
ที่จริงแล้ว ถึงแม้จะไม่ใช่เพราะเรื่องเสี่ยวมี่เจี้ยน ลำพังแค่เยี่ยไป๋คนนี้ เขาก็ชอบมากแล้ว
กงซวี่กำลังคิด จมูกก็ได้กลิ่นหอมลอยโชยมาอีกแล้ว…
ตัวพี่เยี่ย…ทำไมถึงหอมขนาดนี้…ตัวนิ่มแบบนี้…
กงซวี่รู้สึกอยากจะเข้าไปใกล้อีก แต่ว่าโดนเยี่ยหวันหวั่นผลักออก “นั่งตัวตรงดีๆ”
นายกงสวี่นี่เอะอะก็ชอบเข้ามาใกล้ชิด น่าปวดหัวจริงๆ
“อ้อ…” กงซวี่ทำหน้าผิดหวัง
ถังซิงหั่วมองดูกงซวี่เชื่องเหมือนเด็ก รู้สึกขัดลูกตา ทนมองไม่ไหวเลยเบือนหน้าหนี
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่าทีกงซวี่ที่มีต่อเยี่ยไป๋นั้นแปลกพิลึก
หลังจากอยู่มาสักพัก เยี่ยหวันหวั่นก็บอกลา
“ทำไมรีบกลับเร็วจัง” กงซวี่บ่นไม่พอใจ
เยี่ยหวันหวั่นหาข้ออ้างสารพัด “แฟนฉันอยู่คนเดียวไม่กล้านอน”
แฟนอีกแล้ว…
กงซวี่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองดูเยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นยืน ลั่วเฉินก็ตามเยี่ยหวันหวั่นไปด้วย
เพราะว่าหานเซี่ยนอวี่มีงานประกาศ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า อยู่ดึกมากไม่ได้เลยจะกลับพร้อมกัน
หลังเยี่ยหวันหวั่นกลับไปแล้ว กงซวี่ที่เดิมทีปาร์ตี้ทุกครั้งจะสนุกจนฟ้าสว่างถึงพอใจ ทันใดนั้นก็เหมือนลูกบอลที่เอาลมออกนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนโซฟา ไม่ว่าใครจะมาทักเขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น
วันนี้เดิมทีมีโอกาสมากมายที่จะสามารถสืบข่าวคราวเรื่องของเสี่ยวมี่เจี้ยน ปรากฎว่าเขาสนใจแต่จะบินวนรอบเยี่ยไป๋ เป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวงจริงๆ…
ต้องโทษแมลงพวกนั้นที่มาขวางเขาไว้! ใช่ เป็นแบบนี้แหละ!
ถังซิงหั่วสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ตอนนี้เห็นเยี่ยไป๋ไปแล้ว เลยรีบเข้าไปใกล้เม้ามอย “ฉันว่านะกงซวี่ นายเป็นอะไรกันแน่”
กงซวี่จ้องมองเขาด้วยอารมณ์โมโห “ไม่ต้องมาพูดกับฉัน นายนี่น่ารำคาญจริง! ทำไมถึงพูดมากขนาดนี้”
ถังซิงหั่วงง “หา…?” เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดไปประโยคเดียวเอง
เห็นท่าทางกงซวี่เหมือนคนประจำเดือนมา ถังซิงหั่วเลยไม่พูดอะไร
……………………………………………………