ตอนที่ 270 คุณหลิน คือ คนไหน?
ตัวเลขบนเคาน์เตอร์เหมือนมีดคม เจาะเข้าไปในหัวใจของหัวหน้าหม่า..
เฮอเฉิน ท่าได้ 25 ชิ้นในหนึ่งนาทีเรื่องนี้จริงหรือ? 5 ชิ้นนี่ มากกว่าหัวหน้าหม่า?
จะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ ไม่ถูกต้อง!
หัวหน้าหม่า คิดว่า มันจะต้องเป็นเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น เฮอเฉิน จะทําได้อย่างไร ฮวงเหมาไม่กล้าโกหกเขาโดยบอกว่าเฮอเฉินเคยทําได้ 7 ชิ้น ในครั้งนั่นและทันใดนั้นเขาก็เพิ่มขึ้นจาก 7 ไปถึง 25 ชิ้น นี่มันเป็นไปไม่ได้!
“ท่าเร็วจะมีประโยชน์อะไร? มันขึ้นกับคุณภาพด้วย ถ้าคุณภาพไม่ดีก็ไม่มีประโยชน์ที่จะทําเร็วแค่ไหนก็ตาม!” หัวหน้าหม่าสูดหายใจอย่างเย็นชา
เขาก้าวไปข้างหน้า และพยายามค้นหาข้อผิดพลาดของเฮอเฉิน
แต่.. ผลลัพธ์!
25 ชิ้น ทั้งหมด กลับทําได้ดีมาก แม้กระทั่งในระดับคุณภาพ มันเร็ว และยังดีมากไม่สามารถหาข้อตาหนิได้เลย
หัวหน้าหม่า อดไม่ได้ที่จะหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ
แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการยอมรับก็ตามแต่ต่อหน้าต่อตาทุกคน เฮอเฉินทําได้ดีมาก!
ดี ไม่มีที่ติ!
หลินฟาน ยิ้ม และพูดว่า “แล้วหัวหน้าหม่า สรุปว่าอย่างไร เฮอเฉิน จะผ่านการประเมินของคุณไปได้ไหมฉันก็แค่อยากจะพูดว่าฮวงเหมาผู้นี้ไม่สามารถสอนเขาได้ดี”
ฮวงเหมาตกใจและตกตะลึงในเวลานี้เขาเห็นด้วยตาของเขาเอง ว่าเฮอเฉินสามารถทําได้อย่างรวดเร็วและมันช่างเหลือเชื่อ
“ท่าไม…ก่อนหน้านี้ เขาทําได้ช้ามากหรือเขาแค่แกล้งทําเป็น?” ฮวงเหมาไม่สามารถเปล่งเสียงดังกล่าวออกมาได้
หลินฟาน กล่าวว่า “เขาไม่ได้เสแสร้งเมื่อเขาได้เรียนรู้จากคุณ เขาก็ทําได้ช้ามากหลังจากที่ฉันแนะนําไปเขาก็ทําได้อย่างรวดเร็วนี่แสดงให้เห็นว่าคุณไม่รู้จักวิธีการสอนจริงๆ”
มันยากที่จะโต้แย้ง จากค่าพูดนี้…
ฮวงเหมา สูญเสียคําพูดไป ใบหน้าของเขาแดงก่ำและเขาสงสัยในตัวเองเป็นไปได้ไหมว่าฉันไม่รู้จริงๆว่าจะสอนอย่างไร?
หัวหน้าหม่าแปลกใจเล็กน้อยและพูดว่า“คุณหมายความว่าเขาท่าเร็วมากเพราะคุณสอนเขางั้นเหรอ?”
หลินพ่าน พยักหน้า : “ใช่ฉันสอนเอง”
หัวหน้าหม่ากล่าวว่า “คุณทําได้กี่ชิ้นในหนึ่งนาที”
หลินฟาน พูดอย่างเฉยเมย : “ถ้าให้ฉันทําโดยไม่ตั้งใจก็จะประมาณ 60 ถ้าฉันเพิ่มความพยายามสักเล็กน้อยก็ควรจะสามารถทําได้ 100”
ใบหน้าของหัวหน้าหม่าทรุดลง : “อย่าโม่ให้มันมากนักฉันพูดไปว่า หนึ่งนาที ไม่ใช่หนึ่ง
ชั่วโมง!”
หลินฟาน กล่าวว่า “ฉันกําลังพูดถึง 1 นาทีหลายคนในที่นี่ก็รู้เรื่องนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อฉันคุณสามารถถามฮวงเหมา ได
หัวหน้าหม่ามองไปที่ชายหนุ่มที่เป็นผู้สอนของ หลินฟาน : “เสี่ยวหยาง เขาสามารถทําได้กี่ชิ้น ใน 1 นาที”
ชายหนุ่มคนดังกล่าวแอบหลบอยู่ด้านข้าง ไม่อยากออกมาเสนอหน้า พอหัวหน้าหม่าถามก็ต้องกัดฟันแล้วบอกไปว่า“เขาทําได้ 60 ชิ้น ใน 1 นาทีและฉันก็เห็นกับตาตัวเอง”และหลายคนในที่นี่ก็รู้ดี…”
เมื่อทุกคนเห็นชายหนุ่มพูดเช่นนั้น พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย
หัวหน้าหม่า ยังคงไม่เชื่อจึงหันไปถาม ฮวงเหมา ว่า “พวกนี้ พูดจริงหรือ?”
ฮวงเหมา ไม่สามารถปฏิเสธได้ ทุกคนเคยเห็นสิ่งนี้ และตราบใดที่ หลินฟานยินดีที่จะแสดงฝีมือของเขามันก็จะกลายเป็นว่าคําพูดของเขาก่อนหน้านี้จะกลายเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดดังนั้นการโกหกจึงไม่มีความหมายอะไร ที่จะพูดออกไป…
ฮวงเหมาต้องพยักหน้า : “อืม นี่เป็นเรื่องจริง”
หัวหน้าหม่า ตกตะลึง…
นาที!
แม้แต่ ฮวงเหมา ก็พูดอย่างนั้น ดูเหมือนว่า จะเป็นความจริง หลินฟาน ทําได้ 60 ชิ้น ในหนึ่ง
สถิติของหัวหน้าหม่า คือ 20 ชิ้น ซึ่ง.. นี้มากกว่า 3 เท่าของหัวหน้าหม่า!
ทุกคน ในโลก มาถึงจุดนี้ ได้อย่างไร?
มันเป็นเทียบได้ ดั่งความเร็วแสง? มันช่างน่ากลัวมาก
สิ่งหนึ่ง ที่หัวหน้าหม่าภาคภูมิใจมาตลอดคือไม่มีใครสามารถทําลายสถิติที่เขาสร้างไว้ได้เขาเป็นเหมือนจุดสูงสุด ที่ไม่มีใครเหนือกว่าได้เพลิดเพลินไปกับความอิจฉาริษยาและความชื่นชมจากทุกคนในฐานะหัวหน้าของฝ่ายผลิตการทํางานในเชิงปฏิบัติเขาเป็นผู้นําที่ทุกคน พยายามที่จะไล่ตาม และเปรียบดั่งพระเจ้าชั่วนิรันดร์!
…แต่ตอนนี้ หลินฟานเกิดมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ขโมยฉากที่สมควรเป็นของเขา..ไปและไม่ใช่แค่ธรรมดา แต่มันคือ 3 เท่า หรือ 5 เท่า! ด้วยซ้ำ!
นี่.. เขาเพิ่งยิงนกตัวแรก ไป!
ไม้ในป่านั้นสวยงาม และกระแสลมมักที่จะทําลายมัน!
หัวหน้าหม่า มีความคิดในทันที หลินฟาน อยู่ที่นี่ ไม่ได๋!
เฮอเฉิน ก็อยู่ไม่ได้ เช่นกัน!
การดํารงอยู่ของพวกเขา เพียงเพื่อปล้นเขา จากสง่าราศีของเขา
หัวหน้า ก็คือเขา และเขาคือพระเจ้าที่ทุกคนในเวิร์คช็อปแห่งนี้เคารพบูชา เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ถูกมองข้ามนับประสาอะไรกับถูกแขวนคอหรือถูกเฆี่ยนตีเล่า?
หากไม่ทํา เช่นนี้ ผู้มาใหม่ทั้งสองคน จะแขวนคอ และทุบตีเขา และเขาจะไม่มีหน้าไปเป็นหัวหน้าที่ทุกคนเคารพรัก.. ได้เช่นไร
หลินฟาน เข้าใจดี ว่าทําไมปืนถึงยิงนกตัวแรก ในฐานะผู้มาใหม่ เก่งแค่ไหนเขาก็ควรซ่อนไว้ถ้าเขาประพฤติตัวดีเกินไป เขาจะตบหน้าผู้นําและทําให้หน้าผู้นําหมองคล้ำลง นี่.. จะเกิด อันตรายขึ้นได้…
หลินพ่าน ไม่ใช่คนที่ไม่เคยทํางานในที่อย่างนี้ หากพูด หรือแม้แต่คนแก่ ๆ ก็ตามถ้าเขามาที่นี่เพื่อทํางานจริง ๆ เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้มีความโดดเด่น…
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มาที่นี่ เพื่อทํางาน จริง ๆ เขาไม่ได้สนใจงานนี้เลยด้วยซ้ำตราบใดที่เขาสามารถปราบเฮอเฉินได้ที่เหลือก็แค่ทําให้เขาเป็นผู้ช่วยของเขาและเขาไม่จําเป็นต้องปฏิบัติตามสถานที่ทํางานหรือพล่ามกฎเหล่านี้
“ถึงนายจะเก่งขนาดนั้น แล้วมันจะยังไง เราต้องดูความสามารถส่วนตัวของเราด้วยบุคลิกและทัศนคติของเราด้วย คุณสองคนพยายามที่จะสร้างปัญหาและทัศนคติของพวกคุณก็ดูไม่ดี และ นั้น น่าเสียดายจริงๆที่พวกคุณทั้งคู่ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้!” หัวหน้าหม่า พูดอย่างเย็นชา หลินฟานกล่าวว่า“เป็นเช่นนั้นหรือ.. การประเมินก็ไม่มีปัญหาตอนนี้คุณกลับยึดมั่นในทัศนคติของคุณฉันคิดว่าทัศนคติของเราก็ดูปกตินะ”
หัวหน้าหม่าพูดอย่างโกรธเคืองว่า“ฉันเห็นว่าทัศนคติของคุณเป็นปัญหาอย่างมาก ในตอนนี้ ฉันเป็นเจ้านายของพวกคุณ คุณสามารถพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้นี่ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาเล็ก
งั้นหรือ!”
หลินฟาน ยิ้ม และพูดว่า “ฉันแค่ให้เหตุผล กับคุณ ทัศนคติของฉัน ไม่ดีแล้วมันจะยังไง? ถ้าคุณบอกว่ามันไม่ดีมันก็ไม่ดีถูกไหม?”
หัวหน้าหม่า กล่าวว่า : “ใช่ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ที่นี่ ในเวิร์กชอปนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉันฉันจะประกาศว่าพวกคุณล้มเหลวในการประเมินตอนนี้พวกคุณออกไปได้แล้ว!” หลินฟานกล่าวว่า “คุณเป็นหัวหน้ากลุ่มเล็ก ๆที่นี่คุณทําราวกับว่ากําลังถือขนไก่เป็นลูกศร เนื่องจากผมเคยกล่าวไปแล้วว่าหากไม่สามารถทวงความยุติธรรมได้ฉันจะไปหาหัวหน้างานของคุณทันทีเพื่อให้เขาตัดสินเรื่องนี้”
หัวหน้าหม่า โกรธมาก : “ฉันพูดไปแล้ว ที่นี่ มันไม่มีประโยชน์สําหรับคุณที่จะถามหาเจ้านายของฉันไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะมีเวลามาคุยกับคุณถึงแม้คุณจะพูดอย่างไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดูได้!”
เวิร์กชอปนี้ ถูกส่งไปยัง หัวหน้าหม่า ให้ดูแลที่นี้ และหัวหน้าหม่า ก็ไม่เชื่อว่าเจ้านายจะต่อสู้กับเขาเพื่อผู้มาใหม่สองคนนี้หัวหน้าหม่า มั่นใจมาก…
ทุกคนยังรู้สึกว่า หลินฟาน และเฮอเฉิน จะถูกขับออกไปอย่างแน่นอนและพวกเขาก็อยู่ในอาณาเขตของคนอื่นนี่ไม่ใช่การหาที่ตายหรอกหรือ!
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทําไมมันช่างมีชีวิตชีวา เช่นนี้”
ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ชายวัยกลางคนที่มีพุง เดินเข้ามา เขาแต่งตัวดีผิวพรรณก็ดูได้รับการดูแลอย่างดีเขาเคยถูกเอาอกเอาใจ มาตั้งแต่แรกเห็น
เมื่อเห็นชายวัยกลางคนคนนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป แม้แต่หัวหน้าหม่าก็ส่ายหน้าสองสามครั้งและรีบก้าวไปข้างหน้า เพื่อทักทาย
“คุณหวัง คุณมาที่นี่ ทําไม” หัวหน้าหม่า ถามด้วยรอยยิ้ม
ชายวัยกลางคนคนนี้ ไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก หวัง เผิงหยู่ เจ้าของโรงงานของเล่นแห่งนี้!
เขาก่อตั้งโรงงานของเล่น เผิงหยู่ ด้วยมือของเขา และกุมอํานาจทั้งหมดในเผิงหยู่ในฐานะเจ้าของ หวัง เผิงหยู่ มีพลังมากมาย และเขาสามารถตัดสินใจทุกอย่างได้ด้วยตัวเองในโรงงานแห่งนี้…
ดังนั้น คนในโรงงาน จึงเคารพ หวัง เผิงหยู่ เป็นอย่างมากและพวกเขาไม่กล้าทําให้เขาขุ่น
เคืองแม้แต่น้อย…
หวัง เผิงหยู่ ไม่สนใจหัวหน้าหม่า มองไปที่ทุกคน และพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณหลิน หลิน ฟาน อยู่ที่นี่ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม คุณหลินคือคนไหน