ตอนที่ 382 ยอมปล่อย
“ท่านพ่อเจ้าคะ” ตอนนี้อันหลิงอีก็ฟื้นพร้อมมีท่าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“นี่มันเรื่องอันใด เกิดอันใดขึ้นกันแน่ ! ” อันอิงเฉิงหงุดหงิดอย่างมากจึงให้คนส่งท่านหมอออกไปก่อนโดยเหลือเพียงอันหลิงเกอและสาวใช้มิกี่คนเอาไว้
“ท่านพ่อ อีเอ๋อรู้แล้วว่าผู้ใดเป็นคนใส่เข็มพิษในปิ่นปักผมเจ้าค่ะ ! ”
อันหลิงอีทำตามที่หลี่ซื่อบอกคือยอมลงมือกับตนเองแล้วทุกอย่างก็จักเป็นไปตามแผนของสองแม่ลูก
“ผู้ใด ? ” อันอิงเฉิงเชื่อครึ่งมิเชื่อครึ่ง
“เสี่ยวเถาเจ้าค่ะ ในจวนมีสาวใช้คนหนึ่งชื่อเสี่ยวเถา ! ” หลี่ซื่อรีบเอ่ย
“เมื่อวานนี้ ตอนที่สาวใช้ชื่อเสี่ยวเถาไปส่งข้าวในคุก นางแย่งเครื่องประดับและของมีค่าจากพวกเราไป ทั้งยังใช้เข็มพิษในปิ่นปักผมของนางทำร้ายพวกเราเจ้าค่ะ ! ”
เหลวไหลทั้งเพ อันหลิงเกอรู้ดีว่ายาพิษนั้นมีเพียงนางที่ครอบครอง ผู้อื่นจักมีโอกาสใช้มันได้อย่างไร
ตอนนั้นนางลอบใส่พิษในปิ่นปักผมสามชิ้น หากโดนตรวจพบ 1 ชิ้นแล้ว อีก 2 ชิ้นที่เหลืออันหลิงอีคงซ่อนไว้เสียเอง
ตอนแรกอันหลิงอีรู้สึกเคียดแค้นมาก นางอยากใช้ยาพิษนี้สังหารอันหลิงเกอเพราะเมื่อทําอันใดกับนางไว้ก็ต้องได้รับผลกรรมเยี่ยงนั้น !
ทว่าคำแนะนำของท่านแม่ส่งผลให้นางพบวิธีดีกว่า นางจึงทำตามคำของหลี่ซื่อ
“ตอนนี้เสี่ยวเถาอยู่ที่ใด ! ”
“เรียนนายท่าน เสี่ยวเถา เสี่ยวเถาหายไปแล้วขอรับ ! ”
คนตระกูลหลี่ทำงานละเอียดรอบคอบ ตั้งแต่ตอนที่อันหลิงอีให้เสี่ยวเถาไปส่งจดหมาย หลี่ซื่อรู้ดีว่าเสี่ยวเถายากที่จักกลับมาได้แล้ว หลี่ซื่อจึงจัดฉากเช่นนี้ขึ้นมา
อันหลิงอีก็คิดได้ว่าการโยนความผิดให้อันหลิงเกอเป็นเรื่องยาก แต่หากโยนความผิดให้สาวใช้คนหนึ่งเป็นเรื่องง่ายดายยิ่งนัก
“ท่านพ่อ ลูกบริสุทธิ์ ท่านพ่อได้โปรดช่วยพูดกับจวนอ๋องอี้ให้ลูกด้วยเจ้าค่ะ ! ”
สถานการณ์ในตอนนี้ของอันหลิงอี ฝ่ายอันอิงเฉิงมิอาจตำหนิอันใดนางได้
แม้เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จักทำให้เขาโกรธมาก แต่อย่างไรตอนนี้อันหลิงอีก็คือฮูหยินใหญ่ซื่อจื่อของจวนอ๋องอี้
อีกอย่างก็ใกล้ถึงงานแต่งของอันหลิงเกอแล้ว มิควรปล่อยให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นในช่วงนี้จักดีที่สุด
“ท่านพ่อ เกอเอ๋อไปพูดให้เองเจ้าค่ะ ! ” อันหลิงเกอลุกขึ้นยืน แววตาของหลี่ซื่อและอันหลิงอีจึงเต็มไปด้วยความหวาดระแวง
“เจ้า…จักเหมาะสมหรือ ? ” อันอิงเฉิงมิอยากให้อันหลิงเกอไปล่วงเกินผู้ใด แต่อันหลิงเกอรู้ดีว่านี่เป็นโอกาสดีในการดึงอี้หวางเฟยมาเป็นพวก
“ตอนนี้ลูกกำลังจักได้เป็นพระชายาแห่งจวนอ๋องมู่ อย่างน้อยก็มีหน้ามีตาอยู่บ้างเจ้าค่ะ”
ใช่แล้ว ในจวนโหวมีอันหลิงเกอเพียงคนเดียวที่ได้รับความโปรดปรานทั้งหมด หากนางเป็นคนไปเอ่ยปากแล้วจวนอ๋องอี้คงมิปฏิเสธเป็นแน่
“อีกอย่างลูกก็หวังว่างานแต่งของลูก น้องหญิงสามและอี้ซื่อจื่อจักมาร่วมงานด้วยเจ้าค่ะ”
อันหลิงเกอกล่าวไปพลางแววตาก็เปล่งประกายออกมา
นางรู้ดีว่าครั้งนี้อันหลิงอีกลายเป็นผู้บริสุทธิ์แล้ว อย่างไรนางก็ต้องปล่อยไปและให้คนผู้นั้นมาทำหน้าที่จัดการกับอันหลิงอีต่อแล้วกัน !
“เช่นนั้นต้องรบกวนคุณหนูใหญ่ด้วย” หลี่ซื่อยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ อันหลิงเกอกล้ารับปากต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ก็จักมิสามารถกลั่นแกล้งอันหลิงอีได้อีกแล้ว
“อี๋เหนียงกล่าวเกินไปแล้ว”
จากนั้นอันหลิงเกอก็เตรียมรถม้าทันทีแล้วออกเดินทางไปยังจวนอ๋องอี้
“หวางเฟยเจ้าคะ” เมื่อเห็นอี้หวางเฟยมีสีหน้ามิค่อยดี อันหลิงเกอก็ทราบว่างานแต่งงานนี้ทั้งสองตระกูลมิได้พอใจเท่าไรนัก
“พี่หญิง พี่หญิงมาแล้ว ! ” อี้หมิงยังคงเหมือนเดิมมิเปลี่ยน
“พี่หญิง ภรรยาของข้าเล่า ภรรยาของข้าอยู่ไหน ? ”
“หมิงเอ๋อ อย่าเหลวไหล ! ” อี้หวางเฟยสั่งให้คนพาตัวเขาออกไปก่อน
“หวางเฟยอาจยังมิทราบว่าวันนี้อีเอ๋อถูกสาวใช้ทำร้ายจนบาดเจ็บ พวกเราจึงตรวจสอบจนรู้ว่าแท้จริงแล้วปิ่นที่มีพิษชิ้นนั้นถูกคนนำมาจัดฉากใส่ร้ายนางเจ้าค่ะ ! ” อันหลิงเกอตั้งใจกล่าวให้น่าตกใจเข้าไว้
แต่อี้หวางเฟยหาใช่คนโง่ บังเอิญถูกทำร้ายเวลานี้พอดีหรือ ? ก็แค่แผนแกล้งเจ็บตัวเท่านั้น
“อี้หวางเฟย หากฮูหยินใหญ่ซื่อจื่อเป็นอันใดไป ข้าคิดว่าซื่อจื่อก็คงมิมีความสุขนัก วันนี้ข้าเองก็กัดฟันมาเพื่อขอร้องให้อี้หวางเฟยโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ”
กล่าวจบอันหลิงเกอก็ลุกขึ้นแล้วคำนับอย่างนอบน้อม
“คุณหนูใหญ่กล่าวเกินไปแล้ว อีกมินานท่านก็ได้เป็นพระชายามู่ ข้ารับไว้มิไหวหรอก”
ท่าทางของอี้หวางเฟยดูยังมิพร้อมที่จักให้อภัย
“อันที่จริงอี้หวางเฟยคิดเช่นนี้จักดีกว่า หลังจากสามเดือนถ้าน้องหญิงสามกลับมาก็เกรงว่านางจักมาตำหนิท่านได้ เพราะอย่างไรนางก็โดนใส่ร้ายมิใช่หรือเจ้าคะ ? ”
คำกล่าวของอันหลิงเกอชัดเจนเพราะอันหลิงอีในตอนนี้หาวิธีพ้นผิดได้แล้ว หากคนภายนอกรู้เข้าก็คงคิดว่าแม่สามีเยี่ยงนางตั้งใจกลั่นแกล้งสะใภ้เป็นแน่
“เรื่องนั้น…”
“เกอเอ๋อยอมรับว่าจวนโหวสั่งสอนน้องหญิงได้มิดี พวกเราจึงยินยอมส่งน้องหญิงให้จวนอ๋องอี้เป็นคนสั่งสอนเองเจ้าค่ะ ! ”
หืม ?
อารมณ์ของอี้หวางเฟยดีขึ้นมาในทันที สั่งสอนอย่างนั้นหรือ ?
หมายความว่าต่อไปจวนโหวอันจักมิคอยช่วยเหลือนางอีกแล้วหรือ ?
“สิ่งที่หวางเฟยคิดก็เป็นสิ่งที่เกอเอ๋อคิดเช่นกันเจ้าค่ะ” อันหลิงเกอมองสีหน้าอีกฝ่ายออกจึงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“คุณหนูใหญ่เป็นคนฉลาดปราดเปรื่องและมีเหตุผลยิ่งนัก หากเป็นเช่นนี้ข้าก็เข้าใจแล้ว” ใบหน้าของอี้หวางเฟยยิ้มแย้มออกมา เห็นชัดว่าตอนนี้ได้ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับอันหลิงเกอแล้ว
ต่อไปจักทำอย่างไรกับอันหลิงอีก็ถือเป็นเรื่องของนาง !
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้จวนโหวจักรีบส่งคนมาเพื่อให้หวางเฟยอบรมสั่งสอนเจ้าค่ะ ! ”
“ต้องลำบากคุณหนูใหญ่แล้ว”
หลังจากส่งอันหลิงเกอกลับไปแล้วอี้หวางเฟยจึงมองบุตรชายที่มิเอาไหนอย่างเสียใจ
ตอนนั้นถ้าเขาชอบอันหลิงเกอจักดีเพียงใด ?
ตอนนี้จวนอ๋องมู่และจวนอ๋องลู่ล้วนยื้อแย่งอันหลิงเกอ แต่สุดท้ายอ๋องมู่ก็เป็นผู้ได้ครอบครองสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ไป
นางถอนหายใจออกมาและมองตามทิศทางที่อันหลิงเกอจากไปพลางอดเสียดายมิได้
…
“ท่านแม่ ท่านพ่อบอกว่าพรุ่งนี้จักส่งลูกกลับจวนอ๋องอี้เจ้าค่ะ ! ”
ตอนนี้อันหลิงอีมิได้คิดว่าที่นั่นคือนรกเพราะการที่นางอยู่ที่นี่จึงเรียกว่าลำบากอย่างแท้จริง
“อีเอ๋อ เจ้าต้องระวังตัวให้มาก” หลี่ซื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้ง่ายดายเกินไปคล้ายมีบางอย่างแอบแฝงอยู่
“ท่านแม่วางใจเถิดเจ้าค่ะ”
อันหลิงอีเก็บของเสร็จอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางดีใจยิ่งนัก
อันหลิงเกอเป็นพระชายาแล้วอย่างไร นางเองก็เป็นถึงฮูหยินใหญ่ของซื่อจื่อจวนอ๋องอี้ อีกอย่างจวนอ๋องอี้ร่ำรวยล้นฟ้า ในภายภาคหน้านางมิมีวันพ่ายแพ้ให้แก่อันหลิงเกออย่างแน่นอน !
หลี่ซื่อทำได้เพียงมองอันหลิงอีนิ่ง ๆ เพราะการกระทำของอันหลิงเกอในตอนนี้ยิ่งดูก็ยิ่งมิเข้าใจ
…
“ท่านพ่อ ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”
อันอิงเฉิงมองบุตรีคนโตอย่างพิจารณาและเพิ่งรู้ตัวว่าหลายปีมานี้เขาละเลยนางมากเพียงใด แต่นางก็ยังเติบโตมาได้ดีถึงเพียงนี้
“ดีแล้ว สินเดิมของเจ้า พ่อก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
บัดนี้ไร้ผู้ใดกล้ามิเหลียวแลอันหลิงเกออีก สินเดิมของนางย่อมมีอย่างพร้อมสรรพ
อันหลิงเกอมิต้องมองก็รู้
“นายท่าน สินสอดของจวนอ๋องมู่มาถึงแล้วขอรับ ! ”
สินสอดหรือ ?
อันหลิงเกอจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเพราะนางเองอยากรู้เหมือนกันว่ามู่จวินฮานเตรียมอันใดให้นางบ้าง
“เหตุใดจึงมีแค่หีบเล็ก ๆ ใบเดียว ? ” สีหน้าของอันอิงเฉิงดูมิพอใจจนต้องบ่นออกมา
“เรียนท่านโหวอัน ท่านอ๋องกล่าวว่าของขวัญพวกนี้คุณหนูใหญ่ต้องชอบอย่างแน่นอนขอรับ”
หืม ?
หีบเล็ก ๆ ใบเดียวจักทำให้นางพอใจอย่างนั้นหรือ ?
“เปิดดูสิ” สีหน้าของอันอิงเฉิงดูมิค่อยสู้ดีเท่าไรนัก มู่จวินฮานคงมิได้คิดมาหลอกบุตรีของเขาใช่หรือไม่ ?
ทว่าเมื่อหีบโดนเปิดออก เขาก็ถึงขั้นตกตะลึงทันที
โฉนดที่ดิน ทั้งหีบเต็มไปด้วยโฉนดที่ดิน !
ดวงตาของอันหลิงเกอเปล่งประกายขึ้นมา มู่จวินฮานเป็นคนฉลาดเสียจริงเพราะเขารู้ดีว่าเครื่องประดับมีมากก็ไร้ประโยชน์ แต่โฉนดที่ดินมีมากก็ยิ่งดี