ตอนที่ 222 หน้าที่
ประโยคนี้ทำให้ชุยหังไม่รู้จะคุยต่ออย่างไร เขาไม่อยากให้ความหวังซ่งไข่
เพราะเรื่องระหว่างพวกเขาไม่มีทางเป็นไปได้
เมื่อหลูจื้ออยู่ที่นั่น ชุยหังก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่สามารถชอบใครได้อีกแล้ว
หัวใจของเขาสามารถเก็บคนไว้ได้แค่หนึ่งคนเท่านั้น ชุยหังรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนใจแคบ
“ทำให้นายลำบากใจหรือเปล่า” ซ่งไข่เอ่ยถาม
ชุยหังบอกไป “เปล่า ผมแค่ไม่มีเกียรตินี้”
ซ่งไข่พูดต่อ “นายพูดแบบนี้ไม่ได้กวนอยู่ใช่ไหม ปฏิเสธฉันไปแล้ว ยังจะพูดอีกว่านายไม่มีเกียรติ เหมือนกับว่าฉันทอดทิ้งนายไปอ่ะ”
ชุยหังหัวเราะอย่างเขินอายพร้อมเอ่ยตอบ “ผมหมายถึง…”
“ไม่เป็นไร ฉันล้อนายเล่น เรื่องของความรู้สึกบังคับกันไม่ได้ การที่ได้เจอกับคนที่ตัวเองชอบ และเขาก็ชอบเราด้วย ไม่ง่ายเลยนะ เมื่อเจอแล้วก็รักษาไว้ดีๆ ล่ะ” ซ่งไข่เอ่ยบอก
ชุยหังพูดไป “อือ ผมรู้”
“ความจริงแล้วช่วงนี้ที่บ้านของเขามีเรื่องนิดหน่อย แต่ฉันเห็นเขาจริงใจกับนาย นายให้โอกาสเขาสักครั้งเถอะ แล้วลองดูว่าเขาจะแก้ปัญหานี้ยังไง” ซ่งไข่เอ่ยบอก
ความจริงเขาและหลูจื้อต่างก็เดินมาสู่ทางตันแล้ว พวกเขาต่างคิดที่จะหลบหนีเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันหนึ่งวัน เพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น
แต่ซ่งไข่กลับสนันสนุนให้พวกเขาเผชิญหน้าไปด้วยกัน
ปัญหาที่เกิดขึ้นมาก็เพื่อให้คนมาแบกรับมันไว้
‘ถ้าทนได้ก็เป็นชัยชนะ ถ้าทนไม่ได้ก็ต้องเสียบางสิ่งบางอย่างไป’
“เอาล่ะ ฉันไม่คุยกับนายเยอะแล้ว ฉันเดาว่าเดี๋ยวหลูจื้อน่าจะโทรไปหานาย เรื่องที่ฉันบอกนาย นายอย่าไปบอกว่าฉันบอกนายแล้วนะ จะได้เลี่ยงไม่ให้เขาคิดมาก”
“รู้แล้ว ขอบคุณครับ ครูฝึกซ่ง” ชุยหังเอ่ยตอบ
ซ่งไข่เอ่ยบอก “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันเต็มใจ ไม่คุยแล้วนะ นายก็รู้ว่าฉันไม่อยากให้นายขอบคุณฉัน สิ่งที่ฉันอยากได้นายก็ให้ไม่ได้”
เมื่อซ่งไข่พูดจบก็วางสายไปก่อน ชุยหังถือมือถือไว้และไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
‘เรื่องของความรู้สึก ความจริงแล้วไม่มีใครมาก่อนมาหลัง ไม่ใช่ว่าใครที่ปรากฏตัวก่อนจะสามารถอยู่ในใจตัวเองได้…
…แต่หลูจื้อบุกเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม จากนั้นก็ยึดพื้นที่นี้ได้อย่างมั่นคง’
ซ่งไข่พูดไม่ผิด ไม่นานหลูจื้อก็โทรมาหาเขา บอกว่าได้รับคำสั่งจากกองทัพให้กลับไปทันทีวันนี้ สองสามวันนี้อาจจะค่อนข้างยุ่งและอาจจะไม่มีเวลาติดต่อกับเขา
ชุยหังไม่แสดงความคิดเห็นอะไร เพียงแค่บอกเขาให้รักษาสุขภาพตัวเอง เพราะไม่อยากฟังรายละเอียดหน้าที่ครั้งนี้ของกองทัพ
เรื่องเหล่านี้เป็นความลับของกองทัพ ตัวเขาจึงไม่ถามอะไรมากมาย
ถามไปก็ไม่มีประโยชน์และจะทำให้หลูจื้อฝ่าฝืนวินัยไปด้วย
จากนั้นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หลูจื้อแทบจะไม่มีข่าวอะไรเลย มีเพียงข้อความจากวีแชทไม่กี่ข้อความ และภาพที่ตัวเองถ่ายเซลฟี่ส่งมา จากนั้นก็บอกชุยหังว่าไม่ต้องตอบกลับ
ตลอดทั้งหนึ่งสัปดาห์หลูจื้อไม่รู้ว่าตัวเองใช้ชีวิตมาได้อย่างไร เขาเหมือนคนตายเดินได้ ทุกวันผ่านไปด้วยการรอคอย เมื่อถึงตอนค่ำก็หลับไปด้วยความคาดหวังอย่างอื่น
ซย่าอวี้ชิวบอกกับเขาว่าจะกับมาก่อนกำหนดและถามชุยหังว่าเขาจะมาอยู่ที่หอพักสองวันได้หรือเปล่า
ชุยหังครุ่นคิดสักพักแล้วถามเขาว่าทำไมกลับมาเร็วแบบนี้
ซย่าอวี้ชิวบอกว่าครอบครัวของเขาวุ่นวายกับการแนะนำคู่ให้ ตอนนั้นชุยหังรู้สึกงง เพราะเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่งก็หาคู่ให้เขาแล้ว ครอบครัวของซย่าอวี้ชิวกังวลแค่ไหนที่ลูกชายของพวกเขาจะไม่ได้แต่งงานมีทายาท
“นายกับแฟนคนนั้นเป็นยังไงบ้าง” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยถาม
ชุยหังไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรจึงตอบอย่างขอไปที “ก็ดีนะ ปีใหม่แล้วเขาค่อนข้างยุ่ง”
“ฟังน้ำเสียงของนายแล้วเหมือนไม่ค่อยมีความสุข ถ้าเกิดว่าไปกันไม่ได้ ก็ลองพิจารณาฉันดูสิ”
ตอนที่ 223 กลับมา
“อย่าล้อเล่นแบบนี้นะ มันอึดอัด” ชุยหังรู้สึกไม่ค่อยชอบ
เวลานี้ไม่ว่าจะเป็นหลูจื้อหรือซย่าอวี้ชิวมาพูดกับเขาเรื่องนี้ก็ทำให้เขารู้สึกว่าหัวข้อนี้หนักเกินไป
ซย่าอวี้ชิวเหมือนฟังออกว่าเกิดเรื่องอะไรจึงเอ่ยถาม “ทำไมล่ะ พวกนายมีเรื่องขัดแย้งกัน”
“ไม่มี จะมีเวลาไปขัดแย้งอะไรกัน” ชุยหังเอ่ยตอบ
‘แม้แต่เวลาเจอกันยังยากเลย ถ้าเอาเวลาที่เหลือมาขัดแย้งกันก็ไร้สาระเกินไปแล้ว’
“โอเค ถ้างั้นฉันกลับไปก่อนเวลานะ นายรอด้วยล่ะ” ซย่าอวี้ชิวพูดในที่สุด
เดิมทีชุยหังอยากจะปฏิเสธ แต่ทางนั้นวางสายไปแล้ว
ชุยหังนั่งลงบนเตียง จากนั้นก็กอดขาตัวเองไว้ เขามองในห้องพักที่เขาทำมันเละเทะไปหมด นึกถึงตัวเองในวันที่ผ่านมาต้องอยู่คนเดียวอย่างอ้างว้างและคิดถึงคนเหล่านั้นที่อยู่ในห้องพักนี้
นอกจากช่วงมอหนึ่งที่พวกเขาทักทายกันในกลุ่มเหมือนว่าจะไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
ความจริงแล้วทุกคนยุ่งมากช่วงเพิ่งเข้าปี1หลังจากกลับไปบ้านน่าจะไปบ้านญาติหลายคน
มีเพียงแค่เขาที่อยู่ในโรงเรียนเหมือนกับคนเฝ้าประตูไม่ได้ทำอะไรเลยสักวัน
จนกระทั่งวันที่ซย่าอวี้ชิวกลับมา หลูจื้อก็ไม่มีเวลาออกมาข้างนอกจึงใช้วีแชทติดต่อกับชุยหังเป็นระยะ
ซ่งไข่ก็ไม่ได้โทรมาหาอีกเลย เห็นได้ชัดว่าพวกเขายุ่งมาก
ทางด้านชุยหังรู้สึกปวดใจกับหลูจื้อ เพราะช่วงตรุษจีนใหญ่พวกทหารเหล่านั้นไม่มีเวลาได้พักผ่อนและรวมตัวกับคนในครอบครัว แต่กลับต้องไปปฏิบัติหน้าที่อีก
อีกด้านหนึ่งอารมณ์ที่ค่อนข้างหนักหน่วงซึ่งความจริงเขากำลังซ่อนนิสัยติดคนของตัวเองไว้
เขาอยากจะคุยโทรศัพท์กับหลูจื้อทุกวัน ถ้าหากเงื่อนไขได้รับอนุญาตก็ยังอยากจะเจอเขาทุกวันอีกด้วย
อย่างไรก็ตามตอนนี้แค่ได้รับวีแชทของหลูจื้อก็ถือว่าหรูมากแล้ว
“ชุยหัง นายอยู่ห้องไหม ฉันจะตรงไปหานายเลยนะ” ตอนที่ซย่าอวี้ชิวโทรมา ชุยหังยังไม่ตื่น
เขายังคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ซย่าอวี้ชิวกลับมาแล้วจริงๆ เหรอ
เขาขยี้ตาแล้วมองทุกอย่างรอบห้อง พบว่ามันคือเรื่องจริงที่นี่คือห้องที่ถูกเขาทำมันรกไว้
“นายกลับมาแล้วจริงๆ เหรอ” ชุยหังหาคำยืนยัน
“กลับมาแล้วจริงๆ ฟังการเคลื่อนไหวของนายก็รู้เลยว่ายังไม่ตื่น ต้องอยู่ห้องแน่ๆ ฉันกำลังจะถึงแล้ว” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยบอก
หลังจากนั้นทางด้านนั้นก็วางสายไป
ชุยหังรีบลุกขึ้นมา จากนั้นก็รีบใส่เสื้อผ้า
ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบตรงทางเดินที่เงียบมาตลอดทั้งวัน
ตอนที่ซย่าอวี้ชิวปรากฏตัวอยู่ตรงนั้น เขาดูอ้วนขึ้นอีกครั้งเหมือนกับว่าอาหารช่วงที่กลับบ้านตอนตรุษจีนนั้นจะดีมากๆ
ชุยหังเปิดประตู จากนั้นก็มองที่เขาพลางพูดขึ้น “นายกลับบ้านไปเพิ่มน้ำหนักเหรอ”
“ไม่กอดสักหน่อยเหรอ” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยถาม
ชุยหังเอ่ยตอบ “กอดอะไรล่ะ เข้ามาเถอะ”
หากเรื่องที่ซย่าอวี้ชิวสารภาพรักกับเขาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ชุยหังอาจจะไม่ปฏิเสธ
แต่ตอนนี้รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“ฉันเอาอาหารอร่อยๆ มาให้นายด้วย” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยบอก
ชุยหังเอ่ยถาม “แล้วนายเอาอะไรมา”
“ถั่วลิสง ความจริงฉันอยากเอาซาลาเปาไส้ถั่วแดงมาให้นายนะ แต่เอามาไม่ได้เพราะมาถึงที่นี่ก็ไม่ร้อนแล้ว คิดแล้วก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ทางนี้เริ่มอุ่นขึ้นแล้วใช่ไหม” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยบอก
“อือ ไม่ได้หนาวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”
“ตัวฉันอุ่น กุมมือนายได้นะ”
ชุยหังรีบหลบไปพร้อมพูดขึ้น “พอเลย ไปนั่งทางนั้นก่อนเถอะ นายนั่งเบาะนอนมาใช่ไหม”
“เปล่า นั่งที่นั่งแบบแข็งมา ถึงยังไงคนก็ไม่เยอะ ที่นั่งสามคนของฉันไม่มีคนเลย ฉันก็เลยนอนราบเหมือนเบาะนอนมาตลอดทาง อีกอย่างบัตรนักเรียนใช้ลดครึ่งราคากับเบาะนอนไม่ได้ด้วย” ซย่าอวี้ชิวเอ่ยตอบ
ชุยหังไม่ได้พูออะไรต่อ และไม่ได้ถามเขาว่าทำไมถึงกลับมาก่อนเวลา
“แล้วแฟนนายล่ะ อยู่ที่นี่ตลอดทั้งวันหยุดเลย?”