เสี่ยวหลัว พุ่งตัวไปอย่างรวดเร็วราวกับสัตว์ร้ายที่อยู่ในร่างมนุษย์ ด้วยพละกำลังที่มหาสารของเขามันทำให้สมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่โดนพุ่งชนพุ่งบินลอยออกไป ต้า เผิงเฟย และ จ้าว ชิงเหอ ที่มองไปที่เสี่ยวหลัว ที่กำลังพุ่งเข้าไปต่อยพรรคพวกของเขา จนปากของพวกเขาอาเจียนออกมาเป็นเลือด
จ้าง ชิงเหอ และ ต้า เผิงเฟย ตกใจเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้ ฝ่ามือของพวกเขาตอนนี้มีเหงื่อเย็นไหลออกมา มันไม่น่าจะเป็นเรื่องยากอะไร สำหรับคนกว่าร้อยคนที่จะเอาชนะเสี่ยวหลัว แต่เมื่อพวกเขาได้เห็นความแข็งแกร่งและความดุร้ายของเสี่ยวหลัว มันก็ทำให้พวกเขาหมดหวังที่จะเอาชนะ
เสี่ยวหลัวนั้นราวกับเทพปีศาจที่กระหายเลือด เขายืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ล้มลงไปกองอยู่มี่พื้น กว่า 30 คน
“ฉันปฏิบัติต่อพวกแกเหมือนมนุษย์ แต่พวกแกกลับทำตัวเหมือนสุนัข ฉันเคยบอกไว้แล้วว่า ฉันจะทุบตีสุนัขที่กัด จนกว่าพวกมันจะกลัวและตัวสั่นเมื่อได้เห็นหน้าของฉัน!”
ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและดูถูก แม้แต่อากาศรอบตัวของเขา ก็ดูเหมือนว่าพวกมันจะตอบสนองต่อความกระหายเลือดของเขา
สมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่อยู่โดยรอบ ตอนนี้พวกเขากำลังมีเหงื่อเย็นไหลออกมา และพวกเขาก็รู้จักว่าคำว่า กลัว คืออะไรเป็นครั้งแรก
ชายที่เจาะหู ที่นอนอยู่บนพื้นและกัดฟันพร้อมกับตะโกนว่า “พวกแกกลัวอะไร ไปฆ่าเขาซะ!”
เมื่อผู้ติดตามได้ยินคำพูดของหัวหน้า พวกเขาก็คว้าเอาไม้คานที่ใช้โดยชมรมเทควันโดขึ้นมาและรีบวิ่งไปที่ เสี่ยวหลัว พร้อมกับตะโกนกรีดร้อง
คนอื่นๆ ที่ตามมาที่หลัง เมื่อตัวอย่าง พวกเขาก็หยิบจับเครื่องไม้เครื่องมือที่ใช้โดยชมรมอื่นๆ และเอาพวกมันมาใช้เป็นอาวุธ ภายใต้อิทธิพลของความโกรธเกรี้ยว มันทำให้พวกเขาตาบอดด้วยความโกรธ พวกเขาไม่อาจยับยั้งอารมณ์ของพวกเขาได้อีกต่อไป และพวกเขาก็ไม่มีใครที่คำนึงถึงเลยว่าอาวุธพวกนี้จะฆ่าคนตายได้หรือเปล่า
“เสี่ยวหลัว ไปตายซะ!”
ชายสองคนที่อยู่ด้านหน้า ด้วยไม้ที่ถืออยู่ในมือของพวกเขา พวกเขากวัดแกว่งมันไปที่ศีรษะของเสี่ยวหลัวอย่างไร้ความปราณี
ก่อนที่ไม้ของพวกเขาจะถูกทุบลงไปที่ศีรษะของเสี่ยวหลัว เสี่ยวหลัวก็ราวกับภูตผี เขาลอดผ่านช่องว่างระหว่างพวกเขาทั้งสองในพริบ และออกหมัดชกไปที่อกของพวกเขาอย่างแรง
“อ๊ากกก~”
พวกเขาทั้งสองกรีดร้องออกมาพร้อมกับพุ่งบินลอยกลับไปเหมือนว่าวที่เชือกขาด มันทำให้สมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่ตามมาอยู่ข้างหลังเขาสี่ถึงห้าคนล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น
“เข้ามา!”
เสี่ยวหลัวมีรอยยิ้มที่ตื่นเต้นอยู่บนใบหน้าของเขา เขาเป็นราวกับเสือที่อยู่กลางฝูงแกะ ที่ต้านทานฝูงคลื่นขนาดใหญ่ ของสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า
แม้ว่าสมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า จะมีไม้กระดานและกระบองอยู่ในมือพวกเขา มันก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเสี่ยวหลัวเลยแม้แต่น้อย
หมัดหมัดของเสี่ยวหลัวพุ่งทะลุผ่านไม้กระดาน และเข้าไปกระแทกกับอกของชายคนหนึ่ง เสี่ยวหลัวทำลายไม้กระดานหนา 2 นิ้วด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว และส่งฝ่ายตรงข้ามพร้อมกับเศษไม้นับไม่ถ้วน พุ่งบินลอยออกไป เสี่ยวหลัวทำลายอาวุธคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างง่ายดาย คนที่ถือกระบองวิ่งเข้ามาแก้แค้นให้เพื่อนของเขาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหลัวคว้ากระบองที่พุ่งเข้ามา และส่งหมัดเข้าไปทักทายอย่างไร้ความปราณี
เมื่อก่อนตอนที่พวกเขา เดินไปทั่วหัวเย่ ด้วยอาวุธที่อยู่ในมือนี้ พวกเขาทำตัวอย่างกับพวกเขาเป็นราชา แต่ในเวลานี้พวกเขากลับรู้สึกหวาดกลัว ถึงแม้จะมีอาวุธพวกนี้อยู่ในมือของพวกเขาก็ตาม เสี่ยวหลัว ได้ทำลายความมั่นใจของพวกเขาลงไปหมดแล้ว
ตอนนี้ทั้ง จ้าว ชิงเหอ และ ต้า เผิงเฟย ต่างก็ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ในอดีตพวกเขาเคยถูกทุบตีโดยเสี่ยวหลัว แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ยังโดนทุบตีโดยเสี่ยวหลัวเช่นเดียวกัน ความทุกข์จากการโดนตีด้วยกระบอกมันทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวดมาก หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกเตะไปที่ต้นขา ตอนนี้ขาของพวกเขาสูญเสียความรู้สึกไปทั้งหมดแล้ว มันได้แต่สั่นเทาและส่งความเจ็บปวดออกมา
มันใช้เวลาเพียงไม่นาน ก่อนที่สมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า แปดสิบหรือเก้าสิบคน จะล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด ส่วนคนที่เหลืออีกสิบกว่าคน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยหวาดความกลัวอย่างชัดเจน พวกเขาชี้ไม้ไปที่เสี่ยวหลัว แต่อาวุธของพวกเขากลับสั่นอย่างรุนแรงเหมือนกับมือที่จับ
เสี่ยวหลัวนั้นน่ากลัวมากเกินไป เขามีพลังอำนาจมากมายขนาดไหนกัน ถึงได้ทุบตีคนเกือบร้อยคนให้ลงไปกองอยู่ที่พื้นได้
ผู้คนที่เฝ้าดูจากชมรมอื่นๆ ต่างก็ตะลึงงัน ดูเหมือนปากของพวกเขาจะแห้งผาก และพวกเขาพบว่ามันยากเหลือเกินที่จะกลืนน้ำลายลงไป ไม่มีใครคาดหวังผลลัพธ์เช่นนี้
“อีกครั้ง! เข้ามาเลย!”
ดวงตาที่ท้าทายของเสี่ยวหลัวกวาดมองไปที่สมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่เหลืออยู่จำนวนเพียงแค่โหล แม้ว่าเขาจะควบคุมความแข็งแกร่งของเขาได้ดี แต่สมาชิกบางคนของชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ก็ยังคงถูกทุบตีจนเลือดไหลออกมาอยู่ดี ตอนนี้เลือดของศัตรูที่สาดกระเช็นมันก็เปรอะเปี้ยนไปบนเสื้อผ้าและใบหน้าของเขา ซึ่งนั่นมันทำให้เขาดูชั่วร้ายและน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น “เพียงเพราะพวกแกมีสมาชิกร้อยกว่าคน อยู่ในชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า พวกแกก็คิดว่าตัวเองเป็นราชาของมหาลัยแล้วงั้นเหรอ พวกแกมันทำตัวเหมือนกาฝาของสังคม ต่อสู้ทะเลาะวิวาทและทุบตีใครก็ตามที่อยู่ตรงข้ามแก และนั่นมันทำให้พวกแกรู้สึกถึงความสำเร็จแล้วงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ตอนนี้พวกแกมันก็เป็นได้แค่ขยะเหม็นเน่ากองหนึ่งก็เท่านั้น!”
คำพูดทุกคำของเสี่ยวหลัวดังสนั่นสะท้อนก้องอยู่ในสนามฝึกขนาดใหญ่แห่งนี้
สมาชิกกว่าโหลที่เหลืออยู่ของชมรมศิบปะการต่อสู้ซาต้า ได้ขว้างอาวุธของพวกเขาออกทิ้งไปร่างกายของพวกเขาแข็งทื่อและดวงตาของพวกเขาก็มองไปที่เสี่ยวหลัวด้วยความหวาดกลัว
“อย่าทุบตีเราเลย … เรายอมแพ้แล้ว … ”
คนเหล่านี้ก็เป็นเช่นเดียวกันกับคนที่ปรากฏอยู่ในละครโทรทัศน์ พวกเขามักจะยกมือยอมแพ้ เมื่อพวกเขารู้สึกถึงความกลัว
เสี่ยวหลัวหัวเราะอย่างเหยียดหยาม: “พวกแกเป็นคนเริ่มการต่อสู้ครั้งนี้เอง อะไรทำให้พวกแกมีสิทธิ์ที่จะจบมัน?”
ด้วยเสียงคำรามของเสี่ยวหลัว มือที่ถือกระบองอยู่ ก็ฟาดมันลงไปกำแพงอย่างแรง “ปัง แกร๊ก” กระบอกที่ถูกฟาด ก็แตกหักเป็นสองชิ้นและล่วงหล่นลงไปที่พื้น
การแสดงพลังที่ดิบเถื่อนนี้ มันทำให้ทุกคนตัวสั่นเทา!
สมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่เหลือพากันคุกเข่าลง พวกเขาหน้าซีดเหมือนผี เสี่ยวหลัว เป็นฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดและน่ากลัวมากที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเจอมาในชีวิต
“เสี่ยวหลัวพอได้แล้ว พวกเขายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว อย่าให้เรื่องมันไกลไปมากกว่านี้เลย!” ชายในชุดฝึกซ้อมสีขาว ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับพูด
เสี่ยวหลัวมองเขาแล้วพูดว่า“คุณมาจากชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ด้วยงั้นเหรอ?”
“ฉันคือ อู๋ หยุนหลง ประธานชมรมเทควันโด” ชายคนนั้นในชุดขาวเปิดเผยตัวตนของเขา “สิ่งที่คุณทำในวันนี้…”
เสี่ยวหลัวขัดคำพูดของเขาแล้วพูดว่า“ถ้าคุณไม่ได้มาจากชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดที่นี่ ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วฟังอยู่เฉยๆ ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร!” จากนั้นเขาก็เดินไปที่สมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ซานต้า ที่เหลือคนอยู่เพียงแค่โหล ทีละก้าว
อู๋ หยุนหลง โกรธมาก ในฐานะที่เขาเป็นประธานที่เคารพนับถือของชมรมเทควันโด แม้แต่อาจารย์ของมหาวิทยาลัยหัวเย่ ก็แสดงความเคารพต่อเขา การแสดงออกของเสี่ยวหลัว มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างถึงที่สิ้นสุด
“ฉันจะต่อสู้กับแกเอง!” อู๋ หยุนหลง ตะโกนวิ่งเข้าไปหาเสี่ยวหลัว เมื่อเขาอยู่ห่างจากเสี่ยวหลัวประมาณ 3-4 ก้าว เขาก็กวดขาพุ่งเตะเข้าไปที่ ศีรษะของเสี่ยวหลัวอย่างรวดเร็ว
“มีอีกคน ที่อยากทำตัวเหมือนสุนัข!”
การแสดงออกของเสี่ยวหลัวเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาเอนตัวไปข้างหลังเพื่อหลบการเตะของ อู๋ หยุนหลง จากนั้นเขาก็หมุนร่างกายส่วนบนของเขา ไปทางซ้ายอย่างรวดเร็วแล้วเหวี่ยงฝ่ามือขวาของเขาอย่างรุนแรงไปที่หน้าอกของ อู๋ หยุนหลง
ผลกระทบที่เกิดจากฝ่ามือนั้น ส่งให้ อู๋ หยุนหลง บินไปกระแทกกับพื้น เลือดสดไหลออกมาจากมุมปากของเขา
ก้าวเดียว เพียงแค่ก้าวเดียว! ก็สามารถโค้นประธานของชมรมเทควันโดลงได้!
สมาชิกของชมรมอื่นๆ รู้สึกว่าเส้นผมของพวกเขาลุกตั้งชัน พวกเขาเคยแสดงความสงสัยเกี่ยวกับเสี่ยวหลัวในฟอรัมก่อนหน้านี้ แต่ในเวลานี้พวกเขาราวกับถูกตบหน้า!
“ท่านประธาน!”
สมาชิกของชมเทควันโดบางส่วนรีบเข้าไปช่วย อู๋ หยุนหลง
“มีใครต้องการจะท้าทายฉันอีกไหม? ก้าวออกมา!”
ดวงตาที่แหลมคมของเสี่ยวหลัวกวาดมองไปที่สมาชิกคนอื่นๆของชมรมต่างๆ เมื่อดวงตาของเขากวาดมองไปที่คนใด พวกเขาทุกคนก็จะก้มศีรษะลงและไม่ยอมสบตากับเขา
อู๋ หยุนหลง ทำได้แค่จับหน้าอกที่เจ็บปวดของเขา ความองอาจก่อนหน้าของเขา ตอนนี้ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว ทั้งหมดที่เขารู้สึกตอนนี้ก็คือความอัปยศที่ไม่สามารถบรรยายได้