ควีนจงใจพูดว่าตัวเองเอาบทไปให้เทาเท่ดูที่โรงพยาบาล อยากดูว่าหลินจือได้ยินว่าเทาเท่อยู่โรงพยาบาลจะเป็นห่วงเทาเท่หรือไม่
อย่างไรก็ตามความสนใจของหลินจืออยู่ที่บทเท่านั้น：“เวอร์ชันนี้ก็ได้เหรอ？ดีจัง！งั้นคุณจัดการเวลาประชุมละกัน ทุกคนร่วมกันถกเถียงดีที่สุด”
ควีนได้แต่บอกว่า：“ค่ะ ฉันจัดเวลากับสถานที่เรียบร้อยค่อยติดต่อคุณอีกที”
เห็นว่าหลินจือจะวางสายแล้ว ควีนจึงพูดไปอีกว่า：“หลินจือ ประธานเทาเท่เข้าโรงพยาบาล เพราะว่าท้องมีปัญหา”
“อ้อ？เหรอคะ？”หลินจือกลับตอบแบบนี้มา แต่น้ำเสียงของเธอเกรงใจมาก“งั้นคุณบอกให้เขาฟื้นตัวไวๆแทนฉันด้วยนะคะ”
ควีนถอนหายใจเงียบๆ ได้แต่วางสาย
ควีนเดินไปด้านข้างลิฟต์กำลังจะยกมือขึ้นกดปุ่ม ประตูลิฟต์เปิดเวลานี้พอดีโซเมนล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาจากข้างในด้วยสายตาที่มองมา
หลังจากเห็นเธอโซเมนก็ยิ้มทักทายเธอ：“ไง น้องควีน”
โซเมนก็ไม่รู้เป็นอะไร ชอบเรียกเธอว่าน้องควีน ทำดูเหมือนว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก
แต่ควีนก็รู้ โซเมนเป็นผู้ชายชู้ จีบสาวสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องปกติ
ดังนั้นเธอจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วทักทายเขา：“สวัสดีค่ะ ประธานโซเมน ”
อย่างไรก็ตามถึงรู้ว่าเขาแค่ทักทายเฉยๆ แต่หน้าของควีนก็อดไม่ได้ที่จะแดงเล็กน้อย ใจก็เต้นแรงอย่างทนไม่ไหว
โซเมนเดินหน้าเข้ามาจีบเธอต่อ：“ย้ายมาทำงานที่ผมไหมล่ะ？ประธานเทาเท่พวกเธอเป็นไงบ้าง นี่พาตัวเองเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ”
ควีนพูดอย่างกล้าหาญว่า：“ขอบคุณที่เห็นค่าค่ะ ฉันยังมีงานต้องทำ ไปก่อนค่ะ”
เธอพูดจบก็รีบเดินไปในลิฟต์ ยกมือขึ้นกดปิดประตู
ประตูลิฟต์หนาสองบานปิดลง หลังจากที่ถูกกั้นกับคิ้วสวยงามของหนุ่มหล่อควีนจึงถอนหายใจยาวๆ
เธอเงยมองไปที่ตัวเองในกระจกลิฟต์ แว่นตากรอบดำขนาดใหญ่ คิ้วบางนั้น ชุดสูททำงานดำขาวเทาที่ไม่เคยเปลี่ยน ห่างกันราวฟ้ากับดินกับคนที่มีความสามารถมากอย่างนั้น
รักคนที่เป็นไปไม่ได้ ทั้งหวาน และขมขื่น
หลินจือฟังคำบอกนัยของควีนออก แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจ
เธอไม่สนใจแล้วยังไง？
ในฐานะที่เป็นภรรยาเก่าที่หย่าไปกับเทาเท่ เธอยังต้องสนใจเทาเท่อีกด้วยเหรอ？
และเทาเท่ก็ไม่ได้ขาดความสนใจจากเธอ สิบนาทีก่อนซูซีอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมเทาเท่ก็ขึ้นฮอตเสิร์ช
หลินจือไม่สนใจเรื่องซุบซิบพวกนี้เท่าไหร่นัก ข่าวของเธอก็เป็นนานิที่ส่งมาให้เธอ
นานิเป็นคนในวงการบันเทิง แน่นอนว่าสนใจเรื่องพวกนี้มาก
หลินจือดูฮอตเสิร์ชถึงได้รู้ว่าที่เทาเท่เข้าโรงพยาบาลเมื่อคืนเพราะว่าปวดท้อง เธอคิดในใจ คงไม่ได้โกรธเธอจนเข้าโรงพยาบาลหรอกนะ？
เสียงที่นานิส่งมาให้เธอนั้นดูถูกซูซีมาก：“ซูซีนี่ใช้ได้จริงๆ กลัวว่าเธอจะไม่ได้แต่งงานเหรอ？คนรักไม่สบาย ใครมันจะไปสนใจแต่งตัวซะสวยงามประณีตขนาดนี้อีก？ใครมันจะไปสวมชุดเหมือนจะถูกถ่ายรูปกลางถนนได้อีก？แค่มองก็รู้ว่าตั้งใจจัดฉากจากนั้นให้ตัวเองขึ้นฮอตเสิร์ช”
หลินจือไม่พูด เธอนึกถึงภาพครั้งนั้นที่เทาเท่ปวดท้องกลางดึกแล้วเข้าโรงพยาบาล
เธอผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่ยังจะห่วงภาพลักษณ์อะไรกัน ทั้งหัวเธอมีแต่ความตื่นตระหนกและเป็นห่วงเทาเท่ แค่สวมเสื้อคลุมแล้วไปโรงพยาบาลพร้อมกับรถพยาบาล
หลังจากได้รับการยืนยันจากโรงพยาบาลเทาเท่แล้วว่าไม่เป็นอะไรหนักเธอจึงพบว่า ที่ขาตัวเองก็ยังสวมรองเท้าในบ้าน
แต่ไม่ว่าซูซีจริงใจกับเทาเท่แค่ไหน แค่เทาเท่รักเธอก็พอแล้ว
ก็แค่รัก อะไรก็ยอมทุกอย่าง
ตอนที่โซเมนเคาะประตูเข้ามาห้องคนไข้ของเทาเท่ ซูซีกำลังหยิบโจ๊กที่ตัวเองต้มออกมาจากกล่องอาหารอย่างจิตใจงาม
โซเมนเข้าไปแล้วก็พิงปลายเตียงของเทาเท่อย่างขี้เกียจ หรี่ตาเยาะเย้ยซูซี：“นี่ ซุปตาร์ซูซี คุณจิตใจงามจริงๆนะ โจ๊กนี้แค่ดมกลิ่นก็หอมติดจมูกแล้ว”
“ผมยังไม่กินข้าวเช้าเลย เอาข้าวเช้าให้ผมด้วยสิ”
ซูซีเหลือบมองเขาอย่างเซ็งๆ กัดฟันแล้วฉีกยิ้มออกไปให้โซเมน：“ประธานโซเมนขาดคนหุงข้าวด้วยเหรอ”
โซเมนมาตอนไหนไม่มา ทั้งๆที่เธอเพิ่งมาถึงด้วยซ้ำ แล้วเธอจะอยู่กับเทาเท่สองต่อสองได้ไง
ยากมากที่จะมีโอกาสแบบนี้ที่เทาเท่ไม่ยุ่งจากงาน เธออยากอยู่กับเทาเท่สองคน
ซูซีก็คิดว่า ปีที่ผ่านมานี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเทาเท่ก็ธรรมดามาก สาเหตุส่วนใหญ่คือเทาเท่ยุ่งมากไป ไม่ประชุม ก็ทำงานต่างจังหวัด
บวกกับครึ่งปีก่อนตัวเธอเองก็มีงานละครกับงานบางอย่างอยู่ด้วย พวกเธอสองคนจึงใช้เวลาร่วมกันน้อยมาก
และตอนที่ในใจเธอไม่พอใจที่โซเมนมา เทาเท่ก็รับโจ๊กที่เธอยื่นให้แล้วพูดกับเธอว่า：“ผมมีเรื่องงานต้องคุยกับโซเมน คุณกลับไปพักก่อนเถอะ ขอบใจนะ”
ซูซีกัดฟันในใจ แต่ใบหน้าได้แต่ทำท่าทางระมัดระวังตัวอย่างใจกว้าง
เธอลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วบอก：“งั้นคุณต้องกินโจ๊กน อย่าได้เหนื่อยเกินไปล่ะ”
เทาเท่พยักหน้า：“โอเค”
โซเมนที่อยู่ข้างๆโบกมือให้ซูซี：“ขอโทษนะซุปตาร์ซูซี เดี๋ยววันไหนเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษคุณ”
ซูซีหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วหันกลับออกไป
ใครอยากให้โซเมนเลี้ยงข้าวเธอกันล่ะ คนเจ้าชู้อย่างโซเมนนี้เธอไม่เคยแล
เทาเท่ดีมาก เป็นคนขาวสะอาดมากในปัญหาด้านผู้หญิง ไม่เคยมีผู้หญิงเละเทะมาเลยในหลายปีนี้
ยกเว้น ยกเว้นยัยแพศยาหลินจือนั่นที่ปีนขึ้นเตียงเขาอย่างหน้าด้าน！
ซูซีกัดฟันด้วยความเกลียดชังเมื่อเธอนึกถึงหลินจือ การมีอยู่ของหลินจือเหมือนกับหนามเส้นหนึ่ง แทงไปในใจเธอแรงๆ
ถึงแม้เธอหย่ากับเทาเท่แล้ว หนามนั้นก็ยังดึงออกไม่ได้
และยิ่งตอนนี้หลินจือกลับประเทศแล้วและยังมาเป็นคนเขียนบทเข้าร่วมโครงการถ่ายทำที่เกี่ยวข้องกับเทาเท่อีก ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหลินจือเก่งแค่ไหน
หลังจากซูซีตามสืบประวัติของหลินจือถึงรู้ว่าหลินจือเป็นเด็กเรียน และยังเป็นศิษย์ก้นกุฏิของครูสที่เลือกเอง
เมื่อก่อนเธอไม่เคยแลหลินจือเลย คิดว่าหลินจือไม่มีอะไร
แต่ตอนนี้……
ซูซีสูดหายใจลึกๆ ระงับความโกรธในใจแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้านิ่งๆอีกครั้งแล้วเข้าไปในลิฟต์ เดี๋ยวเธอยังต้องเผชิญหน้ากับนักข่าวหน้าโรงพยาบาลอีก
ซูซีไปแล้วโซเมนจึงลากเก้าอี้มานั่งตรงนั้น ขายาวเหยียดไปที่ราวตรงปลายเตียงอย่างตามอำเภอใจ
เขาเหลือบมองเทาเท่แล้วพูด：“ได้ยินไวท์บอกว่า เมื่อคืนนายโมโหหลินจือจนปวดท้อง？”
เทาเท่เอาโจ๊กในมือที่ยังไม่กินสักคำวางกลับไปที่โต๊ะ จากนั้นพูดกับโซเมนอย่างเซ็งๆ：“อย่าเอาแต่พูดแดกดันทั้งวันสิ”
หายากที่โซเมนจะปลอบเขา：“หลินจือบอกว่าไม่เคยรักนาย แค่ฟังก็รู้ว่าโกหก ความเสน่หาที่เธอมีต่อนายเมื่อสามปีนั้น พวกเราทุกคนเห็นหมด”
รวมทั้งเทาเท่ตัวเขาเองด้วย จะต้องรู้สึกถึงแน่นอน