ตอนที่ 268 งานบอลวันคริสต์มาส (9)
คนสี่คนค่อยๆ เดินเข้ามาในงานโดยมีเสียงไวโอลินบรรเลงเพลงคลอ
ฉือหยวนเฟิงและเหอจยาอวี๋อยู่ในชุดสูททั้งคู่ คนหนึ่งยิ้มบางๆ ในขณะที่อีกคนอวดโฉมหน้าสุดหล่อของตัวเอง ทั้งสองต่างได้รับเสียงหวีดร้องเป็นระลอกๆ
ส่วนด้านหลังเป็นเซิ่งอี่เจ๋อในชุดสุภาพ รูปร่างของเขาช่างสมบูรณ์แบบราวกับออกมาจากรูปปั้น ด้วยไหล่ที่กว้าง เรียวขายาว และใบหน้าสุดเฉยเมย บรรยากาศรอบตัวเขาส่งผลให้เขาน่ากินอย่างบอกไม่ถูก
อีกทั้งชายหนุ่มยังมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักใสๆ อยู่ข้างกาย เธอสวมชุดเดรสสีน้ำเงิน ผมรวบสูงเป็นมวย เธอช่างดูเหมือนนางฟ้าหิมะที่หลุดออกมาจากการ์ตูนยังไงอย่างนั้น
ทำไมอันซย่าซย่าถึงมากับสตาร์รี่ไนต์กัน
นั่นเป็นคำถามที่หลายๆ คนกำลังคิดอยู่
เจี่ยนซินเอ๋อร์กัดฟันมองทั้งสี่ด้วยสายตาอาฆาต
“ซินเอ๋อร์… เป็นอะไรไปล่ะ โฮะๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่ายัยร่านอันซย่าซย่าไปได้ชุดมาจากไหน ฉันพนันว่าต้องเป็นของเลียนแบบจากร้านแผงลอยแน่ๆ …” หลิวย่วนย่วนคนสอพลอคอยตามติดเจี่ยนซินเอ๋อร์ทุกครั้งเวลาที่เธอจะพูดจาว่าร้ายอันซย่าซย่า
“หุบปากนะ! ยัยปัญญาอ่อน!” เจี่ยนซินเอ๋อร์ก่นด่าเสียงแข็ง ดวงตาฉาบไปด้วยความอาฆาตแค้น
หญิงสาวอยากใส่ชุดนั้นมาก
แต่ผู้ช่วยดีไซเนอร์ระดับโลกมาแจ้งเธอว่าชุดนี้เป็นชุดที่ลูกค้าคนอื่นสั่งซื้อไว้แล้วจึงไม่สามารถขายให้กับเธอได้ แค่ชุดแบบที่คล้ายกันเธอก็ไม่สามารถสั่งซื้อได้!
และตอนนี้อันซย่าซย่าก็กำลังสวมชุดในฝันของเธออยู่!
หลีฝานซิงแสดงสีหน้าเรียบเฉยออกมาแต่มือทั้งสองกลับกำแน่น
เป็นความจริงหรือเปล่านะที่เขาว่าความรักมักเกิดขึ้นจากการที่ทั้งสองอยู่บ้านหลังเดียวกัน
ยัยเด็กอันซย่าซย่าคนนั้น!
–
อันซย่าซย่ารู้สึกถึงสายตาไม่ชอบใจจากเหล่าสาวๆ ในงาน เธอพยายามจะหลบออกมาโดยไม่รู้ตัว
เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอก่อนจะถามลอยๆ “จะไปไหน”
“หือ… เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันคงไม่ต้องเตือนนายหรอกเนอะว่าพวกนายดังกันขนาดไหน ถ้าฉันเดินตามพวกนายนานกว่านี้ฉันต้องตายเพราะสายตาที่พวกเขามองฉันอยู่แน่ๆ …” อันซย่าซย่ายู่ปาก ใบหน้าสลดลง
เซิ่งอี่เจ๋อครุ่นคิดสักพัก “แล้ว?”
“แล้วเราก็แยกกันตรงนี้และไปหาอาหารอร่อยๆ กินตามอัธยาศัย เราจะนัดรวมกันตรงนั้น!” อันซย่าซย่าชี้ไปที่มุมก่อนจะค่อยๆ ปลีกตัวออกไปหาอาหารทาน
เซิ่งอี่เจ๋อส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
สำหรับอันซย่าซย่าแล้ว อาหารคงจะสำคัญกว่าตัวเขาที่เป็นแฟนของเธอเสียอีก
ช่างเป็นความจริงที่น่าเศร้าของคนที่มีแฟนสาวน่ารักจอมตะกละล่ะนะ…
“มีคนแต่งตัวเข้ากับงานดีนะ” น้ำเสียงดูถูกดังขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นฉีเหยียนซีกลอกตาให้โดยที่ถือแก้วน้ำผลไม้อยู่ในมือ
“เฮอะ” เซิ่งอี่เจ๋อพ่นลมหายใจอย่างแรง
ฉีเหยียนซีจิบน้ำผลไม้และกลอกตาอีกครั้ง “เห็นไหมว่าอันซย่าซย่ามองเห็นอนาคต เธอทิ้งเนื้อเก่าๆ อย่างนายเพื่อไปตามหาความสุขจากสิ่งใหม่ๆ นายควรไปแย่งเธอกลับมาก่อนที่มันจะสายเกินไปนะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นว่าอันซย่าซย่าอยู่กับคังเจี้ยนและซูเสี่ยวมั่วไม่ไกลนัก ขณะนี้ทั้งสามกำลังคุยกันอย่างออกรสชาติ
เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้วก่อนจะเปลี่ยนโหมดมาเป็นคนปากร้าย “ฉีเหยียนซี ถ้าฉันจำไม่ผิดนายแก่กว่าฉันไปหนึ่งปีใช่ไหม”
“…” ฉีเหยียนซีเริ่มรู้สึกถึงลางร้าย
“นายอยู่ปีที่สามตอนที่ฉันอยู่เกรด 8… แล้วตอนนี้ล่ะ ฉันขึ้นปีที่สามแล้วแต่นายก็ยังอยู่ที่เดิม โฮะๆ นายเรียกใครว่าเป็นเนื้อเก่าอีกทีนะ”
“นายหมายความว่ายังไงกัน! ให้ตายสิ! นายจะหาว่าฉันแก่งั้นเหรอ” ฉีเหยียนซีระเบิดอารมณ์ออกมา
“นอกจากจะแก่แล้ว ยังปัญญาอ่อนอีกด้วย… ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมนายถึงซ้ำชั้น” เซิ่งอี่เจ๋อพูดไม่ไว้หน้า
ฉีเหยียนซีคิดว่าตัวเองต้องเส้นเลือดในสมองแตกแน่ๆ แต่เขากลับผิวปากขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “นี่ ดูเหมือนนายจะมีคนมาหานะ…”
ตอนที่ 269 งานบอลวันคริสต์มาส (10)
หลีฝานซิงมาถึงงานเต้นรำในชุดเดรสปลายจีบสีแดง เธอได้รับสายตาใคร่หลงและประทับใจจากหนุ่มๆ จำนวนมาก บวกกับเมกอัปสุดสวยของเธอเข้าไปแล้ว หญิงสาวนั้นงดงามราวกับดอกกุหลาบที่บานสะพรั่ง มองแล้วนึกถึงเจ้าหญิงขึ้นมา
หญิงสาวเดินตรงไปหาเซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซี ในมือถือน้ำผลไม้สองแก้ว
“งานเลี้ยงโรงเรียนไม่บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่ว่าน้ำผลไม้ก็รสชาติดีอยู่ ลองชิมดูสิ ดีต่อสุขภาพนะ” หลีฝานซิงยิ้มหวานก่อนจะยื่นแก้วให้ฉีเหยียนซีก่อน
คงจะดูใจร้ายเกินไปหน่อยหากจะเมินหญิงสาวในตอนนี้ ความขี้เล่นฉาบอยู่ในดวงตาสุดเสน่หาขของฉีเหยียนซีก่อนที่เขาจะรับน้ำผลไม้มาและจิบมัน
แต่เซิ่งอี่เจ๋อไม่แม้จะยื่นมือไปรับ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “คุณหลี ผมได้รับเกียรติอะไรมิทราบ”
รอยยิ้มของหลีฝานซิงยังคงประดับบนใบหน้า “อี่เจ๋อ… เรื่องเมื่อสองปีก่อนเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยนะ… ทั้งนาย ฉัน แล้วก็เหยียนซีน่ะ…” ใบหน้าของเธอกำลังรำลึกถึงอดีต แต่เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มทั้งสองไม่มีใครเล่นตามน้ำไปกับเธอ
ฉีเหยียนซีขัดเธอทันที “คุณแฟนเก่าที่รัก นี่เธอตั้งใจจะกลับมาหาฉันหรือตั้งใจจะเล่นตัวกับเซิ่งอี่เจ๋อกันแน่ มันเป็นแผนที่ดีนะที่ค่อยๆ กลับเข้ามาสูบเงินในกระเป๋าจากครอบครัวเซิ่งและฉีน่ะ แต่เคยคิดบ้างไหมว่าพวกเราจะปล่อยให้เธอทำแบบนั้นเพื่ออะไร”
ชายหนุ่มมองเห็นความประหม่าในสายตาของหลีฝานซิงได้อย่างชัดเจน
สองปีที่แล้วเขาคงทำใจไม่ได้ที่จะปฏิบัติกับหญิงสาวแบบนี้
แต่ตอนนี้เขามองเห็นธาตุแท้ของหลีฝานซิงแล้ว!
หญิงสาวไม่เคยชอบเขาเลย เธอแค่ต้องการตระกูลฉีของเขาเท่านั้น
เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนทำให้ชายหนุ่มถูกตัดขาดจากครอบครัว อีกทั้งหญิงสาวยังทิ้งเขาแบบไม่ไยดีเพื่อไปหาเซิ่งอี่เจ๋อ
เขาต้องตาบอดขนาดไหนกันที่เผลอไปตกหลุมรักหญิงสาวซึ่งเห็นแก่ตัวขนาดนี้
ให้ตายสิ ดูเหมือนว่าใครก็ตามที่ตกหลุมรักใครแบบหน้ามืดตามัวมักจะกลายมาเป็นคนโง่ได้เสมอ
หลีฝานซิงกัดฟันและเปลี่ยนเป้าหมายของตัวเอง เธอหมายจะยื่นน้ำผลไม้แก้วที่สองให้เซิ่งอี่เจ๋อ
หญิงสาวรู้ว่าเซิ่งอี่เจ๋อตอนนี้ไม่ถูกกับฉีเหยียนซี และเพราะตัวเธอเพิ่งจะโดนเหยียนซีพูดจาถากถางใส่มา เซิ่งอี่เจ๋อจะต้องปฏิบัติต่อเธอดีกว่าเพื่อทำให้ฉีเหยียนซีรำคาญเล่นแน่นอน
เธอคิดว่าตัวเธอเองเป็นคนฉลาดมาตลอด แต่เธอกลับลืมคำเรียก “คนฉลาดมักพลาดเพราะสติปัญญาของตัวเอง”
นอกจากเซิ่งอี่เจ๋อจะไม่รับน้ำผลไม้จากเธอแล้ว เขายังเห็นด้วยกับฉีเหยียนซีอีก “ฉีเหยียนซี นายไม่ค่อยมีสมองเท่าไร แต่ฉันก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่นายพูดค่อนข้างตรงประเด็นดี ตระกูลเซิ่งของเราคงเป็นได้เพียงบริษัทเล็กๆ สำหรับบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างของตระกูลหลีสินะครับ”
สีหน้าของหลีฝานซิงคงจะฉายความไม่พอใจมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
โลกธุรกิจของตระกูลหลีกำลังไปได้สวย แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับกลุ่มธุรกิจใหญ่ๆ อย่างตระกูลเซิ่ง! เซิ่งอี่เจ๋อตั้งใจพูดเหน็บแนมเธอต่อหน้าเธอชัดๆ!
“อีกอย่างนะครับ คุณหลี ผมมีแฟนแล้ว เธอค่อนข้างขี้หึง และที่สำคัญคือผมไม่ชอบเห็นเธออารมณ์เสีย ดังนั้นโปรดรักษาระยะห่างกับผมด้วย” ชายหนุ่มโค้งให้เล็กน้อยดั่งสุภาพบุรุษ
แต่อารมณ์ของหลีฝานซิงเหมือนได้ขึ้นรถไฟเหาะแต่ดันร่วงลงพื้นในทันที!
การตบหน้าแบบสงบเสงี่ยมมันโหดร้ายที่สุด!
–
หอประชุมชั้นสอง
ครูใหญ่เดินตามชายสูทดำอย่างว่าง่าย ผู้ชายคนนั้นยืนตัวตรงแถมมีท่าเดินที่หนักแน่น แม้เวลาจะฝากร่องรอยไว้บนใบหน้าแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเขาลดลงแม้แต่น้อย
“นายน้อยซ่งครับ… คุณหนูอันคือผู้หญิงที่สวมชุดสีน้ำเงินอยู่ตรงหัวมุมนั้นครับ”
“นายน้อยซ่ง” ตัวสั่นเทา
“เธอชื่อว่า…ซย่าซย่า?”
“ครับ”
ความเศร้าปรากฏในดวงตาของเขาทันที