ตอนที่ 270 งานบอลวันคริสต์มาส (11)
คิ้วได้รูปของนายน้อยซ่งขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกผิดยามมองตามหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินเดินไปมารอบๆ หอประชุม
อันซย่าซย่าคุยบางอย่างกับเพื่อนที่ยืนข้างๆ เธอก่อนจะยิ้มกว้างออกมา หญิงสาวดูราวกับดอกไม้สีน้ำเงินซีดในป่า ทั้งบริสุทธิ์ ใสซื่อ และมีชีวิตชีวา
มันดีมากที่ได้เห็นซย่าซย่าแบบนนี้…
เธอโตขึ้นมาเป็นสาวสวยที่มีทั้งเพื่อน ความสุข และความสดใส
นายน้อยซ่งรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วนที่ท่วมท้น ผู้ช่วยพิเศษของเขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ทันที เขารับมาก่อนจะซับลงไปที่หางตาของตัวเอง
ครูใหญ่ลอบมองก่อนจะรู้สึกสับสน
นายน้อยซ่งคนดังร้องไห้อยู่หรือนี่
เด็กสาวคนนั้นเป็นอะไรกับเขากัน
แต่ก่อนที่ครูใหญ่จะได้รู้คำตอบ นายน้อยซ่งก็เอ่ยขึ้นมาอย่างสุภาพอีกครั้ง “คุณครูใหญ่ ผมเห็นว่าห้องแล็บของฉีซย่าค่อนข้างเก่าแล้ว ดังนั้นทางบริษัทซ่งกรุปจะบริจาคเงินและสร้างแล็บให้ฉีซย่าอีกสองตึกเอง”
ครูใหญ่ปลื้มปีติ ทางคณะกรรมการโรงเรียนได้พยายามเป็นอย่างมากที่จะขอให้ซงกรุ๊ปมาเป็นสปอนเซอร์ เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะใจดีเช่นนี้!
นายน้อยซ่งกำลังพูดถึงแล็บสองตึกเชียวนะ! การสร้างแต่ละทีก็ต้องเสียเงินเป็นร้อยไม่ก็เป็นพันล้านเชียวนะ!
เขายิ้มประจบทันที “ขอบคุณมากๆ ครับนายน้อยซ่ง… ทั้งฉีซย่าจะต้องสำนึกบุญคุณในน้ำใจของคุณอย่างแน่นอน…”
นายน้อยซ่งโบกมือให้เขา “อย่าขอบคุณผมเลย ผมขอแค่อย่างเดียวคือขอให้คุณช่วยดูแลเด็กผู้หญิงคนนี้ให้ดี เข้าใจที่ผมพูดไหม”
ครูใหญ่ตกใจแต่ยังคงรักษาสีหน้าไร้อารมณ์ของตัวเองไว้ได้ขณะที่โค้งเคารพอย่างสุภาพ “เข้าใจครับ”
–
เสียงเพลงปลอบโยนดังขึ้น เซียวเหยี่ยนประธานสภานักเรียนก็เดินขึ้นเวทีในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มและโบสีเดียวกัน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ประกาศเปิดงานเต้นรำ
เสียงจ้อกแจ้กดังขึ้นในฝูงชน ทุกคนเริ่มออกตามหาคู่เต้นรำของตัวเอง
ซูเสี่ยวมั่วรู้สึกประหม่าขณะมองเหอจยาอวี๋ที่อยู่ไม่ไกลนัก ตอนนี้กลุ่มสาวๆ รายล้อมชายหนุ่มอยู่ เนื่องจากเขาเป็นคนสุภาพ เขาเลยทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนซึ่งนั้นทำให้สาวๆ อยากอยู่ใกล้ๆ เขานานกว่าเดิม
จริงๆ แล้วซูเสี่ยวมั่วค่อนข้างอิจฉาหญิงสาวพวกนั้น แต่กระนั้นเธอก็เคยชินกับการทำตัวเป็นสาวแกร่งและเธอก็ไม่รู้ว่าจะประจบเหอจยาอวี๋ด้วยความหวานเลี่ยนยังไงได้บ้าง
แม้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของเธอจะไม่ดีมากนัก แต่หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะแหย่อันซย่าซย่าเข้าให้
“ซย่าซย่า ดูเสี่ยวหยียนกับใบหน้าเศร้าๆ ของเขานี่สิ เฮ้อ... เธอทิ้งโอกาสทำความรู้จักกับหนุ่มๆ ในงานนี้เพื่อเซิ่งอี่เจ๋อเพียงคนเดียวเลยนะ!”
หางตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นเซิ่งอี่เจ๋อที่กำลังเดินมาหาพวกเขา เธอเงียบไปสักพักราวกับรอคำตอบจากอันซย่าซย่าอยู่
เออ… ซูเสี่ยวมั่วกำลังจะเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่อันซย่าซย่าจะพูดเรื่องไม่ควรพูดออกมา แต่อันซย่าซย่ากลับพยักหน้าและครุ่นคิด “เธอก็พูดถูกนะ…”
ฟู่! ไม่มี ไม่ถูกอะไรทั้งนั้นแหละ! แฟนเธออยู่ข้างหลังเธอนะ! ซูเสี่ยวมั่วเล่นหน้าเล่นตาเพื่อเตือนอันซย่าซย่า
มีหรือที่คนซื่อบื้ออย่างซย่าจะเข้าใจที่เธอสื่อ หญิงสาวหัวเราะคิกคักออกมาเท่านั้นก่อนจะยืดอกพูดขึ้นอย่างมั่นใจ “แต่แค่เขาคนเดียวก็เพียงพอสำหรับฉันแล้ว! เขามีดีกว่าผู้ชายในงานนี้เอามามัดรวมกันเสียอีก!”
“อี๋ — อยากจะอ้วก! ” ซูเสี่ยวมั่วตีไหล่คนตรงหน้าและเห็นว่าเซิ่งอี่เจ๋อยืนยิ้มกว้างอยู่
ชายหนุ่มเดินมาหาพวกเขาและกอดอันซย่าซย่าจากด้านหลังทำให้ตัวเธอกระโดดโหยง
“พระเจ้า! นายทำฉันตกใจหมด!” อันซย่าซย่าตบหน้าอกตัวเองเบาๆ “นายมาจากไหนเนี่ย”
เซิ่งอี่เจ๋อกำลังอารมณ์ดีจึงเลือกเมินคำพูดของหญิงสาว จากนั้นเขาก็หยิบจานเค้กออกมาจากที่ไหนสักที่ “อยากกินหรือเปล่า”
“อยาก!” อันซย่าซย่าพยักหน้า
ชายหนุ่มหยิกแก้มเธอ แสดงความรักออกมาโดยไม่สนใจคนอื่นโดยรอบพวกเขา
ซูเสี่ยวมั่วกำลังมองทั้งสองด้วยความอิจฉา น้ำเสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของเธอ “คุณซูครับ ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”
ตอนที่ 271 งานบอลวันคริสต์มาส (12)
คุณซู? เขาพูดกับเธออยู่หรือ
ซูเสี่ยวมั่วมองผ่านไหล่ตัวเอง พบว่าเหอจยาอวี๋ยืนอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มทั้งหล่อและดูราวกับเป็นเจ้าชายหลุดมาจากเทพนิยายในชุดสูทสีขาว
หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัว
“เออ… ได้… ได้เลยค่ะ!” ซูเสี่ยวมั่วประหม่ามากจนเผลอพูดตะกุกตะกัก
เหอจยาอวี๋ยิ้มและผายมือเชิญ ซูเสี่ยวมั่วยืนมือจับมือของชายหนุ่มด้วยความตื่นเต้น
มือเล็กบนฝ่ามือของเขาทั้งบางและนุ่ม แต่เพราะหญิงสาวชอบวาดรูปด้วย ทำให้มือของเธอด้านเล็กน้อย
คงจะดีไม่น้อยหากชายหนุ่มได้จับมือของเธอตลอดไป…
เหอจยาอวี๋ใจกระตุก ความคิดนั้นทำให้เขาประหลาดใจ
ในขณะที่ทั้งสองเต้นรำกันอยู่นั้น อันซย่าซย่ากำลังใช้ช้อนตักเค้กเข้าปากทำให้มีครีมเลอะที่มุมปากของเธอ
“ว้าว โรแมนติกจังเลย! เหอจยาอวี๋กำลังจีบมั่วมั่วอยู่งั้นหรือ” อันซย่าซย่าจิ้มตัวเซิ่งอี่เจ๋อโดยนึกว่าเป็นคังเจี้ยนเพื่อคุยซุบซิบกัน
แต่ไม่ว่าจะจิ้มไปเท่าไรก็ไม่มีการตอบสนอง
เมื่อหันกลับมาก็พบว่าคังเจี้ยนปลีกตัวไปหาเพื่อนของเขาตั้งนานแล้ว มีเพียงเซิ่งอี่เจ๋อและสูทของเขาก็มีรอยยับเพราะนิ้วของเธอจิ้มอยู่
อันซย่าซย่ารู้สึกอายมาก เธอตั้งใจจะรีดเสื้อของเขาแต่เซิ่งอี่เจ๋อจับข้อมือของเธอเอาไว้พร้อมออกแรงบีบเล็กน้อย
มืออีกข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นมาตรงปากของหญิงสาวก่อนจะปาดครีมที่เลอะออก
“ยัยซื่อบื้อ” เสียงทุ้มของเขาช่างอ่อนโยน ไม่มีการตำหนิใดๆ แฝงอยู่แม้แต่น้อย
มือข้างหนึ่งของอันซย่าซย่าถูกเอาจับไว้ส่วนอีกมือถือจานอยู่ เธอเบิกตากว้างและมองชายหนุ่มด้วยความตกตะลึง
เด็กหนุ่มเป็นคนสูงทำให้เธอต้องเงยหน้าเล็กน้อย แต่ส่วนสูงที่แตกต่างของทั้งสองกลับดูเข้ากันได้ดี
บรรยากาศสุดรักใคร่นี้ดันถูกฉือหยวนเฟิงขัด
“พี่ชาย! หยุดยืนบื้อได้แล้ว! ถึงเวลาแสดงแล้ว!” ชายหนุ่มลากเซิ่งอี่เจ๋อออกมา เมินสายตาอาฆาตที่ส่งมาจากเจ้าตัว
บนฟลอร์เต้นรำ
พายุความรู้สึกถาโถมใส่ซูเสี่ยวมั่วทันทีที่เหอจยาอวี๋ขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาของเขาห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น
ชายหนุ่มก้มลงเล็กน้อยก่อนจะกระซิบ “ขอโทษนะครับ…”
ฮึ่ม… ทำไมเขาถึงสุภาพขึ้นนะ หรือว่าเขาจะจูบเธอ?
นี่จะเป็นจูบแรกของเธอ! อ้าาา! หญิงสาวรู้สึกกระวนกระวายมาก! เธอควรทำยังไงดี ควรหลับตาด้วยไหม
ซูเสี่ยวมั่วตื่นเต้นมากในตอนที่มือใหญ่คู่นี้แตะหลังของเธอ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงซิปดังขึ้นและชายหนุ่มก็ขยับออกไป
“ซิปไม่ได้รูดน่ะ ขอโทษด้วยนะครับ” เหอจยาอวี๋ผงกหัวให้อย่างสุภาพก่อนจะปลีกตัวออกซูเสี่ยวมั่วเพื่อไปหาฉือหยวนเฟิงและเซิ่งอี่เจ๋อ
ซูเสี่ยวมั่วแทบจะสำลัก ตอนนี้เธอรู้สึกจะฆ่าคนได้อยู่รอมร่อ!
ให้ตายสิ! ทำไมการพบปะกันครั้งแรกกับไอดอลของเธอถึงกลายมาเป็นเขารูดซิปชุดให้เธอด้วยนะ!
ไอ้ซิปบ้าเอ้ย! อ้าาา! ทำไมเขาต้องมารูดซิปให้เธอด้วย! หญิงสาวจะตายเพราะความอายอยู่แล้ว!
ขณะที่ซูเสี่ยวมั่วใกล้ตายเพราะความอับอาย อันซย่าซย่ากลับยืนค้างเติ่งอยู่กับที่
แต่ทั้งคู่ก็กลับมาสู่โลกความเป็นจริงเพราะเสียงเพลง
บนเวทีหอประชุม สตาร์รี่ไนต์กำลังร้องเพลง “คืนแต้มดาวอันยาวนาน” ที่โด่งดังของพวกเขา
ทำนองเพลงนี้ติดหูมากทำให้คนดูร้องคลอตาม
พอทั้งสามอยู่บนเวทีแล้ว พวกเขาก็กลายเป็นคนดังระดับชาติในทันที!
อันซย่าซย่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่หวานกว่าเค้กยามมองไปยังเซิ่งอี่เจ๋อที่ยืนอยู่ตรงกลางเวที
ขณะที่เธอหัวเราะกับตัวเองอยู่นั้น โทรศัพท์ของเธอสั่นในกระเป๋า
เธอหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเห็นว่ามีข้อความจากมู่หลี
“ซย่าซย่า… ฉันเมนส์มา เธอช่วยซื้อไปผ้าอนามัยมาให้ฉันทีได้ไหม”
อันซย่าซย่าตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ได้ แป๊บหนึ่งนะ”
หญิงสาวหันหลังกลับและหายเข้าไปในมุมมืด