เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 296 เพื่อนร่วมบ้านที่อยู่ด้วยยาก
แอเรียนไม่ได้ปฏิเสธทันทีแต่เธอกลับตอบอย่างแนบเนียน “เรา… ค่อยคุยกันเรื่องนี้เมื่อเวลาของมันมาถึง” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอกลับมาที่ห้อง
“ทิฟฟ์ แม่เธอเพิ่งจะขอเงินค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ ในส่วนของฉันไป เขาบ่นว่าเงินที่เธอให้เขามันน้อยเกินไป”
ทิฟฟานี่กรอกตา “อย่าไปสนใจเขาเลย ฉันให้เขาตั้งเยอะ แต่ละเดือนฉันไม่เหลือสักบาท เขาจะเอาอะไรอีก? อีกเรื่อง โทรศัพธ์เธอดังระหว่างที่เธอไปอาบน้ำ ฉันไม่ได้ดู แต่เสียงเหมือนมีข้อความเข้า”
แอเรียนเช็ดผมตนเองพร้อมกับหยิบโทรศัพธ์ขึ้นมา มันเป็นข้อความจากแมรี่ “แอริ นายท่านกลับบ้านทุกวันตั้งแต่ที่เธอย้ายออกไป เธอจะไม่กลับบ้านจริง ๆ หรอ? ถ้าเธอจะอาละวาด ก็ทำไปเลย ทำไมต้องถึงกับย้ายออกด้วย? เธอไม่ได้จะหย่ากันสักหน่อย”
แอเรียนคิดไตร่ตรองก่อนที่เธอจะตอบกลับ “แมรี่ ได้โปรดหยุดเป็นห่วงความสัมพันธ์ของหนูกับมาร์คสักที เขาไม่ยอมกลับบ้านตอนที่หนูอยู่ แต่พอหนูไม่อยู่เขากลับกลับได้ นั้นก็ทำให้เห็นชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ต้องการเจอหนู หนูอยู่ที่บ้านทิฟฟานี่หนูก็สบายดี ไม่ต้องห่วงหนู ข้าวปั้นก็สบายดี หนูจะกลับไปเยี่ยมคุณและลุงเฮนรี่เมื่อหนูมีโอกาสนะ”
เมื่อเธอส่งข้อความเรียบร้อยเธอก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความงุนงง มันเหมือนกับว่าเธอและมาร์คได้ตกลงพร้อมใจกันที่จะแยกกันอยู่แบบนี้ พวกเขายังคงเป็นคู่สามีภรรยาในนามแต่ไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกันและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของกันและกัน แบบนี้มันดีกว่า อย่างน้อยทั้งคู่ก็ไม่ต้องหงุดหงิด
…
ฝนตกครั้งสุดท้ายของฤดูใบไม้พลิส่งสัญญาณบอกว่าฤดูร้อนกำลังจะมาถึง อุณหภูมิที่เปลี่ยนไปกระทันหันทำให้ทุกคนต้องสละเสื้อผ้าอันหนาเตอะของตนเองแล้วเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าสำหรับฤดูร้อนแทน
วันนี้ทิฟฟานี่และลิเลียนมีเรื่องใหม่ให้ทะเลาะกันอีกแล้ว นั้นก็คือ — เรื่องการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า ลิเลียนไม่ยอมที่จะออกไปเล่นไพ่นกกระจอกข้างนอกในฤดูร้อน เธอต้องการที่จะหลบหนีความร้อนด้วยการอยู่ในบ้าน เล่นโทรศัพธ์ ดูโทศทัศน์ และสั่งอาหาร ปกติเครื่องปรับอากาศจะเปิดอยู่ตลอดเวลา เครื่องปรับอากาศในห้องนั่งเล่นทำงานตลอด 24 ชั่วโมง บิลค่าไฟเดือนนี้ขึ้นสูงมากจนทิฟฟานี่โทษลิเลียนว่าเธอจะพาพวกเขาอดตายพอดี
ระหว่างวันหยุดสุดสัปดาห์ แอเรียนลากทิฟฟานี่ไปช้อปกระโปรงสองตัวเนื่องจากว่าเธอไม่มีเวลาสำหรับการซักผ้ามากนักและชุดกระโปรงหรอกระโปรงนั้นซักง่ายกว่า
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเธอจะทันได้ออกจากบ้าน อยู่ ๆ ลิเลียนที่นั่งดูโทรทัศน์ก็พูดขึ้นว่า “พวกเธอไปไหนกัน? ข้างนอกมันร้อนมากนะ”
ทิฟฟานี่ตอบอย่างหงุดหงิด “ไม่ใช่เรื่องของแม่ แม่อยู่บ้านตากแอร์สบาย ๆ ไปเถอะ จะกังวลทำไม?”
ลิเลียนไม่สนใจเธอและหันไปถามแอเรียนแทน “พวกเธอไปช้อปปิ้งกันหรอ?”
แอเรียนไม่อยากเสียมารยาทด้วยการเมินลิเลียน เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นและจำเป็นที่จะต้องตอบ “ใช่ค่ะ หนูอยากซื้อกระโปรงซักสองตัว ที่ทำงานเราไม่บังคับว่าต้องใส่ชุดทำงานค่ะ”
จิตวิญญาณนักช้อปของลิเลียนตื่นทันที “ฉันไปด้วย! ฉันไม่มีเสื้อผ้าจะใส่แล้วเหมือนกัน!”
สีหน้าของทิฟฟานี่กลายเป็นสีเขียวเพราะความพยายามที่จะเก็บอารมณ์ของเธอ “แม่ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่อย่างงั้นเหรอ? เสื้อผ้าแม่ไม่ได้โดนขายเพื่อนำเงินมาชำระหนี้ตอนที่เราถังแตกสักหน่อย ทุกชิ้นมียี่ห้อหมด ตู้เสื้อผ้าแม่ไม่มีที่เก็บแล้วด้วยซ้ำ จริง ๆ แล้วแม่ยังมีกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแม่อีกสองสามใบ แม่ยังจะเอาเพิ่มอีกหรอ?”
“พวกนั้นฉันซื้อมานานแล้ว” ลิเลียนอธิบาย “พวกมันตกเทรนด์ไปหมดแล้ว ฉันแค่ขอให้ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันสักสองสามตัว ตอนที่เธอเด็กฉันเคยไม่ให้อะไรเธอไหม? จริง ๆ แล้วบนโลกนี้ไม่น่ามีลูกสาวแบบเธอจริง ๆ นะ”
ทิฟฟานี่ทำอะไรไม่ถูกกับแม่ของตัวเอง เธอจึงยอมจำนน “ได้ แม่ไปด้วยก็ได้ แต่แม่ต้องสัญญากับหนูก่อน ; ห้ามซื้อของแบรนด์เนม! ไม่ต้องคิดจะซื้ออะไรที่ราคาเกิน 1000 ดอลลาร์เลย!”
ลิเลียนรีบไปปิดโทรทัศน์ด้วยความเร็วก่อนที่จะเข้าไปที่ห้องนอนเธอเพื่อเปลี่ยนชุด เธอนำผ้าพันคอมาโพกหัวตนเองเพื่อไม่ให้โดนแดดไหม้และยังสวมหมวกและแว่นกันแดดอีกด้วย เธอดูไม่ต่างจากผู้หญิงที่ร่ำรวยที่เธอเคยเป็นเลยเพราะสุดท้ายแล้วทุกอย่างที่เธอใส่ก็มียี่ห้อหมด “ฉันจะไม่ซื้อเสื้อผ้าเลย พอใจไหม? ฉันจะไม่ยอมใส่เสื้อผ้าที่ราคาต่ำกว่า 1000 ดอลลาร์หรอก ซื้อน้ำหอมให้ฉันก็แล้วกัน ตัวโปรดของฉันใกล้จะหมดแล้ว”