ตอนที่ 398 เกิดอุบัติเหตุรถยนต์
“อืม ”
ยวี๋น่าสูดลมหายใจเข้าปลอดลึกแล้วพักหยักหน้า ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลินหนานยังไง แต่เด็กคนนี้ เธอไม่ได้เตรียมตัวที่จะต้อนรับอีกฝ่ายเลย
แม้ประตูจะถูกปิดไปแล้วเธอก็ยังไม่หันไปมอง
หลินหนานไม่รู้ว่าตนเดินออกมาจากโรงแรมได้ยังไง เขาก้าวไปทีละก้าวอย่างหนักอึ้งเหมือนกับขวดที่ใส่ตะกั่วไว้จนหนัก ในหัวของเขาได้ยินแต่คำพูดของยวี๋น่าที่ว่าจะเอาเด็กออก เขาที่เปิดประตูเข้าไปในรถด้วยสติล่องลอย แล้วขับรถกลับไปที่กองถ่าย
ระหว่างทางเขาที่จิตใจล่องลอย ขอบตาแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ขับรถหลบคันข้างหน้า
ในหัวของหลินหนานมีแต่หน้าของยวี๋น่า แววตาที่ปฏิเสธเขาเมื่อกี้ รู้สึกปวดใจและทนไม่ไหว ทันใดนั้นมือเขาลื่นและรถก็พุ่งชนเข้าไปเต็มๆ
ชนเข้าที่ราวสะพานหิน
โครม !!! —
หลังจากเกิดเสียงดังสนั่น รถสีดำที่ชนเข้ากับราวก็เกิดเป็นควันสีเทาลอยขึ้นมา แม้แต่หน้าต่างหน้ารถก็ได้รับความเสียหายพังไม่เหลือรูปเดิม หลินหนานที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับมีเลือดไหลออกมา ข้างหน้าล้วนมีแต่สีแดง และเขาก็ใกล้จะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว
เปลือกตากที่รู้สึกหนักอึ้ง หลินหนานที่ใช้สติเงือกสุดท้าย พยายามลืมตาขึ้นแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าด้วยมือสั่นเทา
มือสั่นเทาของเขาพยายามกดต่อสายหายวี๋น่า แล้วเอาแนบกับหู หลินหนานรู้สึกว่าตัวเองพูดเสียงไม่ชัดกลับเอาแต่เรียกชื่อของยวี๋น่า
“ฮัลโหล “ปลายสายกดรับ พอได้ยินเสียงยวี๋น่าเอ่ยเสียงเรียบ และก็ยังมีมีความล้าอยู่บ้าง “นายโทรหาฉันหรอ”
“น่า น่าน่า……”หลินหนานที่ทั้งเรียกชื่อเธอและริมฝีปากเผยยิ้มออกมา พูดด้วยน้ำเสียงโรย เขากำลังทนฝืนอยู่
เลือดที่ไหลออกมาจากหัว แม้แต่โทรศัพท์ก็มีรอยเลือดด้วย ยวี๋น่าได้ยินเสียงของเขาแปลกๆ ก็คิ้วขมวด แต่ตัวเองกลับไม่รู้ตัว
“นายเป็นอะไร นายอยู่ที่ไหน นาย–”
เธอพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกหลินหนานพูดแทรก “หลินน่า ฟังผมพูดนะ…..ผม ผมเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ……บางทีผมอาจจะไม่ไหวแล้ว ……..เรื่องก่อนหน้านี้ผมขอโทษด้วย………”
ทุกคำพูดที่หลินหนานเอ่ยออกมานั้นเขารู้สึกเจ็บที่หน้าอกมาก เขารู้ว่ายิ่งจะไม่ไหวแล้ว รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหลับแล้ว แต่ก็ยังพยามฝืนไว้
“ผม……ผมไม่รู้ว่าจะยังทนได้อีกนานแค่ไหน แต่ที่โทรหาพี่ ก็เพื่ออยากจะบอกพี่ว่า……ผม ผมรักพี่จริงๆ นะ แต่ว่า”
หลินหนานยิ้ม แม้แต่ปากของเขาก็มีเลือดไหลออกมา “ผมรักพี่จริงๆ นะ ”
“ถ้า ถ้าหากผมตายไปจริงๆ พี่…..ก็เอาเด็กออกเถอะ ผม…….ผมน่าจะเคารพการตัดสินใจของพี่ น่าน่า ขอโทษ…….”
หลินหนานที่น้ำเสียงอ่อนลงไปเรื่อยๆ เขาคิดว่าเขาคงฝืนทนไม่ไหวแล้ว
เขาปล่อยมือลง อย่างไร้เรี่ยวแรง โทรศัพท์ก็ร่วงลงพื้น
ที่ยังมีเสียงของยวี๋น่าดังมาตามสาย “ฮัลโหล หลินหนาน นายอยู่ที่ไหน นายพูดอะไรหน่อยสิ หลินหนาน”
ยวี๋น่าขมวดคิ้วรู้สึกว่ามันแปลกๆ แม้แต่เสียงก็เปลี่ยนเป็นร้อนใจขึ้นมา แต่ปลายสายกับไม่มีเสียงตอบรับ
เธอทำได้เพียงกดวางสาย แล้วก็รีบวิ่งออกไป ตามหาว่าหลินหนานอยู่ที่ไหน
ความรู้สึกร้อนใจที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว
ยวี๋น่าที่หลังจากออกมาจากโรงแรมแล้วก็ขับรถไปตามทางเพื่อตามหาหลินหนาน จนมาถึงถนนที่มีอุบัติเหตุรถชนราวสะพาน เธอก็มองเห็นรถของหลินหนาน
แต่ตอนนี้พังเละแล้ว
ยวี๋น่าหรี่ตาลงแล้วรีบจอดรถข้างๆ หลังจากที่ลงจากรถก็รีบเดินไปทันที เธอวิ่งไปข้างหน้ารถก็เห็นหลินหนานที่มีเลือดไหลออกมาตรงหัวและไม่ได้สติ
และโทรศัพท์ก็ยังอยู่ในสาย
เธอตกใจช็อกมาก พยายามควบคุมสติ แต่แววตายังเผยความตื่นตระหนก มือสั่นเทาตบไปที่หน้าของหลินหนานเบาๆ เลือดสดๆ ที่ไหลออกมาเปื้อนเสื้อยีนจนกลายเป็นสีแดงเข้ม
ยวี๋น่าพูดเสียงสั่น”หลินหนาน หลินหนาน นายฟื้นสิ นายฟื้นสิ–”
หลินหนานที่ไม่รู้สึกตัว ยวี๋น่าก็ค่อยๆ ตรวจดูที่ลมหายใจของเขา ก็ถอนหายใจโล่ง
เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วต่อสาย120ออกไป มองสำรวจพื้นที่รอบๆ ด้วยความตกใจกลับ และหลังจากที่โทรติดแล้วก็พูดอย่างเร็ว:”พวกเราเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ช่วยรีบมาหน่อยได้มั้ยคะ มีคนได้รับบาดเจ็บหนัก อยู่ที่…….”
หลังจากวางสายไป ยวี๋น่าก็ถอนหายใจโล่ง แต่พอมองหลินหนานก็รู้สึกเจ็บจิ๊ดขึ้นมา
เธอเกิดความรู้สึกโทษตัวเองขึ้นมา
ถ้าหากว่าคำพูดเมื่อกี้ที่เธอบอกว่าจะไปเอาเด็กออก หลินหนานก็คงไม่ต้องมาเกิดอุบัติเหตุ กลายเป็นอย่างนี้ ล้วนเป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอ……
ยวี๋น่าจับมือของหลินหนาน ไม่สนใจว่าจะเปื้อนเลือดของเขา ขอบตาแดงก่ำ เพราะความตื่นตระหนกตกใจจนทำให้น้ำตาไหลออกมาใส่หลังมือของหลินหนาน
เธอที่พูดออกมาไม่หยุดพร้อมกับยื่นมือออกไปลูบหน้าของหลินหนาน
“หลินหนาน ……ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายตื่นสิ รถ รถพยาบาลใกล้จะมาแล้ว นายจะต้องทนไว้นะ…..”
หลินหนานที่เหมือนจะรู้สึกตัว อาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงของยวี๋น่า เลยฝืนทนเจ็บพูดตอบ
“น่า……น่าน่า พี่มาได้ยังไง”
“หลินหนาน หลินหนาน!”
ยวี๋น่าที่ตอนนี้ร้องไห้จนม่านตาพร่ามัว ตอนที่ได้ยินเสียงเขา เธอก็เบิกตากว้าง สองมือจับมือหลินหนานแน่น “นาย นายทนอีกหน่อยนะ ฉันโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว รถพยาบาลให้จะมาถึงแล้ว……’
หลินหนานที่เริ่มรู้สึกว่าข้างหน้าเริ่มมืดลง เขาไม่รู้ว่าตนจะทนได้มั้ย เขาเหมือนได้ยินเสียงของยวี๋น่า ก็ทนฝืนอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงเบา
“ผม……ผมแค่อยากจะให้พี่รู้ รู้ว่า ผมรัก……….รักพี่จริงๆ พี่อย่า พี่อย่าเอาตัวของตัวเองมาล้อเล่นนะ อย่าเอาเด็กออกเลย…….ผม……”
“ไม่แล้ว ฉันไม่เอาเด็กออกแล้ว นายวางใจนะ ฉันไม่เอาเขาออกแล้ว ……”ยวี๋น่าที่ตอนนี้ร้องไห้หนัก
เธอคิดไม่ถึงว่าเพราะตนที่ตัดสินใจวู่วามทำให้เกิดผลอย่างนี้
หลินหนานที่ตอนนี้สลบไปแล้ว ยวี๋น่าก็ตะโกนเรียก”หลินหนาน! นายอย่าหลับนะ ทนอีกหน่อย ทนอีกหน่อยนะ …….!”
ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถพยาบาลดังอยู่ไม่ไกล จากนั้นรถก็วิ่งมาถึง ยวี๋น่าหันไปมอง แล้วก็โบกมือให้ พร้อมตะโกนเรียก:”ทางนี้ค่ะ พวกเราอยู่ทางนี้!”
รถพยาบาลก็วิ่งเข้ามา จากนั้นมีหมอและพยาบาลงงมาจากรถ แล้วยกหลินหนานใส่เปล ยวี๋น่าไม่สนมือตัวเองที่เปื้อนเลือด รีบตามขึ้นรถไป