ตอนที่ 1738 ถึงเวลาแต่งงานแล้ว (2)
หวงอิงอิงหันหน้าหนีโดยไม่มองหลิงซวง
พวกเขาโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง! ก่อนหน้านั้นอวิ๋นลั่วเฟิงให้โอกาสเมืองอุดรได้รอดเพราะนางรีบไปช่วยหงหลวน พวกนางไม่คิดว่าพวกเขาจะมาแก้แค้น! ดังนั้นพวกเขาก็ทำตัวเองไม่ใช่หรือ
หลังจากที่หลิงซวงหมดสติไปหลังจากที่โดยเหยียบ อวิ๋นลั่วเฟิงก็ยกเท้าออกมาก่อนจะมีคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้นางจากด้านข้าง
“ใช้นี่เช็ดเถอะ ขาท่านจะได้ไม่เปื้อน” เสียงแหบของชายหนุ่มเบามากแต่ก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะยังเย็นชาแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงดวงตาเขาก็จะเป็นประกายสดใส
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแล้วรับผ้าเช็ดหน้ามา นางวางผ้าเช็ดหน้าไว้ที่พื้นแล้วเช็ดรองเท้านางสองสามครั้งจนรอยเลือดถูกเช็ดออกจนหมด
“ข้าจะจัดการที่เหลือเอง” ชายหนุ่มหันหน้าไปส่งสายตาเย็นชาให้เฟิ่งชี เขาไม่ได้พูดอะไรแต่เฟิ่งชีก็เข้าใจคำสั่งของเขา
“นายท่าน ข้าน้อยจะฝังบุรุษผู้นี้ทั้งเป็นตอนนี้เลยขอรับ อ้อ จริงสิ จวนเจ้าเมืองอุดรคงไม่จำเป็นต้องมีอีกต่อไปแล้ว….”
หัวใจของคนจากเมืองอุดรซีดเผือด บางคนถึงกลับทรุดลงไปที่พื้นและปัสสาวะรดกางเกงด้วยความหวาดกลัว
อวิ๋นลั่วเฟิงจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างนางด้วยสายตาซับซ้อน
ท่านสังหารคน ข้าจะฝังร่างพวกมันเอง! นี่เป็นสัญญาที่ครั้งหนึ่งชายคนนี้เคยให้นางไว้ และเขาก็รักษาสัญญามาตลอดหลายปี
เขาไม่เคยก้าวก่ายทุกอย่างที่นางอยากจะจัดการด้วยตัวเองและไม่คิดจะหยุดนางด้วย เขาแค่ยืนอยู่ด้านหลังของนางโดยไม่พูดอะไรและคอยเก็บกวาดที่เหลือ
…..
“พวกเราไปกันเถอะ อวิ๋นเซียว” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม
รอยยิ้มของนางงดงามมากเสียจนอวิ๋นเซียวไม่สามารถละสายตาไปได้เหมือนว่าเขายังมองสตรีที่อยู่ข้างเขาไม่พอ
ภายในงานเลี้ยง ผู้เฒ่าจวินไอแห้งๆ และพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ “ทุกคนที่มาจากเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ พวกท่านสามารถนั่งที่ที่นั่งของเมืองอุดรได้เลย อย่าเสียอารมณ์เพราะคนพวกนี้เลย ตอนนี้ข้าจะแนะนำบุตรสาวและหลานๆ ให้พวกเจ้าทุกคนรู้จัก”
“ข้ามั่นใจว่าพวกเจ้าคงรู้จักบุตรสาวข้าแล้ว จวินเฟิ่งหลิง ลูกเขยของข้า เยี่ยจิ่งเฉิน และหลานสาวของข้า เยี่ยฉีแล้ว” ใบหน้าของผู้เฒ่าจวินเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาพูดอย่างร่าเริงว่า “แต่ว่าบุตรสาวข้ายังมีเด็กแฝดชายหญิงอีก เสี่ยวเสีย จวินเอ๋อร์ มาหาตาสิ”
ทันทีที่จวินหลิงเทียนพูด เยี่ยเสียและเยี่ยจวินก็ลุกจากเก้าอี้และเดินเข้ามายืนตรงหน้าเขาอย่างรีบร้อน
“ท่านตา” เยี่ยจวินและเยี่ยเสียส่งยิ้มน่ารักให้เขา แต่ถ้าเทียบกับท่าทางเป็นผู้ใหญ่ของเยี่ยจวินแล้ว พี่ชายอย่างเยี่ยเสียดูไร้เดียงสาและใสซื่อกว่า
“หลานๆ ที่เรียบร้อยของข้า” กระดูกของจวินหลิงเทียนก็อ่อนปวกเปียกทันทีที่เด็กๆ เรียกเขาว่า ‘ท่านตา’ และรอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็ยิ่งกว้างขึ้น
เขาดึงเยี่ยจวินเข้ามาในแขนข้างหนึ่งและดึงเยี่ยเสียเข้ามาในแขนอีกข้าง เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้อุ้มเด็กน้อยน่ารักสองคนนี้ตลอดไป
ความคิดของทุกคนทำงานทันที ไม่ว่าจะเป็นเยี่ยฉีหรือเยี่ยจวินกับเยี่ยเสีย พวกเขาก็สะพานให้พวกเขาได้รับความชื่นชอบจากตะกูลจวินอย่างไม่ต้องสงสัย
เยี่ยจวินและเยี่ยเสียอาจะยังเด็กแต่ก็ไม่สามารถขัดขวางการส่งลูกหลานที่มีอายุใกล้เคียงมาเป็นเพื่อนกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังง่ายกว่าที่พวกเขาจะสร้างความสัมพันธ์อันดีไว้ตั้งแต่อายุยังน้อย
“เสียเอ๋อร์ จวินเอ๋อร์ พวกเจ้ามานั่งที่ตักของตามา เจ้าไม่ต้องกลับไปอยู่ข้างบิดามารดาเจ้าแล้ว” ผู้เฒ่าจวินอารมณ์ดี บอกได้เลยหลายวันที่ผ่านมาผู้เฒ่าจวินอารมณ์ดีมากแค่ไหน
…………………………
ตอนที่ 1739 ถึงเวลาแต่งงานแล้ว (3)
“แค่ก แค่ก” เมื่อผู้เฒ่าจวินนึกได้ว่าเขายังมีบางอย่างที่ต้องพูดอีก เขาก็หันไปฝูงชนที่กำลังสับสน “ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าทุกคนคงรู้จักเฟิงเอ๋อร์แล้วดังนั้นข้าจะแนะนำคู่หมั้นของนาง อวิ๋นเซียว พวกเจ้าอาจจะไม่คุ้นชื่ออวิ๋นเซียวแต่คงรู้จักชื่อจักรพรรดิปีศาจสินะ”
จักรพรรดิปีศาจอย่างนั้นหรือ
ซู้ด!
เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็สูดหายใจเข้า แม้แต่มู่ต้งเองก็มองผู้เฒ่าจวินด้วยสายตาแปลกๆ
“จักรพรรดิปีศาจงั้นหรือ เจ้ากำลังจะบอกว่าอวิ๋นเซียวคือจักรพรรดิปีศาจงั้นหรือ”
ทั่วโลกรู้จักจักรพรรดิปีศาจแต่ไม่รู้จักอวิ๋นเซียวดังนั้นจึงไม่ต้องแปลกใจที่พวกเขาจะตะลึง ทันใดนั้นทุกคนที่อยากจะแย่งอวิ๋นลั่วฟิงมาจากอวิ๋นเซียวก็ล้มเลิกความตั้งใจทันที พวกเขาไม่มีความกล้าพอจะขโมยสตรีของจักรพรรดิปีศาจหรอก
“ใช่แล้ว เสี่ยวเอ๋อร์เป็นจักรพรรดิปีศาจและยังเป็นหลายชายข้าด้วย!”
มู่ต้งสะดุ้ง “ถ้าจักรพรรดิปีศาจเป็นหลานชายของเจ้าถ้าอย่างนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็คือ…”
“เสี่ยวอวิ๋นเป็นหลานสะใภ้ของข้าเอง!” ผู้เฒ่าจวินเม้มปาก “แต่ว่าข้าถูกใจเด็กสาวคนนี้มากดังนั้นแม้จะเรียกนางว่าหลานสะใภ้แต่ข้าก็ดูแลนางเหมือนหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง ถ้าข้ารู้ว่าใครมารังแกนาง ข้าจะตามล่าคนผู้นั้นด้วยทุกอย่างที่ข้ามีทันที!”
ผู้เฒ่าจวินส่งสายตาเตือนให้ทุกคนโดยไม่เอ่ยคำพูด
นอกจากคนที่เป็นสหายกับอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วคนอื่นๆ ก็อดยิ้มแกนๆ ไม่ได้
รังแกอวิ๋นลั่วเฟิงงั้นหรือ ใครจะกล้า! ถึงแม้ว่านางไม่ได้เป็นหลานสะใภ้ของผู้เฒ่าจวินก็ไม่มีใครกล้ายั่วโมโหนางหรอก!
“อีกอย่าง…” ผู้เฒ่าจวินกลุ่มไปเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ให้ข้าได้แนะนำสำนักอีกสองสำนักเจ้ารู้จัก สำนักแรกคือตระกูลจวิน ครอบครัวขของอวิ๋นลั่วเฟิงหลานสะใภ้ข้า สำนักที่สองคือตระกูลเยี่ยที่เป็นตระกูลของสามีบุตรสาวข้า! ภายในแคว้นเจ็ดเมืองนี้ ทั้งสองครอบครัวเป็นตัวแทนของตระกูลจวิน ถ้าข้ารู้ว่ามีใครทำให้พวกเขาขุ่นเคือง ก็อย่าโทษตระกูลจวินที่รุกล้ำเข้าประตูบ้านเจ้าเพื่อทวงความยุติธรรม!”
คำพูดสง่าและทรงพลังของผู้เฒ่าจวินดังสะท้อนไปทั่วอากาศจนทำให้ทุกคนหวาดกลัวจนเงียบสนิท
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่นั่งข้างอวิ๋นลั่วและผู้เฒ่าเยี่ยก็รู้สึกเสียดาย ถ้าพวกเขารู้มาก่อนหน้านี้ว่าตระกูลทั้งสองมีความเกี่ยวข้องกับอวิ่นลั่วเฟิงและจวินเฟิ่งหลิง พวกเขาก็คงยอมวางศักดิ์ศรีและพูดเยินยอพวกเขา น่าเสียดายที่พวกเขาเสียโอกาสนั่นไปแล้วและจะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สอง
สายตาของผู้เฒ่าจวินหันไปมองใบหน้าสูงวัยของอวิ๋นลั่วแล้วรอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“พี่น้องอวิ๋น พวกเราควรพูดคุยกันเรื่องการแต่งงานของเสี่ยวอวิ๋นและเซียวเอ๋อร์เป็นเรื่องต่อไป พวกเขาก็ไม่เด็กแล้ว ดังนั้นพวกเราควรจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด”
ดวงตาของอวิ๋นลั่วเป็นประกาย เขาตบโต๊ะและยืนขึ้น “ดีมาก! วันที่สิบห้าของเดือนหน้าเป็นวันดี พวกเราให้พวกเขาแต่งงานกันวันนั้นก็แล้วกัน”
วันที่สิบห้าของเดือนหน้าก็คืออีกยี่สิบวันถัดไปนับจากวันนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะอยากให้อวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวแต่งงานกันเร็วกว่านี้แต่พวกเขาก็ต้องเลือกวันที่ดีที่สุด ขอบคุณที่เขายังมีเตรียมตัวและไม่เสียเวลาเลือกวัน
“พี่น้องเยี่ยว่าอย่างไร” จวินหลิงเทียนมองผู้เฒ่าเยี่ยและถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ข้าเชื่อพี่น้องอวิ๋น ให้พวกเขาแต่งงานกันวันที่สิบหน้าของเดือนหน้าก็แล้วกัน” ผู้เฒ่าเยี่ยตัดสินใจแล้วตอบ
ตั้งแต่ต้นจนจบ ชายชราทั้งสามก็ไม่ได้ถามความเห็นของอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวเลยแม้แต่น้อยและตัดสินใจวันด้วยตัวเอง ตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงได้สติกลับมาและต้องการพูดก็สายเกินไปแล้ว ชายชราทั้งสามก็ตัดสินใจเรื่องงานแต่งงานเรียบร้อยแล้ว…