ตอนที่ 1740 ถึงเวลาแต่งงานแล้ว (4)
หลังจากที่อวิ๋นลั่วเฟิงลังเลอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดนางก็พูดขึ้นมา “พวกท่านไม่คิดว่าวันนั้นมันเร็วเกินไปนิดหน่อยหรือเจ้าคะ”
อวิ๋นลั่วเหลือบมองนาง “เร็วอะไร เจ้าจะผิดสัญญางั้นหรือ ไม่มีทาง! ข้าจะรับอวิ๋นเซียวเป็นหลานเขยคนเดียว เจ้าต้องแต่งงานกับเขา!”
“ข้าเห็นด้วยกับพี่น้องอวิ๋น พวกเรามีเวลาเตรียมตัวยี่สิบวันดังนั้นก็ไม่ใช่เรื่องกะทันหันอะไร เจ้าแค่รอเป็นเจ้าสาวโดยไม่ต้องกังวลอะไรก็พอ ปล่อยให้พวกเราจัดการทุกอย่างเอง” จวินหลิงเทียนโบกมือ
พวกเขาวางแผนไม่ให้อวิ๋นลั่วเฟิงคัดค้านอย่างชัดเจน ถ้ามีวันดีวันอื่นที่ก่อนหน้าวันที่สิบห้าของเดือนหน้า เขาต้องเลื่อนวันแต่งงานให้เร็วขึ้นอย่างแน่นอน! วันพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี!
ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงมืดครึ้ม นางไม่มีอำนาจในการออกความคิดเห็นอะไรเกี่ยววันแต่งงานของตัวเองเลยหรือ
ภายใต้สายตาของทุกคน ก็มีท่อนแขนหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อยื่นออกมาจากด้านข้างแล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด
เสียงของเขาแหบต่ำแต่นำเสียงของเขาจริงจังมาก “พวกเขาพูดถูกแล้ว ข้าเองก็คิดว่า…วันที่สิบห้าของเดือนหน้าก็ยังดูช้าไปนิดหน่อย”
เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ข้างใบหูของนาง ร่างกายของนางของอ่อนยวบและพิงแผ่นอกของชายหนุ่ม “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะแต่งงานกันในวันที่สิบห้าของเดือนหน้า”
ทันทีที่นางพูดอย่างนั้น อวิ๋นเซียวก็พลิกตัวนางให้มาเผชิญหน้า ดวงตาเย็นชาและดำมืดของเขาเป็นประกาย
“ท่าน…เห็นด้วยหรือ”
ถึงแม้ว่าชายชราจะเป็นคนตัดสินใจวันให้เขาเรียบร้อยแล้วก็ยังไม่สำคัญเท่าการที่อวิ๋นลั่วเฟิงตอบตกลง
“ข้าเห็นด้วย” อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตาและดึงคอเสื้อของชายหนุ่มเข้าหาตัว “แต่ว่าท่านต้องยอมรับข้อเสนอของข้าก่อน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ว่าอะเกิดอะไรขึ้น ท่านห้ามโกหกข้าและต้องพูดความจริงกับข้าเท่านั้น! ข้อสองท่านต้องเชื่อฟังข้าทุกอย่าง! ข้อสาม…ท่านได้รับอนุญาตแค่หนึ่งครั้งต่อคืนเท่านั้น! ถ้าท่านยอมรับข้อเสนอทั้งสามนี้ ข้าก็จะแต่งงานกับท่าน”
“ข้ายอมรับสองข้อแรกแต่ว่าข้อที่สาม…” อวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว “ถ้าเป็นห้าครั้งล่ะ”
“สองครั้ง! ท่านไม่รับอนุญาตให้ต่อรอง!” อวิ๋นลั่วเฟิงขบฟัน ช่วงเวลาที่นางอยู่กับอวิ๋นเซียวก่อนที่จะแต่งงาน นางต้องโดนเขาทรมานจนเกือบตายทุกคืน นางไม่รู้จริงๆ ว่าเขาไปเอาแรงมากขนาดนั้นมาจากไหน
“สี่ครั้ง…” สายตาของอวิ๋นเซียวเต็มไปด้วยความน่าสงสารราวกับว่าเขาเป็นลูกสุนัขที่กำลังกระดิกหางขอร้อง
“สามครั้ง! ถ้าท่านยังต่อรองอีก งานแต่งงานครั้งนี้ก็ล้มเลิกไป”
“ก็ได้ ข้อตกลงเรียบร้อย” ริมฝีปากของอวิ๋นเซียวยกขึ้นแล้วดวงตาสีนิลของเขาก็เป็นประกายและสะท้อนร่างงดงามของอวิ๋นลั่วเฟิง
ถึงแม้ว่าสามครั้งจะไม่ได้เยอะแต่ก็ยังดีกว่าครั้งเดียว
เมื่อเป็นพยานในการเห็นคนทั้งสองทำข้อตกลงกันเรื่องไม่เหมาะสมเหมือนไม่มีคนอื่นอยู่ ทุกคนในห้องโถงจัดงานก็มึนงง มีแค่เด็กน้อยทั้งสองเท่านั้นที่ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดพวกเขา
“พี่สะใภ้ขอรับ” ดวงตาของเยี่ยเสียเบิกกว้างขณะมองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความสับสน “ท่านกำลังปรึกษาเรื่องอะไรกับพี่รองหรือขอรับ”
อวิ๋นเซียวเหลือบมองเยี่ยเสีย “เจ้าจะเข้าใจเองหลังจากที่เจ้ามีภรรยา”
พูดจบอวิ๋นเซียวก็โอบเอวอวิ๋นลั่วเฟิง “เฟิงเอ๋อร์ พวกเราควรทำตามข้อตกลงกันคืนนี้กันเลยดีหรือไม่”
คนที่ตอนแรกสนใจพวกเขาก็พากันหันหน้าหนีเมื่อได้ยินคำพูดของทั้งสองคน และไม่กล้ามองพวกเขาอีกต่อไปราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
แต่ว่าตอนที่อวิ๋นเซียวกำลังจะออกไปกับอวิ๋นลั่วเฟิง ก็มีเสียงพูดแทรกขึ้นมา “เสี่ยวอวิ๋น ข้ามาที่นี่เพื่อบอกอะไรบางอย่างกับเจ้า” ใบหน้าของซวีคงจริงจังมาก “เจ้าจะมีเวลาเมื่อไหร่”
…………………………
ตอนที่ 1741 เพื่อเก่าอยู่ที่นี่แล้ว (1)
อวิ๋นลั่วเฟิงหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามองซวีคง “อาจารย์ ท่านต้องการอะไรหรือเจ้าคะ”
“อืม…” ซวีคงดูลังเล เขาดูเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วถามว่า “ข้าแค่อยากจะถามเจ้าว่าเจ้ามีเวลาไปเยี่ยมที่สำนักศึกษาเมืองประจิมเมื่อไหร่ อาจารย์ท่านอื่นของเจ้าคิดถึงเจ้ามาก”
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไปเยี่ยมอาจารย์ท่านอื่นหลังจากที่ข้าแต่งงานแล้ว”
นางออกจากสำนักศึกษาเมืองประจิมมามากกว่าห้าปีแล้วดังนั้นก็ถึงเวลาที่นางต้องกลับเยี่ยมแล้ว
ซวีคงพยักหน้า “สำนักศึกษาเมืองประจิมยังมีบางอย่างที่ต้องจัดการดังนั้นข้าเกรงว่าพวกเราจะมาร่วมงานแต่งงของเจ้าไม่ได้ แต่ของขวัญของพวกเราจะมาถึงแน่นอน”
เขาต้องขอเวลาเพื่อมาที่นี่ในวันนี้และคนอื่นก็ต้องรั้งอยู่ที่สำนักศึกษาเมืองประจิม
ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏความสงสัย นางรู้สึกว่าซวีคงกำลังปิดบังบางอย่างจากนางอยู่แต่นางก็ไม่ใช่คนที่จะขุดคุ้ยทุกอย่างดังนั้นนางจึงไม่รบเร้าให้พวกเขาบอกนางอย่างไม่เต็มใจ
“อาจารย์เจ้าคะ เป็นอาจารย์วันเดียวก็เท่ากับเป็นบิดามารดาไปทั้งชีวิต หากสำนักศึกษาเมืองประจิมต้องการข้า ข้าจะรีบไปแม้จะอยู่ห่างไปหลายพันลี้ก็ตาม” นางไม่ได้เพียงพูดไปอย่างนั้น แต่นางหมายความตามที่พูดทุกสิ่ง
ถ้าสำนักศึกษาเมืองประจิมต้องการนาง นางจะช่วยด้วยทุกอย่างที่นางมี
ซวีคงยิ้มอย่างหมดหนทาง เด็กสาวคนนี้ใส่ใจเสมอ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่นางก็สามารถเห็นความลังเลนั้น
แต่ว่าถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้กำลังจะแต่งงาน ไม่แน่เขาอาจจะขอความช่วยเหลือจากนาง แต่ว่านี่ก็ใกล้วันแต่งงานของนางแล้วและเรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะแก้ไม่ได้หากไม่มีนาง ดังนั้นหลังจากที่พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะยังไม่บอกตอนนี้
“เด็กน้อย ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร หลังจากที่เจ้าแต่งงานแล้วข้าจะรอเจ้าอยู่ที่สำนักศึกษาเมืองประจิม” ซวีคงว่า “ข้าคงไม่ได้อยู่ต่อแล้ว ขอตัวกลับเลยแล้วกัน”
หลังจากที่พูดจบซวีคงก็ประสานมือเคารพผู้เฒ่าจวินแล้วจากไป
ผู้เฒ่าจวินรู้ว่าซวีคงมีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการดังนั้นเขาจึงไม่ได้หยุดไว้และให้จวินเซวี่ยนออกไปส่งเขาที่นอกเมือง
“อวิ๋นเซียว” อวิ๋นลั่วเฟิงมองร่างที่จากไปของซวีคงขณะขมวดคิ้วแน่น “ท่านคิดว่าสำนักศึกษาเมืองประจิมพบเจอปัญหาอะไรหรือไม่
อวิ๋นเซียวเงียบไปชั่วครู่ “ข้าก็ไม่แน่ใจ ข้าจะให้เฟิ่งซีตามพวกเขาและช่วยพวกเขาถ้าสำนักศึกษาเมืองประจิมต้องการ”
“ดีเลย” อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้า
ความจริงแล้วถ้าสำนักศึกษาเมืองประจิมเจออันตรายเร่งด่วนอะไร ซวีคงก็คงพูดออกมาทันที ในเมื่อเป็นเรื่องที่สามารถรอได้ถึงยี่สิบวันก็แสดงว่าปัญหานั้นคงไม่จำเป็นต้องรีบจัดการ
…
ช่วงกลางวันของวันต่อมา
ทันทีที่อวิ่นลั่วเฟิงเดินออกจากสวน นางก็เห็นโม่เชียนเฉิงยืนอยู่ที่หน้าประตูของนางด้วยสีหน้าขมขื่น
หัวใจของเขามีแต่ความริษยาเมื่อเขาเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงเดินจับมือกับอวิ๋นเซียวออกมา แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะปรายตามองอวิ๋นเซียว และเอาแต่จ้องอวิ๋นลั่วเฟิงตาไม่กะพริบ “เจ้าจะแต่งงานจริงๆ หรือ”
“ใช่แล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นนางโกหกโม่เชียนเฉิงแต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิด ถ้าโม่เชียนเฉิงไม่ได้พยายามทำร้ายเจวี๋ยเชียนอย่างเปล่าประโยชน์แล้วเขาจะถูกขังได้อย่างไร ภายในมิติลวงตาเองก็ด้วย ถ้าเขาไม่ได้ทำร้ายจีจิ่วเทียน นางก็คงไม่ต้องหลอกเขาเพื่อที่จะช่วยจีจิ่วเทียน
คนที่ทำตัวน่าสงสารมักจะถูกเกลียด! นางหาความเห็นใจในตัวนางที่มีต่อโม่เชียนเฉิงไม่ได้เลย
“เจ้ากำลังจะแต่งงานจริงๆ!” โม่เชียนเฉิงน้ำตาไหลขณะที่เขากัดริมฝีปากแน่น ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจบางอย่างได้แล้วมองอวิ๋นเซียวอย่างไม่พอใจ “ข้าไม่สนว่าตอนนี้นางกำลังจะแต่งงานกับเจ้าหรือไม่ แต่เมื่อข้าได้พลังกลับคืนมาเมื่อไหร่ ข้าก็จะเอาตัวนางกลับมา!”