ตอนที่ 1389 โลกเกิดกลียุคครั้งใหญ่ (3)
ใบหน้าของเฉียวฉู่กลายเป็นสีเข้มจนดูน่ากลัว สิ่งที่พวกเขาพบในเมืองหลวงแคว้นจิ้ว เป็นสิ่งที่พวกเขายังไม่สามารถลืมได้จนถึงทุกวันนี้
“ต้องเป็นวิหารจิตหวนคืนแน่! พวกมันอยากได้อะไรถึงต้องทำให้เกิดความโกลาหลวุ่นวายมากขนาดนี้! แล้วพวกวิหารอื่นๆไม่สนใจกันเลยรึไง?” เฉียวฉู่กัดฟัน เส้นแบ่งระหว่างอาณาจักรกลางและอาณาล่างถูกขีดไว้อย่างชัดเจนมาตลอด ตอนที่สิบสองวิหารมาค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด พวกเขาทำงานกันอย่างรอบคอบระมัดระวัง ไม่เคยสร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่ในอาณาล่างแบบนี้
“สนใจ? เจ้าคิดว่าคนพิษพวกนั้นเป็นฝีมือของวิหารจิตหวนคืนเท่านั้นหรือ?” ฮัวเหยาเย้ยหยัน
“หมายความว่ายังไง?” เฉียวฉู่ตกใจเล็กน้อย
จวินอู๋เสียหรี่ตาและพูดว่า “สิบสองวิหารไม่รั้งตัวเองไว้แล้วคราวนี้”
“หา?” เฉียวฉู่ยังคงสับสน
“งั้นนี่ก็เป็นโอกาสดีของเราเลยไม่ใช่หรือ? เราน่าจะให้พวกมันได้ลิ้มรสพลังของเราจริงๆ! ข้ารอเวลานี้มานานแล้ว” เฟยเหยียนพูด ไฟในดวงตาลุกโชน หนี้แค้นที่พวกเขาแบกไว้ ทำให้สิบสองวิหารกับพวกเขาเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟ
“เสี่ยวเสีย เจ้ามีแผนยังไง?” หรงรั่วมองไปที่จวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียตอบว่า “ออกเดินทางกันเลย”
จวินอู๋เสียได้เดาสถานการณ์ปัจจุบันเอาไว้แล้ว
สิบสองวิหารไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่จู่ๆก็ลงมือกับอาณาจักรล่างอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ แสดงว่าสุนัขจนตรอกแล้ว
พวกเขาคงค้นพบว่าแผนที่ของวิหารต่างๆได้หายไปหมด และร้อนใจจนต้องก่อปัญหาขึ้นในอาณาจักรล่าง ส่วนพวกเขามีจุดประสงค์อะไรนั้น จวินอู๋เสียก็ยังไม่แน่ใจ สร้างหายนะขนาดนี้ขึ้นในอาณาจักรล่างเพื่ออะไร? พวกเขาจะได้อะไรจากการทำเช่นนี้?
จวินอู๋เสียรู้สึกกังวลขึ้นมา โลกเกิดกลียุคครั้งใหญ่ จากคำพูดเมื่อกี้ของเสี่ยวเอ้อร์ มันบอกได้ไม่ยากเลยว่ากองกำลังหลักที่ต่อต้านพวกคนพิษคือแคว้นเหยียนรวมกับแคว้นฉีและแคว้นเฉียว ทั้งสามแคว้นนั้น ไม่ว่าจะแคว้นใดก็มีความหมายกับจวินอู๋เสียทั้งนั้น
ถ้าครั้งนี้สิบสองวิหารกล้าทำร้ายคนที่นางห่วงใย ต่อให้นางต้องไล่ล่าพวกมันไปจนสุดขอบโลก นางก็จะทำลายสิบสองวิหารให้สิ้นซาก!
จวินอู๋เสียไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป นางลุกขึ้นยืนและกลับไปที่รถม้าทันที พวกเฉียวฉู่ตามหลังมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้กินน้ำเลยสักอึกเดียว
จวินอู๋เหยาเดินตามจวินอู๋เสียเข้าไปในรถม้า เขามองดูใบหน้าด้านข้างที่เคร่งขรึมของนาง และกุมมือเล็กๆของนางเอาไว้
“พวกเขาแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิด ไม่ต้องกังวลหรอก” จวินอู๋เหยารู้ว่าจวินอู๋เสียกังวลเรื่องอะไร พลังของอาณาจักรล่างและอาณาจักรกลางนั้นแตกต่างกันมากเกินไป ตอนนี้สิบสองวิหารลงมือกับอาณาล่างอย่างโจ่งแจ้ง จวินอู๋เสียจะไม่กังวลได้อย่างไร?
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ “ข้ายังไม่ได้ไปหาพวกมัน พวกมันก็มาเคาะประตูบ้านข้าแล้ว”
ไม่ว่าสิบสองวิหารจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้กี่วิหาร นางก็จะไม่ละเว้นพวกมันสักวิหาร นางไม่สนว่าอาณาจักรกลางจะแข็งแกร่งเพียงใด นางรู้แค่ว่าร่างของนางเติบโตขึ้นมาในอาณาจักรล่าง ครอบครัวที่นางห่วงใย และเพื่อนๆของนางทั้งหมดอยู่ที่นั่น นางจะไม่ยอมให้เศษสวะจากอาณาจักรกลางมาเหยียบย่ำชีวิตของผู้คนในอาณาจักรล่างแบบนี้!
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องโกรธเลย พวกมันก็แค่แมลงสกปรก ขยี้ให้ตายก็พอแล้ว” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้าย
จวินอู๋เสียหรี่ตา
“ใช่ ขยี้พวกมันซะ ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ดวงอาทิตย์แผดจ้าลอยสูงอยู่บนท้องฟ้า จวินอู๋เสียกับเพื่อนๆของนางปีนขึ้นไปบนรถม้าและแล่นไปทางตะวันออก ตรงไปยังดินแดนที่เต็มไปด้วยความโกลาหลวุ่นวายจากไฟสงคราม