ตอนที่ 1390 ปล้น (1)
จากภูเขาที่ห่างไกล มุ่งหน้าไปยังดินแดนกว้าง จวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในรถม้า สามารถมองเห็นเมืองเล็กๆได้จากระยะไกล เมืองเล็กๆที่เคยงดงาม ตอนนี้กลายเป็นซากปรักหักพัง อาคารบ้านเรือนพังยับเยินราวกับถูกไฟไหม้รุนแรง ร่องรอยการเผาไหม้เห็นได้ชัดจากกระเบื้องที่แตกหัก
รถม้าหยุดที่ข้างถนน จวินอู๋เสียก้าวออกมา มองดูกำแพงที่พังทลายและเศษซากปรักหักพัง
กลิ่นเหม็นที่น่าสะอิดสะเอียนลอยอยู่ในอากาศทั่วทั้งเมือง และบนแผ่นดินที่ไหม้เกรียม ยังมีซากศพที่เสียหายอย่างหนักให้เห็น ศพพวกนั้นดูเหมือนถูกสัตว์ป่ากัดแทะ ท้องถูกฉีกขาด ไม่มีอวัยวะภายในเหลือให้เห็น
“น่าขยะแขยงชะมัด นี่เป็นฝีมือของคนพิษหรือ?” เฉียวฉู่ขมวดคิ้วมองซากศพ ในบรรดาศพเน่าเปื่อยพวกนั้น มีร่างของเด็กเล็กอยู่เป็นจำนวนมากซึ่งเหลืออยู่เพียงชิ้นส่วนเท่านั้น แม้แต่หัวก็ยังไม่ครบสมบูรณ์
“พวกคนพิษไม่กินซากศพ” เย่เหม่ยพูดพลางเลิกคิ้ว เขาลงนั่งยองๆข้างศพคนหนึ่งและใช้นิ้วปาดเลือดที่แห้งเล็กน้อย ก่อนจะนำขึ้นมาดมตรงจมูก
กลิ่นเลือดจางๆปนด้วยกลิ่นแปลกๆอีกกลิ่น เป็นกลิ่นที่เย่เหม่ยไม่คุ้นเคย
“พวกคนพิษจะโจมตีศัตรู และอาจจะใช้ปากฉีกเนื้อ แต่มันไม่ได้ทำให้เกิดบาดแผลเช่นนี้ อวัยวะภายในของคนพวกนี้ถูกบางอย่างกัดกิน ถ้าเป็นพวกสัตว์ป่า มันจะไม่กินแค่อวัยวะภายใน เย่ฉากับข้าสังเกตเห็นว่าศพพวกนี้ไม่มีศพไหนที่อวัยวะภายในอยู่ในสภาพสมบูรณ์เลย นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่” เย่เหม่ยกล่าวอย่างครุ่นคิด บาดแผลบนศพแตกต่างจากที่พวกคนพิษทำ นั่นทำให้เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก
“ไม่ใช่พวกคนพิษหรือ?” ฟ่านจั๋วเลิกคิ้ว
“ถึงไม่ใช่คนพิษ แต่พวกมันก็ไม่ต่างจากคนพิษมากนักหรอก พวกเราไม่ได้กลับไปที่อาณาจักรกลางนานมากแล้ว พวกเขาอาจจะพัฒนาอย่างอื่นขึ้นมาได้” เย่ฉาพูด
จวินอู๋เสียเดินเข้าไปจะตรวจดูศพ จู่ๆหูนางก็ได้ยินเสียงเบาๆ
จวินอู๋เสียหันกลับไปมองอาคารที่พัง
มุมปากของจวินอู๋เหยาโค้งขึ้น
ทันใดนั้น!
ร่างหลายร่างก็กระโจนออกมาจากเงามืด
พวกเฉียวฉู่ตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร พวกเขาก็พากันอึ้ง
ที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขา ไม่ใช่พวกคนพิษ แต่เป็นคนในชุดขาดรุ่งริ่งสิบกว่าคนที่ถือมีดพร้าและจอบในมือ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าสกปรก ดวงตาฉายแววโลภขณะมองพวกจวินอู๋เสีย
“คนพวกนี้……มาจากร้านน้ำชาเมื่อกี้นี่” หรงรั่วพูด ดวงตาอันแหลมคมของนางมองเห็นร่างที่คุ้นเคยสองสามคนอยู่ในคนพวกนั้น ก่อนหน้านี้ที่ร้านน้ำชาคนพวกนี้ได้แสดงสายตาที่มีเล่ห์เหลี่ยมออกมา
ชายที่มีร่างกำยำกว่าคนในกลุ่มเล็กน้อยยกมีดขึ้นและชี้ไปที่พวกของจวินอู๋เสีย ก่อนจะพูดอย่างดุร้ายว่า “เราไม่ได้อยากทำให้พวกเจ้ายุ่งยาก พวกเจ้าแค่ทิ้งของมีค่าทั้งหมดเอาไว้ แล้วเราจะปล่อยพวกเจ้าไป!”
ตอนที่ฟ่านจั๋วให้ก้อนทองกับเสี่ยวเอ้อร์ ทองคำแวววาวนั้นได้ดึงดูดความสนใจของผู้ลี้ภัยกลุ่มนี้ พวกเขาสังเกตเห็นว่า ถึงพวกของจวินอู๋เสียจะมีกันอยู่หลายคน แต่ส่วนใหญ่ยังเป็นแค่ผู้เยาว์ แถมมีเด็กอีกสองสามคนด้วย บวกกับการที่คนทั้งกลุ่มแต่งตัวดี หน้าตาดี ผิวพรรณเรียบเนียน ดูเหมือนพวกอ่อนหัด ทำให้พวกเขาเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา พวกเขาตามรถม้ามาจนถึงที่แห่งนี้ ในที่สุดก็ได้โอกาสโจมตี
คนสิบกว่าคนกระโจนออกมาจากที่ต่างๆของเมือง เข้าล้อมรอบกลุ่มของจวินอู๋เสีย เจตนาของพวกเขาชัดเจน