“เจ้าของร้าน นั่นเจ้ากำลังจะเดินทางไกลหรือ!?”
ซงฉิงเฟิง, นาหลันหมิงสื่อ, ซูเทียนจิ,หลันโมและเยซงเต๋ากำลังนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตรงโตต๊ะน้ำชาโซฟาพลางพูดคุยเอ่ยถามทุกข์สุข
หลายคนเมื่อได้ยินคำถามนี้ถึงกับส่งสายตาไปหาฟางฉี “ท่านจะไปเมื่อไร!? ทำไมท่านต้องเดินทางไกล?” ซูฉีซินมองหน้าฟางฉีอย่างสงสัย เด็กสาวคนนี้อยู่ในชุดสีม่วงเธอเป็นหนึ่งในผู้เล่นไม่กี่คนแรกของร้าน เธอรู้สึกประหลาดใจ เจ้าของร้านที่อยู่ที่นี่เกือบทุกวันกำลังจะออกเดินทางไกล
“ฉี เจ้าจะไปไหน!?” หวังใต้เองก็ประหลาดใจเช่นกัน เขารู้จักฟางฉีนานที่สุดและไม่เคยเห็นเขาเดินทางไกลมากก่อน อาจเป็นเพราะจิงฉีคือสถานที่ที่ไกลที่สุดที่เขาเคยไป
“เจ้าทำดีแล้ว ทำไมเจ้าถึงอยากไปไหนอีก?” นาหลันฮงวูรู้สึกไม่เข้าใจ
ฟางฉียักไหล่และตอบว่า “เพื่อขยายสาขาเวลาแบบนี้เป็นเวลาที่ธุรกิจกำลังเจริญเติบโตมันเหมาะสมที่จะหาทำเลที่ตั้ง”
“เปิดสาขาใหม่!?” จียูตื่นเต้น “เจ้าจะเปิดในจิงฉีหรือไม่?”
“จากที่นี่ไปจิงฉีใช้เวลาไม่นานนัก” ฟางฉีกล่าวว่า “หากพวกท่านมีความชำนาญในการใช้เทคนิคการคควบคุมดาบจะสามารถเดินทางได้รวดเร็วขึ้นและไม่จำเป็นที่ข้าต้องไปเปิดอีกสาขาที่นั่น”
“…” จียู
“เจ้ากำลังจะเดินทางไกล แต่ไม่เห็นคิดจะไปเยี่ยมเยียนกลุ่มของข้าบ้างเลย” เยเสี่ยวเย้บ่นอย่างน้อยใจ
“ไปดูเจ้าของร้านกันเถอะ” ซูฉีซินเอ่ยชวน
“ไม่จำเป็น” ฟางฉีโบกมือ “ข้าจะใช้เทคนิคการควบคุมดาบ”
“อย่าประมาทพวกเรา!” ซูฉีซินพูดด้วยความไม่พอใจ “ตอนนี้ข้าสามารถบินด้วยดาบได้แล้ว!”
“ข้าด้วย!” ซงฉิงเฟิงเสริม
“ข้าก็เหมือนกัน” นาหลันหมิงสื่อเอ่ยเสียงเรียบ เธอยังดูเย็นชาไม่เปลี่ยน
“ข้าด้วย!” เจียงเสี่ยวหยูพูดอย่างพอใจ
อย่างไรก็ตามฟางฉีลูบหัวเธอเบาๆ “เจ้าน่ะอยู่ที่นี่และคอยดูแลร้าน”
เจียงเสี่ยวหยูมองคนรอบข้างเขาและเอ่ยถามอย่างขุ่นเคืองและถามว่า “พวกเจ้าแน่ใจหรอว่าจะไม่ตกจากฟ้า!?”
“เป็นไปไม่ได้!” ซูฉีซินกลอกตาหลังจากปรุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จ เธอเดินออกไปข้างนอกและพูดว่า “ดูข้าสิ!”
เธอร่ายคาถาด้วยมือของเธอและพึมพำเล็กๆ ดาบของเธอค่อยๆ ลอยขึ้นอย่างมั่นคง
“ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” อันเชงก้าวออกไป เขาร่ายคาถาและเหยียบขึ้นบนดาบ
ในฐานะบุตรชายของท่านผู้บังคับบัญชาเขารู้ว่าจะต้องล้มแน่หากบินสูงขึ้น ด้วยความไม่ไว้ใจอันหูเว้ยเดินออกมาดุ “ข้าจะขังเจ้าเพราะเจ้าละเมิดกฏหมายโดยเจตนา!”
เห็นได้ชัดว่าไม่มีการอนุญาติให้บินภายในเมืองจิวหัว
หน้าของฟางฉีซีดเมื่อเขาพบว่าคนส่วนใหญ่เริ่มมีความเชี่ยวชาญด้านเทคนิคการควบคุมดาบอีกทั้งพวกเขายังสามารถแสดงมันออกมาได้อย่างมั่นใจ
ฟางฉีเปิดประตูแล้วบินออกไปพร้อมดาบ “มาสิมาจับข้าถ้าทำได้!”
“ชิบ! แน่จริงอย่าหนีสิ!” ซงฉิงเฟิงยังคงซุ่มซ่ามไม่น้อย ด้วยเทคนิคนี้เขาจึงเกือบชนเข้ากับกำแพง เขาจึงหยุดบินด้วยดาบก่อนจะเกิดความผิดพลาดไปมากกว่านี้
“นาหลันหมิงสื่อไปกันเถอะ!” หลันยันพูดอย่างตื่นเต้นและพวกเขาก็บินออกไปในเวลาไล่เลี่ยกัน
ในไม่ช้าหลายคนก็บินพุ่งออกจากร้านตามๆ กัน พวกเขาบินตามฟางฉีอยู่ด้านหลัง
อันหูเว้ยที่ยืนอยู่ในร้านทำหน้าเซ็ง
“ลืมเสียเถอะศิษย์พี่! ปล่อยให้พวกเขาไปมีความสุข!” โอหยางเฉินหัวเราะและตบบ่าอันหูเว้ยเบาๆ
บนท้องฟ้าเหนือท้องถนนของเมืองจิวหัว มีสำแสงทางจิตวิญญาณจำนวนมากกำลังบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผู้ฝึกฝนและนักรบบนถนนต่างเงยหน้ามองดาบที่กำลังลอยอยู่บนฟ้า
“นู้นอะไร!?”
“พวกเขาบินด้วยดาบหรือ!?”
“ดูเหมือนว่า .. นั่นเทคนิคการควบคุมดาบหรือ!?”
“ท่าน! หยุดก่อน!” ซงฉิงเฟิงตะโกนและเร่งความเร็วขึ้นทันที จากนั้นเขากรีดร้องอย่างช้าคลั่ง ดาบหมุนวนบนท้องฟ้าอย่างไม่สามารถบังคับได้
“ช้าหน่อย!” หลันยันโบกมือเตือนเขา
“ฮ่าๆๆ เจ้าโง่!” เยเสี่ยวเย้บินแซงไปข้างหน้า
“ซงฉิงเฟิง เจ้าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่!?” หลินเซียวและซูเหลียวที่บินตามมาด้วยความเร็วคงที่เอ่ยถาม พวกเขาไม่กล้าบินเร็วนักเพราะผู้ถ่ายทอดวิชาคือซงฉิงเฟิง!
ในขณะเดียวกันองค์หญิงจียู, เหล่าสาวกของเฉิงจิ้งและซียี่ที่กำลังยืนอยู่นอกร้านหันมองลำแสงของดาบด้วยความอิจฉา เพราะพวกเขาสามารถทำได้เพียงควบคุมดาบเท่านั้นแต่ยังไม่สามารถบินได้!
ดาบของฟางฉีแยกตัวออก เงาใต้เท้าฟางฉีในตอนนี้นั้นปรากฏขึ้นเป็นเงาของดาบหลายสิบเล่ม!
ดาบหลายสิบเล่มได้บินกลับมาที่ด้านนอกร้านค้า หน้าจอยักษ์กำลังถ่ายทอดสด เสียงตะโกนดังขึ้น “นี่เป็นประสบการณ์ครั้งเดียวในการบินฟรี ใครต้องการสัมผัสประสบการณ์แบบนี้สามารถขึ้นไปได้เลย!”
หวังใต้รีบวิ่งออกจากคาเฟ่และก้าวขึ้นเหยียบดาบ
นาหลันฮงวูที่ดูตกใจเมื่อเห็นดาบลอยอยู่ “มันเหมือนกับ ..”
เขาหันมองหน้ากับอันหูเว้ย “บอร์ดดาบบิน!?”
ดาบคริสตัลนั้นดูสูงส่งและสง่างามในขณะที่เดียวกันมันมีความละเอียดและหรูหรา
“อืม ..” หวังใต้เกาหัว ดูเหมือนว่าดาบที่ฉีขอให้ข้าเพิ่มช่องให้ให้ผลตอบรับดี ..
“มันมีสัญลักษณ์รูน! สี่ช่อง! ดูเหมือนว่า .. มันมีพลังอย่างมาก!”
“มันบวกทุกทักษะถึงสองระดับ!” ซูเทียนจิแสดงความอิจฉาทางแววตา “ไม่แปลกใจที่เทคนิคการควบคุมดาบของเจ้าเด็กคนนี้จะดีขึ้นมาก ข้าจะติดต่อเจ้าเด็กคนนี้และขอยืมตัวมายังวังหลิวหยุนของเรา เพื่อศึกษาอย่างละเอียด”
“ข้าไปด้วย!” อันหูเว้ยวิ่งออกไป เขาก้าวขาขึ้นดาบ
“ข้าด้วย!” ตามด้วนาหลันฮงวูวิ่งไปสบทบ
ในขณะเดียวกันหน้าจอยักษ์ยังคงถ่ายทอดสดอย่างต่อเนื่อง “การแสดงที่ภูเขาฮารุนะกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว กรุณาขึ้นเครื่องในตอนนี้!”
(ผู้แปล : ภูเขาฮารุนะ เป็นภูเขาไฟที่สงบแล้วเป็นภูเขาที่มีชื่อเสียงมากๆของจังหวัดกุนมะ)
“ภูเขาฮารุนะอยู่ที่ไหน!?” ผู้คนที่อยากลองบินด้วยดาบอย่าง จียูและองค์ชายทั้งสองต่างก็ก้าวขึ้นดาบด้วยความสัยสน
“อ๊ะ!” จากนั้นพวกเขาแหกปากด้วยความตกใจเมื่อดาบเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง!
ยามและคนเดินเท้าหน้าประตูเมืองต่างอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นเงาของดาบที่บินขึ้นสู่ท้องฟ้า
ผู้ฝึกฝนบางคนที่กำลังก้าวลงจะเรือจิตวิญญาณที่ท่าเรือมองขึ้นไปบนฟ้า “นั่นผู้คนสามารถบินแบบนี้ได้กันทุกคนเลยหรือ!?”
ยามที่ประตูเมืองร้องออกมา “นั่นคนมากมายกำลังบินด้วยดาบ .. น่าทึ้งมาก!”
“มันใช้เงินเท่าไร? ข้าอยากจะไปเรียนรู้บ้างจัง” ผู้คนแถวนั้นพูดคุยกันอย่างคึกคัก
เหนือก้อนเมฆฟางฉีเองชะลอความเร็วลงเพื่อให้ผู้อื่นได้ติดตามเขาทัน
“ดูแสงนั่นบนท้องฟ้าสิ!” ผู้คนที่อยู่ข้างล่างมองลำแสงที่แพร่กระจายออกมาจากดาบของฟางฉี เขามองลงไป ดาบเองทำหน้าที่ของมันได้ดีมันพุ่งลงตามที่เข้ามอง ฟางฉีจึงแอบกลับหัวกลับหางเล็กน้อย
“อ้ากกกกกกก!” เขาร้องออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ดีนะพวกนั้นยังตามไม่ทันไม่งั้นขายหน้าแหง