บทที่285 กินอิ่มแล้วไม่มีงานทำ
องค์หญิงตังตังเหมือนถูกน้ำเย็นรดหัว เย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้า
คำพูดนี้ป่าเถื่อนจริงๆ ถ้าคนอื่นพูดออกมา จะต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตรแน่ แต่หากเป็นที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงพูดออกมา ความหมายกลับแตกต่างกันออกไปเลย
“นำตัวไป”
“ปล่อยข้านะ ข้าเป็นองค์หญิง พวกเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า ข้าจะให้เสด็จพี่ประหารเก้าชั่วโคตรพวกเจ้าแน่ ปล่อยข้านะ……”
องค์หญิงในราชสมัย เพราะไม่ยอมจ่ายเงินจึงถูกจับตัวไปต่อหน้าผู้คนมากมาย นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นในที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงเลย
ทุกคนอดไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงขึ้นมา
เสี่ยวลู่พลิกหน้าเร็วกว่าพลิกกระดาษเสียอีก เมื่อกี้ยังมีท่าทีเลือดเย็นจองหองอยู่เลย พริบตาเดียวกลับยิ้มแป้น ดวงตาคู่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มคู่นั้นหวานเยิ้มจนคนที่เห็นต้องตกหลุมรักทีเดียว
“ตอนนี้พวกเราประมูลสินค้าชิ้นต่อไป ชิ้นต่อไปเป็นคือยาอายุวัฒนะระดับสาม ทุกท่านต่างก็ทราบกันดี ไม่ว่าผู้ชาย ผู้หญิง หรือเด็ก ขอแค่กินยาอายุวัฒนะเข้าไป ไม่เพียงแต่ทำให้เด็กลงสิบห้าปี ยังสามารถเพิ่มอายุขัยให้กับคนที่กินเข้าไปได้ ยาอายุวัฒนะระดับสาม อย่าว่าแต่แคว้นเย่เลย ถึงแม้จะเป็นใต้หล้านี้ ก็ยากที่จะหาได้ เพราะมันนักหลอมยาจุดสูงสุดระดับสามทำการหลอมออกมา การจะผลิตยาออกมาได้นั้นยากมากเช่นกัน”
พอยาอายุวัฒนะออกมา งานการประมูลก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง สรรพคุณของยาอายุวัฒนะ ทุกคนต่างก็รู้กันดี ไม่ต้องให้เสี่ยวลู่แนะนำให้มากความเลยด้วยซ้ำ
กู้ชูหน่วนไม่มีความสนใจ
ยาอายุวัฒนะจะวิเศษเหมือนอย่างที่เสี่ยวลู่พูดหรือไม่ นางไม่รู้หรอก แต่ชีวิตของนางอยู่ในกำมือของตัวเอง นางจะไม่ฝากไว้กับยาเม็ดเดียวหรอก
กู้ชูหน่วนไม่สนใจ คนอื่นกลับสนใจอย่างมาก
โดยเฉพาะคนแก่คนชรา รวมไปถึงพวกผู้หญิงที่รักสวยรักงาม
ขนาดเย่จิ่งหานยังเกิดความสนใจเลย
กู้ชูหยุนหายใจถี่ขึ้น
ถ้านางได้ยาอายุวัฒนะมา นางจะมีโอกาสได้รับความสนใจจากอาจารย์ซ่างกวนหรือเปล่านะ?
กู้ชูหยุนกวาดตามองกู้ชูหน่วนด้วยดวงตาใสเป็นประกาย และแอบแฝงความอิจฉาที่ยากจะสังเกตเห็นได้
เมื่อก่อนนางเป็นสตรีที่งามที่สุดในแคว้นเย่ หลังจากใบหน้าที่แท้จริงของกู้ชูหน่วนถูกเปิดเผยออกมา นางก็ถูกกู้ชูหน่วนแย่งความสนใจไปทั้งหมด ตอนนี้คนทั้งพระนครต่างก็บอกว่านางเป็นใบไม้ที่เสริมดอกไม้อย่างกู้ชูหน่วน
เหตุผลต่างๆนานามากองรวมกัน นางยิ่งอยากได้ยาอายุวัฒนะนั่นมากขึ้น
เสี่ยวลู่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ส่วนนักหลอมยาที่หลอมยาอายุวัฒนะขึ้นมา ยังประกาศออกไปไม่ได้ ตอนนี้ ราคาเริ่มต้นที่ห้าล้านตำลึง”
“ห้าล้านห้าสิบตำลึง”
“หกล้านตำลึง”
“หกล้านแปดสิบตำลึง”
“เจ็ดล้านแปดแสนตำลึง”
“……”
แค่พริบตาเดียว ราคาก็พุ่งทะยานไปถึงสิบห้าล้านตำลึงแล้ว และคนที่ประมูลส่วนใหญ่ก็เป็นคนแก่คนชรารวมไปถึงสตรีชนชั้นสูง
กู้ชูหน่วนเบะปาก
นางรู้เรื่องวิชาการหลอมยาอยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่าวิชาการหลอมยาของที่นี่จะเป็นเหมือนกับที่นางเคยเรียนมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า
ถ้านางหลอมยาดีๆแบบนี้ได้ แล้วเอามาประมูลที่งานประมูล ก็หาเงินได้เป็นกอบเป็นกำเลยน่ะสิ?
ดูแล้วไม่เพียงแต่เพื่อเปิดชีพจรยุทธ์ เพื่อหาเงิน นางก็ควรเรียนรู้วิชาการหลอมยาด้วย
“ยี่สิบล้านตำลึง”
“ยี่สิบสามล้านตำลึง”
“ยี่สิบห้าล้านตำลึง”
กู้ชูหยุนชูป้ายขึ้น “ยี่สิบหกล้านตำลึง”
กู้เฉิงเซี่ยงใจเต้นเร็วตึกตัก
เขาคิดว่ากู้ชูหยุนประมูลยาอายุวัฒนะมาเพื่อต่ออายุให้กับเขา
กู้เฉิงเซี่ยงก็พูดว่า “หยุนเอ๋อร์ ยี่สิบหกล้านตำลึงแพงไปนะ เกรงว่าพวกเราคงจะ……”
“ท่านพ่อ เรื่องของเงิน ข้าจะคิดหาทางเอง ท่านนั่งดูก็พอแล้วเจ้าค่ะ”
“คิดหาทาง?”
เงินมากมายขนาดนี้ จะคิดหาทางยังไง?
หรือว่าหยุนเอ๋อร์ก็มีเงินเก็บเหมือนกัน?
นึกถึงลูกสาวตัวเองแต่ละคนต่างก็มีเงินเยอะมากมาย แต่เขาเป็นถึงเฉิงเซี่ยงระดับหนึ่ง กลับมีเงินแค่ไม่กี่ตำลึง เฉิงเซี่ยงอัดอั้นตันใจกว่าเดิม
“ยี่สิบเก้าล้านตำลึง”
กู้ชูหยุนพูด “สามสิบล้านตำลึง”
“สามสิบสามล้านตำลึง”
“สามสิบสี่ล้านตำลึง”
“สามสิบแปดล้านตำลึง”
“สี่สิบล้านตำลึง”
ภายในงานมีคนตะโกนเพิ่มราคาไม่น้อย ไม่ว่าใครจะเพิ่มราคา กู้ชูหยุนก็สู้ต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
กู้ชูหน่วนแปลกใจ
กู้ชูหยุนจะเอาเงินมากมายพวกนั้นมาจากไหน?
องค์หญิงตังตังโง่ แต่นางไม่โง่หรอกนะ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีเงิน นางไม่กล้าตะโกนแบบนี้เด็ดขาด
ดูแล้วเมื่อกี้นางแค่แกล้งทำเป็นไม่มีเงิน ใช่ว่าจะไม่มีเงินจริงๆ
กู้ชูหน่วนกำลังคิดว่าจะแกล้งให้นางจ่ายเยอะๆดีไหม เย่จิ่งหานที่นั่งข้างนางก็ชูป้ายขึ้นมากะทันหัน “แปดสิบล้านตำลึง”
“เฮือก……”
ทั้งงานต่างมีเสียงสูดหายใจดังขึ้น
แปดสิบล้านตำลึง……
ราคาสูงเกินไปไหม
กู้ชูหยุนตะลึงสักพัก ไม่คิดเลยว่า เย่จิ่งหานที่เงียบไม่พูดไม่จาทั้งคืน กลับตะโกนสู้ราคาขึ้นมากะทันหันแบบนี้
แปดสิบล้านตำลึง……
นางจะไปหามาจากไหนล่ะ?
กู้ชูหน่วนพูดเสียงเบาว่า “แปดสิบล้านตำลึงเชียวนะ เจ้าโง่หรือเปล่า ยาอายุวัฒนะนั่นจะได้ผลหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ถึงแม้จะได้ผล อย่างมากก็แค่ทำให้ใบหน้าของคนเปล่งประกาย มีน้ำมีนวลขึ้นเฉยๆ”
“ของหาซื้อยากข้าอยากได้” เย่จิ่งหานกระตุกยิ้มมุมปาก เรียนแบบที่นางพูด
กู้ชูหน่วน “……”
ตอนนี้คนโง่เยอะจริงๆ
“สามีของแขกหมายเลขยี่สิบแปดขอออกราคาแปดสิบล้านตำลึง ยังมีสูงกว่านี้อีกไหม ถ้าไม่มีแล้ว ยาอายุวัฒนะนี่จะเป็นของแขกหมายเลขยี่สิบแปดแล้ว”
อ๋องเจ๋ออัดอั้นตันใจมานานแล้ว
เขาไม่อยากให้ในใจของกู้ชูหน่วน ตัวเองดูแย่กว่าเย่จิ่งหาน
ด้วยความคิดแบบนี้ เขาจึงชูป้ายขึ้นด้วยมือที่สั่นเทา “แปดสิบสองล้านตำลึง”
เย่จิ่งหานมองอ๋องเจ๋ออย่างสนใจ แล้วพูดขึ้นว่า “หนึ่งร้อยล้านตำลึง”
“เฮือก……”
ขึ้นร้อยล้านแล้วเหรอ?
วันนี้เกิดเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมของประมูลมากมายถึงมีราคาสูงขึ้นหลักร้อยล้านกันนะ ถึงแม้จะเป็นที่จัดงานประมูลเฟิงเซียง ก็น้อยมากที่จะประมูลไปถึงหลักร้อยล้าน
สามีภรรยาหมายเลขยี่สิบแปดทำไมถึงมีเงินเยอะขนาดนั้นนะ
เมื่อกี้จ่ายไปตั้งเยอะแล้ว ยังเอาหนึ่งร้อยล้านตำลึงออกมาได้อีกเหรอ
เงินของพวกเขา เทียบเท่ากับคลังหลวงเลยล่ะ
ห้องส่วนตัวหมายเลขเจ็ดชั้นบน คนรับใช้ของอี้เฉินเฟยถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านอี้ ยาอายุวัฒนะนี่ พวกเราจะประมูลมามอบให้แม่นางกู้ดีไหมขอรับ?”
“ไม่ต้องหรอก ยกให้เย่จิ่งหานเถอะ”
ยกให้เย่จิ่งหาน?
ท่านอี้ชอบแม่นางกู้มากที่สุดไม่ใช่เหรอ?
ผู้หญิงทั่วใต้หล้านี้ มีใครบ้างที่ไม่ชอบยาอายุวัฒนะ ครั้งนี้ท่านอี้กลับยอมแพ้ ดูไม่เหมือนนิสัยของท่านอี้เลยนะ
อี้เฉินเฟยอ่อนโยนละมุนละม่อม ใบหน้าที่งดงามจนไร้ที่ติ มองไปยังกู้ชูหน่วนเป็นระยะ เพราะนางดีใจถึงดีใจ นางเศร้าก็เศร้าตามไปด้วย
กู้ชูหยุนไม่พอใจอย่างมาก
ตลอดทั้งคืนนี้ ของประมูลมากมายที่นางชอบกลับถูกแย่งไปหมดเลย
นางมาที่นี่เพื่อนประมูล หรือมาประมูลกับความเหงาเหรอไง?
อ๋องเจ๋อไม่พอใจ
เขาอยากออกหน้าสักครั้ง แต่เงินหนึ่งร้อยล้านตำลึง ถึงเขาต้องแลกด้วยชีวิตก็รวบรวมมาไม่ได้ จึงต้องกลายเป็นคนขี้ขลาดอีกครั้งอย่างโมโห
ชิงเฟิงลูบหลังหัว
นายท่านจะประมูลอายุวัฒนะทำไมกันนะ?
นายท่านเกลียดที่ตัวเองหน้าตาดีเกินไปไม่ใช่เหรอ?
“หนึ่งร้อยล้านตำลึงครั้งที่หนึ่ง หนึ่งร้อยล้านตำลึงครั้งที่สอง หนึ่งร้อยล้านตำลึงครั้งที่สาม ยินดีกับแขกหมายเลขยี่สิบแปด ได้รับยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดอีกครั้ง”
กู้ชูหน่วนง่วงหาว มองบนไปทางเย่จิ่งหานหนึ่งที
เปลืองเงิน ประมูลยาอายุวัฒนะไปทำไมกันนะ
เกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ นางก็หลอมได้เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องประมูลด้วยเงินจำนวนมากขนาดนี้เลย
“ข้าให้เจ้า” ทันใดนั้นเย่จิ่งหานก็เอายาอายุวัฒนะยื่นให้นาง