ตอนที่ 1746 แต่งงาน (2)
“ข้าจะไม่มางานแต่งงานของเจ้าได้อย่างไร”
กลิ่นอายเย็นชาของเฉินวี้ชิงหายไปเมื่อเขาพูดกับอวิ๋นลั่วเฟิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างมากจนทำให้ใครบางคนรู้สึกเหมือนจมน้ำ และทำให้หัวใจของเด็กสาวที่อยู่ที่นี่เต็มไปด้วยความริษยา
ตั้งแต่ที่อวิ๋นลั่วเฟิงมีบุรุษที่โดดเด่นและทรงอำนาจอย่างจักรพรรดิปีศาจอยู่แล้ว พวกนางก็ไม่คิดว่าบุรุษสูงส่งแบบนี้จะชื่นชอบนางเหมือนกัน พวกนางไม่เข้าใจว่าชาติที่แล้วอวิ๋นลั่วเฟิงไปทำอะไรมา บุรุษยอดเยี่ยมเหล่านี้ถึงได้อยู่รายล้อมรอบตัวนาง
อวิ๋นเซียวเลิกคิ้วและเผลอดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาในอ้อมกอดและกอดนางอย่างแรง ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นแค่ดวงตาอ่อนโยนของเฉินอวี้ชิงและไม่มีอย่างอื่นอีกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมลดความหวาดระแวง ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเทียบกับจีจิ่วเทียนที่มีเสน่ห์ยั่วยวนแล้ว เฉินอวี้ชิงมีบรรยากาศรอบตัวเขาทำให้คนอื่นมองทะลุตัวเขาไม่ออก
“ครั้งนี้ข้าไม่ได้เอาสมบัติมีค่าของอื่นมาด้วย” ดวงตาของเฉินอวี้ชิงเป็นประกายและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็กดลึกขึ้น “ข้าบังเอิญได้เมล็ดพันธุ์นี้มา ไม่แน่เจ้าอาจจะสามารถปลูกมันได้”
เขาแบมือแล้วเมล็ดพันธุ์สีแดงเข้มเม็ดหนึ่งก็ปรากฏอยู่กลางฝ่ามือของเขา
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเมล็ดพันธุ์แต่ก็มีขนาดใหญ่ถึงครึ่งฝ่ามือของเขาและแดงเหมือนถูกทาสีเอาไว้
“นายหญิง รับมาเร็วขอรับ” ระหว่างที่อวิ๋นลั่วเฟิงลังเล เสียงใสกระจ่างก็ดังขึ้นจากด้านหลังนาง
อวิ๋นลั่วเฟิงหันหลังไปก็เจอเสี่ยวโม่ยืนอยู่ด้านหลัง
ใบหน้าอ่อนเยาว์และหล่อเหลาของเสี่ยวโม่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่เขาจ้องเมล็ดพันธุ์ในมือของเฉินอวี้ชิงโดยไม่ละสายตา
อวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่ลังเลอีกต่อไปแล้วรับเมล็ดพันธุ์มาอย่างใจเย็นด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณ”
ดวงตาของเฉินอวี้ชิงยังคงมีความอ่อนโยนอย่างหาที่สุดไม่ได้ “เมล็ดพันธุ์นี้อยู่ในมือข้าก็ตายแต่ไม่แน่เมื่ออยู่ในมือเจ้ามันอาจจะมีค่าก็ได้ แต่ว่าข้าก็วังว่าเจ้าจะสามารถทำให้เมล็ดนี้เติบโตได้ เจ้าจะได้ให้ผลของมันกับข้าเป็นของขวัญ”
“เข้าใจแล้ว” อวิ่นลั่วเฟิงยิ้มอย่างมั่นใจและเฉยชา “ถ้าข้าสามารถปลูกมันได้จริงๆ ข้าจะมอบผลของมันให้เจ้าแน่นอน”
นางมีโลกคัมภีร์เซียนโอสถในครอบครอง ดังนั้นการปลูกเมล็กพันธุ์ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
อวิ๋นเซียวไม่ได้พูดอะไรอีกและยืนอยู่ข้างอวิ๋นลั่วเฟิงเงียบๆ เขามองอวิ๋นลั่วเฟิงหยิบเมล็ดพันธุ์ที่ได้จากเฉินอวี้ชิงออกมาสำรวจ
“เฟิงเอ๋อร์ ในเมื่อสหายเก่าของเจ้าก็อยู่ที่นี่แล้วก็ให้บ่าวพาพวกเขาไปพักผ่อนเถอะ” ผู้เฒ่าจวินเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “พวกเขาคงเหนื่อยกันมากแล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าและสั่งให้บ่าวนำพวกเขาไปพักผ่อน ส่วนหลงเฟยนางก็มอบหมายให้เขาไปตามหาเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
ตอนนั้นหลงเฟยขายตัวเองให้นางหลังจากที่นางช่วยชีวิตเขาไว้ แต่ก็ไม่คาดว่าเขาจะไม่ได้ติดตามพวกเขาออกมาหลังจากที่เขากลับไปที่ไพรลับแล ดังนั้นตอนนี้เขาต้องกลับไปที่เหล่าทัพ หลงเฟยก็ไม่มีอะไรให้เสียดายแล้วหลังจากที่เห็นนายหญิงและสามีของนายหญิงกลับมาอยู่ด้วยกัน ดังนั้นเขายินดีที่ได้อยู่เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
ตั้งแต่ที่มิติลวงตาพังทลาย เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธก็ไม่ได้ฝึกพลังฌานในมิติลวงตาอีกและอาศัยอยู่ในจวนตระกูลจวิน แต่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงได้รับข้อความที่เจวี๋นเชียนทิ้งไว้ในคลังสมบัติของนางดังนั้นการซ่อมแซมมิติลวงตาก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
ภายใต้บรรยากาศรื่นเริงในจวนตระกูลจวิน ในที่สุดวันเฉลิมฉลองของอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวก็มาถึง …
เวลาเดียวกันภายในถ้ำกลางหุบเขาที่ว่างเปล่า ไป๋ซู่กำลังมองสตรีงดงามที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชาและดวงตาก็มีพายุโหมกระหน่ำ
…………………………
ตอนที่ 1747 แต่งงาน (3)
“จิ่นอวี้ เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้าหรือ”
วันนั้นเขากำลังรอลั่วเอ๋อร์อยู่ในถ้ำแต่จู่ๆ จิ่นอวี้ก็ปรากฏตัวขึ้นและแอบโจมตีเขาด้วยพิษบางอย่างและพาเขามาที่นี่ ทันทีที่เขาจำได้ว่าจิ่นอวี้พยายามจะแยกเขาออกจากลั่วเอ๋อร์ ความโกรธก็พุ่งเข้าสู่จิตใจของเขาและสายตาของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
“ข้าขอสั่งให้เจ้าปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้!”
จิ่นอวี้หัวเราะเบาๆ อย่างขมขื่นขณะที่นางมองชายหนุ่มข้างตัว “นายท่าน แม่นางอวิ๋นให้ผงนี้มา ไม่อย่างนั้นผงธรรมดาจะทำร้ายท่านได้อย่างไร”
“เจ้ายังพยายามจะแยกลั่วเอ๋อร์และความสัมพันธ์ของข้าอีกหรือ” ไป๋ซู่ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด หัวใจของเขารู้สึกเดือดดาล
“นายท่าน ข้าน้อยรู้ว่าท่านต้องไม่เชื่อสิ่งที่ข้าน้อยพูด” จิ่นอวี้ส่ายหน้า “ข้าน้อยจะพูดอะไรได้อีก”
ตั้งแต่ที่นายท่านช่วยชีวิตนาง หัวใจของนางก็เป็นของเขา แต่ในขณะเดียวกันนางก็เข้าใจถึงสถานะของตัวเองดีว่านางไม่คู่ควรกับสถานะสูงส่งของเขา นางไม่มีค่าพอจะเป็นนางบำเรอของเขาด้วยซ้ำแต่นางก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการปกป้องนายท่านให้ปลอดภัย ขอเพียงแค่เขาปลอดภัยก็พอแต่ว่า…ไม่ว่านางจะพยายามมากแค่ไหน นายท่านก็ไม่สนใจ เขายังต้องการทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อวิ๋นลั่วเฟิงที่รังเกียจเขามาก
นางเข้าใจเพราะอวิ๋นลั่วเฟิงมีบางอย่างที่น่าดึงดูดจริงๆ! นางอาจจะอิจฉาและโศกเศร้าแต่นางก็ไม่เคยหยุดนายท่านและยินดีที่จะช่วยเขาด้วยทุกอย่างที่นางมี…
สิ่งที่จิ่วอวี้ไม่เคยคิดมาก่อนก็คือนายท่านของนางจะถูกใครบางคนหลอกลวงและสูญเสียความเชื่อใจที่มีต่อตัวนางเพราะถูกหลอก แล้วนางจะแก้ต่างให้ตัวเองไปทำไมกัน
“นายท่าน วันนี้ข้าน้อยมาที่นี่เพราะอย่างเดียว แม่นางอวิ๋นกำลังจะแต่งงาน”
ไป๋ซู่ตัวแข็ง เขากดความโกรธในใจเอาไว้และเอ่ยถามลอดไรฟัน “เจ้าว่าอะไรนะ”
เป็นไปไม่ได้! ลั่วเอ๋อร์ไม่มีทางโกหกเขา! ต้องเป็นจิ่นอวี้แน่ที่ต้องการจะใส่ร้ายนาง!
“ถ้านายท่านไม่เชื่อ ข้าน้อยสามารถพาท่านไปที่จวนตระกูลจวินเพื่อดูด้วยตาตัวเองได้” จิ่นอวี้พูดอย่างระมัดระวัง “อีกอย่าง ถ้าท่านต้องการจะขโมยตัวแม่นางอวิ๋น ข้าน้อยก็จะช่วยท่าน”
ไป๋ซู่กำหมัดแน่นด้วยสหน้าไม่พอใจอย่างมาก
“นายท่าน ก่อนหน้านี้ที่ข้าน้อยสามารถวางยาท่านได้และปิดกั้นพลังท่านได้ชั่วคราว วันนี้ท่านจะกลับมาเป็นปกติแล้ว”
ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะไม่อยากทำให้ไป๋ซู่สูญเสียพลังฌานไปถาวร แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นางพยายามแทบรากเลือดเพื่อที่จะได้ผงชนิดนี้มา
ตามหลักแล้วด้วยความแข็งแกร่งของไป๋ซู่ ผงนี้จะไม่มีผลกับเขา แต่โชคร้ายที่ก่อนหน้านี้เขาบาดเจ็บสาหัสและยังมีเพศสัมพันธ์อย่างหนักหน่วงในช่วงที่ผ่านมาดังนั้นร่างกายของเขาจึงอ่อนแอมากทำให้จิ่นอวี้แอบลอบโจมตีได้สำเร็จ
ทันทีที่จิ่นอวี้พูดจบ ไป๋ซู่ก็รู้สึกได้ถึงพลังฌานที่ค่อยๆ ฟื้นฟู การได้พลังกลับคืนมาทำให้เขาพึงพอใจและเขาก็กระชากเชือกที่รัดเขาเอาไว้ออก
“จิ่นอวี้!”
ไป๋ซู่กระโจนเข้ามาหาจิ่นอวี้แล้วใช้นิ้วกำรอบคอนางอย่างแรงจนเส้นเลือดปรากฏบนศีรษะขณะที่เขาตะโกนอย่างเดือดดาล “เจ้ากล้ามาก!”
จิ่นอวี้หลับตาและยอมรับความตายที่กำลังจะมาเยือน ชีวิตของนางเป็นของไป๋ซู่ตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยชีวิตนางไว้และพานางกลับไปที่บ้านของเขา นางจะไม่ขัดขืนถ้านายท่านต้องการให้นางตาย
แต่ว่าสุดท้ายไป๋ซู่ก็ปล่อยนาง
เมื่อจิ่วอวี้รู้สึกได้ถึงอากาศในปอดอีกครั้งแล้วนางก็ไอออกมาอย่างแรง นางเอามือกุมลำคอขณะที่เงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของชายหนุ่ม