คนมารับรีบถามคุณครู “ คุณครูครับ หยางพั่นพั่นเลิกเรียนแล้วหรือยัง?”
คุณครูตอบกลับอย่างสงสัย “หยางพั่นพั่นเลิกเรียนนานแล้ว！ ฉันเพิ่งจะเห็นเธอยืนรออยู่ที่หน้าประตูนะ！”
“อะไรนะ?”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ลางร้ายไม่ดีเริ่มผุดขึ้นมา ทำให้คนรับใช้รู้สึกปวดหัว
คนรับใช้รีบถาม “แต่ว่าผมไม่พบคุณหนูพั่นพั่นนะ”
“อะไรนะ! ถ้าอย่างพวกเรารีบช่วยกันหาเถอะ！”
คุณครูของโรงเรียนอนุบาลช่วยกันเร่งรีบกับคนของตระกูลเย่ และรีบช่วยกันหาตัวคุณหนูหยางพั่นพั่น
ในที่สุดก็หาจนถึงหน้าประตูของโรงเรียน กลับพบโบผูกผมสีชมพูของคุณหนูหยางพั่นพั่นตกอยู่กับพื้น
คนตระกูลเย่หยิบโบผูกผมขึ้นมา ใบหน้าเปลี่ยนไปก่อนจะเอ่ย“นี่คือโบของคุณหนูพั่นพั่น！ ไม่ดีแล้ว คุณหนูเกิดเรื่องแล้ว！”
เพื่อไม่ให้เกิดความล่าช้า คนตระกูลเย่รีบโทรศัพท์หาหยางเฟิงทันที
ในเวลานี้
หยางเฟิงกำลังอยู่ในระหว่างทางการขับรถไปตงไห่
กริ๊งๆ ！
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หยางเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้น พบว่าเป็นคนรับใช้โทรมา
“ป้าหวาง มีอะไรหรอ”
ป้าหวางพูดและร้องไห้ “คุณหยาง แย่แล้ว ！ คุณหนูพั่นพั่น หายไปแล้ว！”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินดังนี้ ใบหน้าของหยางเฟิงก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที
“สรุปนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันไปรับคุณหนูพั่นพั่นที่โรงเรียนอนุบาล แต่ทว่ากลับไม่พบพั่นพั่น ..ฮือ ฮือ..”
ในขณะกำลังพูด ป้าหวาง ก็พูดพร้อมทั้งร้องไห้ออกมา
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ฉันกำลังจะรีบกลับเดี๋ยวนี้！”
เมื่อพูดจบ หยางเฟิงก็รีบตัดสายโทรศัพท์ไป
เย่เมิ่งเหยียนเห็นใบหน้าของหยางเฟิง อดไม่ได้ที่จะถาม “ที่รัก เป็นอะไรไปหรอ?”
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำมาก “พั่นพั่น หายตัวไปแล้ว！”
“อะไรนะ? พั่นพั่นหายตัวไปแล้ว !”
ไม่อยากจะเชื่อเลย เย่เมิ่งเหยี่ยนและเย่ไห่ ใบหน้าของทั้งสองคนช็อกไปทันที
“ที่รัก คุณจะต้องหาตัวของพั่นพั่นให้เจอนะ！ ถ้าหากหาไม่เจอล่ะก็ ฉันก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่！”
ก่อนที่ดวงตาของเย่เมิ่งเหยียนจะเปลี่ยนเป็นสีแดง
เรื่องนี้มันกะทันหันมาก ราวกับตัวของเธอถูกไม้ตีที่หัว ที่ให้เธอรู้สึกคิดอะไรไม่ออกเลย
หยางเฟิงพูดปลอบ “ที่รัก คุณวางใจเถอะ ผมจะต้องหาพั่นพั่นให้เจอ！”
เมื่อพูดจบ เขาก็เหยียบคันเร่งอย่างน่ากลัวออกไป
บูม บูม บูม！
เครื่องรถยนต์มีเสียงดังขึ้น ราวกับเสียงเครื่องยนต์ที่กำลังต่อสู้กัน
หลังจากนั้น
ทั้งฝุ่นทรายที่ปลิวว่อนรอบรถ ก่อนที่จะทะยานราวกับนก พุ่งออกไป
ในขณะเดียวกัน หยางเฟิงก็โทรหาเสือขาวและหม่าตง
“พั่นพั่นหายตัวไป ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ต้องตามหาพั่นพั่นให้เจอ！”
“รับทราบ ท่านแม่ทัพ！”
เมื่อได้รับโทรศัพท์ของหยางเฟิง เสือขาวและหม่าตงก็ไม่เมินเฉย
ทั้งสองคนก็รีบอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะตามหาคุณหนูพั่นพั่น！
ในขณะนั้นมีคนมากมายออกจากกรมตำรวจ
ทั้งซอยเล็กใหญ่ได้มีการตรวจค้นขึ้น
ทั้งเมืองตงไห่ ได้เกิดความตื่นตระหนกโกลาหลเกิดขึ้น
แม้แต่คนธรรมปกติในเมืองยังรู้สึกถึงความผิดปกติ
ทุกคนแอบหลบอยู่ในบ้าน ไม่กล้าที่จะออกไป
เร็วๆนั้น
หยางเฟิงก็ขับรถมาถึงหน้าอนุบาลซันไชน์
“คุณหยาง คุณนายเย่ นี่คือความผิดของฉันเอง ที่ข้ามารับคุณหนูพั่นพั่นไม่ทันเวลา！”
หลังจากหยางเฟิงลงจากรถ ป้าหวาง ก็รีบคุกเข่า และร้องไห้กับความผิดพลาดของตน
“ป้าหวาง ไม่ต้องร้องไห้ นี่ไม่ใช่ความผิดของป้าหรอก！”
หยางเฟิงไม่ได้ขยับ แต่ข้างๆเย่เมิ่งเหยียนเองก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ และช่วยพยุงป้าหวางให้ลุกขึ้น
ป้าหวาง “ขอบคุณ คุณเย่มากๆ！”
“ใช่แล้ว นี่คือโบสีชมพูของคุณหนูพั่นพั่นที่ทำตกไว้”
เมื่อพูด ป้าหวาง ก็ได้นำโบผูกผมสีชมพูของหยางพั่นพั่นยื่นให้กับหยางเฟิง
หยางเฟิงรับโบสีชมพูไว้ ก่อนที่มือจะสั่น
“ที่รัก คุณพาป้าหวางไปพักผ่อนที่ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ！”
หยางเฟิงหายใจเข้าอย่างลึกๆ ก่อนจะพยายามส่งรอยยิ้มแข็งกระด้างที่ฝืนออกมา