หลังจากสิ้นเสียง
เขาจับมือทั้งสองก่อน ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปยังหมู่บ้าน
“ที่รัก ท่านปู่น้อยเมื่อสักครู่กำลังพูดอะไรกับท่านหรอ？”
หลังจากขึ้นรถแล้ว เย่เมิ่งเหยียนก็ถามด้วยความสงสัย
หยางเฟิงตอบพร้อมหัวเราะ “ไม่มีอะไรหรอก ท่านปู่น้อยแค่บอกให้พวกเราระวังตอนขากลับน่ะ！”
เมื่อพูดถึงผู้เฒ่าเย่หลงนั้น
หยางเฟิงก็ยังมองไม่ค่อยชัดเจน
เย่หลงนี้ เมื่อมองผิวเผินแล้วก็เป็นแค่บุคคลธรรมดาคนหนึ่ง
แต่ทว่าเมื่อพูดแล้ว ทำให้คนคิดไม่ออกจริงๆ
เมื่อคิดดูแล้วมันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆปกติเป็นแน่
แต่ไม่ว่าเย่หลงนั้นจะเป็นใคร เพราะสำหรับหยางเฟิงคงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
ก็แค่ผู้เฒ่าสูงอายุร้อยปีเฉยๆ
อาจจะพูดไม่น่าฟังสักหน่อย แต่ก็เหมือนกระดูกที่อยู่ในหลุมศพนั่นแหละ！
……
ตงไห่
ที่หน้าประตูอนุบาลซันไชน์
“คุณครู ลาก่อน！”
หยางพั่นพั่น โบกมือลาคุณครูอย่างเป็นเด็กดี
อาจารย์พูดเตือน “พั่นพั่น อย่าเดินเถลไถลไปไหน่ละ รอคนที่บ้านมารับเธอตรงนี้นะ”
หยางพั่นพั่นตอบพร้อมพยักหน้า “รับทราบค่ะ คุณครู！”
ถัดจากนั้น คุณครูก็ไปคอยดูเด็กนักเรียนคนอื่นๆ
เพราะว่าหยางพั่นพั่นในโรงเรียนอนุบาลนั้นเป็นเด็กดีมาก ส่วนมากแล้วจะไม่ค่อยมีปัญหาเกิดขึ้นกับเธอ
หยางพั่นพั่นยืนรอที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล ยืนรอผู้ใหญ่มารับกลับบ้านอย่างเป็นเด็กดี
ในเวลานี้
ไม่ไกลมากนัก มีสายตาที่เย็นชาคู่หนึ่งจ้องมาที่หยางพั่นพั่น
หลังจากแน่ใจว่าหยางพั่นพั่นอยู่คนเดียวแล้ว
เจี้ยนเฟิงก็ค่อยๆเดินเข้าไปหา
“เจ้าเด็กน้อย หนูอยู่คนเดียวหรอ？”
เจี้ยนเฟิงเดินเข้ามาตรงหน้าของหยางพั่นพั่น และถามด้วยใบหน้าที่อบอุ่น
หยางพั่นพั่นมองไปที่เจี้ยนเฟิง ก่อนจะตอบอย่างสงสัย “ใช่สิ คุณลุง! ว่าแต่ คุณคือใคร?”
เจี้ยนเฟิงพูดพลางยิ้ม “อ้อ！ ลุงคือเพื่อนของพ่อหนูน่ะ พ่อหนูให้ลุงมารับหนูกลับบ้าน ไปกันเถอะ กลับบ้านกับลุงนะ！”
เมื่อพูดแล้ว เขาเตรียมพร้อมที่จะจับมือหยางพั่นพั่น
หยางพั่นพั่นรีบพูดอย่างเร็ว “คุณลุง หนูไม่เคยเห็นท่านมาก่อน อีกอย่างแม่ของหนูเคยพูดไว้ ว่าห้ามไปกลับคนแปลกหน้า”
ไม่อยากจะเชื่อเลย เจี้ยนเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่ง
เขาไม่คิดเลยว่า หยางพั่นพั่น จะเป็นเด็กที่รอบคอบขนาดนี้
ด้วยความสามารถของเจี้ยนเฟิงเองแล้ว การที่จะล้างแค้นหยางเฟิงนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการพาตัวเองไปสู่ความตาย！
ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าชี้เป้าไปที่หยางพั่นพั่นแทน
เมื่อเฝ้าดูไม่กี่วันมานี้
เขาพบว่า
ในทุกๆวันนั้นจะมีคนของตระกูลเย่คอยรับส่งหยางพั่นพั่น
เพื่อพูดถึงสำหรับเจี้ยนเฟิงแล้ว นี่มันคือโอกาสที่ฟ้าส่งมาเลยนะ
เจี้ยนเฟิงกรอกตา ก่อนจะหยิบลูกอมออกมาจากกระเป๋า ก่อนเอ่ย“ลูกอมนี้ ลุงให้หนู หนูจะมากับลุงมั้ย”
ใครจะรู้ หยางพั่นพั่นถามอย่างประหลาดใจ“คุณลุงเป็นคนไม่ดี！พ่อหนูเคยพูดว่า คนที่เอาลูกอมให้เด็กกินคือคนไม่ดี หนูไม่ไปกับคุณลุงหรอก หนูจะไปบอกคุณครู！”
เมื่อพูดจบ หยางพั่นพั่นก็หันหลังวิ่งกลับไปที่โรงเรียนอนุบาล
ใบหน้าของเจี้ยนเฟิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
เขาไม่คิดว่า หยางพั่นพั่นที่อายุเพียง หกขวบ จะรอบคอบขนาดนี้
ในเมื่อใช้มุขนี้ไม่ได้ ก็คงต้องใช้อีกวีธีนึงแล้วล่ะ
เมื่อคิดถึงตอนนี้ เจี้ยนเฟิงรีบวิ่งไปข้างหน้า ก่อนจะรีบอุ้มหยางพั่นพั่น ขึ้นมา
หยางพั่นพั่นรีบตะโกนร้อง “คุณลุงปล่อยหนูนะ！คุณลุงปล่อยหนูนะ！”
เพื่อหลีกเลี่ยงให้คนอื่นพบ เจี้ยนเฟิงรีบใช้มือปิดปากหยางพั่นพั่น
หยางพั่นพั่นจึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ออกมา
ก่อนจะแยกเขี้ยวออกมา และกัดแรงๆไปที่มือของเจี้ยนเฟิง
ในตอนนั้นเจี้ยนเฟิงเจ็บจนกัดฟัน
แต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะหยุด เพราะว่าอีกสักครู่คนตระกูลเย่ก็จะมากันแล้ว
ไม่มีการลังเลใดๆ เจี้ยนเฟิงรีบอุ้มหยางพั่นพั่น เดินหนีไป
ในช่วงการต่อสู้ลักพาตัว โบมัดผมสีชมพูของหยางพั่นพั่นได้ตกพื้น
หลังจากนั้นสักครู่
คนบ้านตระกูลเย่ขับรถเบนซ์มาเพื่อรับหยางพั่นพั่นกลับ
เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาล กลับไม่พบตัวของหยางพั่นพั่น