หลังจากนั้นไม่นานชายตาเดียวผู้แข็งแกร่งจากในกลุ่มทหารรับจ้างแมงป่องแดง ซึ่งมีชื่อรหัสว่า อีเกิ้ล ก็มาถึง พร้อมกับเจ้าหน้าที่ติดอาวุธหนักกว่ามากกว่าโหล เมื่อเขาเห็นชายผิวดำอาเจียนเป็นเลือดอย่างรุนแรง ชายตาเดียวก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาในทันทีและจัดการกับแผลให้ชายผิวดำ
“แบล็คเทล เกิดอะไรขึ้น เป้าหมายอยู่ที่ไหน” ชายตาเดียวผู้แข็งแกร่ง ถามอย่างเร่งรีบ
“อีกฝั่ง มีผู้เชี่ยวชาญลึกลับคอยช่วยเหลืออยู่ ทีมของเราถูกฆ่าตายจนหมดเหลือรอดเพียงแค่ฉัน” ชายผิวดำกัดฟันของเขาแน่น
“อะไรนะ! มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?” อีเกิ้ล ต่อยตัวเองอย่างหนักที่ต้นขา ด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะพูดต่อ“พวกมันไปทางไหน?”
ชายผิวดำชี้ไปในทิศทางที่เสี่ยวหลัวหายไป “ตะวันออก!”
อีเกิ้ล โบกมือให้คนที่เหลือของเขา “พวกแกสองคนอยู่ที่นี่กับ แบล็คเทล ส่วนพวกแกที่เหลือไปกับฉัน!”
“รับทราบ” กลุ่มคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน
“แบล็คเทล นายพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะทำให้มันเสียใจที่ได้เกิดมา!” ชายตาเดียวที่แข็งแกร่งพูดพร้อมกับตบไปที่ไหล่ของชายผิวดำ
“ระวังตัวด้วย. เขามีอาวุธปืนไรเฟิล และการยิงของเขามันก็ไร้ที่ติ!” แบล็คเทล เตือนอย่างเคร่งขรึม
“เข้าใจแล้ว”
ด้วยสัญญาณมือ ชายตาเดียวที่แข็งแกร่ง ก็วิ่งนำกลุ่มคนของเขาไปทางทิศตะวันออก ในเวลาเดียวกัน เขาก็หยิบเครื่องวิทยุสื่อสารออกมา พร้อมกับรายงานผู้นำของทีมของทหารรับจ้างแมงป่องแดง “ หัวหน้า: พวกแบล็คเทล ถูกซุ่มโจมตี เป้าหมายกำลังเคลื่อนที่หนีไปยังทางทิศตะวันออก”
ราวกับว่าเขากำลังรวบรวมความคิดของเขาอยู่วิทยุเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีเสียงตะโกนดังออกมาจากลำโพง“ตามล่าพวกมัน ฆ่าพวกมันให้ได้!”
มันเป็นเพียงคำสั้น ๆ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความตั้งใจฆ่าอยู่เต็มเปี่ยม
“ครับท่าน” อีเกิ้ล ยอมรับคำสั่งด้วยสายตาที่แข็งกระด้างของนักฆ่าที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี จากนั้นกลุ่มทหารรับจ้างจึงได้เคลื่อนที่เข้าไปในป่าทึบอย่างกับฝูงหมาป่าที่หิวโหย พวกมันตามเส้นทางของเสี่ยวหลัวและชูเยว่ไป
…
ชูเยว่เป็นผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทอง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธอประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้ เธอไม่ทราบด้วยซ้ำว่า เธอได้รับการช่วยเหลือจากเสี่ยวหลัวมาแล้ว จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้กลิ่นกายของชายผิวดำ เธอเงยจึงหน้าขึ้นมามอง
“เสี่ยวหลัว… เป็นนายเองเหรอ?”
ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอเบิกกว้าง และปากของเธออ้าขึ้นเป็นรูปตัว ‘O’ เล็กๆ เธอตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก เธอไม่เคยคิดจินตนาการเลยว่าเสี่ยวหลัวจะเป็นคนที่มาช่วยเธอ เขาไม่ได้ทิ้งเธอไว้ข้างหลังแล้วหนีไปงั้นเหรอ?
“คุณหนูชู ถ้าเธอไม่ต้องการที่จะถูกทำให้หมองหม่น โดยกลุ่มชายชาวตะวันตกที่เก่งกาจพวกนั้น เธอควรจะเงียบปากให้มากกว่านี้นะ หากเธอไม่ร่วมมือ ฉันจะพาเธอกลับไปหาหมาป่าพวกนั้น!” เสี่ยวหลัว พูดแนะนำอย่างเย็นชา หากไม่ใช่เพราะคำสัญญาของเขาที่มีต่อ ชู หยุนเชียง เขาก็คงจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้ไปนานแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกสนใจชูเยว่อะไรเป็นพิเศษเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่มีความรู้สึกรักเธอเลยแม้แต่น้อย
“เสี่ยวหลัวนาย นายแกล้งฉัน! … ฉัน … ฉันจะกัดนายให้ตายเลย!”
ชูเยว่โมโห เธออ้าปากเล็กน้อยแล้วก้มหัวลงไปกัดไหล่ของเสี่ยวหลัวในทันที ฟันสีเงินสีขาวสองแถวจมลงไปในเนื้อของเสี่ยวหลัว
เสี่ยวหลัวประสบจากความเจ็บปวดและจับหัวของเธออกมาด้วยพละกำลัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา: “เธอไม่เชื่อเหรอ ว่าฉันจะไม่กล้าทิ้งเธอ”
“นายไม่ทำหรอก!”
ร่างกายที่มีเสน่ห์ของชูเยว่ สั่นเทาด้วยความกลัว เธอไม่สนใจกฎที่ชายหญิงนั้นแตกต่างกันแล้วในตอนนี้ เธอกอดเสี่ยวหลัว แน่นเหมือนกับปลาหมึกยักษ์ “ฉันจะฟังทุกสิ่งที่นายพูด ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ!”
ความทรงจำของชายผิวดำและฉากที่น่าสยดสยอง มันทำให้เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ฉากที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังจะสิ้นสุดลง สถานะทางอารมณ์ของเธอในขณะนี้ใกล้เคียงกับการล่มสลายเต็มรูปแบบแล้ว และการปรากฏตัวของเสี่ยวหลัว มันเป็นเหมือนกับเส้นชีวิตที่มาจากสวรรค์ เปรียบเหมือนกับว่าเธอกำลังจะจมน้ำแล้วมีเชือกลอยมา ดังนั้นตอนนี้เธอจึงคว้าจับมันเอาไว้แน่นเพื่อรักษาชีวิตของเธอ เธอรู้สึกเช่นนี้ มันเป็นความประหลาดใจที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับในชีวิต การอยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยวหลัว มันทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างลึกลับ
ในขณะที่วิ่งผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหลัวก็ก้มหน้าลงไปมองและพูดว่า”เธอควรขอบคุณตัวเองนะ เธอมีพ่อที่ดีจริงๆ!” หาก ชู หยุนเชียง ไม่ช่วยเขาในวันนั้น เขาคงจะไม่ยอมรับงานนี้
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ชูเยว่ก็อึ้งจนพูดไม่ออก เสี่ยวหลัว คือคนที่พ่อของเธอ ส่งมาเพื่อช่วงดูแลเธองั้นเหรอ?
งั้นเรื่องพวกนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหนะสิ ร่างที่เธอกับไป่หลิงได้เห็นในคืนนั้นที่มันคล้ายกับเสี่ยวหลัวมันก็คงคือเขาจริงๆสินะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พฤติกรรมในมหาลัยของเสี่ยวหลัว มันแปลกๆ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังตามเธออยู่? ปรากฏว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะว่า เสี่ยวหลัวกำลังรับประกันความปลอดภัยของเธออยู่
ในขณะนี้เธอเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว
ทันใดนั้นมันก็มีอารมณ์แปลกๆ ซึมลึกลงไปในส่วนลึกของจิตใจของเธอ – มันเป็นการผสมผสานระหว่างความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้
“จับให้แน่น!” พูดเสียงต่ำ มันทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง
จากนั้นเสี่ยวหลัว กระโจนออกไปราวกับว่าเขาเป็นเสือป่า กระโดดข้ามลำธารเล็กๆ ที่กว้างออกไปประมานสามเมตร
ชูเยว่ รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของการกระโดดอย่างชัดเจน มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเล่นอยู่บนชิงช้า แต่มันน่าตื่นเต้นมากกว่าการเล่นชิงช้า เพราะว่าเธอสามารถเห็นต้นน้ำลำธารที่อยู่ต่ำกว่าเธอไปเจ็ดถึงแปดเมตร ลำธารน้ำใสราวมันกำลังไหลลงไปที่น้ำตกที่ซ่อนอยู่ในป่าทึบในภูเขาสูง
“กรี๊ดดด ~”
เธอไม่สามารถกลั้นเสียงกรีดร้องของเธอไว้ได้ เธอกอดร่างของเสี่ยวหลัวแน่น
“เธอทำอะไรได้ นอกจากกรี๊ดบ้างไหมเนี้ย?” การแสดงออกของเสี่ยวหลัว ไม่ได้เห็นอกเห็นใจอะไรเธอเลย เขาวิจารณ์เธอออกมาตรงๆ
ชูเยว่โกรธจนน้ำตาไหล เธอตอบกลับขณะที่มองไปที่เขาอย่างหงุดหงิด“ฉันก็ไม่ได้อยากจะกรี๊ด แต่ฉันก็อดไม่ได้ เพราะมันน่ากลัวเกินไป”
“ถ้ากลัวเธอก็แค่หลับตา!” เสี่ยวหลัว กล่าว
ชูเยว่ ขดริมฝีปากของเธอและฝังใบหน้าของเธอลงไปบนหน้าอกของเสี่ยวหลัว
“พบเป้าหมาย! อยู่ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร ตรงข้างหน้า รีโหลดกระสุน และเตรียมที่จะต่อสู้!” อีเกิ้ล ถ่ายทอดคำสั่งของเขาไปยังทีม เขากำปืนของเขาไว้แน่นและเร่งการตามล่า
เสี่ยวหลัว รู้ดีถึงคนที่กำลังติดตามพวกเขามา พวกมันเป็นทหารรับจ้างของ บริษัท แบล็กวอเตอร์ ถ้าเขาอยู่คนเดียวการสลัดพวกมันออก มันก็เป็นเรื่องง่ายดายราวกับปาดเค้ก แต่ตอนนี้มันยากขึ้นมากเพราะว่ามี ชูเยว่ อยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ แต่เขาก็ไม่สามารถหนีจากสมาชิกที่มีความพร้อมของทีมทหารรับจ้างแมงป้องสีแดงได้
เขาต้องคิดแผน!
เสี่ยวหลัวมองไปที่บริเวณรอบๆ เขาขมวดคิ้วขณะที่เขาระดมสมอง หาทางออกจากสิ่งนี้ มันจะดีถ้าเขาสามารถนำตัวของชูเยวไปไว้ในที่ปลอดภัย เขามั่นใจในความสามารถของเขาว่าสามารถฆ่าทหารรับจ้างไล่ตามเขามาได้แน่
ในขณะที่เขาวิ่ง เขาก็พบแม่น้ำสายเล็กอีกสายหนึ่ง มันมีพุ่มไม้และโคลนแม่น้ำเต็มไปหมด ตราบใดที่หลบซ่อนอยู่ในนี้ มันก็จะเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการซ่อนตัว
ใช่เลยตรงนี้แหละ!
ดวงตาของเสี่ยวหลัวเปร่งประกาย เขามองดูชูเยว่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาจะปล่อยให้เธอทรมานเล็กน้อย เพื่อแก้แค้นจากงานปาร์ตี้ครั้งก่อน
…
“ฉันต้องซ่อนที่นี่จริงๆเหรอ? มันหนาวมากเลยนะ!”
ฤดูใบไม้ร่วงเพิ่งผ่านพ้นไปและตอนนี้อากาศก็กำลังเย็นสบาย มันไม่หนาวหรือร้อนจนเกินไป แต่น้ำจากแม่น้ำที่ไหลลงมาจากส่วนลึกในภูเขานั้นมันเย็นยะเยือก ตามคำแนะนำของเสี่ยวหลัว ชูเยว่ นอนฝังร่างตัวเองอยู่ครึ่งหนึ่งในโคลน เธอตัวสั่นเทาจากความหนาวเย็น ขณะที่เธออ้อนวอนต่อเสี่ยวหลัวอย่างน่าสงสาร
“ถ้าเธอไม่ต้องการให้คนอื่นพบเธอ เธอจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่นี่”
จากนั้นเสี่ยวหลัวก็พูดอย่างจริงจังว่า “อย่างน้อยที่สุด 40 นาที เพื่อจัดการกับพวกนั้น ไม่สิฉันขอเวลาเพียง 20 นาที จากนั้นเธอก็ออกมาได้แล้ว”