ชูเยว่ต่อสู้กับความวิตกกังวลของเธอสักอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะตัดสินใจที่จะเชื่อฟังเสี่ยวหลัวและซ่อนตัวอยู่ในโคลนที่สกปรกนี้
“อย่าลืมฉันนะ ฉันกลัวว่าฉันจะคลานออกไปจากที่นี่ ไม่ได้!”
เธอลดระดับเสียงของตัวเองเป็นออดอ้อน มันอาจเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายทุกคนจะรู้สึกเห็นใจและสนใจในความงามของเธอ แต่เสี่ยวหลัวนั้นเขาไม่หลงกลเธอได้ง่ายๆเหมือนกับผู้ชายคนอื่น
“ไม่ลืมหรอก!”
เสี่ยวหลัวนำกองโคลนมาปกปิดลงบนตัวของเธอเพื่อซ่อนตัว จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่แม่น้ำซึ่งน้ำในแม่น้ำมันสูงเพียงแค่ต้นขาเท่านั้น
“แต๊ก แต๊ก แต๊ก!”
ชูเยว่ได้ยินเสียงฝีเท้า ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเดินอยู่ข้างๆเธอ เธอกลั้นหายใจในทันทีด้วยความกลัว
ชายตาเดียวที่แข็งแกร่งชื่อ อีเกิ้ล สังเกตเห็นรอยเท้าที่โคลนที่อยู่ใกล้กับก้อนหิน มันมีอยู่สองรอย มีรอยเล็กและรอยใหญ่ ดวงตาของเขาหดแคบลงเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น“ร่องรอยของพวกเขาหายไปจากตรงนี้ พวกมันฉลาดจริงๆ ตราบใดที่พวกมันเดินลงไปในแม่น้ำ พวกเราก็จะไม่พบร่องรอยของพวกมันได้ในระยะเวลาอันสั้นแน่นอน กระจายตัวและแยกกันออกไป ตราบใดที่พวกมันเดินไปตามทางแม่น้ำ เราก็จะพบมันและผู้หญิงอย่างแน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะเคลื่อนไวได้เร็วกว่าเรา”
พวกเขารีบเดินไปตามแม่น้ำในทันที
ประสบการณ์เป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งมันก็สามารถฆ่าคนได้เช่นกัน ในขณะนี้พวกเขากำลังวิ่งเต้นอยู่ในฝ่ามือของเสี่ยวหลัว และมันก็เป็นไปตามแผนของเขา เสี่ยวหลัวต้องการให้พวกเขาแยกออกจากกัน
เมื่อไม่มีชูเยว่ ที่เป็นตัวถ่วง ความเร็วของเสี่ยวหลัวจึงเพิ่มเป็นสองเท่าในทันที ตอนนี้เขาเริ่มออกล่าเหมือนกับภูติผีในป่าแล้ว
…
“มันแปลกจริงๆ หมอนั่นมันหายไปไหน? พวกเราไล่ตามเขามานานแล้ว ยังไม่พบร่องรอยของเขาเลยแม้แต่น้อย!”
“มันแปลกจริงๆนั่นแหละ เขาจะหลบหนีพวกเราไปพร้อมแบกผู้หญิงไปด้วยได้อย่างไร”
สมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างแมงป่องแดงทั้งสองมองออกไปรอบๆ พวกเขารู้สึกท้อแท้มาก ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่า ตอนนี้มีเถาเถาวัลย์เส้นหนึ่งกำลังลดระดับลงมาจากกิ่งไม้และ อยู่ด้านบนศีรษะของชายร่างกำยำคนหนึ่ง
เมื่อเถาวัลย์ลดลงมาโอบรอบคอของเขา ชายกำยำก็คว้ามันไว้ได้โดยสัญชาตญาณ แต่แรงมหาศาลก็ดึงเขาขึ้นไปในทันที คอของเขาโดนเถาวัลย์มัดไว้แน่น มันทำให้เขาไม่สามารถหายใจและส่งเสียงออกมาได้เลย เขาดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว เขาพยายามเอื้อมมือออกไปหาคู่หูของเขา แต่คู่หูของเขาเดินออกไปได้สองสามก้าวแล้ว มือของเขาพลาดไปเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น
ใบหน้าของเขากลายสีแดงคล้ายตับหมู เขามองไปที่คู่หูของเขาที่กำลังเดินไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวัง
“ฟิ้ววว ~”
ชายร่างกำยำที่ถูกกระชากขึ้นไปบนต้นไม้ เขาเห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่ไร้อารมณ์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาพยายามที่จะสูดอากาศ แต่ดูเหมือนจะว่าเขาจะทำไม่ได้เนื่องจากมีเถาวัลย์พัดรอบคอของเขาอยู่
ชายร่างกำยำอ้าปากค้างมองไปที่ เสี่ยวหลัว มือของเขาพยายามเอื้อมไปที่วิทยุสื่อสาร แต่เสี่ยวหลัวก็กดมือของมันลงเบาๆ เพื่อไม่ให้ชายร่างกำยำได้ขยับอีกต่อไป การดิ้นรนของเขาเริ่มอ่อนแรงลง เถาวัลย์ที่พันรอบคอของเขาเริ่มแน่นขึ้นขณะที่เขาดิ้นรน เขารู้สึกถึงความตายที่กำลังใกล้เข้ามา
คู่หู่ของเขาซึ่งเดินอยู่ข้างหน้า ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นว่ามีอะไรบางอย่างหายไป เกิดอะไรขึ้น? เขาหายไปไหน?
“เรดโกส? เรดโกส?”
เขาตะโกนชื่อของคู่หูของเขาสองครั้ง เสียงของเขาดังก้องผ่านป่าทึบ แต่มันก็ไม่มีคำตอบกลับมา ราวกับว่าเสียงของเขาถูกสัตว์ประหลาดกลืนหายเข้าไปในเงามืด เขาไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงของตัวเองสะท้อนกลับมา เขาเริ่มรู้สึกวิตกกังวลอย่างสมบูรณ์ และสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวของเขาอย่างระมัดระวัง ในเวลาเดียวกันเขาก็ติดต่อและรายงานกับ อีเกิ้ล ไปด้วย
“อีเกิ้ล อีเกิ้ล เรดโกสหายไป ขอย้ำอีกครั้ง เรดโกสหายไป!”
“คุณหมายถึงอะไร อะไรหายไป? เขาอยู่ข้างหลังคุณ! GPS แสดงตำแหน่งของคุณทับซ้อนกันอยู่!” เสียงของ อีเกิ้ล ตอบกลับมาผ่านทางวิทยุ
ในฐานะที่เป็นทหารรับจ้างติดอาวุธชั้นยอด พวกเขาสามารถเข้าถึงเทคโนโลยี GPS ได้ ตำแหน่งของแต่ละคน กำลังแสดงให้เห็นเป็นจุดสีแดง กำพริบบนนาฬิกาของเขา
อะไรนะ? ทับซ้อนกัน?
ชายผู้นี้มีชื่อรหัสว่า ไวท์เอพ เหงื่อเย็นของเขาไหลออกมา เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ในขณะนั้นเอง เขาก็เห็นชายคนหนึ่งห้อยลงมาจากต้นไม้เหนือเขา – มันเป็นคู่หูของเขา เรดโกส นั่นเอง ใบหน้าของเรดโกสบวมเป่ง ขณะที่ลิ้นของเขายื่นออกมาจากปาก
“อ๊ากกก!”
ไวท์เอพ รู้สึกเย็นไปถึงกระดูก เขาก็ส่งเสียงกรี๊ดร้องออกมา ขณะที่เขาก้าวถอยหลังกลับไปไม่กี่ก้าว
“ไวท์เอพ เกิดอะไรขึ้น รายงานมาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” อีเกิ้ล คำรามเสียงดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร
“เรดโกส ตายแล้ว เขาถูกแขวนคออยู่บนต้นไม้ ขอกำลังเสริม ขอกำลังเสริม…”
ฟันของ ไวท์เอพ สั่นเทาในขณะที่เขาพูด แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค มันก็มีกริชที่แหลมคมแทงทะลุหน้าอกของเขา จากนั้นกริชเล่มนั้นก็ถูกดึงออกมาจากข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว และจากนั้นกริชมันก็แทงตรงผ่านลำตัวของเขาและเจาะทะลุหัวใจของเขาอย่างแม่นยำ
“ฟุ๊บ!”
เลือดอุ่นปะทุออกมาจากบาดแผลของเขา สีหน้าของ ไวท์เอพ แข็งทื่อ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความสยองขวัญ ขณะที่เขาทรุดตัวลงไปในสระเลือดของตัวเอง
“ไวท์เอพ? ได้ยินไหม! ได้ยินไหม!” เสียงของอีเกิ้ล ตะโกนดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร
เสี่ยวหลัว ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา เขายกขาขวาของเขาขึ้นมาแล้วกระทืบลงไปอย่างแรงมันทำให้วิทยุสื่อสารแตกเป็นชิ้นๆ กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน
เสี่ยวหลัวจ้องมองเข้าไปในป่าลึกพร้อมกับพูดพึมพัมว่า”เหลืออีกสิบเอ็ด!” จากนั้นเสี่ยวหลัวก็กระโดนไปบนต้นไม้และเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเงาร่างของเขาก็หายไปในป่าทึบนี้
“เชี้ยเอ้ย!” อีเกิ้ล สบถเสียงดังแล้วออกคำสั่งกับทีมของเขา“ทุกคนมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของ ไวท์เอพ และ เรดโกส ตอนนี้เลย ไปเดี๋ยวนี้!”
สตริงตอบรับคำสั่งจากวิทยุสื่อสารของเขา:“รับทราบ!”
ในขณะเดียวกันพวกตำรวจจำนวนมาก ก็กำลังมุ่งหน้ามายังสถานที่แห่งนี้ เพราะพวกเขาได้รับโทรศัพท์จาก ฝาง ฉงชิ่ง เสียงร้องของไซเรนตำรวจดังขึ้น ในขณะที่ขบวนรถกำลังแล่นไปยังสันเขาหมูป่า
“หัวหน้าทีม กู่ ผู้ร้ายมีอาวุธปืนไรเฟิล ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ใช่พวกอาชญากรธรรมดาๆ เรา….”
“ฉันไม่สนใจว่า พวกนั้นมันจะเป็นใคร หากพวกมันมาก่อเรื่องที่เจียงเฉิง นั้นก็แปลว่าพวกมันไม่เคารพกองกำลังตำรวจของเรา ส่งคำสั่งของฉันไป ให้แต่ละสาขาใหญ่ส่งผู้ชายที่ดีที่สุดของพวกเขามาที่สันเขาหมู่ป่า เดี๋ยวนี้! พวกเราจะล้อมรอบพื้นที่และสร้างตาข่ายที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนหลบหนีออกไปได้ แม้แต่แมลงก็ยังไม่สามารถหลบหนีออกไปได้เช่นกัน!” กู่ กุ้ยหลิน คำรามเสียงดังจากในรถตำรวจคันหนึ่ง
ด้วยเครื่องแบบตำรวจของเธอ มันทำให้เธอมีรูปลักษณ์ที่สวยงามตัดกับร่างที่ผอมเพรียวของเธอ ผมสั้นของเธอถูกทัดไว้ที่ข้างหูอย่างเรียบร้อย ตอนนี้ดวงตาที่บริสุทธิ์และสง่างามของเธอกำลังเปล่งประกายด้วยความโกรธเกรี้ยว
…
ชายตาเดียวที่แข็งแกร่งกำลังพากลุ่มคน มุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของ ไวท์เอพและเรดโกส แต่ทันใดนั้นเสียงของวิทยุสื่อสารก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันดังเหมือนเสียงที่แหบแห้งของเป็ด หลังจากนั้นไม่นาน จุดสีแดงที่เป็นตำแหน่งของสมาชิกทีมก็เริ่มหายไปที่ละจุด
“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?”
เขารู้ว่าสถานการณ์นั้นเลวร้าย แต่ชายตาเดียวที่แข็งแกร่ง ก็ยังคงต้องการเห็นมันด้วยตาของตัวเอง
เมื่อพวกเขามาถึงตำแหน่งสุดท้ายของไวท์เอพ พวกเขาก็เจอกับ ไวท์เอพ นอนนิ่งอยู่ในสระเลือด และ เรดโกส ที่ห้อยลงมาจากต้นไม้ ตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาขาวซีดไปหมดแล้ว ในเวลานี้มีคนเหลือเพียงแค่แปดคนเท่านั้น ที่มารวมตัวกันที่นี่
สำหรับความรู้สึกของพวกเขาในขณะนี้ ต้นไม้ที่ล้อมรอบพวกเขา มันให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกล้อมรอบอยู่ทุกทิศทุกทางโดยศัตรูที่ซุ่มซ่อนอยู่ในป่า ความรู้สึกแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่น่าสยดสยองมาก