แต่ว่าตอนนี้ เขาทราบแล้ว
แม้จะเป็นแค่มดหนึ่งตัว แต่ถึงเวลาแล้วก็สามารถที่จะเป็นภัยใหญ่ต่อตนเองได้
หากถอนหญ้าไม่ถอนโคน ถึงเวลามันก็จะกลับมาเติบโตอีกครั้ง ก็เหมือนกับการกลับมาเพื่อแก้แค้น
มองดูรอบนี้ ไม่ว่าจะเป็นแค่มดหรือสิงโต ยังไงก็ต้องถอนรากถอนโคน!
“ไม่! นี่ไม่ใช่ความผิด นี่มันเป็นอาชญากรรมชัดๆ!”เสือขาวพูดพลางร้องไห้ไป
เมื่อเกิดขึ้นอย่างนี้ ภายในใจเขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
หยางเฟิงพูดอย่างเรียบๆ “พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ!”
“รับทราบ ท่านแม่ทัพ!”
ทั้งสองคนไม่กล้าจะขัดคำสั่งหยางเฟิง จึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
หยางเฟิงพูดพร้อมในตาที่เต็มไปด้วยความหมาย “พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตอนนี้ข้าเข้าใจเหตุผลหนึ่งแล้ว…”
เขาไม่พูดว่าเหตุผลอะไร เสือขาวและหม่าตงก็ไม่กล้าถาม
หยางเฟิงมองไปที่เสือขาวและหม่าตงด้วยสายตาเฉียบคม ก่อนเอ่ย “หลังจากเรื่องนี้แล้ว! ข้ามีเรื่องจะให้พวกเจ้าทำ ข้าจะให้พวกเจ้าสร้างเมืองเหล็ก ข้าไม่อนุญาตที่จะให้เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นซ้ำ หากมีอีกล่ะก็ ให้พวกเจ้าพาพวกเขามาพบข้าเอง!”
“รับทราบ!”
ได้ยินดังเช่นนี้ ภายในใจทั้งสองคนก็แอบหวั่น
เมืองเหล็ก ความหมายนี้คือเมืองที่ทำด้วยเหล็ก
หยางเฟิงคงต้องการที่จะเปลี่ยนให้ตงไห่ ให้เปลี่ยนเป็นเมืองที่ทำมาจากคุกเหล็กที่ไม่สามารถที่จะทำลายได้
ไม่ว่าใครหน้าไหน ก็ไม่สามารถที่จะมาทำเรื่องชั่วร้ายในเมืองตงไห่ได้
และเมืองตงไห่ก็ไม่อนุญาตให้ใครมาทำเรื่องชั่วร้ายที่นี่
กริ๊งๆ!
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของหยางเฟิงก็ดังขึ้น
หยางเฟิงหยิบขึ้นมา ก่อนจะพูดและยิ้มอย่างเยือกเย็น “เจี้ยนเฟิง!”
“ หึหึ!”
เมื่อในโทรศัพท์แสดงขึ้นว่าคือเจี้ยนเฟิง เขาก็ยิ้มอย่างเบาๆหนึ่งที
“หยางเฟิง เจ้าที่มันเก่งสุดยอดจริงๆ เร็วขนาดนี้รู้ได้อย่างไรว่านี่คือข้า!”
หยางเฟิงพูดเรียบๆ“ไม่ต้องมาพูดไร้สาระ เจ้าจะเอาอย่างไรถึงเจ้าจะยอมปล่อยตัวลูกสาวข้า?”
เจี้ยนเฟิงพูดกัดฟัน“ อยากให้ข้าปล่อยตัวลูกเจ้าล่ะก็ ง่ายๆเลย! พรุ่งนี้ ให้เจ้ามาที่เกาะเจียงซินมาหาข้าแค่คนเดียว ห้ามพาใครมาด้วย ไม่อย่างงั้นข้าจะฆ่าลูกสาวของเจ้า!”
หยางเฟิงตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ข้าสัญญา หากตอนนี้ข้าได้ยินเสียงของลูกสาวของข้า”
เจี้ยนเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่ง
หยางเฟิงพูดอย่างเยือกเย็น “หากข้าแน่ใจว่าลูกสาวของข้านั้นปลอดภัย ข้าก็จะไปพบเจ้าแค่คนเดียว”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจี้ยนเฟิงจึงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับในที่สุด “ได้สิ!”
“พ่อ ท่านอยู่ที่ไหน？”
หลังจากนั้น เสียงในโทรศัพท์ก็ได้มีเสียงของหยางพั่นพั่นดังออกมา
เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาว ดังนั้นหยางเฟิงก็รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของตัวเองได้แกร่งขึ้น ภายในดวงตาก็เหมือนราวกับกำลังจะมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา
“พั่นพั่น หนูไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะต้องไปช่วยหนูออกมา”
“คุณพ่อ ไม่ต้องกังวลใจไปหรอก หนูไม่กลัวหรอก…”
เมื่อได้ยินดังนั้น น้ำตาก็ไหลลง บนใบหน้าของหยางเฟิงนั้นได้มีน้ำตาไหลออกมา!
ทำไมลูกสาวของเขาถึงได้เข้าใจและเป็นเด็กดีขนาดนี้
เขาจะหักห้ามใจไม่ให้ลูกสาวของเขาได้รับอันตรายได้หรือ?
ในตอนที่หยางเฟิงอยากจะคุยกับลูกสาวต่อ แต่ทว่าภายในเสียงโทรศัพท์กลับกลายเป็นเสียงร้องไห้
เจี้ยนเฟิงพูดเรียบๆ“พอได้แล้วน่า เจ้าได้ยินเสียงของลูกสาวเจ้าแล้ว เจ้าคงจะวางใจได้แล้วนะ”
ภายในดวงตาของหยางเฟิงตอนนี้เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอันน่าหวาดกลัว ก่อนจะพูดกัดฟัน “เจี้ยนเฟิง ถ้าหากเจ้าจะทำร้ายลูกสาวข้าล่ะก็ ข้าจะแทงเจ้าจนตาย！”
ดังนั้น เจี้ยนเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เจ้าวางใจเถอะ ถึงแม้ข้าเจี้ยนเฟิงจะไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่ข้าก็ไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์！ หากเจ้าจะต้องทำตามที่ข้าบอก ข้าก็จะรับประกันความปลอดภัยของลูกสาวเจ้า！”
หลังจากนั้น
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด！
เจี้ยนเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลง และตัดสายโทรศัพท์ไป
เมื่อรอให้หยางเฟิงโทรไปอีกรอบ เจี้ยนเฟิงก็ได้ปิดโทรศัพท์ไปแล้ว
ตอนนี้ ใบหน้าของเขานั้นก็เปลี่ยนเป็นสีซีด
เมื่อหันหน้ามามองเสือขาว
ในมือของเสือขาวนั้นก็ถืออาวุธไว้ ก่อนจะถามพร้อมพยักหน้า “ท่านแม่ทัพ เจี้ยนเฟิงใช้อินเทอร์เน็ตในการโทรมา พวกเราหาตำแหน่งของเขาไม่ได้！”