บทที่287 ลืมป้องกันจิ้งจอกตัวนั้น
เสี่ยวลู่ปัดมือ ก็มีคนรีบเก็บแผนที่ม้วนหนังแกะโบราณนั่นทันที
นางยิ้มแล้วพูดว่า “แผนที่นี้มีสัญลักษณ์บางอย่างที่พวกเราเองก็อ่านไม่ออก บางทีด้วยสัญลักษณ์เหล่านี้ เราสามารถค้นหาตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายแผนที่ได้ ตอนนี้ราคาเริ่มต้นที่ห้าแสนตำลึง”
ทุกคนเงียบกันไปหมด
ไม่มีคนคิดจะประมูลเลย
แผนที่ที่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย กลับคิดราคาถึงห้าแสนเชียวเหรอ นี่มันเยอะเกินไปแล้วไหม?
คนโง่เท่านั้นถึงจะยอมจ่ายเงินซื้อเศษกระดาษพวกนั้นมา
“ทุกคนไม่อยากประมูลเหรอ? ถึงแม้จะเป็นแผนที่ที่ดูไม่ออก แต่ด้วยม้วนหนังแกะโบราณแล้ว ของชิ้นนี้ไม่อาจประเมินค่าได้ ทุกคนก็เก็บไว้เป็นของสะสมได้”
“ถึงแม้จะเป็นของสะสม แต่นั่นก็แพงเกินไปแล้ว”
“นั่นน่ะสิ ช่วงนี้หาเงินยากมาก ข้าว่าข้ามของประมูลชิ้นนี้ไปดีกว่า เข้าประเด็นหลักเลย อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย”
“ชิ้นต่อไป ชิ้นต่อไป……”
เสี่ยวลู่ไม่สนใจเสียงร้องเอะอะของทุกคน แต่มองไปยังกู้ชูหน่วน “แขกหมายเลขยี่สิบแปด ไม่ทราบว่าพวกท่านอยากประมูลแผนที่ฉบับนี้ไหม”
กู้ชูหน่วนกำลังจะประมูล ก็เหลือบไปเห็นกู้ชูหยุนกำลังมองมายังที่นางด้วยสายตาแปลกประหลาด
ขนาดอ๋องเจ๋อที่อยู่ชั้นบนยังมองมาที่นางด้วยสายตาที่แปลกประหลาดเลย
นางกลัวว่าเจ้าสองตัวนี้จะตั้งใจเพิ่มราคาสินค้าอีก
กู้ชูหน่วนเปลี่ยนประเด็น “ข้ามีม้วนหนังแกะโบราณเป็นที่หมอนแล้ว เอามารองอีกอัน ข้าเกรงว่าจะคอเคล็ด ม้วนหนังแกะโบราณใครอยากได้ก็ให้คนนั้นเถอะ ข้าใจกว้างมาก ครั้งนี้ข้าไม่แย่งกับทุกคนแล้ว”
ทุกคนต่างกระอักเลือดกันหมด
นางคิดว่าม้วนหนังแกะโบราณครั้งนี้จะเป็นเหมือนเศษกระดาษเหมือนสารานุกรมหลอมยางั้นเหรอ?
ใครจะไปแย่งของที่ตัวเองก็ดูไม่ออกกันล่ะ
“คำพูดดีๆใครพูดไม่เป็นบ้างล่ะ ในเมื่อเจ้าใจกว้างขนาดนี้ งั้นเจ้าก็เก็บแผนที่ไว้เองสิ ข้ารับรองว่าไม่มีใครแย่งกับเจ้าแน่นอน”
“นี่ เจ้าคิดว่าข้าไม่มีเงินซื้อหรือไง?”
“งั้นเจ้าก็ประมูลสิ”
“ได้ ข้าประมูล ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
ทุกคนไม่คิดว่า แค่กระตุ้นนางแค่นี้ นางก็ประมูลแล้ว
“ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึงครั้งที่หนึ่ง ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึงครั้งที่สอง ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึงครั้งที่……”
“หกแสนตำลึง” ทันใดนั้นซ่างกวนฉู่ก็พูดขึ้น
กู้ชูหน่วนแทบจะกรี๊ดในใจอยู่แล้ว
ระวังกู้ชูหยุน
ระวังอ๋องเจ๋อ
ระวังองค์หญิงตังตัง
แต่กลับลืมระวังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างซ่างกวนฉู่
“หกแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
“เจ็ดแสนตำลึง”
“เจ็ดแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
“แปดแสนตำลึง”
“นี่ เจ้าตั้งใจหาเรื่องข้าหรือไง?”
“ข้าแค่อยากประมูลแผนที่นั้นมา ไม่ได้อยากแย่งของกับแม่นางเลย”
“ไม่ได้แย่ง? ตอนนี้ก็แย่งอยู่นี่ไง?”
ทุกคนมองไปยังกู้ชูหน่วน แล้วมองไปยังซ่างกวนฉู่ที่อยู่ในห้องชั้นบน ไม่เข้าใจว่าพวกเขาจะแย่งแผนที่นี้ไปทำไม?
หรือว่าพวกเขามองแผนที่นี้ออก หรือรู้ว่าในแผนที่มีสมบัติล้ำค่า
เห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว คนไม่น้อยที่คิดจะถอนตัวก็ร่วมประมูลด้วย
กู้ชูหยุนนัยน์ตากลอกไปมาอย่างสับสน เหมือนเดาเป้าหมายของกู้ชูหน่วนออกแล้ว
“เก้าแสนตำลึง” กู้ชูหยุนชูป้ายขึ้น ครั้งนี้นางจะไม่ยอมให้กู้ชูหน่วนทำสำเร็จเด็ดขาด
“ห้าล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเย็นชา ขี้เกียจเพิ่มราคาทีละนิดทีละน้อยกับพวกเขา จึงประมูลที่ราคาห้าแสนตำลึงเลย
เมื่อกี้คนที่ยังอยากประมูลอยู่ต่างก็ถอนตัวกันหมด มีแต่กู้ชูหยุนที่เพิ่มราคาไม่หยุด
กู้เฉิงเซี่ยงอยากจะตบหน้านางสักฉาดจริงๆ
ของอย่างอื่นแย่งประมูลก็ช่างเถอะ แต่ลูกสาวของเขากลับยอมจ่ายเงินมากมาย เพื่อประมูลของที่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย จะให้เขาไม่โกรธได้ยังไง
“สิบล้านตำลึง” กู้ชูหยุนเพิ่มทีเดียวเยอะๆอย่าง