ตอนที่ 1394 คนพิษกลายพันธุ์ (2)
จวินอู๋เสียเคยตรวจสอบของเหลวพิษที่พวกเขาใช้แช่คนเพื่อสร้างคนพิษในแคว้นจิ้ว และนางสามารถระบุสมุนไพรที่พวกใช้ได้อย่างคร่าวๆ แต่เมื่อมองดูศพของคนพิษพวกนี้ พิษในร่างของพวกเขามีศักยภาพมากกว่าที่นางเคยเห็นในคนพิษที่แคว้นจิ้ว
เลือดของคนพิษที่ไหลลงบนพื้นได้ทำให้ดินใต้ร่างของเขาละลายหายไป ระดับของการกัดกร่อนนี้เทียบกับต้นกร่อนกระดูกที่ผาสุดสวรรค์ไม่ได้ก็จริง แต่สำหรับคนธรรมดาทั่วไปแล้ว การจะให้เลือดคนมีฤทธิ์กัดกร่อนสูงเช่นนี้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“พวกนี้แตกต่างจากคนพิษที่แคว้นจิ้ว และยังแตกต่างจากโลหิตแดงด้วย นี่เป็นพิษชนิดใหม่” จวินอู๋เสียบอกคนอื่นๆด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
“แตกต่างหรือ? งั้น……นี่ก็ไม่ใช่ฝีมือของพวกเศษเดนจากแคว้นจิ้วน่ะซิ?” ฮัวเหยาคิดว่ามันค่อนข้างแปลก
ตอนที่จวินอู๋เสียล้มล้างแคว้นจิ้ว จักรพรรดิจากแคว้นอื่นๆที่ถูกกักบริเวณได้บอกพวกเขาว่า ทหารแคว้นจิ้วที่ถูกส่งไปยังแคว้นของตนนั้นได้ออกเดินทางไปแล้ว และในมือของทหารพวกนั้นก็มีสิ่งของที่จำเป็นในการสร้างคนพิษ ตอนที่พวกเขารู้ข่าวว่าโลกเกิดกลียุคขึ้น สิ่งแรกที่พวกเขาคิดก็คือ จักรพรรดิพวกนั้นหยุดยั้งทหารจากแคว้นจิ้วไม่สำเร็จ ทำให้คนพิษแพร่กระจายในอาณาจักรล่าง
แต่ข้อสรุปของจวินอู๋เสียก็ได้ปฏิเสธข้อสันนิษฐานนั้น
“ไม่รู้ซิ” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเย็นชา ตอนนี้ยังมีเบาะแสน้อยเกินไป นางจึงไม่สามารถชี้ชัดลงไปได้
เสื้อผ้าของพวกคนพิษขาดรุ่งริ่งเป็นผ้าขี้ริ้ว กล้ามเนื้อของพวกเขาโตอย่างรวดเร็ว ทำให้เสื้อผ้าที่สวมอยู่ฉีกขาด ใบหน้าบิดเบี้ยวจนไม่สามารถระบุตัวตนได้
จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืน “เพื่อให้รู้ความจริง พวกเราต้องกลับไป”
พวกผู้เยาว์พยักหน้าทันที พวกเขาค้นหาในเมืองเล็กๆอีกครั้ง และพบพวกคนพิษอีกหลายคน หลังจากกำจัดพวกมันหมดแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางทันที
ท้องฟ้าของอาณาจักรล่างเป็นสีเทาหม่น เช่นเดียวกับความกลัวที่เกาะกุมหัวใจของผู้คนในอาณาจักรล่างในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา
รถม้าของพวกจวินอู๋เสียค่อยๆเคลื่อนขบวนจากสถานที่ที่ห่างไกลไปถึงด้านข้างของเมืองที่เคยเจริญรุ่งเรืองหลายเมือง ซึ่งตอนนี้พังย่อยยับและทรุดโทรมหมดแล้ว ประตูเมืองเสียหายอย่างหนัก ถนนร้างว่างเปล่า เมื่อยืนอยู่นอกเมืองก็ได้ยินแต่เสียงลมพัดหวีดหวิวผ่านหูเท่านั้น ไม่สามารถสัมผัสถึงร่องรอยของผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้เลย
ระหว่างทาง พวกของจวินอู๋เสียได้เจอกับผู้ลี้ภัยอีกกลุ่มซึ่งมีทั้งชายและหญิง ทุกคนเหนื่อยล้ากันมาก แต่เฟยเหยียนก็ยังรวบรวมข่าวสารจากพวกเขาได้ คนกลุ่มนี้หลบหนีมาจากแคว้นฉู แคว้นฉูเป็นแคว้นเล็กๆ แต่ใหญ่กว่าแคว้นฉีในตอนแรกอยู่เล็กน้อย
พวกเขาเป็นคนแคว้นฉู แต่คนพิษได้เข้าโจมตี และความกลัวก็ปกคลุมไปทั่วทั้งแคว้น บ้านเกิดของพวกเขาถูกเหยียบย่ำ พวกเขาจำเป็นต้องทิ้งบ้านหนีไปให้ไกลเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด
ความจริง นอกจากชาวบ้านแคว้นฉูพวกนี้ ทั่วทั้งอาณาจักรล่างยังมีแคว้นเล็กๆอีกมากมายที่ไม่สามารถต้านทานการรุกรานของกองทัพคนพิษได้ จำต้องถอยหนีไปด้วยความพ่ายแพ้ ไม่สามารถปกป้องประชาชนของตัวเองได้ สิ่งเดียวที่น่าดีใจก็คือ จักรพรรดิยังไม่ยอมแพ้ที่จะปกป้องแคว้นของพวกเขา พวกเขานำกองทัพเข้าหยุดยั้งและชะลอการรุกของกองทัพคนพิษ เพื่อให้ประชาชนของพวกเขาอพยพหนีไปให้เร็วที่สุด พวกเขาต้องหนีออกจากแคว้นที่คุ้นเคยไปซ่อนตัวในภูเขาที่มีป่ารกทึบ
ได้แต่ภาวนาให้ภัยพิบัตินี้จบลงโดยเร็ว
เมื่อเห็นคนแก่ที่มีผมขาวทั้งหัวและเด็กๆที่ดูเหนื่อยล้าผอมโซ พวกเฉียวฉู่ก็กำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ
สิบสองวิหารต้องทำแค่ไหนถึงจะพอ?
“ไปที่แนวหน้าของแคว้นฉูกัน” จวินอู๋เสียหรี่ตาและตัดสินใจทันที ทุกอย่างจะเริ่มต้นที่นี่!