พลิกไปพลิกมาทั้งคืน เธอแทบไม่ได้หลับตาเลย พอตอนเช้าเธอรู้สึกง่วงเล็กน้อย เข้าไปห้องน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น
ทำให้เธอรู้สึกตาสว่างขึ้นมาทันที
เดินลงบันได ถึงจะพบว่าท่านยายถึงกับยังนั่งงีบหลับอยู่บนโซฟา เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้ไม่ได้หลับเลย หลังจากห่มผ้าให้เธอแล้ว เชอร์รีนก็หยิบโทรศัพท์มือถือ และพยายามโทรออกอีกครั้ง สองวินาที สามวินาที ห้าวินาที เจ็ดวินาที…
“ฮัลโหล…”
เมื่อเสียงต่ำและทุ้มที่คุ้นเคยแว่วผ่านมือถือเข้ามาในหู หัวใจและร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายอย่างโล่งอก “คุณไปถึงทางโน้นแล้วเหรอ? คุณสบายดีมั้ย”
“อืม…” เขายังคงตอบสั้นๆเช่นเคย
หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอยังคงถามต่ออีกว่า “คุณลุงเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ดีมาก…” คราวนี้เปลี่ยนเป็นสองคำ แต่เสียงทุ้มลึกของเขาดูเหมือนมีความรำคาญแฝงอยู่เล็กน้อย “ยังมีอะไรอีกมั้ย ? ”
“ไม่มีแล้ว คุณอยู่อำเภอซีซ่าทางโน้น….”
ใช่ ไม่รอเธอพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะเธอ “ตอนนี้ยุ่งมาก วางสายแล้วนะ…ไม่ได้ยินเธอร้องด้วยความเจ็บปวด–”
ประโยคสุดท้าย ทำให้เธอไม่เข้าใจ ไม่ได้ยินเธอร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วใครร้องเจ็บปวด?
แต่เธอกลับไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาคงยุ่งมาก เกรงว่าจะรบกวนเขาอีก เธอก็เลยส่งข้อความไปหาเขา
–อยู่ทางโน้นระวังความปลอดภัยด้วยนะคะ ดูแลตัวเอง แล้วก็ระวังอาฟเตอร์ช็อก(แผ่นดินไหว) กลับบ้าน…..อย่างปลอดภัย… คำว่า “กลับบ้าน” สองคำนี้ เธอพิมไปสามรอบ แล้วก็ลบออกสามรอบ สุดท้ายเธอลังเลแต่แล้วก็พิมพ์อย่างเฉียบขาดและส่งออกไป
หลังจากส่งข้อความออกไปแล้ว เชอร์รีน จ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลานาน โดยคิดว่า เขาอาจจะตอบกลับด้วยคำว่า “อืม”
แต่ว่า หลังจากรอไป 5 นาที หน้าจอโทรศัพท์ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย เธอคิดว่า เขาคงจะยุ่งมาก
ทิ้งตัวเองไว้ที่เมืองบีเจคนเดียว อีกทั้งเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะเที่ยวต่อ อยากกลับเมืองsแล้ว
เขาบอกว่าจากอำเภอซีซ่าจะตรงกลับไปที่เมืองsแต่เธอรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์สบายใจกว่า เพราะว่าขอเพียงเขากลับมาที่เมืองs อัน
ดับแรกเธอก็สามารถได้เห็นเขา
เธอตัดสินใจบอกท่านยาย แม้ว่าเธอจะเสียดายบ้าง แต่ท่านยายก็ไม่ได้บังคับให้เธออยู่ต่อ แค่บอกให้เธอระวังความปลอดภัยในระหว่างทางให้มากขึ้น
ยิ้ม—และตอบรับ เชอร์รีนกอดท่านยายอย่างเคารพรัก แล้วรีบไปที่สนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
บินคนเดียวยังไงก็ไม่ดีเท่าสองคน รู้สึกเหงาๆเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่านอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ขึ้นเครื่องบิน ก็ยังไม่ง่วง ได้แต่มองดูเมฆขาวที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างอย่างเบื่อๆ
กลับไปถึงบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ในตอนบ่าย สุนันท์กับเลอแปงก็ไม่อยู่ บอกว่าพวกเขาไปงานการระดมทุน
เธอเก็บกระเป๋าเดินทาง แล้วหยิบของขวัญที่ซื้อมาจากเมืองบีเจออกมา ตั้งใจจะกลับบ้านสักครั้ง
แต่เมื่อเธอเปิดประตูห้องรับแขก เธอตกตะลึงอยู่กับที่
ในห้องรับแขกรกมาก เหมือนเคยมีขโมยมา สิ่งของต่างๆถูกกระแทกกับพื้นกระจัดกระจายเต็มไปหมด
“แม่ แม่ ทำไมในบ้านถึงเป็นแบบนี้? หรือว่ามีหัวขโมยมาเหรอ? โทรแจ้งตำรวจหรือยัง? ”
ขณะที่ตะโกนอย่างเร่งรีบ เชอร์รีนเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เห็นพียงกลุ่มผู้ชายในชุดสูทดึงผมของทับทิม และในมือยังถือมีด สว่างไสวและเป็นประกาย แสบตา
จักรกฤษพยุงกนกอรที่ตัวสั่นนั่งอยู่ข้างเตียง
เมื่อมองดูท่าทางนี้ เชอร์รีนก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทับทิมสันดานไม่เปลี่ยนชอบเล่นการพนัน แต่ในมือไม่มีเงิน กลุ่มคนพวกนั้นจึงมาตามทวงถึงบ้าน
เมื่อเห็นเชอร์รีน แววตาของทับทิมสว่างขึ้นราวกับเห็นพระผู้ช่วยให้รอดชีวิต พูดกับกลุ่มผู้ชายพวกนั้นว่า
“นี่คือน้องสาวของฉัน และเป็นภรรยาประธานออกัส สิริไพบูรณ์กรุ๊ปของเมืองsพวกนายรู้มั้ย? เธอมีเงิน พวกคุณสามารถไปเอาจากน้องสาวของฉันได้ ! ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เชอร์รีนรู้สึกคลื่นไส้ อยากอาเจียน เธอก็พูดขึ้นทันที “ฉันไม่ใช่ภรรยาของประธานออกัส และฉันก็ไม่มีเงิน หนี้ที่เธอติดพวกคุณ พวกคุณจะทำอะไรกับเธอก็เชิญตามสบาย!”
ได้ยินเช่นนี้ ทับทิมก็ตะโกน”เชอร์รีน!”
เชอร์รีนดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และตบไหล่กนกอรเบาๆ โดยไม่สนใจทับทิม
ผู้ชายกลุ่มนั้นต่างมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง เยาะเย้ยอย่างเย็นชา สูบบุหรี่ แล้วพ่นควันออกมาเต็มคำ “ทำตามที่บอกไว้ล่วงหน้า ถ้าจ่ายเงินไม่ได้ ก็ตัดนิ้ว”
“พ่อแม่ พวกเขาทำจริงๆนะ เขาพูดคำไหนคำนั้น พวกคุณรีบช่วยฉันเร็ว! ต่อไปฉันจะเลิก! ฉันจะเลิกจริงๆ!” ทับทิมตะโกน
แต่จักรกฤษกับกนกอรรู้สึกผิดหวังในตัวเธออย่างมาก ก็เลยไม่พูดอะไร
“พูดไร้สาระมากมายกับกูทำไม รีบตัดเร็ว!”
มีดที่วาววับจนแสบตาใกล้เข้ามาหานิ้วก้อยของทับทิมทุกที สีหน้าของเธอตกใจจนขาวซีด ซีดจนไร้ร่องรอยของเลือด ร่างกายของเธอยิ่งสั่นสะท้านด้วยความกลัว
เชอร์รีนเพียงแค่จ้องมองอย่างเย็นชา รู้แต่แรกแล้วว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกจะทำทำไม?
เป็นเพราะสันดานไม่เปลี่ยน ดังนั้นสุดท้ายถึงต้องเจอจุดจบแบบนี้ คนอย่างทับทิม คุณจำเป็นต้องให้เธอได้รับการสั่งสอนบ้าง
มีเพียงให้เธอรู้สึกเจ็บปวด และหวาดกลัวเท่านั้น เธอถึงจะยอมเลิก ต้องได้รับบทเรียน
ในที่สุดมีดก็เข้ามาใกล้ และปลายมีดคมก็ตัดผิวหนังบนนิ้วก้อยของทับทิมออกทันที และเธอกรีดร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
จักรกฤษและกนกอรทนดูต่อไปไม่ไหว แต่ก็ไม่กล้าเปิดปากพูดกับเชอร์รีน ทั้งลังเลทั้งกังวล
เชอร์รีนรีบละสายตา ไม่ยอมมอง
“พ่อ แม่ ฉันท้อง! ฉันท้องได้สองเดือนแล้ว ฉันไม่อยากถูกตัดนิ้ว พวกท่านรีบช่วยฉัน เจ็บมาก รีบช่วยฉันด้วย!”
เสียงร้องที่แหลมคมและน่าสังเวชของทับทิมแว่วมา ในที่สุดกนกอรก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “เชอร์รีนช่วยเธอหน่อยเถอะ แม่ขอร้อง ช่วยเธอครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย!”
จักรกฤษก็เอ่ยปากพูด “พ่อไม่มีหน้าที่จะขอร้องเธออีกแล้ว แต่เชอร์รีนเอ้ย คิดว่าสร้างบุญให้กับเด็กที่อยู่ในท้องนะ ช่วยเธออีกครั้งเถอะ”
เงียบไปครู่หนึ่ง เชอร์รีนในที่สุดก็เปิดปากพูด “ฉันช่วยเธอก็ได้ แต่เธอต้องเขียนข้อตกลงกับฉัน”
“ได้ ฉันเขียน ฉันเขียน” ทับทิมรีบแย่งตอบทันที ตอนนี้อย่าว่าแต่หนึ่งฉบับเลยต่อให้เป็นสิบฉบับ เธอก็ยอมตกลงเขียนทั้งนั้น
จากนั้นเธอจึงมองไปที่ผู้นำในกลุ่มผู้ชายที่สูบบุหรี่ “หนี้ของเธอฉันจ่ายเอง เป็นเงินเท่าไหร่?”
“เจ็ดแสน” ผู้นำชายพ่นบุหรี่และเขย่าขาอย่างสบาย ๆ
“เจ็ดแสน?” เชอร์รีนกัดฟัน ในใจคิดอยากจะฆ่าทับทิมให้ตายฆ่า
แต่ทับทิมตกใจกลัวจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ยังคงก้มหน้าก้มตา
ตั้งแต่รู้ว่า เชอร์รีนกับออกัสแต่งงานกัน เธอจึงมีความมั่นใจในเต็มที่ อยู่ในคาสิโนยิ่งมีความภาคภูมิใจ
เจอใครก็มักจะพูดว่าออกัสเป็นประธานสิริไพบูรณ์กรุ๊ปของเมืองsที่มีชื่อเสียงเป็นน้องเขยของเธอเอง
การแสดงออกนี้ เป็นเรื่องธรรมดามีคนไม่น้อยที่เต็มใจให้เธอยืมเงิน ดังนั้น เธอไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว ถึงกลับยืมเงินเจ็ดแสนในที่คาสิโน จากนั้นเสียจนหมดเนื้อหมดตัว
จักรกฤษถอนหายใจติดๆกัน และมองทับทิมอย่างโหดร้าย
“ใช่ เจ็ดแสน ตกลงมีหรือไม่มี? ถ้าคุณมีก็รีบจ่ายซะ ถ้าไม่มีก็ไสหัวไป อย่าเสียเวลาพวกเราตัดนิ้วเลย”
ด้วยท่าทีอันธพาล มีดกำลังหมุนอยู่ในมือของผู้นำกลุ่ม ไม่แน่อาจฟันลงไปอย่างกะทันหัน
“ฉันมี ให้เธอเขียนข้อตกลงก่อน แล้วฉันจะไปถอนเงินให้พวกคุณ”
“ได้ ยังไงผมก็ไม่สนเรื่องแค่นี้ เขียนเถอะคุณ มองอะไร! ”
ชายหัวล้านเคาะโต๊ะด้วยมีดที่อยู่ในมือ ทำเอาทับทิมตัวสั่นไปทั้งตัว มือที่จับปากกาก็ไม่สามารถเขียนได้
หลังจากครึ่งชั่วโมงต่อมา ข้อตกลงถูกเขียนขึ้นตามที่เชอร์รีนต้องการ เธอเหลือบมองทับทิม แล้วเก็บสัญญาข้อตกลงเรียบร้อย