เวลานี้หยางเฟิงก้าวเท้ายาวออกจากคฤหาสน์แล้ว
“ท่านแม่ทัพผมจัดการเรียบร้อย”
เสือขาวยืนกล่าวหน้าประตูคฤหาสน์อย่างนอบน้อม
“อืม”
หยางเฟิงพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็ขึ้นรถฮัมเมอร์
โครม！
เพียงชั่วอึดใจเดียวรถฮัมเมอร์นับร้อยคันก็แล่นอยู่บนท้องถนน……
เกาะเจียงซิน
คือเกาะไร้คนแห่งหนึ่งในตงไห่
ตั้งอยู่ในถิ่นทุรกันดารไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรผ่านไปมา
บนชายฝั่งทะเลที่ไม่ห่างจากเกาะเจียงซินรถฮัมเมอร์นับร้อยคันจอดอยู่ตรงนั้น
เหล่าทหารในเครื่องแบบเต็มยศยืนรอคอยคำสั่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
เสือขาวถาม“ท่านแม่ทัพครับจะให้ผมนำกำลังบุกเข้าไปไหมครับ？”
หยางเฟิงส่ายหัว“ไม่ต้องจัดเรือเร็วให้ฉันลำหนึ่ง”
“ครับ”
เสือขาวไม่กล้าชักช้า
เรือเร็วแล่นมาในเวลาอันรวดเร็ว
หยางเฟิงขึ้นเรือเร็วกล่าวกับเสือขาวว่า“พวกนายรออยู่ที่นี่ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉันก็อย่าทำอะไรโดยพลการ！”
ได้ยินดังนั้นใบหน้าเสือขาวพลันเผยความลังเลระคนความเป็นห่วง
เจี้ยนเฟิงในยามนี้เปรียบเสมือนสุนัขไร้บ้านพฤติกรรมชั่วร้ายมาก
การที่หยางเฟิงเดินทางไปคนเดียวจึงไม่รู้ว่าจะโชคดีหรือเคราะห์ร้าย！
“ท่านแม่ทัพ…”
“พอแล้วอย่าพูดมากเลย”
ไม่รอเสือขาวพูดจบ
หยางเฟิงก็ขับเรือเร็วแล้วมุ่งหน้าไปสู่เกาะเจียงซินคนเดียว
สิบนาทีต่อมา
หยางเฟิงก็มาถึงเกาะเจียงซิน
เมื่อขึ้นมาบนเกาะ
เจี้ยนเฟิงห้อยดาบเล่มยาวไว้ด้านหลังแผ่รังสีพิฆาตทั่วเรือนร่าง
และผู้ที่ยืนข้างเจี้ยนเฟิงคือหยางพั่นพั่น
ยามนี้ไม่มีสิ่งพันธนาการตัวหยางพั่นพั่นอาทิเชือกเลยสักชิ้น
“คุณพ่อ”
เมื่อเห็นหยางเฟิงหยางพั่นพั่นก็ตะโกนเรียกด้วยความดีใจจากนั้นก็วิ่งไปหาผู้เป็นพ่อ
เจี้ยนเฟิงไม่ได้พูดและไม่ได้ขัดขวางใดๆ
ดวงตาทั้งสองคู่ของเขาจ้องแบบไม่ละสายตาหยางเฟิง
ในสายตาเขามีเพียงหยางเฟิงคนเดียว！
คนอื่นและเรื่องอื่นไม่เคยสะทกสะท้านเขาเลย
“พั่นพั่นลูกหายตัวไปพ่อคิดถึงลูกมากเลย”
หยางเฟิงใช้สองมือโอบกอดหยางพั่นพั่นความถวิลหาอันแรงกล้าผุดขึ้นกลางใจ
ตอนที่หยางพั่นพั่นหายตัวไป
แม้หยางเฟิงจะทำหน้าสุขุมทว่าในใจก็หวาดกลัว
เขาคือแม่ทัพผู้เกรียงไกรไร้คนเทียบเทียมของประเทศต้าเซี่ย
แม้ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูทหารนับพันก็ไม่เคยหวั่นเช่นนี้
ทว่าเมื่อตัวประกันคือลูกสาวเขาเขาจึงระแวงว่าจะเกิดความสูญเสียยิ่ง
“คุณพ่อค่ะวันหลังลูกจะไม่ไปกับคนแปลกหน้าอีกแล้วค่ะคุณพ่อไม่ต้องโกรธนะคะ?”
หยางพั่นพั่นกระพริบตากลมโตใบหน้าน่าสงสารยิ่ง
ได้ยินดังนั้น
หัวใจหยางเฟิงก็ละลาย
เขาวางหยางพั่นพั่นลงกล่าวด้วยใบหน้าอ่อนโยน“พั่นพั่นกลับไปก่อนนะแม่รออยู่ที่บ้าน！”
“ค่ะ”
หยางพั่นพั่นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
หยางเฟิงหันไปคุยกับคนในเรือเร็ว“พาลูกสาวฉันกลับไปอย่างปลอดภัยอย่าให้เกิดเหตุอะไรทั้งสิ้น！”
โครม！
จากนั้นเรือเร็วก็พาตัวหยางพั่นพั่นกลับไป
หยางเฟิงมองส่งหยางพั่นพั่น
จวบจนเงาหยางพั่นพั่นหายลับไปเขาจึงหันหน้ากลับมา
ดวงตาคู่เย็นยะเยือกจ้องเจี้ยนเฟิงแบบไม่ลดละ
“เจี้ยนเฟิงขอบใจนายมากที่ไม่ทำร้ายลูกสาวฉัน”
ได้ยินดังนั้น
เจี้ยนเฟิงพูดโดยไร้อารมณ์ทางสีหน้า“ไม่ต้องขอบคุณเป้าหมายของผมคือคุณไม่ใช่ลูกสาวคุณอีกอย่าง…ลูกสาวคุณน่ารักมาก！”
ถึงแม้เจี้ยนเฟิงลักพาตัวลูกสาวไป
แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายพั่นพั่น
ถ้าพั่นพั่นเป็นอะไรไป
หยางเฟิงจะไม่ให้อภัยตัวเองชั่วชีวิต
ดังนั้นเขาจำเป็นต้องเอ่ยคำขอบคุณนี้！
หยางเฟิงจ้องเจี้ยนเฟิงพลันพูดเสียงราบเรียบ“ตอนนี้มีเพียงพวกเราสองคนนายอยากจะทำอะไร？”
ตั่ง！
เกิดเสียงสายหนึ่ง
ดาบยาวที่แหลมคนเล่มหนึ่งก็ชักออกจากฝักก่อนจะส่องแสงทั่วสี่ทิศ！
เจี้ยนเฟิงจับดาบยาวในมือแล้วกล่าวกับหยางเฟิงเสียงเย็นเยียบ“วันนี้คุณกับผมต้องสู้ตายกันไปข้าง！”