ตอนที่ 1396 หยุดการฆ่าด้วยการฆ่า (2)
“อ๊ากกกกกก!” ทหารแคว้นฉูทุกคนชุ่มเลือดทั้งตัว ในมือถือหอก ช่วยกันผลักดันพวกคนพิษที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาให้ถอยกลับไป ใบหน้าของพวกเขาเปื้อนเลือดเต็มไปหมด พวกเขาคำรามและจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างตรงไปยังสัตว์ประหลาดที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัว
ในตอนนั้นพวกเขาลืมความกลัวทุกอย่าง ลืมกระทั่งความตายที่ใกล้เข้ามา
สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือ พวกเขาจะถอยไม่ได้
ห้ามถอยเด็ดขาด!
กองทัพคนพิษที่บ้าคลั่งทำให้พวกเขามองไม่เห็นเศษเสี้ยวของความหวังเลย ในใจของทหารแคว้นฉูเกือบทุกคนรู้ดีว่า แคว้นฉูกำลังจะล่มสลาย! สัตว์ประหลาดพวกนี้กำลังบุกเข้ามาในบ้านเกิดของพวกเขา ฆ่าคนในครอบครัวของพวกเขา……มันจบสิ้นแล้ว
ในใจของทหารทุกคนต่างสิ้นหวัง แต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมา
ถึงตาย พวกเขาก็จะไม่ยอมตายอย่างหมา!
ต่อให้ไม่มีพลังที่จะพลิกสถานการณ์ได้ พวกเขาก็จะสู้จนลมหายใจสุดท้าย ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของพวกเขาก่อนจะล่มสลาย มันคือความเชื่อสุดท้ายของพวกเขา
ความสิ้นหวังอย่างที่สุดผลักดันให้พวกเขาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว พวกเขาไม่มีที่ไหนให้ถอยกลับไปแล้ว
ความสิ้นหวังที่ค่อยๆบีบให้หายใจไม่ออกถูกฝังลงในพื้นดิน นอกจากความเศร้าโศกแล้ว พวกเขายังตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ระเบิดออกใส่พวกคนพิษที่ทำลายทุกอย่างที่พวกเขามี!
ไม่สามารถกอบกู้ได้ ไม่สามารถช่วยเหลือได้ เป็นการดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
“อ๊ากกกกกกกกก!!!” ทหารคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้าของแนวรบถูกมือของคนพิษเสียบทะลุร่าง ทหารอีกหลายคนที่เจ็บปวดทรมานกระโจนเข้าใส่พวกคนพิษ และใช้กระทั่งฟันกัดคนพิษพวกนั้น
ทำไม……
ทำไมพวกมันต้องมาแย่งชีวิตที่สงบสุขของพวกเขาไป? ทำไมพวกมันไม่เหลือทางออกให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่บ้าง!?
สนามรบในอาณาจักรล่างไม่เคยมีการต่อสู้ที่ขมขื่นและสิ้นหวังเช่นนี้ นั่นไม่ใช่การประดาบกันระหว่างมนุษย์ แต่เป็นเสียงร่ำไห้อย่างสิ้นหวังจากจิตวิญญาณของพวกเขา พวกเขาไม่ได้สู้กับมนุษย์ แต่เป็นฝูงสัตว์ประหลาด!
ความสิ้นหวังเข้าเกาะกุมหัวใจของทุกคน
ผู้ครองแคว้นฉูไม่สามารถทนเห็นเหล่าทหารกล้าของเขาตายไปเรื่อยๆแบบนี้ได้ และยืนกรานที่จะออกรบด้วยตัวเอง แต่ถูกแม่ทัพใหญ่และเหล่าทหารห้ามเอาไว้
“แคว้นฉูกำลังจะล่มสลาย เมื่อแคว้นล่มสลายก็ไม่มีผู้ครองแคว้นอีกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าไม่ใช่จักรพรรดิของพวกเจ้าอีก ข้าก็เหมือนกับพวกเจ้าทุกคน คนแคว้นฉูที่กำลังปกป้องแคว้น ทำหน้าที่ของลูกผู้ชายแห่งแคว้นฉู!” ผู้ครองแคว้นฉูเขวี้ยงมงกุฏบนหัวที่เป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิลงบนพื้น และโบกมือไล่กลุ่มคนที่เข้ามาห้ามปรามเขา เขากำดาบพุ่งเข้าไปในสนามรบ ไม่ยอมซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอีกต่อไป
“ฝ่าบาท!” แม่ทัพใหญ่ร่ำไห้พร้อมกับคนของเขา
ทันใดนั้น!
แสงอันเจิดจ้าส่องสว่างขึ้นตรงหน้าพวกเขา!
ราวกับดาวตกที่วิ่งผ่านเหนือหัวพวกเขาจากด้านหลังของค่ายใหญ่แคว้นฉู ตกลงที่จุดหนึ่งในสนามรบที่มีการต่อสู้ดุเดือดที่สุด!
แสงนั้นทำให้ท้องฟ้าสีเทาหม่นสว่างขึ้น ทำให้ทหารที่สิ้นหวังในสนามรบจ้องมองอย่างสับสนด้วยดวงตาเบิกกว้าง
แสงนั้นพุ่งเข้าใส่กองทัพคนพิษ และในชั่วพริบตาพวกคนพิษก็กลายเป็นเนื้อบดทันที!
“กรร!!!”
เสียงคำรามกึกก้องสะเทือนสวรรค์ดังขึ้น!
เมื่อแสงเจิดจ้าจางหายไป ร่างใหญ่ยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ!
มันเป็นสัตว์อสูรสีขาวขนาดยักษ์ ร่างกายใหญ่โตเหมือนภูเขา หางทั้งเก้าที่ด้านหลังตวัดฟาดทุบพวกคนพิษจนกลายเป็นเนื้อแบนๆทันที!
และบนหัวสัตว์อสูรยักษ์นั้น มีร่างบางยืนอย่างสง่างามอยู่ สายลมพัดเสื้อผ้าสีขาวราวหิมะให้พริ้วไสว ผมสีดำยาวถูกพัดไปด้านหลัง
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางนั้น ราวกับเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้