บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน
บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน
สองชั่วโมงต่อมา ทุกคนมาถึงยังสนามบินชิงฉวนอย่างราบรื่น
สนามบินเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจและชายวัยกลางคนถูกพาตัวไปทันทีที่ลงจากเครื่องบิน
อวี้ฮ่าวหรานจากไปพร้อมกับครอบครัวทันที เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นและเป็นเป้าสายตาของทุกคน
“พี่เขย มันเป็นเรื่องดีนี่… ทำไมพวกเราต้องรีบเดินนักล่ะ?”
ท่ามกลางสนามบินอันกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง หลี่หรงยังสับสนอยู่เล็กน้อย
“ปัญหา!”
อวี้ฮ่วหรานพูดเพียงแค่สองพยางค์เท่านั้น
ผู้คนบางส่วนออกจากสนามบินอย่างรวดเร็วก่อนเวลาเที่ยงวันพอดี
ดวงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับเป็นพิเศษ คนขับรถมากมายเข้ามาทักทายเหล่าลูกค้าในทันที
“คุณจะไปที่ไหนเหรอ? ผมรู้จักที่นี่ดี ไม่มีหลอกลวงแน่นอน”
“น้องชาย มาขึ้นรถพี่สิ แค่ให้ชื่อสถานที่มา พี่สัญญาเลยว่าจะรีบพาไปให้ถึง”
“…”
แสงอาทิตย์อบอุ่นฉายลงมาท่ามกลางเสียงผู้คนเจื้อยแจ้วทำให้ถวนถวนมุดหัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่หรง
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอเดินทางมาไกลถึงขนาดนี้
ท้ายที่สุด อวี้ฮ่าวหรานก็สุ่มเลือกรถแท็กซี่ที่ถูกใจและออกจากสนามบิน
“คิดถูกแล้วที่เลือกผม ผมบอกเลยว่าไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้ภายในพื้นที่ชิงฉวนของพวกเรา”
“อืม”
“ครอบครัวของพวกคุณมาเที่ยวใช่ไหมล่ะ? งั้นต้องบอกเลยว่ามันมีหลายที่ที่ผู้คนถูกฆ่าแถวนี้ คุณไม่ควรไปที่นั่น พวกมันมีไว้ฆ่าคนนอกทั้งนั้นแหละ…”
“อืม”
คนขับพูดจาเรื่อยเปื่อยอีกเป็นเวลานาน และอวี้ฮ่าวหรานแค่พยักหน้าเป็นครั้งคราวเท่านั้น
กลับกัน มันทำให้หลี่หรงและถวนถวนสนใจขึ้นมาเล็กน้อย
ความรู้สึกขวัญผวาจากบนเครื่องบินก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไป
“แล้วมีอะไรน่าสนุกในชิงฉวนไหม?”
“คุณถามถูกคนแล้ว! บ่อน้ำร้อนบนภูเขา วัดเก่าแก่และโบราณสถาน แหล่งท่องเที่ยว ไม่มีที่ไหนที่ผมไม่รู้จัก”
“งั้นก็พูดมาสิ”
หลี่หรงนั่งลงที่เบาะหลังและถามด้วยความสนใจ
“งั้นผมจะบอกเรื่องอดีตรีสอร์ทฤดูร้อนให้ฟัง…”
คนขับรถก็ช่างพูดช่างคุยอยู่แล้ว เมื่อมีคนถามขึ้นมาเขาก็ยิ่งพูดต่อไปอีก
แต่ในไม่ช้า รถแท็กซี่ก็ขับเข้าไปในเงามืด แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างหายไปจนหมดสิ้น
“ที่นี่คือโรงแรมชิงฉวนชื่อดังของเมืองจีน”
ผ่านไปสักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าไปในโรงแรมและจากไป
เมื่อแสดงหลักฐานการจอง ห้องพัก 2 ห้องก็ถูกเปิดให้ใช้อย่างรวดเร็ว
พวกเขาเข้าไปในห้องตามที่พนักงานโรงแรมบอก สภาพแวดล้อมโดยรอบก็เงียบสงบลงในที่สุด
ตลอดทั้งช่วงเช้านั้นเต็มไปด้วยความยากลำบากกับเรือและรถ ทำให้หลี่หรงอดเอนหลังพักผ่อนไม่ได้
“เฮ้อ…นานมากแล้วที่ไม่ได้ออกมา…เหนื่อยแทบตาย”
เธอถอนหายใจยาว
“ถ้าถือกล่องนั้นให้ฉันได้ก็คงไม่เหนื่อยหรอก”
อวี้ฮ่าวหรานอดพูดไม่ได้
อีกฝ่ายอยากจะอุ้มถวนถวนอีกครั้งและยืนยันที่จะแบกกล่องด้วยตัวเองจึงดูแปลกไม่น้อยที่ยังไม่หมดเรี่ยวแรงเสียที
“ฉันไม่สงสารเธอหรอกนะ น้องสะใภ้…”
ทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย หลังจากพักได้ครู่หนึ่งพวกเขาก็ลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารด้วยกัน
บ่ายวันนั้น หลี่หรงรอไปที่บ่อน้ำร้อนชื่อดังใกล้ ๆ ต่อไปไม่ไหวแล้ว
“นี่แหละ! พี่เขยที่แสนดี ตอนนี้คนไม่เยอะแล้ว”
แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานเองก็ตามมาด้วย ในสถานที่แปลกใหม่เช่นนี้ เขาไม่อาจปล่อยให้อีกฝ่ายห่างจากข้างกายไปได้
หวังเหยียนอยู่ที่โรงแรมเพื่อวางแผนแก้แค้น เขารอคอยวันนี้นานเหลือเกิน
หลังจากนั้น เขาก็จองบ่อน้ำร้อนที่ดีที่สุดของที่นี่ทันทีโดยไม่ลังเล
แต่ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้า อวี้ฮ่าวหรานพลันสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป
“พวกเราแช่ด้วยกันดีไหม?”
“หือ? ทำได้เหรอ?”
หลี่หรงกล่าวด้วยความสงสัย
“ฉันดูทีวีมา บางที่คนแปลกหน้าก็แช่บ่อน้ำร้อนร่วมกันได้นะ”
แม้ว่าจะไม่ได้เดินทางระยะไกลมาตั้งแต่วัยมัธยมต้น เธอก็ยังพอมีความรู้อยู่บ้าง
“ก็ได้”
อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกว่าน้องสะใภ้ของตัวเองยังไม่ได้คิดให้ละเอียดเท่าไหร่นัก…
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ผู้คนมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาในบ่อน้ำร้อน
มันเป็นแหล่งที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งเลยทีเดียว การจัดเรียงหินและสายน้ำหลั่งไหลข้างในทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ที่นี่สวยมากเลย!”
หลี่หรงอุทานลั่น
“ฉันได้ยินมาว่าที่นี่ถูกสร้างขึ้นบนที่ตั้งบ่อน้ำร้อนดั้งเดิมและบ่อน้ำร้อนทั้งหมดก็เป็นธรรมชาติล้วน ๆ”
อวี้ฮ่าวหรานหันหน้าไปมองรอบ ๆ เครื่องแต่งกายของคนอื่น ๆ โป๊ยิ่งกว่าก่อนเสียอีก
น้องสะใภ้ของฉันกำลังใส่บิกินี่!
ฉันกำลังจะตาย…
ผิวบอบบางขาวนวลราวหิมะถูกเปิดเผยต่อหน้าต่อตาของเขา เอวโค้งเว้าแสนบอบบางดูเหมือนมนุษย์อย่างถึงที่สุด
เหนือเท้าราวกับหยกทั้งสอง ขานวลเนียนนั้นน่าตกตะลึงยิ่งกว่า!
เขาสูดอากาศเข้าเล็กน้อย และได้กลิ่นหอมจาง ๆ มาจากร่างกายของเธอ
น้องสะใภ้คนนี้ไม่รู้ว่าเธอน่าดึงดูดสำหรับผู้ชายขนาดไหน…
“เย้! ถวนถวนก็แช่บ่อน้ำร้อนได้ด้วย!”
เด็กสาวตัวน้อยไม่คิดอะไรเยอะและกระโดดลงไปในน้ำด้วยความร่าเริง
บ่อน้ำร้อนนั้นไม่ลึกและเธอสามารถว่ายน้ำได้ หรือไม่ก็คงจะมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติ
หลี่หรงรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วจึงไม่ได้เป็นกังวลแต่อย่างใด
“ฮ่า…สบายจัง ต่างจากอาบน้ำที่บ้านลิบลับเลย”
ในบ่อน้ำร้อน ใบหน้าของหลี่หรงเต็มไปด้วยความเพลิดเพลินขณะที่สาดน้ำเบา ๆ ด้วยสองมือ
‘ว้าว!’
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดและอ้อยอิ่ง ถวนถวนก็สาดน้ำใส่เธอในทันใด
“น้า! มาสู้กันเถอะ!”
“ได้เลย! มาดูกันว่าคุณน้าแข็งแกร่งขนาดไหน!”
หลี่หรงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหนูน้อยและเริ่มสาดน้ำกับถวนถวน
ดวงตาของอวี้ฮ่าวหรานปิดลงเบา ๆ ความคิดของเขาเคยนิ่งสงบ แต่แล้วใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำในทันใด
“พี่เขย มาเล่นด้วยกันสิ!”
ทันทีที่เสียงนั้นจบลง ถวนถวนก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้น
“พ่อจ๋า มาช่วยหนูหน่อยสิ คุณน้าแข็งแกร่งเกินไป หนูสู้ไม่ไหว”
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าร่วมโดยไม่ลังเล
หลังจากผ่านไปสักพัก
“ฮ่า ๆ…พี่เขย…พี่เขย ฉันยอมแล้ว! ฉันขอร้องละ…”
หลี่หรงถูกคู่พ่อลูกเข้ารุมและไร้ซึ่งหนทาง เธอรีบฉีกยิ้มและโบกมือ เสียงหัวเราะนั้นไพเราะยิ่งนัก
แต่หลังจากการต่อสู้ กลิ่นจากร่างกายของเธอก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้องบ่อน้ำร้อน
“คุณน้าตัวหอมจัง!”
ถวนถวนเอียงตัวไปด้านข้างและอุทานลั่น กลิ่นเช่นนี้อยู่ในห้องของเธอมาตลอด เรียกได้ว่าแทบจะโตมากับกลิ่นนี้เลยทีเดียว
ตัวหลี่หรงเองนั้นไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
เธอทำจมูกฟุดฟิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้กลิ่นหอมหวนแม้แต่น้อย
“น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้กลิ่นตัวเองเลย”
อวี้ฮ่าวหรานมีความเศร้าหมองเล็กน้อยอยู่ในใจ…
ถวนถวนอาจพูดจาน่ารัก แต่สำหรับเขาในฐานะผู้ชาย นี่มันคือการทรมานชัด ๆ!
เขารู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้จะต้องเป็นนางจิ้งจอกเจ้าเสน่ห์ในชีวิตก่อนหน้าและมีเสน่ห์ดึงดูดผู้ชายตามธรรมชาติเป็นแน่!
แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเลิศเลออะไรนัก และตอนนั้นเองที่หลี่หรงเป็นฝ่ายเอนกายเข้ามาใกล้
“พี่เขย ลองดมดูสิ มันเป็นกลิ่นแบบไหนเหรอ? ฉันไม่เห็นได้กลิ่นเลย”