หลายคนพูดคุยกันขณะเดินเข้าไปที่โรงแรมฮิลตัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
วินาทีถัดมา เสียงฝีเท้าของทุกคนก็หยุดลงทันที
เพราะพวกเขาพบชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเขียนบางอย่างบนกระดานในห้องโถงโดย เขาเขียนหลักการคำนวณยากๆหลายอย่างได้อย่างรวดเร็ว
หวงจือฮาวมองไปที่หลินเฟิง เหงื่อเย็นๆถึงกับไหลออกมาจากหน้าผากของเขา ทุกคนที่มองดูฉากนี้ก็อยู่ในความตื่นตระหนกเช่นกัน
เขาเพิ่งจะพูดกับคณบดีหูชวน ว่าเขาสัญญาว่าการประชุมคณิตศาสตร์ระดับนานาชาติในครั้งนี้จะต้องถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่
แต่พึ่งจะผ่านไปไม่นาน ก็มีชายคนนึงกำลังขีดเขียนบางอย่างอยู่บนกระดาน?
แล้วคณบดีหูชวน จะมองเขายังไง?
“ตึก ตึก!”
ในเวลานี้ เด็กสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาก็เดินเข้ามาจากระยะไกล
เมื่อพวกเขาเห็น หูชวน, หวงจือฮาว และคนอื่น ๆ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะชะลอฝีเท้า
หวงจือฮาวพูดเสียงเบาทันที “ฉันไม่ได้ให้พวกนายดูแลตรงนี้เหรอ? หายไปใหนกันมา?”
“เราปวดท้องกระทันหัน จึงไปเข้าห้องน้ำมา…” เด็กชายร่างสูงอธิบาย
“ปวดท้องเหรอ ห๊ะ! มองไปดูซิว่าตอนนี้กระดานเป็นยังไง?” หวงจือฮาว ชี้ไปที่ด้านหน้า
นักศึกษาสองคนรีบมองไปในทิศทางของกระดาน
“นี่มัน… คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงขนาดกล้าเขียนตัวเลขพวกนี้ลงไป?” เด็กตัวสูงกล่าว
“ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธ์แก้โจทย์นี้ได้ บอกให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้!” หวงจือฮาวเสียงดุ
นักศึกษาทั้งสองขานรับ ก่อนพวกเขาจะก้าวไปข้างหน้า
แต่ในขณะนั้นเอง หูซวนก็รีบกล่าวขัด “อย่าไปรบกวนเขา!”
หวงจือฮาวและนักศึกษาสองคนก็หยุดลง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสนมึนงง
อย่างไรก็ตาม หูชวนไม่ได้อธิบายให้พวกเขาฟัง เขาเพียงแค่จ้องไปที่หลินฟานซึ่งกำลังเขียนสูตรการคำนวณอยู่ตลอดเวลา
ศาสตราจารย์เก่าซ่ง กั๋วเถา ซึ่งยืนอยู่ข้างเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินฟ่าน
วินาทีต่อมา รูม่านตาของพวกเขาหดตัวลงจากนั้นก็พูดออกมาอย่างประหลาดใจ “เขา… เขากำลังแก้ปริศนาของโจวอยู่ใช่หรือเปล่า?”
ครูน้อยหูเทียนถาม “ศาสตราจารย์ซ่ง คุณคิดว่าเขาจะแก้ปริศนาของโจวได้หรือป่าว”
หูชวนพูดอย่างตื่นเต้น: “เขา… แก้ไปแล้วต่างหาก!”
ในขณะนั้น หลินฟานก็พึ่งเขียนคำตอบสุดท้ายลงไป เมื่อ 2^(2^n)＜p＜2^(2^(n+1)) Mp มี 2^(n+1)-1 เป็นจำนวนเฉพาะ
“ฟุบ!”
จากนั้น หลินฟานวางปากกาและเดินตรงไปที่ลิฟต์พร้อมที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
นั่งเครื่องบินมาเป็นเวลาสองชั่วโมง แล้วต่อด้วยการแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ เขาเองก็ค่อนข้างเหนื่อยนิดหน่อย
หูชวนรีบวิ่งตาม เมื่อเขาเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคือหลินฟาน ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความประหลาดใจที่ยากจะเก็บซ่อนไว้
จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปข้างหน้าและพูด“สวัสดี ฉันขอเวลาทำความรู้จักกับคุณสักครู่ได้ไหม ฉันชื่อหูชวน คณบดีด้านคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย”
ก่อนหน้านี้ เมื่อหูชวนเห็นหลินฟานจากด้านหลัง เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าหลินฟานเป็นชายอายุน้อยคนนึง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะอายุน้อยขนาดนี้
เขาเกรงว่าหลินฟานจะอายุน้อยกว่าพวกนักศึกษาปริญญาตรีสองคนนั้นอีก
การเคารพผู้ใหญ่และรักเด็กเป็นวัฒนธรรมต้นแบบของจีน
หูชวนมีอายุมากกว่าห้าสิบปี และเขาก็ปฏิบัติต่อตนเองอย่างสุภาพ
หลินฟานจึงตอบกลับอย่างสุภาพและเป็นธรรมชาติ จากนั้นจึงยื่นมือออกไปจับ “สวัสดีครับ ผมชื่อหลินฟาน”
“คุณหลินนั่นเอง เป็นเรื่องยากจริงๆที่คนหนุ่มแบบคุณหลินจะมีความรู้ได้ในระดับนี้ และยังสามารถแก้ไขปริศนาคณิตศาสตร์ทั้งหมดได้” หูชวนถอนหายใจอย่างชื่นชม
“ไม่ทราบว่า…คุณหลินเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยไหน?” หูชวนถามอย่างไม่แน่ใจ
หลินฟานยิ้มและพูดว่า “ผมไม่ใช่ศาสตราจารย์ครับ”
หลังจากได้ยิน หูชวนไม่เพียงแต่จะไม่ผิดหวัง แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น คุณหลินสนใจที่จะมาเป็นอาจารย์คณิตศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยของเรารึเปล่า” หูชวนพูดอย่างกระตือรือร้น
หลินฟานผงะไปครู่หนึ่ง เขาไม่ได้คาดคิดว่าหูชวนจะเชิญให้เขาไปเป็นอาจารย์แบบนี้
เมื่อเห็นว่าหลินฟานลังเล หูชวนก็รีบพูดต่อ “คุณหลินไม่ต้องเป็นห่วง มาหาวิทยาลัยเจียงเป่ยจะให้เงื่อนไขที่ดีที่สุดแก่คุณอย่างแน่นอน”
“นอกจากนี้ ถ้าคุณหลินมีความต้องการอื่นๆ ทางเราก็สามารถที่จะทำให้ได้ และเราจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อทำตามความต้องการของคุณ”
หลินฟานอธิบายว่า “คณบดีหู คุณเข้าใจผิดหลายอย่างเลย ผมเรียนจบแค่ระดับมัธยมเท่านั้นเอง ดังนั้นผมจึงไม่มีความสามารถที่จะเป็นศาสตราจารย์ได้หรอก”
หูชวนรีบพูด: “เรื่องนี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ด้วยความสามารถทางด้านคณิตศาสตร์ของคุณหลิน คุณไม่จำเป็นต้องมีประกาศนียบัตรเพื่อพิสูจน์เอามาโชว์ก็ได้!”
สำหรับคนทั่วไป การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญมาก
แต่ก็มีคนจำนวนหนึ่งที่ศึกษาแค่เฉพาะบางด้านอย่างจริงจัง
และชายหนุ่มที่ตอบปริศนาของโจวถูกต้อง จะต้องเป็นคนที่มีความสามารถแน่นอน
ไม่รู้ว่าความสำเร็จในอนาคตของเขาจะมีอีกมากขนาดไหน
แล้ววันนี้ ในที่สุดหูชวนก็เจอคนแบบนี้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องดึงตัวหลินฟานมา
หลินฟาน เห็นความจริงจังในสายตาของหูชวน
เขาเองก็กำลังจะออกจากงานพอดี และเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรต่อในอนาคตด้วย
นอกจากนี้ หลินฟานยังมีความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอยู่บ้าง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินฟานก็พูดว่า “ถ้าจะให้ผมไปเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย งั้นก็ลืมไปได้เลย แต่ถ้าจะให้ผมไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยละก็ ผมคิดว่ามันค่อนข้างน่าสนใจดี”
ศาสตราจารย์จำเป็นต้องสอนนักศึกษา และมันก็ยากที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะต้องสอน
เห็นได้ชัดว่า ชีวิตนักศึกษาเหมาะสมกับความต้องการของหลินฟานมากกว่า
สบายใจ สบายกาย ไม่ต้องอึดอัด
เมื่อหูชวน ได้ยินครึ่งประโยคแรกของหลินฟาน ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความเสียใจ
อย่างไรก็ตาม หลังจากฟังประโยคสุดท้ายของหลิน รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าที่เหี่ยวย่นของหูชวน เขาพูดด้วยความยินดี “ตกลง ฉันจะไปทำขั้นตอนการลงทะเบียนให้คุณหลินหลังจากนี้ ”
ในความเป็นจริง ถ้าหูชวนต้องการให้คนที่จบเพียงแค่มัธยมปลายกลายไปเป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย มันจะต้องยุ่งยากอยู่พอสมควร
อย่างไรก็ตาม การลงทะเบียนให้นักศึกษานั้นง่ายกว่ามาก
จากนั้นหูชวนกล่าวว่า “ใช่แล้ว คุณหลินวันนี้มีคณบดีและอาจารย์ของมหาวิทยาลัยหลายแห่งในมณฑลเจียงเป่ยมาที่โรงแรมเพื่อเข้าร่วมการสัมมนาทางคณิตศาสตร์ ฉันจะขอให้คุณมาที่เวทีเพื่ออธิบายเรื่องจำนวนเฉพาะ ในโจทย์ปริศนาของโจวได้ไหม?”
หลินฟานหาวเล็กน้อยและพูดตอบ “วันนี้คงไม่ได้หรอกครับ ผมอยากกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน ดังนั้นผมขอผ่านดีกว่า”
สำหรับคนทั่วไป การได้พูดต่อหน้าคณบดีและอาจารย์หลายๆคนเป็นเรื่องที่หายากมาก
แต่สำหรับในตอนนี้ หลินฟานอยากจะไปนอนพักผ่อนมากกว่า
หูชานรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาก็พูดไม่ได้บังคับมากเกินไป เพื่อไม่ให้หลินฟานรู้สึกอึดอัด
หลินฟาน เข้าไปในห้องเพรสซิเดนเชียล สวีท และเริ่มอาบน้ำร้อนก่อนทันที
จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็นำอาหารทะเลและขวด เฮนเนสซี่เอ็กซ์ ขึ้นมาให้เขาหนึ่งขวด มื้อนี้มื้อเดียวราคา 100,000 หยวน
【ติ๊ง! คุณได้ใช้เงินไปทั้งหมด 100,000 หยวน ได้รับซองแดงทั้งหมด 10 ซอง ต้องการรับทั้งหมดหรือไม่?】
“ใช่!”
หลินฟาน คลิกตกลงทันที
【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19,999 หยวน 】
【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 2,000 หยวน 】
…
【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10,000 หยวน 】
หลินฟานเปิดซองแดงทั้ง 10 ซอง และทั้งหมดนั้นเป็นเงิน 112,500 หยวน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาใช้เงินเพื่อกินอาหารมื้อใหญ่ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่เสียเงินเท่านั้น แต่เขายังได้เงินกลับมาอีก 10,000 กว่าหยวนอีกด้วย
หลินฟาน มองไปที่ SMS การเตือนจากธนาคารด้วยใบหน้าแปลก ๆ
หลังจากรับประทานอาหารและดื่ม หลินฟานล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่และผล็อยหลับไป