ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 257 ความลับของเธอ
สุขาวดีภูมิใจอย่างมาก
แต่ว่า บนใบหน้าเธอ ก็ยังถ่อมตัวอยู่มาก：”ที่ไหนกันล่ะคะ？แค่เรื่องเล็กน้อยค่ะ”
“คุณนายแป้งร่ำถ่อมตัวไปแล้ว”คนพวกนี้ยังคงประจบเธอ
เส้นหมี่ถือจานเข้ามา เห็นฉากนี้ ก็อยากถือโอกาสทำแชมเปญในมือหกใส่ตัวผู้หญิงคนนี้ จากนั้นให้เธอไปเปลี่ยนชุด แล้วขโมยโทรศัพท์เธอไป
แต่ตอนนี้ จู่ๆ ในคฤหาสน์กลับมีคนออกมา
“คุณนาย คุณท่านบอกว่าใกล้จะถึงฤกษ์งามยามดี ให้คุณขึ้นไปดูคุณหนู”
“โอเค ฉันจะไปตอนนี้”
คุณนายวิไลได้ยิน ก็ออกไปทันที
พอเธอไป พวกผู้หญิงที่รวมตัวกันตรงนี้ สุขาวดีก็ไม่สนใจแล้ว หลังจากพูดขอไปทีไม่กี่คำ เธอก็ออกไป ไปห้องพักแขนชั้นสอง
“เป็นไงบ้าง？เธอตกลงให้น้ายืมเงินเธอยัง？”
คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เส้นหมี่ตามเข้าไปที่หน้าห้องนี้เงียบๆ เธอจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของอีกคน
แป้งร่ำ ที่แท้เธอก็มา！
“ยัง วันนี้แขกเยอะมาก พูดไปตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลา รอค่ำๆ หน่อย”
สุขาวดีทนไม่ได้เล็กน้อย หยิบชาเย็นแกว้หนึ่งบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมาแล้วเทใส่ปาก
แป้งร่ำเห็น ก็เริ่มอารมณ์ขึ้น：“เธอคงไม่ไม่ให้น้ายืมเงินหรอกใช่ไหม？ฉันบอกน้าให้นะ เรื่องนั้นฉันอัพลงเน็ตไปสองสามชั่วโมงแล้ว ถ้าแสนรักรู้ เขาจะต้องไม่ปล่อยพวกเราแน่！”
ทันใดนั้น น้ำเสียงของเธอก็กลายเป็นเฉียบคมและตื่นตระหนกขึ้นมา แต่ละคำ เหมือนวิตกจริตอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
เส้นหมี่ที่กำลังอยู่ข้างนอกประตูแอบได้ยินไม่กี่ประโยคนี้แล้ว ทันใดนั้น ในหัวเธอมีเสียงดัง“หึ่ง” สมองว่างเปล่าทันที！
เป็นพวกเธอจริงๆ！
ทำไม？ทำไมพวกเธอถึงรู้เรื่องนี้？ใครบอกพวกเธอกันแน่？
แล้วก็ หนังสือเล่มนั้น ในอินเทอร์เน็ตมีหนังสือเล่มนั้น พวกเธอเกี่ยวข้องอะไรกับหนังสือเล่มนั้นอีก？！！
ทั้งหัวเส้นหมี่เกลือกกลิ้งไปมาเหมือนคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง เธอโมโหมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าการคาดเดาของตัวเองจะเป็นความจริง และจากความจริงนี้ ในใจของเธอก็เริ่มรู้สึกกลัวอย่างมาก
ยัยสารเลวสองคนนี้ พวกเธอจะทำอะไรกันแน่？
ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้หาจิตแพทย์คนนั้นมาสะกดจิตเธอ เพื่อกำจัดเธอเส้นหมี่
งั้นตอนนี้ล่ะ？
พวกเธอจะทำอะไรอีก？
เธอไม่รู้ว่าเปิดเผยสิ่งนี้ไป จะทำลายผู้ชายคนนั้นไหม？
ทั้งตัวเส้นหมี่เหมือนตกลงไปในโรงน้ำแข็ง หลังจากความกลัวที่มีอยู่มากครอบงำเธอ ในหัวของเธอ เหลือเพียงแค่ประโยคเดียว——ถึงตาย เธอก็จะไม่ให้พวกเธอทำสำเร็จ！
เส้นหมี่ออกไปทันที
สิบนาทีต่อมา ตอนที่สุขาวดีออกไปหาคุณนายวิไลคนนั้นอีกครั้ง เส้นหมี่ดันกลับมาใหม่อีกครั้งเหมือนผี
จากนั้นผลักประตูเข้าไป
“ใครให้แกเข้ามา？ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไง？ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ไม่มีคำอนุญาต ใครก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น！”
แป้งร่ำที่อยู่ข้างในห้องด้วยใบหน้าที่ยังพันผ้าก๊อซสีขาว เห็นคนใช้วัยกลางคนที่จู่ๆ ก็เข้ามาแล้ว เธอรู้สึกโมโหอย่างมาก เริ่มด่าออกไปทันที
แต่ว่า คนใช้คนนี้แปลกมาก
เธอเห็นเธอด่า เธอก็ไม่พูดอะไร หลังจากล็อกประตูบานนั้นแล้ว เธอก็เดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว
“แกจะทำอะไร？”ในที่สุดแป้งร่ำก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ถามอย่างระวังตัว
เส้นหมี่หยิบเข็มบางๆ อันหนึ่งออกมาจากตัว เข็มนั้น ยาวมาก และก็บางมากๆ พอถือไว้ในมือเธอแล้ว สายตาที่เยือกเย็นนั้นเป็นประกาย มองดูแล้วทำให้คนขนหัวลุกทันที！
“เส้นหมี่ เธอเองหรือ？”
ในที่สุดแป้งร่ำก็จำได้ ทันใดนั้น หลังจากเธอกรีดร้องแล้ว สีหน้าก็ยิ่งซีดขาว
เส้นหมี่ก็มองเธอนิ่งๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่เศร้าและไม่สุข สายตาของเธอ นิ่งสงบเหมือนบ่อน้ำลึกนั้น
“พูดมา เธอรู้ความลับนี้ได้ไง？”
“อะไร？”
“เพราะหนังสือเล่มนั้น？หนังสือเล่มนั้นใครให้เธอ？ทางที่ดีเธอพูดกับฉันตรงๆ ไม่อย่างนั้น ฉันจะใช้เข็มเล่มนี้จบชีวิตเธอแน่”
น้ำเสียงของเธอนิ่งๆ ดูไม่โกรธ
แต่ว่า บนโลกใบนี้ ที่จริงคนแบบนี้น่ากลัวยิ่งกว่าคนที่โมโหได้ง่ายเสียอีก เธอคือคนที่ยิ่งโกรธก็ยิ่งเย็นชา ยิ่งอยากฆ่าใครก็ยิ่งดูสงบนิ่ง
คนแบบนั้น น่ากลัวสุดๆ
เพราะว่า เธอมักจะพูดอะไร เธอก็จะทำแบบนั้น
น่าเสียดาย ที่แป้งร่ำไม่รู้
เธอไม่เชื่อเลยว่าเส้นหมี่จะทำแบบนี้จริงๆ
“จบชีวิตฉัน？เส้นหมี่ เธอกำลังขู่ฉันหรือ？ได้สิ งั้นฉันก็จะบอกเธอ ความลับนี้ ที่จริงฉันรู้มาจากหนังสือเล่มนั้น แต่หนังสือเล่มนี้ใครให้ฉัน ฉันไม่บอกหรอก เธอจะมาฆ่าฉันหรือ？”
เธอยังเต็มไปด้วยน้ำเสียงยั่วยุ
เส้นหมี่ก็หัวเราะ รอยยิ้มที่ไม่มีอุณหภูมิใดๆ สื่ออยู่ในดวงตา ทันใดนั้น ความอาฆาตมหาศาลก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว เข็มในมือจึงลอยออกไปจากมือเธอ
แป้งร่ำ：“……”
ที่จริงอยากจะถอย แต่ว่า จู่ๆ เห็นเข็มนั้นเหมือนเด็กๆ กำลังเล่นบทบาทสมมุติ ยังห่างจากผู้หญิงคนนี้ไม่ถึงครึ่งก้าว ก็ร่วงลงมาอีกครั้งอย่างแผ่วเบา