[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร]
บทที่ 462 : ประกาศศักดา (4)
“อ๊าก!” “โอ๊ย!”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกัน และพลแม่นปืนทั้งสองคนบนเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินอยู่ในระยะต่ำนั้น ก็โดนตะปูซัดของหลิงหยุนเข้าไป
เลือดกระจายเต็มท้องฟ้า และร่างทั้งสองก็ร่วงลงจากท้องฟ้าสู่ท้องทะเลในทันที แรงกระแทกทำให้น้ำกระจายเป็นวงกว้าง!
จากนั้นเฮลิคอปเตอร์อีกหนึ่งลำที่บินอยู่ใกล้กับหลิงหยุน ก็ค่อยๆหมุนเป็นวงกลม และตกสู่ท้องทะเลอย่างรวดเร็ว!
นั่นก็เพราะว่าตะปูที่หลิงหยุนซัดเข้าใส่นั้น ได้ฝังเข้าไปที่ขมับของนักบินอีกลำด้วย เขาไม่มีแม้แต่เวลาที่จะกรีดร้องจากความเจ็บปวดเพราะแน่นิ่งไปเสียก่อน และปล่อยให้เฮลิคอปเตอร์ดิ่งลงไปกลางทะเล!
เฮลิคอปเตอร์ลำที่สามนั้นสามารถบินหนีได้ทัน เพราะบินอยู่ในระยะที่ห่างจากหลิงหยุนมาก และดูเหมือนว่านักบินจะหวาดกลัวหลิงหยุนจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เห็นได้จากการที่เขารีบหันหัวเฮลิคอปเตอร์หนีขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที
ตอนนี้เหลือเพียงแค่พลแม่นปืนสองคนที่อยู่เหนือศรีษะของหลิงหยุน ซึ่งช่วยลดความกดดันของเขาลงได้มาก เขาจึงเพียงแค่คอยปัดป้องกระสุนที่ยิงมาจากเรือลาดตระเวน-478 เท่านั้น
หลิงหยุนกวัดแกว่งกระบี่โลหิตแดนใต้เพื่อป้องกันกระสุนที่ยิงกระหน่ำเข้ามาหา ระหว่างนั้นก็กระโดดไปข้างหน้าอีกครั้ง และเป้าหมายก็อยู่ที่แผ่นไม้ซึ่งลอยอยู่ด้านหน้า!
แต่เพราะในทะเลเวลานี้คลื่นลมค่อนข้างรุนแรง และหลิงหยุนเองก็ถูกโจมตีจากหลายทิศทาง ทำให้เกิดการล่าช้าขึ้น แผ่นไม้ที่ขว้างออกไปก่อนหน้านี้จึงไม่อยู่ในตำแหน่งเดิมแล้ว!
ทหารญี่ปุ่นเองก็เฉลียวฉลาดและไหวพริบดีมาก เมื่อพวกมันเห็นหลิงหยุนกำลังจะกระโดดไปที่แผ่นไม้ด้านหน้า ทหารคนหนึ่งก็ร้องตะโกนสั่งให้ยิงอย่างบ้าคลั่ง และลูกกระสุนมากมายก็ถูกระดมยิงใส่แผ่นไม้ที่ลอยอยู่กลางทะเลนั้น!
ตอนนี้แผ่นไม้แผ่นนั้นอยู่ห่างจากเรือลาดตระเวน-478 ไปราวสองร้อยเมตร ลูกกระสุนส่วนใหญ่จึงตกลงไปในท้องทะเลเสียมากกว่า แต่ก็มีกระสุนราวสองสามนัดที่ยิงโดน และจากการกระหน่ำยิงแผ่นไม้บนผิวน้ำทะเล จึงเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ!
ปัง! ปัง! ปัง! หลิงหยุนตกลงไปในทะเลทันทีเมื่อแผ่นไม้ถูกยิงจมลงไป!
แต่หลิงหยุนได้เตรียมการณ์ไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว ระหว่างที่กระโดดไปนั้น เขาได้จัดการเรียกยันต์จ้าวสมุทรขึ้นมาแปะไว้ที่ตัวก่อนที่ร่างของเขาจะตกลงไปในน้ำ!
พลแม่นปืนบนเรือทั้งสี่คนที่อยู่ในระยะไกลนั้น เมื่อเห็นว่าหลิงหยุนกำลังจะตกลงไปในน้ำ ก็รีบเล็งปืนไปทางหลิงหยุน และกระหน่ำยิงทันที
แต่พลแม่นปืนทั้งสี่คนนั้นเริ่มช้าไป และเร่งรีบจนเกินไป ทำให้ไม่สามารถยิงได้แม่นยำ อีกทั้งหลิงหยุนเองก็ตกาลงไปในน้ำเสียแล้ว
ระยะทางที่มากกว่าสองร้อยเมตร ท้องฟ้าก็มืดมิด และท้องทะเลก็ปั่นป่วน หลิงหยุนจึงกลายเป็นเป้าที่ค่อนข้างเล็กมาก..
แต่ถึงกระนั้น หลิงหยุนเองก็รู้ว่าไม่ควรอยู่ในน้ำนานจนเกินไป เพราะมีการยิงตอร์ปิโดมายังบริเวณที่เขาจมอยู่ หลิงหยุนชูกระบี่โลหิตแดนใต้ในมือขึ้นพร้อมกับพุ่งตัวขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว..
และร่างของหลิงหยุนก็พุ่งขึ้นจากท้องทะเลสู่ท้องฟ้า!
หลิงหยุนได้คำนวณระยะห่างของแผ่นไม้ที่ใกล้ที่สุดไว้แล้ว และมันก็อยู่ห่างจากตัวเขาไปเพียงแค่สิบกว่าเมตรเท่านั้น ครั้งนี้เขาจึงพุ่งขึ้นไปยืนอยู่บนแผ่นไม้นั้นได้อย่างแม่นยำ
“เกือบไปแล้ว…!”
หลิงหยุนหันไปมองตรงตำแหน่งที่เขาตกลงไปในน้ำเมื่อครู่ และก็เป็นอย่างที่เขาคาดเดาไว้ ระเบิดตอร์ปิโดสองลูกได้ถูกยิงไปยังตำแหน่งนั้นจริงๆ หากเขายังคงอยู่ที่นั่นและไม่รีบกระโดดออกมา เขาก็คงถูกระเบิดถล่มจนเละแน่!
เมื่อเห็นเช่นนั้น.. หลิงหยุนก็เริ่มโกรธมากเช่นกัน!
แต่ยังไม่ทันไร.. หลิงหยุนก็ได้ยินเสียงตูม! และระเบิดตอร์ปิโดอีกหนึ่งลูกก็พุ่งมายังแผ่นไม้ที่เขากำลังยืนอยู่!
หลิงหยุนไม่กล้านิ่งเฉยอีก เขาถือกระบี่โลหิตแดนใต้ในมือกระโดดไปยังไม้กระดานอีกหนึ่งแผ่นที่อยู่ถัดไป!
เฮลิคอปเตอร์สองลำยังคงบินวนอยู่ในระดับที่พลแม่นปืนจะสามารถเล็งและยิงมาที่หลิงหยุนได้ แต่ครั้งนี้การใช้ตะปูซัดนั้นคงเป็นเรื่องที่ยาก เขาจึงไม่คิดที่จะโจมตีเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำอีก!
อีกทั้งในนาทีที่วิกฤติเช่นนี้.. หลิงหยุนเองก็ไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรทั้งนั้น!
หากเรือลาดตระเวน-478 เร่งความเร็วในอัตราสูงสุด ต่อให้เขามีวิชามังกรพรางร่างที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว ก็ไม่มีทางที่จะสามารถไล่ตามเรือลำลาดตระเวนลำนี้ไปได้ทันแน่!
แต่ครั้งนี้ก็นับว่าหลิงหยุนค่อนข้างโชคดีมาก เพราะเขาสามารถคำนวณระยะทางได้อย่างแม่นยำ และเหยียบลงบนแผ่นไม้ได้อย่างพอดิบพอดี!
เพราะการเคลื่อนไหวที่ช้าลงกว่าเดิมของหลิงหยุน ทำให้กระสุนที่กระหน่ำยิงมานั้น โดนเข้าที่ร่างกายของเขาเจ็ดถึงแปดนัด แต่หลิงหยุนได้โคจรดารกะดายันไปทั่วทั้งร่างแล้ว อีกทั้งยังเรียกยันต์เพชร และยันต์เกราะออกมาใช้ได้ทันเวลา เขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย
ทันทีที่กระสุนพุ่งชนร่างกายที่แข็งราวกับเหล็กของเขานั้น กระสุนก็ร่วงหล่นลงไปในทะเล!
ฮึบ! หลิงหยุนส่งเสียงออกมาระหว่างที่ใช้มังกรพรางร่างพุ่งตัวเข้าไปยังไม้กระดานแผ่นสุดท้าย!
เดิมทีนั้นไม้กระดานแผ่นสุดท้ายนี้อยู่ห่างจากเรือลาดตระเวน-478 เพียงแค่ห้าสิบเมตร แต่เมื่อเรือลาดตระเวน-478 ติดเครื่องเพื่อขับหนีออกไปนั้น ความเร็วของเรือประกอบกับคลื่นในทะเล ทำให้ไม้กระดานจึงถูกพัดลอยออกห่างจากตัวเรือไปราวหนึ่งร้อยเมตร!
และนี่เป็นความหวังสุดท้ายของหลิงหยุน.. หากเขาไม่สามารถกระโดดจากไม้กระดานแผ่นนี้ไปบนเรือลาดตระเวน-478 ได้ เขาก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว!
ปัง.. ปัง.. ปัง.. ปัง..
ระยะทางหนึ่งร้อยเมตรนี้ พลแม่นปืนบนเรือทั้งสี่คนก็ระดมยิงใส่หลิงหยุนอย่างต่อเนื่อง และดุเดือดกว่าครั้งอื่นๆ ปืนทั้งสี่กระบอกถูกเล็งและยิงกระหน่ำไปยังแผ่นกระดานที่หลิงหยุนยืนอยู่อย่างบ้าคลั่ง!
แววตาของพลแม่นปืนชาวญี่ปุ่นทั้งสี่คนนั้น เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และหวาดผวาอย่างที่สุด!
ท่ามกลางคลื่นลมที่รุนแรงในท้องทะเล อีกทั้งด้านบนก็มีเฮลิคอปเตอร์โจมตีอยู่สามลำ ใต้น้ำก็มีระเบิดตอร์ปิโด แต่หลิงหยุนกลับสามารถเดินบนผืนน้ำที่มีระยะไกลถึงหนึ่งกิโลเมตรได้ด้วยการใช้ไม้กระดานเพียงแค่สิบแผ่นเท่านั้น.. เรียกได้ว่าไม่มีอะไรที่จะสามารถหยุดเขาได้จริงๆ!
ไม่เพียงหลิงหยุนไม่ตาย.. แต่ยังสามารถสังหารพลแม่นปืนชาวญี่ปุ่นไปได้ถึงสองคน และทำให้เฮลิคอปเตอร์ตกอีกหนึ่งลำ ท้ายที่สุดยังสามารถไล่ตามเรือลาดตระเวน-478 ที่อยู่ห่างไปถึงร้อยเมตรได้ทันอีก!
“เร่งเครื่องเร็วเข้า.. เร็วอีก.. รีบไปให้ไกลจากเจ้าบ้านี่เร็วเข้า!”
โนซากิมองหลิงหยุนที่เก่งกาจผิดมนุษย์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ และหวาดกลัว พร้อมกับร้องตะโกนสั่งผู้ใต้บังคับบัญชา!
เรือลาดตระเวน-478 เคลื่อนตัวออกห่างจากหลิงหยุนไปอีกห้าสิบเมตร และตอนนี้หลิงหยุนก็อยู่ห่างจากเรือลาดตระเวน-478 ถึงร้อยห้าสิบเมตร
หากอยู่บนพื้นดิน หลิงหยุนคงวิ่งไล่ทันได้อย่างง่ายดาย แต่ที่นี่เป็นท้องทะเล เมื่อเขาเหยียบอยู่บนแผ่นกระดาน แผ่นกระดานก็จะจมลง หลิงหยุนจึงสามารถกระโดดได้ไกลที่สุดเพียงแค่หนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น!
ในเวลานี้หลิงหยุนกำลังกวัดแกว่งกระบี่โลหิตแดนใต้ที่อยู่ในมือขวาไปมาเพื่อป้องกันกระสุนปืน และมือซ้ายก็เรียกกระบี่มังกรขาวออกมา!
จากนั้นหลิงหยุนก็ใช้กระบี่มังกรขาวตัดแผ่นไม้ที่เขายืนอยู่ออกเป็นสี่ชิ้น.. แม้ว่าแผ่นกระดานจะเล็กลงกว่าเดิม แต่มันก็เพียงพอที่หลิงหยุนจะสามารถทรงตัวอยู่ได้!
หลิงหยุนเก็บกระบี่มังกรขาวในมือซ้ายเข้าแหวนพื้นที่ไป พร้อมกับรีบคว้าไม้กระดานทั้งสามแผ่นที่อยู่ใต้เท้าขึ้นมา และจัดการโยนไม้กระดานทั้งสามแผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว!
ไม้กระดานแผ่นแรกหลิงหยุนใช้แรงเหวี่ยงเพียงแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ แผ่นที่สองใช้แรงเหวี่ยวงหกสิบเปอร์เซ็นต์ และแผ่นที่สามใช้แรงเหวี่ยงถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!
จากนั้นหลิงหยุนก็สูดลมหายใจเข้าลึก.. ฮึบ!
แล้วร่างของหลิงหยุนกระโดดออกไปยืนอยู่บนแผ่นกระดานที่ห่างออกไปสามสิบเมตร และพุ่งต่อไปด้วยความเร็วไม่ต่างจากกระสุนปืน ไล่ตามไม้กระดานแผ่นที่สองไปในทันที!
ร่างของหลิงหยุนกระโดดสูงขึ้นไปบนอากาศถึงห้าสิบเมตร และในเวลานั้นเองไม้กระดานแผ่นที่สองก็เพิ่งจะตกลงบนผิวน้ำ และหลิงหยุนก็เหยียบมันไว้ได้ทัน!
จากนั้น.. หลิงหยุนก็สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง และพุ่งสุดตัวไปยังไม้แผ่นที่สามที่เพิ่งจะตกลงสู่ผิวน้ำเช่นกัน!
และครั้งนี้.. หลิงหยุนก็ได้อาศัยแรงส่งจากไม้กระดานแผ่นสุดท้าย สายตาของเขาจับจ้องไปทางเรือลาดตระเวน-478 พร้อมกันยิ้มเหยียดก่อนจะกระแทกเท้าลงบนแผ่นกระดาน!
ไม้กระดานแผ่นสุดท้ายหักกระเด็น และร่างของหลิงหยุนก็ลอยละลิ่วขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือพื้นน้ำราวห้าสิบเมตร!
ลมทะเลพัดเสื้อของหลิงหยุนที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศจนสะบัดไปมา!
ด้วยพลังความสามารถของหลิงหยุนในครั้งนี้ ทำให้ทหารญี่ปุ่นบนเรือลาดตระเวน-478 และ 477 ถึงกับตะลึงมองด้วยความงุนงง!
พวกมันถึงกับลืมยิงทั้งปืน และระเบิดใส่หลิงหยุน เพราะมัวแต่มองร่างของหลิงหยุนที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ!
ท่ามกลางความหวาดผวา และสยดสยองของทุกคน ร่างของหลิงหยุนที่ลอยอยู่กลางอากาศซึ่งสูงจากผิวน้ำถึงห้าสิบเมตรนั้น ก็ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าสามก้าว ซึ่งแต่ละก้าวนั้นมีความยาวถึงสามสิบเมตร หลังจากหลิงหยุนก้าวไปได้เพียงสองก้าว อีกเพียงแค่สิบเมตรเขาก็จะยืนอยู่เหนือเรือลาดตระเวน-478!
หลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าจนลึกอีกครั้ง.. เขากวาดสายตาไปทั่ว และแววตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง!
หลิงหยุนใช้วิชาพลังลับหยินหยางเคลื่อนพลังหยินและหยางไปตามกล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายจนกระทั่งเกิดเสียงประหลาดดังออกมา และในเวลานั้นเองเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกเจ็ดแปดนัด พลแม่นปืนบนเรือลาดตระเวน-478 กระหน่ำยิงใส่หลิงหยุนอีกครั้ง..
หลิงหยุนเรียกยันต์บำบัดออกมาเจ็ดแปดแผ่น และจัดการแปะลงบนบาดแผลที่ถูกยิงพร้อมกับตะโกนสั่งให้ยันต์ออกฤทธิ์
กระสุนจำนวนมากยังคงกระหน่ำยิงเข้าใส่หลิงหยุนไม่หยุด และเขาก็ต้องใช้กระบี่โลหิตแดนใต้ป้องกันเฉพาะจุดสำคัญบนร่างกายเท่านั้น
แน่นอนว่า.. ดารกะดายันที่เขาฝึกฝนมานั้นไม่ได้ไร้ประโยชน์ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจากการถูกยิงแต่ก็เป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อยตามผิวหนังเท่านั้น ซึ่งอาจทำให้เจ็บปวด และมีเลือดไหลบ้าง..
แต่หลิงหยุนมียันต์บำบัดระดับสอง บาดแผลของเขาจึงหายไปในพริบตา หลิงหยุนแสยะยิ้มและตรงเข้าไปหาพลแม่นปืนทั้งสี่คน
“ปืนของพวกเจ้ามันยอดเยี่ยมมาก!”