168 สบายใจได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!
รอบๆกลายเป็นเงียบกริบหลังจากสาวๆITEMเดินออกไป………
มิโคโตะหันมามองวู่หยาน เห็นเขาขมวดคิ้ว เธอก็คิดว่าเขาคงกำลังกังวลกับคำพูด
ของมุกิโนะ เธอจึงมองเขาด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไร ก็แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างเฉยๆ ไม่ต้องห่วงนะ…..” แน่นอนว่าวู่
หยานรู้สึกถึงความเป็นห่วงของสาวสวยที่อยู่ข้างๆ เขาจึงยิ้มกว้างให้เธอ ทำให้มิโค
โตะโล่งอก
“คุณพี่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ?” ในที่สุดที่คุโรโกะก็อดไม่ไหวจนต้องเอ่ยปาก
ถาม
“แผนที่พูดนี่คืออะไรค่ะ? แล้วยังคำพูดที่ว่าจำเป็นต้อง ‘จัดการ’ นี่อีก? ตกลงไอ้
ขยะนี่ได้ไปทำอะไรให้บางองค์กรโกรธกันแน่คะ?”
ทั้งสามคำถามนี้ล้วนเป็นคำถามของซาเต็นและอุยฮารุเหมือนกัน ดังนั้นพวกเธอ
จึงมองวู่หยานกับมิโคโตะด้วยความหวังว่าพวกเขาจะตอบ
มิโคโตะยิ้มขมขื่น ก้มหน้าลงแล้วพูดกับคุโรโกะ “คุโรโกะ ซาเต็น อุยฮารุ ฉันหวัง
ว่าพวกเธอจะไม่ตามคำถามพวกนี้นะ……”
“คุณพี่คะ!!!” น้ำเสียงที่คุโรโกะเรียกครั้งนี้มันดังกว่ายามที่เธอเรียกปกติมาก
“ถ้ามีอะไรก็พูดออกมาสิคะ พวกเราจะได้ช่วยแก้ปัญหาไปด้วยกันไง ถ้าไอ้ขยะนี่
ไปเกี่ยวข้องอาญอาชญากรรมบางอย่าง หนูในฐานะที่เป็นจัสจ์เมนท์ก็ไม่อาจนั่งดู
เขาเป็นอะไรไปได้หรอกนะคะ!!”
“ใช่แล้วคะ คุณมิซากะ….” อุยฮารุที่ปกจะเหนียมอาย เวลานี้ก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูด
ด้วยสีหน้าแน่วแน่ “ฉันเชื่อว่าคุณมิซากะจะไม่มีทางทำเรื่องไม่ดีแน่ เพราะงั้นคน
พวกนั้นต้องเป็นผิดแน่ค่ะ ในฐานะที่เป็นจัสจ์เมนท์ ฉันต้องการช่วยคุณอย่างสุด
ความสามารถค่ะ!!”
“ไม่ใช่ว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันงั้นเหอคะ? ถ้ามีอะไรก็ควรเผชิญหน้าไปด้วยกันสิ
คะ!!!” ถึงแม้ซาเต็นจะคิดว่าตัวเองเมื่อเทียบกับคุโรโกะและอุยฮารุแล้วคงช่วย
อะไรไม่ได้มาก แต่ถ้ามีอะไรที่เธอช่วยได้ เธอก็จะไม่ปฏิเสเด็ดขาด!!
มิโคโตะก้มหน้าต่ำกว่าเดิม
“คุโรโกะ ขอร้องล่ะอย่าถามอีกเลยนะ…….”
“..คุณพี่…..” คุโรโกะที่คิดจะเร่งเร้าต่อก็หยุดกึกทันที อุยฮารุกับซาเต็นก็
เหมือนกัน
เป็นเพราะพวกเธอเห็นแววตาอันเจ็บปวดที่อยู่ภายใต้เส้นผมนั้น
นี่จะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดได้ยังไง? เรื่องน้องสาวก็ทำรู้สึกผิดมากอยู่แล้ว ยัยเด็กดีนี่
เป็นคนจำพวกที่ชอบแบกความผิดทั้งหมดไว้กับตัวเอง บางทีถ้าไม่ใช่เพราะมีวู่
หยานคอยค่ำจุน จิตใจเธออาจแตกสลายไปแล้วก็ได้…..
แต่ถึง คุโรโกะ ซาเต็น และ อุยฮารุ อยากจะช่วยแต่จะช่วยอะไรได้ล่ะ?
ศัตรูของพวกเขาคือผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของเมืองแห่งการศึกษา หรือก็คือ เกือบจะ
ทั้งเมืองแห่งการศึกษาที่เป็นศัตรูของพวกเขา!
คุโรโกะกับอุยฮารุเป็นจัสจ์เมมท์ ทั้งสองคนเป็นส่วนหนึ่งอขงเมืองแห่งการศึกษา
มันก็หมายความว่า……
“คุณพี่…..” คุโรโกะเงียบปากไป เห็นแววตาของมิโคโตะ เธอก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
บางที ตัวหลักของเรื่องนี้ คงจะไม่ใช่วู่หยาน แต่เป็นคุณพี่ของเธอ!!
คิดมาถึงตรงนี้ คุโรโกะก็ฟันธงไปแล้วว่า วู่หยานและมิโคโตะก็คือผู้เสียหาย
(เหยื่อ)! เพราะเธอไม่เชื่อว่าคุณพี่ที่เธอเคารพรักมากที่สุดจะทำเรื่องที่เป็นอันตราย
ต่อคนอื่น!
ต้องรู้ก่อนว่า คุณธรรมของคุณพี่นั่นสูงมากค่ะ…….
หลักฐานก็เมื่อกี้เลย ที่คุณพี่ไม่อยากให้พวกหนูเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้…..
คุโรโกะหัวเราะอย่างขมขื่นในใจ แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มพูดกับมิโคโตะ “หนูรู้ค่ะ
คุณพี่ คุโรโกะเชื่ออย่างสุดหัวในว่าคุณพี่ต้องจัดการปัญหาได้อย่างดงามแน่ค่ะ
เพราะคุณเป็นถึงเอสของโทคิวะได เป็นเจ้าหญิงพลังไฟฟ้าของพวกเรา มิซากะ มิ
โคโตะ ยังไงล่ะคะ……”
“คุณคุโรโกะ…..” อุยฮารุกับซาเต็นที่ไม่นึกว่าคุโรโกะจะยอมถอยถึงกลับช็อค
“คุโรโกะ ขอบคุณนะ…..” มิโคโตะยิ้มให้คุโรโกะ เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก ใกล้กันวู่
หยานเองก็รู้สึกชื่นชมคุโรโกะมากเช่นกัน
ในเนื้อเรื่องเดิม มิโคโตะเพื่อป้องกันแผน เลเวล6 เธอจึงออกไปทำลายทุก
สถาบันวิจัยที่เกี่ยวข้องทุกคืน ก่อนจะหอบสังขารกลับมาหอพักตอนเช้าด้วยความ
เหนื่อยล้า
คุโรโกะที่เข้าใจในตัวมิโคโตะมาก แล้วเห็นเธอเป็นแบบนี้ จะไม่รู้ถึงความกังวล
อย่างมากของมิโคโตะได้ยังไง?
เธอรู้ ในเมื่อคุณพี่ไม่บอกอะไรตัวเอง แสดงว่าเธอย่อมมีความคิดเป็นของตัวเอง
ดังนั้นถึงแม้เธอจะอยากช่วยแบกรับความเศร้าโศกของมิโคโตะมากแค่ไหน
สุดท้ายเธอก็ทำได้แค่อดทน เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งมิโคโคโตะจะเป็นคนมาบอก
เรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเอง……
แต่ที่มิโคโตะไม่บอกก็เพราะว่าที่ตัวเองออกไปทำลายสถาบันวิจัยที่เป็นของเมือง
แห่งการศึกษา ถ้ามองภาพรวมแล้ว สามารถเรียกได้เลยว่านี่คืออาชญากรรม!
แต่คุโรโกะ เป็นจัสจ์เมนท์ที่มีหน้าที่รักษาความสงบให้แก่เมืองแห่งการศึกษา!
ในเนื้อเรื่องเดิม มิโคโตะได้ถามคุโรโกะไปว่า ‘ถ้าฉันทำอะไรที่มันคุกคามเมืองแห่ง
การศึกษา เธอจะทำยังไงคุโรโกะ?’
สุดท้าย คุโรโกะก็ตอบกลับมาว่า ‘ถ้ามันเป็นแบบนั้น ต่อให้เป็นคุณพี่ หนูก็จะใช้
สถานะจัสจ์เมนท์มาจับคุณพี่เองค่ะ!’
ผลลัพธ์ก็คือ มิโคโตะทำได้แค่แอบทำอะไรลับหลังเพื่อนที่เธอสนิทที่สุดในเมือง
แห่งการศึกษา ทุกๆคืนออกไปวิ่งทำสิ่งที่ขัดกับความตั้งใจของตัวเอง……
แน่นอนว่าเรื่องนี้ คุโรโกะไม่รู้เรื่องเลย ถึงแม้เธอจะสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ไปขัดขวาง
มิโคโตะและแม้กระทั่งช่วยปกปิดเรื่องที่มิโคโตะออกไปกลางดึกและกลับมาตอน
เช้าต่อผู้ดูแลหออย่างขันแข็ง และยังทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ไม่หยุดเพื่อทำให้มิ
โคโตะยิ้ม หัวเราะด้วยความสุข แม้แต่การที่ออกไปเขตอื่นเพื่อรอยยิ้มอันบริสุทธิ์
ของมิโคโตะ
เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆนะ สองคนนี้….
แต่วู่หยานก็ไม่ได้เกลียดคนแบบนี้หรอกนะ กลับกันเลยเขาชอบมาก……
https://www.youtube.com/watch?v=Bhk1-JY1MQ4 @เป็นเพลงที่เหมาะ
กับบทนี้มาก
ด้วยการกระทำของวู่หยาน ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้สายสัมพันธ์
ของทั้งสองคนก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง!
ก่อนหน้านี้วู่หยานคิดยังไง ก็ไม่เข้าใจมิตรภาพที่แน่นแฟ้นนี้ แต่ตอนนี้เขาพอ
เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว……
เขามองมิโคโตะที่อยู่ข้างตัว แล้วหันไปมองแอสเทรียกับอิคารอสที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
แววตาและสีหน้าของวู่หยานก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยน จนกระทั่งสีหน้าอัน
อบอุ่นของเขาทำให้หัวใจของสามสาวเต้นระรัว มันเป็นใบหน้าอ่อนโยนที่ทั้งสาม
คนจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด……..
เขาเดินมาตรงหน้าคุโรโกะ แล้วยกมือขึ้นภายใต้สายตาสับสนของเธอ เขาก็วางมือ
ลงไปบนผมสีชมพูที่มัดเป็นหางม้าสองอัน!
อุยฮารุช็อค ซาเต็นช็อค มิโคโตะช็อค……
สีหน้าคุโรโกะกลายเป็นงุนงง จากนั้นไม่นานเธอก็ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง พยายามเอา
มือวู่หยานออกไป “คุณทำอะไรคะ! ไอ้ขยะ! เอากรงเล็บสกปรกออกไปเดียวนี้เลย
นะ!!”
ได้ยินแบบนี้ ไม่แต่วู่หยานไม่ปล่อย แต่กลับกดมือลงไปและเริ่มลูบผมเธอ มองดูคุ
โรโกะที่โกรธ เขาก็ยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและหนักแน่นว่า
“สบายใจได้! ฉันจะพาคุณพี่ของเธอกลับมาอย่างไร้รอยขีดข่วนเอง!!”
คุโรโกะงุนงง วู่หยานเคาะหัวเธอเบาๆ แล้วยื่นไปด้านหน้าเธอ
“สัญญาเลย!”
นัยน์ตาสีชมพูมองตรงไปที่ใบหน้ายิ้มๆของวู่หยาน ในใจเธอเกิดความรู้สึกเศร้า
อย่างรุนแรงขึ้นมา ไม่คิดเลยจริงๆว่าสุดท้ายแล้วคนที่เข้าใจในตัวคนสำคัญของ
เธอที่สุด กลับเป็นคนที่เธอมองว่าเป็นศัตรู……..
คุโรโกะมองมือที่ยื่นมาด้านหน้าตนด้วยท่าทางไม่เต็มใจ เธอเบือนหน้าหนีเมื่อ
ตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองคิดจะทำ แต่หลังจากนั้นเธอก็หันกลับมาอีกครั้งด้วยความ
ลังเล
ผ่านไปพักหนึ่ง คุโรโกะก็ค่อยๆยื่นมือออกมา แล้วจับกับมือตรงหน้าตน
“คุณ ถ้ากล้ากลับคำพูดล่ะก็ ดิฉันจะจับคุณยัดลงดินแน่ค่ะ!!”
วู่หยานหัวเราะด้วยรอยยิ้มกับคำขู่ที่ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทว่าครั้งนี้ใจความ
มันต่างออกไป…..
“อา ไว้ใจได้เลย!!!”
ทั้งสองคนจับมืออีกฝ่ายแน่น ส่วนคนอื่นๆก็มองคำมั่นสัญญานี้…..
จมูกของมิโคโตะเปียกชื้น เธอพยายามข่มกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา มองดูเพื่อน
ที่ดีที่สุดและคนรักชั่วชีวิตนี้ของเธอ มิโคโตะรู้สึกว่าความกังวลต่ออนาคตข้างหน้า
ของเธอได้หายไปแล้ว
วู่หยานกวาดตามองทุกคน แล้วยิ้มกว้าง
“สบายใจได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!!”