169 ตามหาฮินางิคุล่ะ! อะไรนะ? แอนตี้สกิล!?
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ณ จัสจ์เมนท์สาขา177……
อุยฮารุกำลังนั่งกดคีบอร์ดไม่หยุดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ และมีวู่หยาน แอสเทรีย อิ
คารอส มิโคโตะ ซาเต็น และ คุโรโกะ ยืนอยู่ด้านหลังเธอโดยสายตาก็มองหน้าจอ
คอม…….
“เจอแล้วค่ะ!” ชั่วขณะหนึ่ง เสียงร้องของอุยฮารุก็ดังออกมา ผลคือทุกคนต่างพา
กันเบียดหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอ ซึ่งกำลังแสดงข้อมูลส่วนตัวของคนคนหนึ่ง เมื่อ
พวกเขาเห็นภาพของเจ้าของข้อมูล พวกเขาก็งุนงงไปชั่วครู่ แม้แต่คุโรโกะกับ
ซาเต็นก็ไม่เว้น
“ช่างเป็นคนที่สวยอะไรขนาดนี้…….” สามสาวพูดพึมพำเสียงดัง ก่อนที่คุโรโกะจะ
หันมามองวู่หยานด้วยสายตาตรวจสอบอย่างรวดเร็ว
“คุณแน่ใจนะคะว่าคนที่คุณให้อุยฮารุตามหาเป็นเพื่อน ไม่ใช่เหยื่อคนต่อไปน่ะ?”
วู่หยานหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดพึมพำเบาๆ “ทำไมไม่รู้ อยู่ดีๆตูกลับรู้สึกอยาก
อัดคนขึ้นมาแฮะ……”
มิโคโตะหัวเราะแห้งๆ ขณะที่ในใจก็ตบมุข
‘เหยื่อบ้าอะไรล่ะ อีตานี่เล่นกินเธอเข้าไปหมดทั้งตัวจนไม่เหลืออะไรแล้ว ยัง
จำเป็นต้องไปล่าอีกเหรอไง…….’
อุยฮารุไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เธอจึงอ่านข้อมูลแทน “คัตสึระ ฮินางิคุ เลเวล0 เป็น
ผู้อยู่อาศัยในโรงเรียนเขต13 อาชีพของเธอคือ…..”
“แอนตี้สกิล!!” คุโรโกะ อุยฮารุ และ ซาเต็น ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ วู่
หยานกับมิโคโตะก็อึ้งไปเมื่อได้ยิน
(@วิกิ – Anti-Skill แอนตี้สกิล เป็นหน่วยงานที่คอยปกป้องคุ้มครองเมือง
การศึกษา ทำหน้าที่เหมือนตำรวจ แต่ต่างจากพวกจัดส์เม้น ตรงที่สมาชิกใน
หน่วยจะเป็นผู้ใหญ่และส่วนมากเป็นผู้ที่ไม่ได้รับการปลุกพลังพิเศษ เป็นเพียงคน
ธรรมดา บางคน เป็นครู เป็นข้าราชการ ธรรมดา โดยหน้าที่หลักคือ จัดการพวก
ที่ใช้พลังพิเศษในทางมิชอบ ชุดของพวกแอนตี้สกิล จะคล้ายๆพวกหน่วยสวาท มี
อาวุธเป็น โล่ ปืน ระเบิดแก็ซ เมื่อมีเหตุการฉุกเฉิน ทางเบื้องบนจะสั่งการให้เรียก
แอนตี้สกิล ออกปฎิบัติงานทันที)
“นี่ไม่ใช่ว่ามีการเข้าใจอะไรผิดเกิดขึ้นใช่ไหมคะเนี่ย?” คุโรโกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้
หน้าจอเพื่อมองให้แน่ใจว่าตัวเองมองไม่ผิด จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย “นี่
มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ แอนตี้สกิลทุกคนเป็นครูที่สมัครใจเข้ามา อย่าบอกนะว่าผู้หญิง
น่ารักๆที่ชื่อฮินางิคุนี่เป็นอาจารย์ด้วย?”
“พูดให้ถูกก็คือ เธอเป็นครูฝึกงานค่ะ!” อุยฮารุจิ้มคีบอร์ด ข้อมูลของฮินางิคุก็
กลายเป็นละเอียดขึ้น
“จากที่ข้อมูลบอก คัตสึระ ฮินางิคุ อายุ15 ได้เรียนจบระดับมหาลัยวิทยาลัยปีนี้
แล้วไปสมัครเป็นครูฝึกงานในโรงเรียน เธอมีนิสัยผดุงความยุติธรรมมากค่ะ ถึงแม้
จะเป็นเลเวล0 แต่เธอก็มีทักษะด้านการใช้ดาบที่น่ามหัศจรรย์มาก ครั้งหนึ่งก็เคย
ล้มผู้ใช้พลังจิตเลเวล4ด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว จึงถูกเชิญให้มาเป็นแอนตี้สกิล และ
กลายมาเป็นแอนตี้สกิลที่ทั้งเด็กและมีฝีมือโดดเด่นที่สุดในเมืองแห่งการศึกษา
ค่ะ!!”
ได้ยินแบบนี้ ทุกคนรู้สึกเหลื่อเชื่อ ซาเต็นมองภาพอินางิคุด้วยความศรัทธา “สุด
ยอดเลย เธอเก่งในหลายๆด้านมาก…….”
“…สมแล้วที่เป็นฮินางิคุ…..” มิโคโตะพูดออกมา
“คนที่คุณพี่รู้จักแต่ล่ะคนนี่ช่างยิ่งใหญ่มากค่ะ…..” คุโรโกะมองมิโคโตะด้วย
สายตาแฝงความหมายลึกซึ้ง จากนั้นหันไปมองอิคารอส “คนหนึ่งก็สามารถ
ป้องกันการโจมตีของอันดับ4แห่งเมืองการศึกษาได้……”
หันไปมองหน้าจอต่อ “อีกคนก็เป็นแอนตี้สกิลที่อายุน้อยที่สุดและโดดเด่นที่สุดใน
เมืองการศึกษา……..”
เธอหันไปมองแอสเทรีย ก่อนที่ริมฝีปากจะบิดเบี้ยว “หรือแม้แต่คนคนนี้ที่มี
กระเพาะเป็นหลุมดำ เป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้ายที่คุโรโกะเชื่อว่าจะได้เห็นใน
ชีวิตนี้…….”
สุดท้าย สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่วู่หยานซึ่งปิดปากเงียบกริบ แววตาเธอเป็นประกาย
อันตราย “รวมไปถึงไอ้กุ๊ยนี่ที่มีประวัติทำผิดนับไม่ถ้วน เป็นครั้งแรกของหนูเลยที่
เจอขยะชอบล่วงละเมิดทางเพศกับเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ!”
“แต่ไอ้ที่สำคัญที่สุดก็คือ…….” คุโรโคะเทเลพอตมาด้านหน้ามิโคโตะ ใบหน้าเธอ
แปะติดไปที่ตัวมิโคโตะก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก “หนูในฐานะที่
เป็นรูมเมทตลอดกาลของคุณพี่ แต่กลับไม่รู้เลยสักนิดว่าคุณพี่ไปรู้จักผู้คน
เยอะแยะนี่ตอนไหน!”
ตั้งแต่ที่คุโรโกะเริ่มพูด มิโคโตะก็สังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว พอมาถึงตอนนี้เธอก็เหวื่อแตก
ท่วมหน้า ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน แลว้หัวเราะว่างเปล่าไม่กีที ก่อนจะทำเป็น
เข้ม
“ธะ…เธอรู้จักฉันนานแค่ไหนกันเชียว ต่อให้นานที่สุดก็แค่1ปี แล้วจะไปรู้เรื่อง
อะไรของฉันเยอะได้ยังไงกัน…….”
คำแก้ตัวของมิโคโตะนั้นเพอร์เฟค วู่หยานมองไม่เห็นจุดบกพร่องเลย แต่คุโรโกะ
กลับตอบสนองรุนแรงอย่างผิดปกติ “ใครว่าล่ะคะ! ถึงแม้คุโรโกะจะรู้จักคุณพี่แค่ปี
เดียว แต่มันก็เนินนานราวชั่วนิรันดร์! ไม่มีอะไรที่คุโรโกะไม่รู้เกี่ยวกับคุณพี่หรอก
ค่ะ แม้แต่กางเกงในที่คุณพี่ใส่วันนี้ คุโรโกะยัง……”
“โป้ก!” กำปั้นมะแหงกเข้าใส่ทำคุโรโกะลงไปนอนที่พื้น มิโคโตะที่มีสีหน้าแดงก่ำ
พูดเสียงด้วยความอายและโกรธ “คะ….ใครอนุญาติให้เธอรู้เรื่องพรรค์นั้นกันยะ!!”
“อะ…ฮาฮา….สองคนนี้เข้าขากันจังนะ น่าไปเป็นนักแสดงตลกกัน……” มุมปากวู่
หยานบิดเบี้ยว แล้วพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ สาวๆคนอื่นได้ยินต่างก็พยักหน้าเห็น
ด้วย……
มิโคโตะหันกลับมามองพวกเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแววตายังคุกรุ่นด้วยความโกรธ ทำ
ให้พวกเขารีบหันกลับไปมองหน้า
“มาสเตอร์ เจอพี่สาวฮินางิคุแล้ว เราจะไปเจอเธอไหม?” แอสเทรียดึงปลายเสื้อวู่
หยาน แล้วถามด้วบน้ำเสียงคาดหวัง พูดตามตรงเธอไม่เจอฮินางิคุมานาน
พอสมควรแล้ว เธอคิดถึงมาก
วู่หยานยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน ไปหาเธอตอนนี้เลย!”
“ฉันก็จะไปกับนายด้วย!” มิโคโตะรีบส่งเสียงขึ้นมา แล้วเดินมาข้างๆวู่หยาน อุย
ฮารุ ซาเต็น และ คุโรโกะ ต่างกเปรยว่าจะไปด้วย
วู่หยานทำได้แค่พูดอย่างจนปัญญา “ได้ๆ งั้นไปกันหมดนี้แหละ…..”
………..
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต13 ณ หน้าประตูทางเข้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
……
“ที่นี่คือที่ที่ฮินางิคุสอน?” มิโคโตะมองโรงเรียนนี้ ความประทัปใจแรก…..คือไม่มี
ใช่ไม่มีเลย เทียบกับโทคิวะไดโรงเรียนคุณหนูแล้วที่นี่ต่างกันจนพูดไม่ออก
“ที่นี่แหละค่ะ!” อุยฮารุดูโน๊ตบุ๊คขนาดเล็กของตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยความมั่นใจ
สุดๆ
“เดียวดิฉันไปถามยามก่อนนะคะ ด้วยสถานะจัสจ์เมนท์แล้ว สามารถได้รับข็อมูล
ได้ง่ายกว่ามากเลยล่ะค่ะ…..” คุโรโกะพูดกับทุกคน จากนั้นก็กระโดรหายตัวไป
“นี่เธอจำเป็นต้องใช้พลังกับระยะทางสั้นๆแค่นี้ด้วย?” วู่หยานพูดไม่ออกอย่าง
เงียบๆ…….
ไม่นานนัก คุโรโกะก็กลับมา “ได้เรื่องแล้วค่ะ! ครูฝึกสอนที่ชื่อ คัตสึระ ฮินางิคุ อยู่
สอนที่โรงเรียนนี้ค่ะ!”
“ตอนนี้เธออยู่ข้างในไหม?” วู่หยานถามด้วยความใจร้อน พูดตามตรง เขาเองก็
คิดถึงฮินางิคุเหมือนกัน…..
ได้ยินคำถาม คุโรโกะก็ทำสีหน้าจริงจัง “ไม่ เธอไม่ออยู่! ตามที่ยามเฝ้าประตูบอก
มา คัตสึระ ฮินางิคุ…..เอ่อ รุ่นพี่ไปที่ไหนสักแห่งด้วยท่าทีรีบร้อนเมื่อไม่นานนี้ค่ะ!”
ถ้าตามหลักการแล้ว คุโรโกะควรเรียกฮินางิคุว่าคุณครู แต่ในเมื่อเธอเป็นเพื่อน
ของคุณพี่และพวกเธอยังมีอายุใกล้เคียงกัน การที่ไปเรียกว่าครูจึงแปลกๆ เธอจึง
เรียกรุ่นพี่แทน
แน่นอนว่า พวกวู่หยานไม่ได้สนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ นาทีนี้เขาสนใจแค่ข้อมูล
จากปากคุโรโกะ
“รีบออกไป?” วู่หยานขมวดคิ้ว
“หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น?” มิโคโตะพูดด้วยความกังวล
“บางที อาจจะเป็นงานของแอนตี้สกิลก็ได้นะ……” ซาเต็นเห็นสีหน้ากังวลของวู่
หยานกับมิโคโตะ เธอจึงตั้งใจพูดปลอบพวกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่นี่กลับยิ่ง
ทำให้ทั้งสองตื่นตัว!
วู่หยานกับมิโคโตะหันมามองกัน ก่อนจะหันไปมองอุยฮารุ “อุยฮารุ เธอสามารถดู
ได้ไหมว่าแถวนี้มีอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า? ที่จำเป็นต้องส่งแอนตี้สกิลออกไป……..”
“นี่ฉันช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ” อุยฮารุพูดด้วยความอึดอัด “ในกรณีที่ต้องการ
ตรวจเช็ครอบๆนี้มีเพียงใช้กล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่วเขตนี้ นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีทาง
อื่นแล้วค่ะ นอกเสียจากว่า…….”
อุยฮารุยกโน๊ตบุ๊คจิ๋วของเธอขึ้นมา และพูดว่า
“อุปกรณ์ที่ฉันมีในตอนนี้ก็ไม่เพียงพอด้วย แถมที่นี่ยังไม่ใช่พื้นที่ภายใต้การ
รับผิดชอบของพวกเรา การตรวจดูกล้องวงจรปิดตามใจชอบ ถ้าถูกจับได้จะโดน
จับข้อหาอาชญากรรมด้วยนะคะ…….”
“นี่…..” พวกเขาเงียบทันทีด้วยสีหน้าจนปัญญา เพียงแอสเทรียที่เงยหน้าขึ้น เอา
มือจับคางแล้วพูดขึ้นว่า
“งั้นก็แค่ไม่ต้องถูกจับได้ก็โอเคแล้วนี่?”
“ได้ยังไงล่ะคะ!” คุโรโกะพูดค้านขึ้นมาทันที “อย่างแรกไม่ต้องพูดถึงตามหาคน
เลย การทำอะไรที่ดูเป็นอาชญากรรมแบบนี้ ต่อให้เป็นคุณอุยฮารุยังยากเลยที่จะ
เข้าไปใช้กล้องวงจรปิดโดยไม่ถูกตรวจพบน่ะ!”
ได้ยินแบบนี้ แอสเทรียไม่เพียงไม่เชื่อ เธอยังยิ้มออกมาด้วยความสุข “ฮึมฮึม ฉัน
รู้จักคนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างง่ายด้วยล่ะ!!”
“ห๊ะ?” คุโรโกะและซาเต็นมีสีหน้าไม่เชื่อ พวกเธอรู้จักฝีมือของอุยฮารุดีที่สุด มี
เพียงวู่หยานกับมิโคโตะที่พอจะนึกออก
“ฉันพูดถูกไหม? รุ่นพี่อิคารอส!!”