170 ควบคุมสมอง และ นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องล่ะ!
ขณะที่พวกวู่หยานกำลังเป็นห่วงฮินางิคุ ตัวฮินางิคุเองก็กำลังเจอกับปัญหาใหญ่
อยู่!
“นี่มัน….อะไรกัน…..”
ฮินางิคุสวมชุดทำงานของแอนตี้สกิล ร่างกายบอบบางของเธอปกคลุมไปด้วยชุด
เกราะกันกระสุน นอกจากส่วนหัวแล้ว เธอสามารถรับมือได้ทุกการคุกคาม!
ในมือเธอถือปืนกลมืออยู่(submachine gun) ดูราวกับหน่วยพยัคฆ์เหิน
(หน่วยงานพิเศษ) แน่นอนว่านี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งทีมีไว้เพื่อปิดบังคนอื่น พลังจริงๆ
ของเธอนั้นขึ้นอยู่กับพลังจากแรงค์7!
ถึงแม้ตอนแรกที่เพิ่งมาถึงโลกนี้เธอจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับสถานะครูและ
แอนตี้สกิล แต่เธอก็จัดการพวกมันด้วยตัวเองโดยปราศจากความช่วยเหลือของวู่
หยาน และพึ่งความสามารถอันน่าทึ่งของตัวเองกับความรู้ได้มาจากฮาคุโอเอาตัว
รอดไปได้
เดิมดีฮินางิคุคิดจะใช้ชีวิตไปกับสถานะนี้ขณะที่ตามหาพวกวู่หยานหรือไม่ก็รอให้
พวกเขาหาเธอเจอ เวลาเดียวกันก็ทำหน้าที่ของแอนตี้สกิลไปด้วย
วันนี้ก็เหมือนปกติทุกวัน ฮินางิคุสอนบทเรียนไป แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าพอผ่านไปได้
ครึ่งคาบเธอก็ได้รับสัญญาณฉุกเฉินของแอนตี้สกิลจากบอส!
ฮินางิคุรีบสวมชุดออกปฏิบัติงาน แล้วรีบมุ่งหน้าไปที่เกิดเหตุ แต่สิ่งที่รอต้อนรับ
เธออยู่ มันทำให้ฮินางิคุพูดอะไรไม่ออก
ในอดีตเพื่อนที่เคยรวมงานกับเธอ ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าตนเองโดยไร้สติ!
ใช่แล้ว ยืนทั้งๆที่ไม่มีสติ!
นัยน์ตาพวกเขากลายเป็นสีขาวซีดดูราวกับผี ส่วนด้านหลังศีรษะพวกเขาก็มีสาย
รยางค์เส้นเล็กๆซึ่งพากันไปเชื่อมต่ออยู่กับ….
สมอง!
สมองอะไรซักอย่างที่กำลังจมอยู่ใต้น้ำ!
“เกิดอะไรขึ้น?”
ฮินางิคุก้าวถอยหลังสองก้าว มองดูเพื่อนรวมงานด้วยความสับสน “นี่มันอะไร
กัน!”
ราวกับตอบสนองฮินางิคุ พวกเขาที่แต่เดิมยืนนิ่งๆก็หันขวับมามองเธอ ด้วย
สายตาที่ขาวโพลนไม่มีแม้แต่ลูกตา ทำให้ฮินางิคุขนหัวลุก!
“ฮะ เฮ้พวกนายปะ…เป็นไงบ้าง?” ฮินางิคุยืนตะโกนใส่พวกรวมงานด้วย
ความหวังว่าจะเรียกสติพวกเขากลับมาได้
แต่ทว่า สิ่งที่เห็นต่อมาก็ทำให้เธอต้องผิดหวัง…..
แอนตี้สกิลพวกนี้ไม่เพียงแต่ไม่ฟื้น แต่กลับดูราวกับตุ๊กตาที่โดนชักใย แขนขาพวก
เข้าแกว่งไปมา ก่อนจะพากันวิ่งเข้าใส่ฮินางิคุ!
ฮินางิคุตกใจมาก ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอันฉับไวเธอยกปืนกลขึ้นแต่เมื่อคิดว่า
พวกเขาเป็นเพื่อนรวมง่าน เธอก็รีบวางปืนลง แต่ช่วงเวลาที่เธอมั่วแต่ลังเลนี่เอง
พวกเขาก็เข้ามาถึงด้านหน้าเธอแล้ว!
มองดูอดีตเพื่อนรวมงานที่อ้าปากกว้างแล้วกัดเข้ามาที่คอเธออย่างโหดเหี้ยม ฮิ
นางิคุก็ตอบสนองจนได้ เธอเบี้ยงตัวหลบออกมา!
ฮินางิคุเอามือจับที่หัวอีกฝ่ายแล้วกดลงพื้น จากนั้นตะโกนเรียก “เฮ้ คุณ……”
ยังพูดไม่ทันจบ คนที่เหลือก็ต่างพากันโถมตัวเข้ามา มือเป็นหมัดเท้าเป็นลูกเตะ
โจมตีใส่ฮินางิคุ!
ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญแรงค์7 เธอสามารถสู้กับเลเวล5ได้อย่างสูสีเลยด้วยซ้ำ
แล้วนับประสาอะไรกับคนพวกนี้ที่แม้แต่แรงค์3ยังไม่ถึง? แต่พวกเขาเป็นเพื่อน
รวมงานของเธอ เธอจึงไม่อาจโจมตีตามใจชอบได้ ทำได้แค่เคลื่อนตัวหลับอย่าง
จนปัญญา
“ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้กันแน่?” ขณะที่หลบการโจมตี สมองฮินางิคุ
ก็แล่นฉิว เธอมองออกว่า พวกเขาไม่ได้ทำด้วยความตั้งใจของตัวเอง!
“หรือว่าจะเป็นเพราะเจ้านั้น?” ฮินางิคุมอง มันสมอง ที่จมอยู่ข้างในภาชนะที่มี
น้ำ ในเมื่อคนพวกนี้ไม่มีสติ แสดงว่าต้องเป็นฝีมือเจ้านั้นที่ควบคุมพวกเขา
แถมยังมีเส้นสายจากตัวพวกเขาเชื่อมติดอยู่กับสมองนั่นด้วย เธอคิดเล็กน้อยก็
เข้าใจแล้ว
“งั้นมาลองดูกันสิว่า ถ้าทำลายสายพวกนี้ไปจะเป็นยังไง!” ฮินางิคุตัดสินใจ
หลังจากมองสายนี้เป็นรอบที่สอง
“โยว คนสวยที่มีฝีกมือเก่งกาจ ทางที่ดีเธออย่าไปทำลายสายนี่ดีกว่านะ ถ้าไม่
อยากให้สมองของคนพวกนี้ไหม้หมดน่ะนะ…….”
เสียงที่ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันทำให้ฮินางิคุช็อค หยุดมือที่กำลังจะทำลายเส้น
ขณะที่โยกตัวหลบการโจมตีไปด้วย
สงบใจลง ฮินางิคุหันไปมองที่มาเสียง เห็นชายหนุ่มที่ไม่ปกติในเสื้อกาวน์ยืนอยู่
ข้างแทงค์น้ำที่มีสมองข้างใน นัยน์ตาชั่วร้ายจ้องมาที่ฮินางิคุ ริมฝีปากโค้งขึ้นทำ
ให้ฮินางิคุขมวดคิ้ว
เห็นสีหน้าฮินางิคุ ชายหนึ่มก็ยกมือขึ้นแล้วตบมือแปะๆ ดูเหมือนจะสรรเสริญเธอ
“น่าประทับใจมาก สามารถหลบการโจมตีจำนวนมากของเพื่อนตัวเองได้ราวกับ
กำลังเดินอยู่ที่สวนสนุกแบบนี้ เธอคงเป็นเด็กใหม่ของแอนตี้สกิลที่เขาเล่าลือกัน
สินะ!”
“นายเป็นใคร!” ฮินางิคุมองชายหนุ่มอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปมองเพื่อนร่วมงาน
ตัวเอง “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”
ชายหนุ่มเอามือลงแล้วหัวเราะ “เธอสามารถเรียกฉัน กาคุโอ!”
“พวกเขาเป็นอะไรน่ะเหรอ……” กาคุโอมองสำรวจแอนตี้สกิลที่โดนควบคุม
“อย่าห่วงเลย คุณแอนตี้สกิลตัวน้อยที่น่ารัก พวกเขาจะไม่เป็นอะไร!”
“ไม่เป็นอะไร?” ฮินางิคุเดือดจัดจนสังเกตได้จากเสียงหัวเราะเธอ “มีคนปกติที่
ไหนกันที่มองว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร!”
“หวาย ทำหน้าน่ากลัวจัง!” กาคุโอแกล้งทำเป็นเอามือตบหน้าอก จากนั้นยกยิ้ม
“สบายใจได้ คุณแอนตี้สกิล ฉันก็แค่ต้องการใช้ร่างกายพวกเขามาทดสอบ
สิ่งประดิษฐ์ใหม่ของฉันก็เท่านั้นเอง!”
สีหน้าฮินางิคุดิ่งลง เธอจ้องมองกาคุโอด้วยแววตาที่อัดแน่นด้วยความโกรธ!
“ดูจากท่าทางเพื่อนของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าสิ่งประดิษฐ์ของฉันจะทำได้ไม่เลวเลย
นะ!” กาคุโอราวกับไม่เห็นสายตาของฮินางิคุ เขามองดูสมองข้างตัวด้วยแววตาบ้า
คลั่ง!
กาคุโอหัวเราะเสียงดัง มือทั้งสองยกลูบแทงค์น้ำ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ดีจริงๆ! ดี
มาก! ด้วยสิ่งประดิษฐ์นี้ ไอ้ผู้ชายจากตระกูลบัดซบนั้นต้องช็อคแน่!”
ฮินางิคุจับเบาะแสบางอย่างได้ เธอขมวดคิ้ว
“ตระกูลบัดซบ?”
“ใช่แล้ว! ตระกูลสวะนั่นแหละ!” กาคุโอหันหน้ามาหาฮินางิคุอย่างรุนแรง แล้วพูด
น้ำเสียงเกลียดชังว่า “พวกมันคิดว่าตัวเองเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งที่สุดในเมือง
แห่งการศึกษา พวกมันไม่สนใจผลงานสิ่งประดิษฐ์ของคนอื่น ชอบเอาแต่พูดจาดู
ถูก แล้วเธอคิดว่าแบบนี้มันไม่ใช่สวะงั้นเหรอ!?”
ฮินางิคุมองกาคุโอที่จมไปกับความโกรธเกลียด “ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะมี
ความแค้นกับตระกูลนั้นยังไง ฉันต้องการรู้แค่ว่าจะทำ ให้พวกเขากลับมา
เหมือนเดิมยังไง!”
เห็นฮินางิคุไม่คิดฟังตัวเองพูด กาคุโอก็หันไปมองสมองที่ความคลั่งราวกับกำลัง
มองสมบัติที่ล้ำค่าที่สุด
“ถ้าเธออยากให้พวกเขาเป็นเหมือนเดิม ก็ต้องใช้เจ้านี่……”
กาคุโอ ชี้ไปที่แผงควบคุมที่ถูกติดตั้งใกล้ๆแทงค์น้ำที่มีสมอง
“ใส่คำสั่งเข้าไปก็โอเคแล้ว ว่าไง? มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ?”
คำพูดต่อมาราวกับกำลังอวดของกับฮินางิคุ แต่เธอไม่มีอารมณ์ที่จะฟัง “ถ้างั้นก็
รีบๆทำให้พวกเขากลับมาเหมือนเดิมเร็วเข้า!”
“ไม่เป็นไร ยังไงการทดลองของฉันก็เกือบเสร็จสิ้นอยู่แล้วล่ะนะ……” กาคุโอพูด
เสร็จ ก็มองฮินางิคุด้วยแววตาชั่วร้าย
“แต่ฉันก็อยากจะดูเหมือนกันว่าแอนตี้สกิลที่โดดเด่นที่สุด และเด็กที่สุดอย่างเธอ
ถ้าถูกสิ่งประดิษฐ์ของฉันควบคุมเข้า ผลมันจะออกมาเป็นยังไงกันน่ะ…….”