171 แผนการของกาคุโอ! พระเอกมาแล้ว!!
“แต่ฉันก็อยากจะดูเหมือนกันว่าแอนตี้สกิลที่โดดเด่นที่สุด และเด็กที่สุดอย่างเธอ
ถ้าถูกสิ่งประดิษฐ์ของฉันควบคุมเข้า ผลมันจะออกมาเป็นยังไงกันนะ…….”
ได้ยินคำพูดของผู้ชายที่ชื่อกาคุโอ ใบหน้าของฮินางิคุกลายเป็นเย็นชาทันที เธอ
โยนปืนในมือทิ้งแล้วยืดตัวตรงขึ้น
“ดูเหมือนว่าการเจรจาจะล้มเหลวสินะ……” ฮินางิคุพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปที่
แทงค์น้ำข้างตัวกาคุโอ!
“โอ้? ดูเหมือนว่าคุณแอนตี้สกิลต้องการลิ้มรสสิ่งประดิษฐ์ของฉันเป็นการส่วนตัว
สินะ!”
กาคุโอหัวเราะอย่างชั่วร้าย “ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่เคยทดลองกับผู้มีพลังจิตก็เถอะ
นะ แต่เธอรู้ไหม? ว่าตามทฤษฎีแล้วสิ่งประดิษฐ์ของฉันสามารถควบคุมได้
แม้กระทั่งเลเวล5เลยนะ…..”
ฮินางิคุไม่พูดตอบอะไร เธอทำเพียงแค่จ้องเขม็งไปที่แทงค์น้ำ ก่อนจะตัดสินใจว่า
ตนเองจะต้องวิ่งไปตบไอ้ผู้ชายตรงหน้านี่ให้สลบไปสักหนึ่งอาทิตย์ให้ได้ หลังจาก
นั้นค่อยมาคิดหาวิธีช่วยเพื่อนร่วมงานเอา
บางทีอาจเป็นเพราะเดาใจฮินางิคุได้ กาคุโอถอยหลังไปสองก้าวมาตรงข้างๆแทงค์
น้ำ “หลังจากที่คุณแอนตี้สกิลได้ทดลองสิ่งประดิษฐ์ของฉันแล้ว หลังจากนั้นฉันก็
จะไปควบคุมพวกผู้มีพลังจิต!!”
“จากเลเวล1ไปเลเวล2 จากนั้นก็ เลเวล3 เลเวล4 และสุดท้ายเลเวล5!” ราวกับ
มองเห็นอนาคตที่ผลงานของตัวเข้าไปควบคุมผู้คนได้สำเร็จ กาคุโอหัวเราะดังลั่น
“สุดท้ายของสุดท้าย ฉันจะใช้สิ่งประดิษฐ์นี้ไปควบคุมพวกสวะที่บังอาจมาย่ำยี
เกียรติของฉัน! หลังจากนั้น ทุกคนก็จะรู้ว่าฉัน กาคุโอ เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่ง
ที่สุดในเมืองแห่งการศึกษา!!”
ดูเหมือนกาคุโอจะเพ้อจนถึงขีดสุดไปแล้ว เขายกมือกดไปที่แผงควบคุมบนตัว
แทงค์และด้วยวิธีบางอย่าง เส้นสายรยางค์อันเล็กๆจำนวนมหาศาลก็ผุดขึ้นมา
จากภายในแทงค์ พวกมันงอกออกมาจากสมองที่อยู่ข้างใน จากนั้นพวกมัน
ทั้งหมดก็ต่างพากันตรงดิ่งเข้าหาฮินางิคุ!
เร็วมาก!
ฮินางิคุตกใจเล็กน้อย สายพวกนี้มันเร็วมากเสียจนสายตาคนธรรมดาไม่มีทางมอง
ตามพวกมันทันแน่!
แต่เธอที่เป็นแรงค์7 สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของพวกมันได้ ดังนั้นเธอจึง
ฉีกตัวหลบอย่างรวดเร็ว เส้นสายพุ่งทะลุผ่านจุดที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่!
โดยไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลาแม้แต่จะถอนหายใจโล่งอก สายรยางค์วกกลับมาหา
เธออีกครั้ง นัยน์ตาฮินางิคุหดตัวลง แต่เธอก็สามารถทำใจให้สงบลงได้อย่าง
รวดเร็ว แบมือออกจากนั้นกลีบดอกซากุระที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ไปรวมตัวที่มือ
เธอ ก่อตัวเป็นดาบคริสตัล!
เป็น ชิโระซากุระ! ที่วิวัฒนาการกลายเป็นยุทธภัณฑ์ดิน!
เห็นดาบชิโรซากุระ กาคุโอก็หรี่ตาลง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “ผู้มีพลัง
จิต?”
“ไม่! ไม่ใช่แน่!” กาคุโอขมวดคิ้วมองดาบในมือฮินางิคุ “ไม่เตยได้ยินเลยว่าคุณหนู
แอนตี้กิลมีพลังจิตด้วย…..”
ขบคิดชั่วขณะ กาคุโอก็ส่ายหัวตัดสินใจเลิกคิดต่อ “ไม่เป็นไร ผิดแผนไปแค่
เล็กน้อยเท่านั้น มันอาจจะดีกว่าก็ได้ที่ได้ทดลองกับผู้มีพลังจิตก่อนเวลาแบบนี้”
ฮินางิคุมองเส้นสายที่ตรงเข้ามา จากนั้นตวัดดาบตัดพวกมันจนขาด!
ฮินางิคุไม่ได้ดีใจหรือมีความสุขแม้แต่นิดเดียว นั่นเป็นเพราะสายรยางค์ชุดใหม่ก็
ได้เข้ามาแทนอันที่เธอตัดไป เธอยกดาบขึ้นเตรียมตัว ในเวลานี้เองร่างคนหลาย
คนก็ได้ปรากฏขึ้นมาใกล้กับฮินางิคุจากนั้นกระโจนตัวเข้าใส่เธอที่กำลังจะตวัด
ดาบตัดสาย เป็นเหล่าแอนตี้สกิลที่โดนควบคุม!
ฮินางิคุยกเลิกความคิดที่จะตัดสายรยางค์ เธอกระโดดข้ามหัวพวกแอนตี้สกิลก่อน
จะปรับตัวกลางอากาศแล้วลงพื้นไม่ไกลออกไป
แต่เพียงไม่นาน แอนตี้สกิลก็เข้ามาโมตีฮินางิคุอีกครั้ง!
ฮินางิคุกัดฟันกรอด ก่อนจะพูดขอโทษนะในใจ แล้วพุ่งตัวเข้าหาเพื่อนรวมงาน
แทนที่จะหนีเหมือนทุกครั้ง โดยไม่ใช่ชิโระซากุระ เธอใช้เพียงแค่มือเปล่าๆปลดข้อ
ต่อพวกเขา!
ฝ่ามือเคลื่อนไหงปลดข้อต่อเพื่อนแอนตี้สกิลไม่หยุด จนกระทั่งพวกเขาลงไปนอน
กองกับพื้นหมดทุกคน นี่มันช่วยไม่ได้ ถ้าถามว่าทำไมไม่ทำให้หมดสติไป ตอนนี้
พวกเขาก็ไม่ได้สติกันอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเปล่าประโยชน์มีเพียงวิธีนี้ที่จะหยุดไม่ให้ลุก
ขึ้นมาเคลื่อนไหวได้อีก
หลังจากจัดการแอนตี้สกิลจนหมด ฮินางิคุก็ผ่อนคลายลง ทว่าวินาทีนี่เองสาย
รยางค์จำนวนมากก็ได้เข้ามาล้อมรอบตัวเธอแล้ว พวกมันพุ่งเข้ามาจนเต็มระยะ
สายตาเธอ!
ฮินางิคุตกใจกับสิ่งที่เห็น เธอยกชิโระซากุระฟันเส้นที่อยู่ด้านหน้าไปจนหมด ทว่า
ยังเหลือทางด้านหลังอยู่ พวกมันงอตัวเล็กน้อยราวงูที่กำลังจะฉกเหยื่อแล้วโจมตี
เข้าที่หลังหัวฮินางิคุ!
เห็นแบบนี้ กาคุโอที่ยืนอยู่ไกลออกไปก็เผยอให้เห็นถึงรอยยิ้มชัยชนะ……
ชั่วขณะที่ฮินางิคุจะโดนโจมตี ร่างเล็กบอบบางที่มีผมสีชมพูทรงทวินเทลปรากฏ
ออกมาด้านหน้าเธอ ภายใต้สายตาช็อคๆของฮินางิคุ สายน้อยทวินเทลก็เอามือไป
วางที่ไหล่ฮินางิคุ จากนั้นทั้งสองคนก็หายไปพร้อมกัน!
ฮินางิคุรู้สึกเพียงแค่ว่าภาพที่เห็นเบลอไป เมื่อสายตาเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ร่างที่คุ้นเคยหลายร่างก็มายืนอยู่ข้างตัวเธอแล้ว!
“หยาน! มิโคโตะ! อิคารอส! แอสเทรีย!”
เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมที่อยู่ๆพวกเขาก็ปรากฏออกมา แต่ฮินางิ
คุก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ
“ฮินางิคุ!” มิโคโตะยิ้มอย่างมีความสุขมองฮินางิคุ นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะ
ตั้งแต่ตอนที่เธอโดนอัญเชิญออกมา คนที่คอยอยู่ข้างๆเธอตลอดนอกจากวู่หยานก็
เป็นฮินางิคุนี่แหละ
ถ้าถามว่าใครที่ดีกับฮินางิคุที่สุด คนๆนั้นจะไม่ใช่วู่หยาน แต่เป็นมิโคโตะ!
“มิโคโตะ!” ฮินางิคุเข้าไปกอดมิโคโตะด้วยความสุขอย่างมาก เพราะตั้งแต่มาที่
เมืองแห่งการศึกษา เธอก็คอยหาตัวเพื่อนพ้องอยู่ตลอด แล้วตอนนี้พวกเขา
กลับมาปรากฏต่อหน้าเธอ แบบนี้จะไม่ให้เธอมีความสุข?
“พวกเธอเป็นใคร!” ไกลออกไป กาคุโอที่เห็นว่าแผนตัวเองล้มเหลวสีหน้าก็มืดมน
ลงทันที สายตาที่มองพวกวู่หยานกลายเป็นเลวร้ายมาก
ได้ยินเสียงตะโกน พวกเธอจึงหันไปมองกาคุโอ ในแววตาวู่หยานเป็นประกายวาบ
อย่างเย็นชา ถึงแม้เขาจะโผล่มาตอนที่ฮินางิคุกำลังจะโดนโจมตีพอดี จึงไม่รู้
เรื่องราวก่อนหน้านั้น แต่ที่เขาจำเป็นต้องรู้จริงๆมีเพียงแค่เจ้านี่โจมตีฮินางิคุ!
วู่หยานขยับตัววูบ ทำให้จุดที่เขายืนอยู่เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ภาพติดตา พริบตา
ต่อมา เขาก็ไปปรากฏตัวด้านหน้ากาคุโอ ทำให้ใบหน้าที่กำลังไม่พอใจของมันแข็ง
ค้างไปทันที
ยกหมัดข้างหนึ่งขึ้นแล้วประเคนอัดเข้าไปที่จมูกกาคุโอ จนเหลือกระฉูด วู่หยา
นเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อมันก่อนที่ตัวจะกระเด็นไป จากนั้นชกเข้าไปที่ท้องอีกหนึ่ง
หมัด!
“อ๊าก!!!” สองหมัดของวู่หยานทำให้กาคุโอร้องอย่างโหยหวน เมื่อเขาฟื้นตัวขึ้น
เล็กน้อย ตรงท้องก็รู้สึกปวดจี๊ด ตรงจมูกก็มีน้ำสีแดงไหลออกมาอย่างหนัก
ผ่านหมัดทั้งสองของวู่หยานไป ตัวกาคุโอก็กลายเป็นอ่อนปวกเปียก เมื่อวู่หยานป
ล่อยมือที่จับคอเสื้อ กาคุโอก็ร่วงลงไปนอนขดที่พื้นราวกับกุ้งโดนน้ำร้อน………
ยกมือขึ้นตบไปมา ก่อนจะเตะกาคุโอที่พื้นไปอีกหนึ่งดอก “สองหมัดนี้ คือราคาที่
แกกล้ามารังแกฮินางิคุ!!”
ตอนนี้เอง พวกฮินางิคุที่อยู่ห่างออกไปก็ได้สติ ต่างพากันรีบวิ่งมาหาวู่หยาน และฮิ
นางิคุเป็นคนที่วิ่งมาเร็วที่สุดด้วย!
ต้องพูดว่าในเมืองแห่งการศึกษา คนที่เธอคิดถึงมากที่สุดก็คือ วู่หยาน!
นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว หัวใจของเธอเป็นของเขาไปแล้วนิ แล้วจะไม่ให้คิดถึงได้ยังไง
จริงไหม? ถึงแม้เธอจะซึนเดเระ ที่ไม่ต้องการแสดงความรู้สึกคิดถึงให้เห็น แต่มา
เจอวู่หยานในสถานการณ์แบบนี้ แถมยังเห็นเขาโกรธเพื่อตนเองด้วย ทำให้ฮินางิคุ
เผลอตัวแสดงความรู้สึกจริงๆที่อยู่ลึกข้างในออกมา
แน่นอนว่า ความสุขนี่เมื่อเธอวิ่งไปถึงตัววู่หยาน เธอก็ได้พับเก็บมันลงไปเรียบร้อย
แล้ว
“ก่อนหน้านี้นายมัวไปวิ่งเล่นที่ไหนมา?” ฮินางิคุจงใจทำสีหน้าไม่พอใจมองวู่
หยาน แล้วกล่าวหาเขา ราวกับว่าเรื่องที่ทุกคนกระจัดกระจายกันเป็นความผิด
ของวู่หยาน
วู่หยานหัวเราะอย่างขมขื่น “พวกเราตามหาตัวเธอตลอดเวลาเลยนะ โอ
เคร?…….”
“ฮึม นายบอกว่าตามหาตลอดเวลาสินะ……..” ฮินางิคุทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็น
ชา แล้วไล่มองมิโคโตะ อิคารอส และแอสเทรีย “เห็นกันอยู่ชัดๆว่าคนสุดท้ายคือ
ฉัน……”
“ถ้าฉันบอกว่าบังเอิญเจออิคารอสกับแอสเทรีย เธอจะเชื่อไหม?” วู่หยานยิ้มอย่าง
กระอักกระอ่วน พูดกับฮินางิคุ
“ไม่เชื่อย่ะ!!”
ฮินางิคุตอบกลับมาแบบนี้แหละ…….