บทที่292 ยาของปัจจุบัน ที่นี่ไม่มีเยอะมาก
กู้ชูหน่วนเปิดอ่านสารานุกรมหลอมยาที่ไม่สมบูรณ์ด้วยนิ้วมือที่เรียวเล็ก อ่านไปอ่านมาก็เพลิน ขนาดกลับมาถึงจวนอ๋องหานแล้วก็ยังไม่รู้ตัวอีก
“เย่จิ่งหานล่ะ?” กู้ชูหน่วนเงยหน้าถามกะทันหัน
ชิงเฟิงเบะปาก สงครามดุเดือดขนาดนั้น พระยาชาไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันนะ?
“คุณชายเผ่าเทียนเฟิ่นจะมาแย่งแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้า นายท่านกำลังต่อสู้กับเขา ตอนนี้อยู่ในป่าไผ่ขอรับ นายท่านให้ข้าน้อยมาส่งพระชายากลับจวนก่อน”
“เหรอ ก็จริง นั่นมันเงินสามพันล้านเชียวนะ ดึงดูดโจรได้ดีเลยล่ะ ต้องปกป้องแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้าให้ดี นั่นอาจจะเป็นเงินทั้งหมดของจวนอ๋องหานเลยก็ได้นะ” คุณชายเผ่าเทียนเฟิ่นบาดเจ็บอยู่นี่? เย่จิ่งหานน่าจะจัดการได้นะ
เห็นกู้ชูหน่วนพูดอย่างจริงจัง ชิงเฟิงอดไม่ได้ขมวดคิ้วเป็นปม
นางน่าจะเป็นห่วงนายท่านมากกว่านะ?
“ข้าจะกลับห้องไปวิจัยสารานุกรมหลอมยาต่อ สั่งทุกคนไปว่า ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด”
“ขอรับ”
ภายในห้อง กู้ชูหน่วนถือพู่กัน เขียนสูตรยาลงบนกระดาษอย่างรวดเร็วแล้วยื่นให้ชิวเอ๋อร์ “ไปร้านยา ซื้อยามาตามที่ข้าเขียนไว้ในนี้”
ชิวเอ๋อร์กวาดตาดู แล้วถามอย่างสงสัยว่า “คุณหนู นี่เป็นชื่อของยาเหรอเจ้าคะ? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”
“อันไหนไม่เคยได้ยินบ้าง?”
“เช่นซำเล้ง ซูเหอเซียง การบูร ข้าน้อยไม่เคยได้ยินเลย และไม่เคยเห็นเลยด้วยเจ้าค่ะ”
“ยาสามชนิดนี้เห็นได้ตามทั่วไป ไม่ใช่ยาที่มีค่าอะไร”
“อาจจะเป็นเพราะข้าน้อยเองที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ข้าน้อยจะไปซื้อมาเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”
“ก่อนไปซื้อยา ให้คนเอากระถางหลอมยาเข้ามาก่อน”
“คุณหนูจะหลอมยาเหรอเจ้าคะ?”
“ไม่ได้เหรอ?”
ชิวเอ๋อร์ปิดปาก แล้วพูดอย่างไม่น่าเชื่อว่า “คุณหนู มีเพียงนักหลอมยาที่จะหลอมยาออกมาได้ คนทั่วไปจะหลอมได้อย่างไร ส่วนผสมของยาทุกตัวต้องไม่ให้ขาดหรือเกิน และการทำยาเม็ดให้เป็นรูปนั้นยากมากด้วย”
“เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอ”
“เจ้าค่ะ”
ชิวเอ๋อร์ไปแล้ว กู้ชูหน่วนก็เปิดสารานุกรมหลอมยาอีกครั้ง
ทำตามในบันทึกสารานุกรมหลอมยา การหลอมยาก็ไม่ได้ยากเลยนี่
และในนี้ส่วนใหญ่ยังเป็นวิชาการหลอมยาที่นางเคยเรียนมาก่อนด้วย
หลอมยากับทำยา ถึงแม้จะต่างกันแค่คำเดียว แต่ความหมายภายในนั้นแตกต่างกันมาก
นางไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมยาเม็ดในโลกนี้ถึงได้ขายดีกันมาก
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ชิวเอ๋อร์ก็กลับมา นางทำปากจู๋พูดว่า “คุณหนู สูตรยานี้เอามาจากไหนเจ้าคะ? ข้าตามหารอบเมืองแล้ว นอกจากสมุนไพรสองสามชนิดแล้ว พวกเถ้าแก่ในร้านยาก็ไม่เคยได้ยินสมุนไพรพวกนี้เลย”
“ไม่เคยได้ยิน เป็นไปได้ยังไงกัน?”
กู้ชูหน่วนตรวจดูสูตรยาอย่างละเอียดอีกที เป็นยาที่นางเขียนไว้ไม่ผิดนี่
สูตรยาธรรมดาขนาดนี้ ร้านยาจะไม่เคยได้ยินได้ยังไง?
หรือว่าเย่จิ่งหานไปล่วงเกินใครไว้ ร้านยาเลยไม่กล้าขายให้นาง?
ไม่น่าใช่นะ เย่จิ่งหานเป็นถึงเทพสงคราม มือเดียวปิดฟ้าได้ พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝน คนทั่วไปไม่กล้าล่วงเกินเย่จิ่งหานง่ายๆหรอก
กู้ชูหน่วนพับสูตรยาไว้ เปิดประตูออกไป เดินตรงออกไปด้านนอก “ช่างเถอะ ข้าไปที่ร้านยาเองดีกว่า”
“พระชายา นายท่านรับสั่งไว้ว่า ไม่มีคำสั่งของเขา ท่านจะออกจากจวนไม่ได้” ชิงเฟิงขวางทางนางเอาไว้
กู้ชูหน่วนหัวเราะ “ทำไม นี่เจ้าคิดจะขังข้าเหรอ?”
“ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ ช่วงนี้ด้านนอกวุ่นวายเกินไป นายท่านเป็นห่วงว่าพระชายาออกไปคนเดียว จะอันตรายมาก”
“พวกเจ้าไร้ความสามารถรึไง?”
“อะ……อะไรนะขอรับ……”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วแค่ข้าคนเดียวปกป้องไม่ได้หรือไง? จัดกำลังคนไปปกป้องเยอะๆก็ได้นี่”
“พระชายาอย่าให้ข้าน้อยลำบากใจเลยขอรับ ข้าน้อยแค่ทำตามคำสั่งเฉยๆ”
เห็นว่ากู้ชูหน่วนดึงดันจะออกไป ชิงเฟิงจึงพูดอย่างตื่นตนกว่า “พระชายาจะไปซื้อยาเหรอขอรับ? เอาสูตรยาให้ข้าน้อยไหมขอรับ ข้าน้อยสั่งคนให้ออกไปซื้อ”
“ก็ได้ ยิ่งเร็วยิ่งดี”
“ขอรับ”
พวกชิงเฟิงไปกลับเร็วมาก แต่พอกลับมาแล้ว พวกเขาก็ตอบเหมือนกับชิงเอ๋อร์ไม่มีผิดเลย
“พระชายา ข้าน้อยไปถามหมอทุกคนในสถาบันแพทย์หลวงแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยได้ยินสมุนไพรที่ท่านเขียนไว้เลย จึงไม่สามารถนำยากลับมาให้ท่านได้”
คงกลัวกู้ชูหน่วนโกรธ ชิงเฟิงเงียบสักพักก็พูดว่า “ข้าน้อยไปตามหมอในสถาบันแพทย์หลวงมา รวมไปถึงหมอที่มีชื่อเสียงในพระนครมาให้หมด ให้พระชายาได้ถามเอง”
กวักมือ ก็มีหมอกรูกันเข้ามา แล้วทำความเคารพนาง “ขอพระชายาทรงพระเจริญพันปีพันปีพันพันปี”
“เอาล่ะ ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย พวกเจ้าไม่เคยได้ยินซำเล้ง ซูเหอเซียง การบูรเลยเหรอ?”
“ตอบพระชายา ข้าน้อยศึกษาวิชาแพทย์มากว่าสิบปี บรรพบุรุษหลายสมัยต่างก็เป็นหมอกันหมด ไม่เคยได้ยินสูตรยานี้จริงๆ ไม่ทราบว่าพระชายาจำผิดหรือเปล่า……”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว
นางไม่ได้เรียนแพทย์มาวันเดียวสักหน่อย จะจำสมุนไพรผิดได้ยังไง?
และอีกทั้งสารานุกรมหลอมยายังเขียนสมุนไพรพวกนี้ไว้ด้วย
หรือว่าชื่อเรียกไม่เหมือนกัน?
“ผิวขาว ทั้งต้นมีกลิ่นหอมฉุน มีรากแตกออกเยอะ เปลือกมีสีเหลืองขาว ก้านตั้งตรง สูงห้าสิบถึงหกสิบห้าเซน พวกเจ้าไม่เคยได้ยินจริงเหรอ?”
“พระชายา ข้าน้อยไม่เคยได้ยินจริงๆ ถ้าหากมี ข้าน้อยจะกล้าปิดบังได้อย่างไร”
“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ”
กู้ชูหน่วนหัวใจว่างเปล่าไปหมด
ที่แท้มีสมุนไพรมากมายที่ที่นี่ไม่มี หรือพวกเขาอาจจะไม่รู้จักสมุนไพรพวกนี้ก็ได้
ไม่แปลกใจเลย
ไม่แปลกใจเลยที่วิชาการหลอมยาถึงยากและซับซ้อนขนาดนี้
หากไม่มีวัสดุแล้วจะทำได้ยังไง นางอยากหลอมยา แต่ไม่มีส่วนผสมของยา แล้วจะหลอมยังไง?
ชิวเอ๋อร์พูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณหนู ข้าน้อยเดินเล่นในจวนกับคุณหนูดีไหมเจ้าคะ”
กู้ชูหน่วนมองบน
คิดว่านางกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำไปแล้วเดินเล่นหรือไง
“ตามพวกหมอที่เก่งๆกลับมา”
เหอะ……
ในเมื่อโลกนี้ไม่มีสมุนไพรพวกนั้น งั้นนางก็จะหาสมุนไพรที่คล้ายกับพวกมันมาแก้ขัดก่อน ดูว่ายาที่หลอมออกมาจะเป็นเม็ดได้ไหม จะมีผลหรือเปล่า
ตลอดทั้งคืน กู้ชูหน่วนเปรียบเทียบสมุนไพรกับพวกหมอ จนกระทั่งฟ้าสว่าง ถึงมองดูส่วนผสมยาอย่างพึงพอใจ แล้วเตรียมตัวหลอมยา
ชิงเฟิงนวดขมับอย่างเมื่อยล้า
เขายอมติดตามรับใช้นายท่าน และฆ่าหั่นกับพวกที่คิดจะมาขโมยแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้า ก็ไม่อยากดูแลรับใช้พระชายาอีกแล้ว
ตลอดทั้งคืน เขาถูกใช้งานตลอดไม่เคยได้พักเลย
“ตู้ม……”
ด้านในมีเสียงระเบิดดังออกมาอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าระเบิดเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
สมุนไพรที่ส่งเข้าไปหลายรอบ เขาก็จำไม่ได้แล้วว่ากี่รอบแล้ว พระชายาเอาไปทำให้เสียเปล่าหมด
หลอมยา……
คนทั่วไปอยากจะเป็นนักหลอมยา หากไม่มีประสบการณ์แปดถึงสิบปี จะทำสำเร็จได้ยังไง
และนี่ก็เพิ่งผ่านนักหลอมยาระดับหนึ่งเท่านั้น
“ตู้ม……”
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกแล้ว ทั้งห้องถูกไฟไหม้ทั้งหมด
ชิงเฟิงตกใจรีบให้คนไปดับไฟทันที
นี่เป็นเรือนหอของนายท่านกับพระชายาเลยนะ ชิงเฟิงไม่อยากจะคิดเลย รอนายท่านกลับมาเขาจะรายงานกับนายท่านยังไง