เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 314 คืนเงินสด
ทิฟฟานี่รู้สึกผิด ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทะเลาะกับลิเลียนแล้วรู้สึกผิด เธอพูดไปแบบนั้นเพราะความโกรธ เธอเลยไม่สามารถหยุดยั้งคำพูดตัวเองได้ แต่อย่างไรก็ตาม ลิเลียนก็ล้ำเส้นเกินไปจริง ๆ ทิฟฟานี่จำเป็นที่จะต้องเคลียร์ปัญหาก่อนที่เธอจะยอมรับว่าตัวเองผิด เธอยอมรับความเจ็บ สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “มาร์คจะให้เงินเธอโดยไม่มีเหตุหรอ? เงินที่เขาให้มานั้นเพื่อแอริ ถูกไหม? แม่ไม่คิดว่าแม่เอามาใช้เองแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอ?”
ลิเลียนยิ้มเยาะเย้ย “เรื่องแค่นี้เอง เงินจำนวนนั้นขนหน้าแข้งมาร์คไม่ร่วงหรอก เธอไม่คิดว่าการเลี้ยงข้าวปั้นและดูแลแอเรียนจะคุ้มกับเงินนั้นหรอ? แอเรียนอาศัยอยู่ที่บ้านเรานะ ตอนที่เธอเรียนเธอก็ดูแลแอเรียน ลองมองในอีกมุมนึงสิ แอเรียนเป็นผู้หญิงที่ไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเอง เธอมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับแอเรียนที่สุด เพราะฉะนั้นเราเปรียบเสมือนครอบครัวสำหรับเธอ แล้วแอเรียนก็พึ่งพาอาศัยเราตอนที่เธอท้อง มาร์คต่างหากที่ล้ำเส้น เอาเงินเขามาแล้วมันผิดตรงไหน? ไม่มีใครควรรู้สึกผิดในที่นี้”
ทิฟฟานี่กัดฟันตัวเองจนเกือบแลกสลาย “นั่นเป็นตรรกะที่โคตรจะป่วย แม่ป่วย! ต่อให้มาร์คจะแย่กับแอริยังไงนั้น มันก็เรื่องของเขา เรามีสิทธิ์อะไรที่จะไปเอาเงินเขามา? ได้โปรดอย่าพยายามทำให้มันฟังดูดีขนาดนั้น ครอบครัวอะไร? นี่เป็นวิธีที่แม่ปฏิบัติต่อลูกสาวตัวเอง หรือแม้แต่ลูกสาวคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? การที่หนูดูแลแอเรียนไม่เกี่ยวอะไรกับแม่เลย และการที่แอเรียนใจดีกับหนุตอนนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรแม่เช่นกัน ได้โปรดไปคืนเงินด้วย! หรือเอาเงินไปให้แอริเลยก็ได้ และไปคืนแหวนด้วย!”
ลิเลียนลงไปนอนบนเตียงอย่างกับว่าเธอยอมตายซะดีหว่ายอมจำนน “ถ้าแกไม่สามารถเติมเต็มทุกความปรารถนาของฉันได้ แกก็อย่ามายุ่ง แค่นี้แกก็ไร้ประโยชน์อยู่แล้ว ยังจะดึงฉันที่เป็นแม่ของแกลงไปลำบากด้วยหรอ? ช่างกล้า! ตอนที่พ่ออายุเท่าแกอย่างน้อยเขาก็ก่อตั้งโรงงานสำเร็จและเป็นถึงระดับหัวหน้า แต่แกไม่ต่างอะไรจากขยะ”
“ใช่ หนูมันสวะ แล้วตอนที่แม่อายุเท่าหนูล่ะ แม่ทำอะไรอยู่? แม่เจอกับพ่อด้วยความบังเอิญล้วน ๆ แม่เลยได้ใช้ครึ่งชีวิตแรกของแม่ในฐานะภรรยาที่ได้สามีรวย แต่แล้วโชคของแม่ก็หมดแล้วแม่ต้องมาใช้อีกครึ่งชีวิตเป็นปรสิต!” ทิฟฟานี่สติขาดผึง เธอกระชากแหวนไปและกระแทกประตูปิด เธอจะเอาแหวนไปคืนแล้วก็ไปบอกความจริงกับแอเรียน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเป็นบ้าแน่ ๆ
ทิฟฟานี่ออกไปตั้งแต่เช้าในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ เธอกลับมาพร้อมกับไข่ม้วนและเงินสดอีกอีกหลายหมื่น — เงินที่เธอได้มาจากการเอาแหวนไปคืน
เธอรอจนกว่าแอเรียนจะตื่นก่อนที่จะคืนเงินให้ “แอริ ฉันขอโทษ แม่ฉันไปหามาร์คมาและได้รับเงินมาประมาณแสนกว่าดอลลาร์ ฉันไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่กันแน่ แต่แม่ซื้อแหวนมาและวันนี้ฉันเอามันไปแลกคืนแล้ว แหวนนั้นราคา 76,000 ดอลลาร์ เงินที่เหลือแม่เอาไปเล่นไพ่นกกระจอกหมด… ฉันจะผ่อนคืนให้ นี่เป็นเงินของเธอ อ่ะ”
แอเรียนเบลอเพราะว่าเพิ่งตื่นเธอจึงไม่ทันตอบโต้อะไร เธอมองไปที่เงินกองนั้นและนึกถึงหน้ามาร์ค ความเศร้าโศกที่เงียบสงบปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ
“แอริ ได้โปรดอย่าโกรธนะ แม่ฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ… ฉันรู้ว่าเธอทำตัวน่าเกลียด แต่จะให้ฉันทำอะไรได้… ฉันขอโทษ… ฉันขอโทษ…” ทิฟฟานี่เดินเตร่ไปมาไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกที่ทิฟฟานี่ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นบนแอเรียน มันทำให้เธอกลัว
แอเรียนส่ายหัว “ฉันยังไม่ทันได้สติเลย ฉันไม่โกรธ ไม่เป็นไร ลืมเรื่องเงินที่แม่เธอใช้ไปแล้วเถอะ ฉันเอาแค่นี้แหละ ที่เหลือเดี๋ยวฉันไปโปะเอาเองแล้วไปคืนให้มาร์ค”
ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอหยิบกุญแจรถออกมา “รถคันนี้… ฉันไม่ได้ได้มาจากแจ็คสันหรอก เธอน่าจะอยากเอามันไปคืนด้วย”
แอเรียนพยักหน้า หลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอและทิฟฟานี่ก็พากันขับรถที่มาร์คได้ซื้อให้ไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ เมื่อพวกเธอไปถึงแมรี่ก็นำชามาเสิร์ฟให้ “แมรี่ เอาน้ำอุ่นมาให้แทนเถอะ แอริดื่มชาไม่ได้” ทิฟฟานี่กล่าว
แมรี่ไม่เข้าใจว่าทิฟฟานี่จะสื่อว่าอะไร “นายหญิงชอบการดื่มชาดำมาโดยตลอด เช่นเดียวกับนายท่าน ทำไมนายหญิงถึงจะดื่มไม่ได้?”
ทิฟฟานี่ถอนหายใจพร้อมกับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ถามคุณเทรมอนต์เอาเองละกัน”
ในที่สุดแมรี่ก็รู้ตัวว่าพวกเธอมาเพื่อพบมาร์ค “เมื่อเช้านายท่านกลับมาจากที่ทำงานตอนเช้ามืด นายท่านจึงตื่นสายเพราะได้นอนน้อย เดี๋ยวฉันไปเรียกท่านให้”