เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 313 การสอบสวน
แอเรียนกังวลจึงบอกกับเธอว่า “ทิฟฟ์ บอกความจริงฉันมา ระหว่างเธอกับแจ็คสันมีอะไรกัน? เธอจะยอมแพ้เพราะแค่เรื่องเงินไม่ได้นะ ถ้าพวกเธอชอบกันก็แค่ตกลงแต่งงานกัน แต่ถ้าเธอแค่เล่นสนุกเพื่อเงิน หรือเสื้อผ้า หรือรถ ก็หยุดซะ ฉันกลัวว่าเธอจะลงเอยด้วยความเจ็บปวด ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง ; ผู้ชายที่ไหนจะเอาอาหาร เอารถมาให้เธอถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ!”
ทิฟฟานี่รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า เธอกลัวที่จะบอกแอเรียนว่ามาร์ครู้เรื่องที่เธอท้องแล้ว และเธอก็ไม่อยากจะบอกว่าจริง ๆ แล้วก็เป็นมาร์คที่ซื้อรถคันนี้ให้ แต่นอกเหนื่อจากนั้น เธอสงสัยว่าลิเลียนจะเป็นคนที่ก่อเรื่องทั้งหมด… เธอกลัวว่าถ้าแอเรียนยังไม่เลิกถาม เธอคงจะปกปิดทั้งหมดไม่ไหวแล้ว เธอไม่ใช่คนที่เก็บความลับเก่ง ทำไมทุกคนถึงยัดเยียดให้เธอต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ด้วย?
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะแอริ” เธอตอบด้วยความกังวลใจ “เลิกถามสักทีเถอะน่า”
แอเรียนรู้สึกได้ว่าทิฟฟานี่ไม่อยากพูดถึงมัน มันคงเป็นคำถามที่ส่วนตัวเกินไป เธอจึงไม่ถามต่อ “โอเค ฉันจะไม่ถามอีก เธอไม่ใช่เด็กแล้ว เธอควรรู้ดีแก่ใจว่าเธอทำอะไรอยู่ แต่จำไว้นะว่าฉันอยู่ตรงนี้เสมอ ถ้าเธอต้องการอะไรก็แค่มาบอกฉัน”
ทิฟฟานี่เกือบจะร้องไห้ นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลย… เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลย… เธออึดอัดที่ต้องคอยมาเป็นคนกลางแบบนี้!
ลิเลียนกลับบ้านตอนเวลาเที่ยงคืนหลังจากที่เล่นไพ่นกกระจอกไปหลายตา เธอคิดว่าทิฟฟานี่น่าจะเข้านอนไปนานแล้วเธอจึงไม่คิดที่จะเปิดไฟตั้งแต่แรก แต่แล้วต้องเธอก็ตกใจเมื่อไฟมันติดของมันเอง เธอกระโดดด้วยความตกใจแล้วมองหาต้นเหตุจนเธอเจอกับทิฟฟานี่ที่ยื่นอยู่หน้าห้องน้ำและจ้องมองมาที่เธอ
“เธอทำอะไร? ทำไมเธอถึงพยายามที่จะทำให้ฉันหัวใจวายกลางค่ำกลางคืนแทนที่จะไปนอน?” ลิเลียนถามด้วยท่าทางที่ไร้ความผิด
“ขยับก้นเข้ามาเดี๋ยวนี้” ณ เวลานี้ทิฟฟานี่ง่วงนอนมาก เธอโกรธมากดังนั้นการเลือกคำพูดของเธอจึงห่างไกลการน่าฟัง
ลิเลียนรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เธอตั้งใจลีลาและอาบน้ำก่อนที่จะเข้าไปในห้องตัวเอง “มีอะไรก็พูดมา ฉันแก่แล้ว ฉันควรเข้านอนเร็ว”
‘แก่และนอนเร็ว?’ ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องตลกสำหรับทิฟฟานี่ “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร กรุณามองนาฬิกาด้วยนะยัยแก่ นี่เขาเรียกว่านอนเร็วหรอยัยแม่มดแก่? ฉันมีบางอย่างจะถาม ; คุณไปหามาร์ค เทรมอนต์ มารึเปล่า?”
ลิเลียนนั่งทาครีมสุดแพงของเธออย่างใจเย็นหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ “ไม่”
ทิฟฟานี่หยิบแหวนขึ้นมา “แหวนวงนี้มีราคาอย่างต่ำห้าหลัก ถูกไหม? ถ้าไม่ใช่แปดถึงเก้าหมื่น อย่างน้อยก็ต้องห้าถึงหกหมื่น แม่ไปเอาเงินมาจากไหน? อย่าปฏิเสธเลย เราขายเครื่องประดับราคาแพงของแม่ไปจำนวนมากตอนที่ฐานะทางการเงินเราไม่ดีและพ่อต้องเข้ารับการการรักษาอาการป่วยของเขา ทำให้เราเหลือของมีค่าไม่มาก ฉันจำได้แม่น ดังนั้นแหวนวงนี้จึงเป็นของใหม่แน่นอน”
ลิเลียนไม่พยายามที่จะปิดบังอีกต่อไป “ใช่ ฉันไปหามาร์ค เทรมอนต์ มา ฉันซื้อแหวนวงนี้ด้วยเงินที่เขาให้ฉัน ทำไม? เธอไม่ให้เงินฉันแต่เธอก็ไม่ดีใจที่ฉันหาเงินได้ด้วยตนเองหรอ? อย่างที่เธอบอก เครื่องประดับเก่าของฉันถูกขายไปหมด เพื่อใครล่ะ? เพื่อครอบครัว เพื่อพ่อของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าฉัน”
ทิฟฟานี่หัวเราะทั้ง ๆ ที่เธอโกรธ “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามหน่อย แม่ได้เครื่องประดับพวกนั้นมาได้อย่างไร? พ่อซื้อให้ไม่ใช่หรอ? ครอบครัวเรามีปัญหา พ่อป่วย แน่นอนว่าเราต้องขายสิ่งที่มีความหมายกับเรา เราไม่ควรทำเช่นนั้นหรือไง? แม่ทำตัวอย่างกับว่าคนทั้งโลกเป็นหนี้บุญคุณแม่ ทำไมไม่ใช่หน้าอันอ่อนเยาว์ไร้ริ้วรอยของแม่ให้เป็นประโยชน์และหาบ้านไม่ซะเลยละ!”
เพี๊ยะ!
ทิฟฟานี่ถูกตบเข้าที่หน้าอย่างจัง ลิเลียนจ้องมองเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้า “เธอกล้าดีอย่างไง! ฉันรักเงิน ฉันรักทุกอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปรัก แต่ฉันก็รักพ่อเธอด้วย ฉันจะไม่แต่งงานกับคนอื่นถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยู่แล้วก็ตาม เธอกล้าที่จะพูดแบบนั้นได้อย่างไร? เธอไม่ใช่ลูกสาวฉัน! ใช่ ฉันเอาเงินมาร์คมา แล้วไง?”