173 มารักษามิซากะคนน้องกันเถอะ!
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต13……
วู่หยานกำลังยืนมองกาคุโอที่กำลังโดนจับกุมขึ้นรถเพื่อพาไปที่สถานีตำรวจอยู่
โดยข้างๆมี มิโคโตะและซาเต็น ด้านหลังก็มี อิคารอส กับ แอสเทรีย……..
คุโรโกะกับอุยฮารุดูกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับพวกแอนตี้สกิล ฮินางิคุก็เช่น แต่
ดูท่าแล้วฝั่งฮินางิคุจะเข้มข้มกว่าทางคุโรโกะ พวกแอนตี้สกิลที่ได้ยินอะไร
บางอย่างจากฮินางิคุก็กลายเป็นตื่นตระหนกกัน
วู่หยานทำเพียงแค่มองโดยไม่พูดอะไร เพราะถึงยังไงเขาก็พอจะเดาได้ไม่มากก็
น้อยล่ะนะถึงทำแค่มองก็เถอะ ดังนั้นเขาจึงไม่ให้ความสนใจ พูดให้ถูกคือไม่มี
อารมณ์สนใจ ในเวลานี้ในหัวเขามีแต่ความรู้สึกปลงๆ
ตอนแรกก็คิดนะว่า ไอ้สมองนี่จะปลดผนึกคริสตัลลึกลับได้เลย แต่ใครจะไปคิดล่ะ
ว่าพอเขาคิดจะลองหาวิธีปลดผนึก จู่ๆระบบก็ดันส่งเสียงออกมาบอกว่า
คอนโทรแบรนด์เป็นแค่หนึ่งในชิ้นส่วนที่ใช้ปลดผนึกคริสตัลลึกลับ!
หรือพูดง่ายๆ ตูดันดีใจเสียเปล่าล่ะ……..
วู่หยานถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจปล่อยมันไป ตอนนี้เป้าหมายหลักของ
เขาก็คือช่วยพวกซิสเตอร์ คริสตัลลึกลับหลังจากจบเรื่องนี้ค่อยศึกษามันดูอีกที
เวลานี้เอง คุโรโกะกับอุยฮารุก็เดินกลับมา แล้วไปคุยกับมิโคโตะ ส่วนทางฮินิคุก็ดู
เหมือนเธอจะตัดสินใจทำบางอย่างภายใต้สีหน้าจนปัญญาของพวกแอนตี้สกิล
เมื่อฮินางิคุเดินกลับมา ตัวเธอก็ได้ถอดอุปกรณ์ของแอนตี้สกิลออกไปหมดแล้ว
เหลือแต่ชุดเดรสสีเหลืองบวกเสื้อโค้ทเล็กๆสีขาว ส่วนทางแอนตี้สกิลก็จากไป
เช่นกัน
“เป็นไงเรียบร้อยดีไหม?” มองดูฮินางิคุ วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้ม ในตอนนี้พื้นที่แถว
นี้ก็เหลือเพียงแค่กลุ่มพวกเขาเท่านั้น
ฮินางิคุพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง เธอหันไปมองมิโคโตะจากนั้นหัน
กลับไปมองวู่หยาน “แล้วต่อไปเราจะไปทำอะไรกันเหรอ?”
วู่หยานจับคำไบ้จากคำพูดเธอได้ทันที เธอกำลังถามอ้อมๆว่าจะทำยังไงเรื่องช่วย
น้องสาวมิโคโตะ
“เอาเป็นว่ากลับไปค่อยคุยกันอีกที!”
ได้ยินแบบนี้ ฮินางิคุก็ถามด้วยความสงสัย “ไปไหน?”
วู่หยานตอบกลับมาทันทีทันใดว่า
“แน่นอนว่าต้องเป็นที่บ้านฉันสิ!!”
“บ้านนาย?” ฮินางิคุอึ้งไป ก่อนที่หน้าจะกลายเป็นสีแดง “คะ…ใคร…ใครจะไป
บ้านนายกัน ฉัน……ฉันจะไปบ้านมิโคโตะ!”
จากนั้น ฮินางิคุก็เข้าไปจับมิโคโตะทันที ราวกับว่ามิโคโตะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
แต่ช่างน่าสงสารเสียจริงที่คราวนี้ มิโคโตะได้ทรยศความหวังเธออย่างไม่ลังเล!
“เอ่อ คือ…..คือว่านะที่ที่ฉันอยู่เป็นหอพักนักเรียนน่ะ เพราะงั้นคนนอกจึงเข้ามา
ไม่ได้……” มิโคโตะกลั้นใจตอบกลับไป ถึงแม้เธอจะไม่อยากพูดแบบนี้ก็เถอะ และ
นี่ทำให้ฮินางิคุช็อคไปเลย
“เอาละๆ กลับบ้านกันเถอะ!!!” วู่หยานคว้ามือฮินางิคุไว้ทันที จากนั้นเดินจูงเธอ
ออกไป มันช่วยไม่ได้ถ้าเขาไม่รีบฉวยโอกาศก่อน ฮินางิคุคงได้ไปอยู่กับอุยฮารุไม่ก็
ซาเต็นแหงๆ……
“ดะ-เดียวก่อน!……” ฮินางิคุพูดด้วยความลนลาน เธอตระหนักดีว่าถ้าไปอาศัยอยู่
บ้านวู่หยาน ตัวเองจะต้องเจอกับอะไร แต่น่าเสียดายที่ต้องพูดว่า ตอนนี้เธอหมด
โอกาสหนีแล้ว วันนี้มันไม่ใช่วันโชคดีของเธอ………
อุยฮารุกับซาเต็นจ้องมองฮินางิคุที่โดนลากไปด้วยสีหน้าว่างเปล่า ทว่าใกล้กันคุโร
โกะกำลังมีท่าทีดีใจราวกับตนค้นพบทวีปใหม่ เธอรีบหันไปตะโกนใส่มิโคโตะทันที
“คุณพี่! ดูสิคะดู!! ไอ้ขยะเปียกนั่นมันเผยสันดานที่แท้จริงออกมาแล้วนะค่ะ!!!!”
มิโคโตะหัวเราะแห้งๆ เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ? ทำได้แค่พับเก็บความอิจฉาเล็กๆนี่
เข้าไป จากนั้นส่ายหัวแล้วพาพวกคุโรโกะเดินตามไป………
……….
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต10……
ในเวลานี้ที่บ้านของวู่หยาน อิคารอส แอสเทรีย ฮินางิคุ และตัววู่หยานกำลังล้อม
วงเหยือกๆนึงด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งข้างในเหยือกนั้นมีของเหลวสีทองอยู่
ส่วนมิโคโตะและพวกเพื่อนๆเธอก็ได้พากันกลับที่อยู่ของตัวเองไปกันหมดแล้ว
พวกเธอไม่สามารถมาร่วมกับพวกเขาได้เพราะนักเรียนไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมา
เพ่นพ่านข้างนอกยามค่ำคืน ดังนั้นพวกเธอจึงทำได้แค่กลับหอไป
วู่หยานส่ายหน้าด้วยความกังวล แล้วไล่สายตามอง ฮินางิคุ อิคารอส และ แอสเท
รีย จากนั้นฝืนยิ้ม “จริงๆ ฉันทำเองคนเดียวก็ได้นะ……”
ฮินางิคุหรี่ตามองวู่หยาน มองเสียจนเขาต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีด้วยความกระอัก
กระอ่วน เธอจึงทำเสียงขึ้นจมูกดังเฮอะด้วยความเย็นชา “เลิกกับยังกับว่าฉันเป็น
เด็กได้แล้ว……”
วู่หยานตบมุขในใจ ‘เธอนั้นแหละเด็ก! อายุแค่15แท้ๆกับพี่ชายคนนี้ที่อายุ20แล้ว
มองยังไงเธอก็เด็ก!’
ขณะที่ตบมุขก็ดูเหมือนว่าเจ้าหยานจะลืมไปแล้วว่า ตัวเองได้จับกด ‘เด็ก’ ที่อยู่
ตรงหน้าตนไปแล้ว……
แต่ไม่ว่าวู่หยานจะตบมุขก็ดีจะว่าเธอเป็นเด็กก็ช่าง ฮินางิคุก็ไม่คิดจะทิ้งวู่หยานไว้
คนเดียว ใกล้กันอิคารอสกับแอสเทรียก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน นี่ทำให้เขารู้แล้ว
พวกเธอไม่คิดหลบหนีแน่ๆ………
“อ่า!โถ่! ไม่สนแล้วโว้ย!! อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะกัน!!!” วู่หยานก้มหน้าลงด้วยความ
ปลง จากนั้นลูบแหวนมิติตัวเองโดยไม่สนใจสีหน้าแห่งชัยชนะของแอสเทรียกับฮิ
นางิคุ
เมื่อเขาเอาอะไรบางอย่างออกมาจากแหวน ฮินางิคุกับแอสเทรียก็เอามือปิดปาก
ทันทีด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“เลวที่สุด! อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!!” ฮินางิคุกัดฟันกรอด ในแววตาเอ่อล้นไปด้วย
ความโกรธ ส่วนอิคารอสกับแอสเทรียก็มองสิ่งที่วู่หยานเอาออกมาวางไว้ที่พื้นแล้ว
เงียบไป
….ขา….แขน…..เครื่องใน…..ส่วนหัว…..
เลือด…..เลือด….และเลือด…..
นี่คือสิ่งที่วู่หยานเอาออกมา!
แม้ว่าจะเคยเห็นมาหลายต่อหลายครั้ง แต่วู่หยานก็ไม่อาจฝืนทนมองมันนานๆได้
อยู่ดี โดยเฉพาะที่ส่วนหัวที่มีหน้าเหมือนกับมิโคโตะทุกอย่าง ในใจวู่หยานเกิด
อารมณ์ความรู้สึกอันซับซ้อนขึ้นยามที่มองมัน
ในเวลานี้ ถึงแม้จะรู้ว่าหลังจากนี้แอคเซลาเรเตอร์จะกลับตัวกลับใจเปลี่ยนจากดำ
เป็นขาวก็เถอะ ในใจวู่หยานก็อดไม่ได้ที่จะเกิดอารมณ์โกรธขึ้นละลอกแล้วละลอก
เล่า ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะฆ่าแอคเซลาเรเตอร์ให้ตายไปจริงๆ!
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นวู่หยานจับชิ้นส่วนของน้องสาวมิซากะมาวางต่อกัน
เมื่อทำเสร็จเขาก็เอื้อมมือไปหยิบน้ำยาฟื้นสภาพแล้วหยดมันลงไปที่ตัวเธอ!
ของเหลวสีทองราวกับน้ำธรรมดาๆ มันซึมเข้าไปในตัวเธอ จากนั้นภายใต้สายตา
จองทั้งสี่คน มันก็ค่อยๆหลอมรวมเข้ากับร่างกายน้องสาวมิซากะ!
เมื่อน้ำหยาดสุดท้ายหลอมรวมเข้าไปข้างใน ตัวน้องสาวมิซากะก็ปกคลุมไปแสง!
เวลานี้ที่พื้น มีเพียงแต่เสียงอะไรบิดๆเบี้ยวๆดังแกรกๆขึ้นมาไม่หยุด ชิ้นส่วนต่างๆ
ของเธอได้กลับมาเชื่อมติดกัน ผ่านไปชั่วครู่ เมื่อแสงหายไป ใบหน้าและร่างกายที่
คุ้นเคยก็ปรากฏออกมา!
“เย้! สำเร็จแล้ว!!” แอสเทรียร้องออกมาด้วยความสุข วู่หยานกับฮินางิคุหันมา
มองหน้ากันจากนั้นฉีกยิ้ม ในเวลาเดียวกันหัวใจที่หนักอึ้งก็ผ่อนคลายลง
‘โชคดีจริงๆ! ที่มันได้ผล!!’
น้องสาวมิซากะที่กำลังนอนแผ่ไปกับพื้นได้หันหน้ามองซ้ายมองขวา ด้วยใบหน้าที่
เหมือนกับมิโคโตะมีเพียงแค่ดวงตาที่สงบนิ่งราวพื้นน้ำ
“ที่ไหนคือที่ไหนกันคะ? ไม่ใช่ว่ามิซากะตายแล้ว? มิซากะกำลังมองไปรอบด้าน
ด้วยความสับสนค่ะ ในเวลาเดียวกันก็กำลังคิดว่าที่นี่คือสวรรค์หรือนรกกันนะ
…….”
เธอพูดคำพูดพวกนี้ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก และเสียงโมโนโทนที่ไร้ชีวิตชีวาแบบ
สุดๆล่ะ!
แม้แต่วู่หยาน เวลานี้เองก็กลายเป็นพูดไม่ออก ฮินางิคุกับแอสเทรียหันมามองกัน
ด้วยสีหน้าเหรอหรา แล้วหันไปมองคุณน้องสาวอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ออกไปดี…..
มิซากะคนน้องลุกขึ้นมานั่ง แล้วมองพวกวู่หยาน จากนั้นเอียงหัวพูดว่า “พวกคุณ
เองก็เป็นคนตายเหมือนกับมิซากะงั้นเหรอคะ? มิซากะพูดขึ้นขณะที่กำลังรู้สึกโชค
ดีที่ถึงแม้ว่าจะตายไปแล้วแต่ตัวเองก็ยังไม่โดดเดี่ยวค่ะ”
“…………”
วู่หยาน ฮินางิคุ แอสเทรีย และ อิคารอส พูดไม่ออก……..
หลังจากผ่านการอธิบายอย่างคร่าวๆ มิซากะคนน้องก็รู้แล้วว่าตัวเองยังไม่ตาย
และผู้คนตรงหน้าเป็นคนชุบชีวิตเธอขึ้นมา!
มิซากะคนน้องเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถามขึ้นมาว่า
“ทำไมพวกคุณถึงต้องช่วยมิซากะด้วยคะ? ร่างกายของมิซากะเป็นแค่สิ่งของที่ยืม
มา หัวใจก็เป็นของปลอม มิซากะมีราคาค่างวดแค่180,000เยน ในสต็อคเองก็ยัง
มีเก็บไว้ไม่ต่ำกว่า10,000คน ยิ่งกว่านั้นเพียงแค่กดปุ่มก็สามารถผลิตออกมาได้
แล้ว……”
วู่หยานหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ ขณะที่มิซากะคนน้องไม่รู้ว่าควรจะ
ตอบสนองยังไง วู่หยานก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาแล้วพูดว่า
“เธอน่ะ จงอยู่ต่อไปเพื่อ โอเน่ซามะ(ท่านพี่) ของเธอเถอะนะ……”