คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 442
แดร์ริลพงกหัว “แน่นอนที่สุด นั่นคือผมเองและไม่ใช่เพียงแค่นั้น ความจริงคือ กุนซือพัดขาว—เชสเตอร์ วิลสัน และผมคือพี่น้องร่วมสาบานกัน”
อะไร
ไซออนตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น
เชสเตอร์คือผู้ที่มีอำนาจสั่งการสูงสุด สายตรงรองมาจากเจ้านิกายตำหนักอมตะ ตำแหน่งของเขาอยู่ใต้เจ้านิกาย แต่อยู่เหนือคนอื่นเป็นพัน ๆ คนในนิกาย แม้แต่จตุราชันย์พิทักษ์ยังต้องทักทายด้วยความเคารพนับถือ
มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าไอ้เด็กเหลือขอที่อยู่เบื้องหน้าไซออน นั้นคือพี่น้องร่วมสาบานของ กุนซือพัดขาว!
ความโศกเศร้าของไซออนก็เปลี่ยนเป็นปลื้มปิติในทันทีขณะเขาหัวเราะ “ที่ผ่านมาทั้งหมด มันกลายเป็นว่านายคือหนึ่งในพวกเรา ในตอนนี้ฉันจะต้องดูตลกมากแน่ในสายตาของนาย”
แดร์ริลโบกมือของเขา “อีกอย่าง นายท่านชราเฟเธอร์สโตน คุณจำได้ไหมว่าคุณซื้อเม็ดยาเทวะในระหว่างการประมูลของโรเจอร์ ผมเป็นคนที่ช่วยคุณไว้ ตอนที่โอสถหมดสรรพคุณและทำให้คุณได้รับพิษ คุณหมดสติหลับไป นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่เห็นหน้าผม”
“นาย…” ในเวลานั้น สีหน้าของไซออนก็เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง!
แดร์ริลหัวเราะเมื่อเขาเดินไปที่ไซออน และปลดปล่อยคลายจุดลมปราณของเขา
ไซออนเริ่มขยับกล้ามเนื้อกับอิสระที่ได้กลับคืนมา ขณะได้ยินเสียงแตกกระจายไปทั่วร่างกายของเขา รังสีทรงพลังพุ่งพล่านออกมาจากตัวเขาทันที
‘แ-่ง นายท่านชรามีพลังแข็งแกร่งถึงขนาดนี้!’ แดร์ริลแอบประหลาดใจอย่างลับ ๆ
ไซออนเพิ่งบรรลุขั้นเป็นระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นที่ห้าในระหว่างการประมูลของโรเจอร์ แต่หลังจากนั้นเพียงสองเดือนเขาก็กลายเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่ห้าแล้ว! ความรวดเร็วในการบ่มเพาะของเขาช่างน่ากลัวจริง ๆ !
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตำแหน่งราชสีห์ทองคำทำให้บรรดาผู้บ่มเพาะทุกคนสั่นสะท้านด้วยความกลัว!
ขณะที่แดริลยังคงตกตะลึง ไซออนเดินเข้าไปหาเขาและจับมือเขาด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตฉันไว้ มิสเตอร์แดร์ริล ฉันเป็นหนี้ชีวิตนายตลอดไป ฉันจะไปเยี่ยมนายที่ฮอล์และจะแสดงความขอบคุณเมื่อฉันหายดีเป็นปกติแล้ว”
แดร์ริลโบกมือของเขา
“นายท่านชราเฟเธอร์สโตน ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง อย่าบอกใครเกี่ยวกับตำแหน่งของผมในนิกายตำหนักอมตะ แม้แต่กับหลานสาวของคุณเอง อย่างไรซะ ผมก็ยังคงเป็นนักเรียนในสถาบันหกวิถี…”
“ไม่ต้องห่วงมิสเตอร์แดร์ริล ฉันจะไม่กล่าวถึงเรื่องนี้กับใคร!”
แดริลพยักหน้าและตัดบทเข้าสู่หัวข้อหลัก “นายท่านชราเฟเธอร์สโตน คุณครอบครองคัมภีร์มหาปริศนาตามที่หกสำนักหลักบอกไว้ มันคือเรื่องจริงไหม?”
ไซออนยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของแดร์ริลและกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “เป็นความจริง ถ้าหากไม่ใช่ แล้วทำไมพวกเขาถึงจะต้องจัดเตรียมพรรคพวกกลุ่มใหญ่ขนาดนั้นมาโจมตี จับตัวฉันล่ะ?”
จากนั้นไซออนก็ใช้กำลังภายในของเขาทำลายโซ่ตรวนก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ทำไมฉันต้องพกของสำคัญแบบนั้นติดตัวไปด้วย? ฉันได้ซ่อนคัมภีร์ไว้ในที่มืดมิด มิสเตอร์แดร์ริล นายช่วยชีวิตฉันไว้ถึงสองครั้ง คุณควรได้คัมภีร์ไปครอบครองซึ่งฉันซ่อนไว้ที่ชานเมืองตงไห่”
อะไร?
ชานเมือง?
แดร์ริลมึนงง อยู่สักพักหนึ่งด้วยความไม่สบายใจและตกใจเล็กน้อย
‘นายท่านชราผู้นี้ห้าวหาญอย่างแท้จริง ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะซ่อนสิ่งสำคัญอย่างนั้นไว้เฉย ๆ’
ไซออนกล่าวต่ออีกครั้ง “มีหุบเขาอยู่ในภูเขาทางตอนเหนือของเมืองตงไห่ มีซากปรักหักพังของหินในหุบเขานี้ มองไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเมื่อนายไปถึงที่นั่นแล้วคัมภีร์จะอยู่ใต้เสาหินที่สาม…”
“ซากปรักหักพัง เสาหินที่สาม” แดร์ริลพูดสถานที่นั้นอย่างเงียบ ๆ และจำมันขึ้นใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มให้ไซออนและกล่าว “ขอบคุณ นายท่านชราเฟเธอร์สโตน”
‘คัมภีร์เกือบจะอยู่ในมือแล้ว ในที่สุดฉันก็สามารถกลับไปรายงานนายหญิงนิกายได้’ แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเขาคิดถึงนายหญิงนิกาย
แดร์ริลและไซออนออกจากห้องลับหลังจากผ่านไป 10 นาที
เอเวอลินที่ยังคงรออยู่ข้างนอกเริ่มหมดความอดทน เธอร่าเริงและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นไซออนและคล้องแขนของเขาในทันทีและอุทาน “คุณปู่…”
เอเวอลินจำได้ว่าเธอยังอยู่ในสถาบันหกวิถี ซึ่งอยู่ภายใต้อิทธิพลของหกสำนักหลักและเอามือกุมปากของเธออย่างรวดเร็ว พฤติกรรมของเธอช่างน่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ
“พอหอมปากหอมคอ เราไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป เรารีบไปกันเถอะ” แดร์ริลกล่าวขณะเดินมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าโรงเรียน
ในที่สุดแดร์ริลก็หยุดเมื่อพวกเขาออกจากโรงเรียนและเข้าไปในตรอกอันเงียบสงัด “นายท่านชราเฟเธอร์สโตน มันน่าจะปลอดภัยแล้วจากตรงนี้ พวกคุณออกไปกันได้แล้ว”
ไซออนพยักหน้าและกำลังจะกล่าว แต่เอเวอลินขัดจังหวะด้วยการก้าวไปข้างหน้าและกล่าวอย่างเย็นชา “เอาล่ะ ตอนนี้คุณปู่ของฉันปลอดภัย นายก็ไสหัวออกไปได้แล้ว”
‘แ-่ง เธอเตะฉันทิ้งทันทีเมื่อเธอได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว’ แดร์ริลคิด