เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 317 หย่าร้างถูกต้องตามกฏหมาย
มาร์คกัดฟันตัวเอง เขาไม่เคยนึกหาเหตุผลว่าทำไมแอเรียนจึงย้ายออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ 10 ปี เป็นเวลาที่นานมากที่เธอไม่ได้ออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ เลย แต่ตอนนี้เธอจะไปซะอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าทำไม เขาไม่เคยขอร้องให้เธออยู่ต่อด้วยซ้ำ พอได้ฟังคำเตือนของแอรี่แล้วเขาถึงได้เข้าใจ เธอย้ายออกเพราะเรื่องที่พวกเขาทะเลาะกันเรื่องวิลจริง ๆ เหรอ?
ดวงตาของแอรี่เป็นประกายด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะเมื่อเธอเห็นแววตาที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ บนใบหน้าของมาร์ค “โอเค พี่มาร์ค อย่าไปนึกถึงมันเลย ลองชิมของหวานที่ฉันเอามาให้ดีกว่า อร่อยนะ ฉันชอบขนมร้านนี้ตั้งแต่เด็ก ฉันจะอยู่รอพี่เลิกงาน หลังจากนั้นเราไปหาอะไรทานกัน ดีไหม?”
มาร์คไม่ปฏิเสธขนมที่แอรี่ป้อนเขา แต่อย่างไรก็ตาม ขนมที่ควรจะมีรสชาติหวานกลับไร้รสชาติ อย่างกับว่าเขากำลังเคี้ยวยางอยู่
เฮเลนและฌอง คินซีย์ เดินตามกันออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน
“นี่คือ… จุดจบของเราจริง ๆ เหรอ?” ฌองพูดแบบไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาใช้ชีวิตด้วยกันมามากกว่าครึ่งชีวิตของกันและกัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเฮเลน ที่แต่ก่อนเคยขาดเขาไม่ได้ จะเป็นคนยุติความสัมพันธ์นี้ เขานึกว่าเธอขอ ‘หย่า’ เพราะความโมโห เขาไม่นึกว่าเธอจะหย่าจริง ๆ
“ใบหย่าก็อยู่ในมือของคุณ คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ? ฌอง คินซีย์ ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันได้พังทลายลงตั้งแต่อยู่กับคุณ ความผิดพลาดของฉันคือการเชื่อคุณโดยไม่คิดให้ดีก่อน ฉันทำผิดต่อแอเรียนและแซคารี่มามาก แต่คุณ คุณไม่เคยพอใจกับสิ่งที่ฉันมอบให้คุณเลย ไม่ว่ามันจะมากแค่ไหน คุณมันไร้ประโยชน์!” หลังจากนั้นเฮเลนก็ขึ้นรถสปอร์ตของเธอและขับออกไปทันที นี่คงจะเป็นการตัดสินใจเดียวที่ดูมีสาระในชีวิตของเธอ
แอรี่เบื่อหนายนิดหน่อยเมื่อฌองโทรหาเธอ มันยากมาก กว่าเธอจะได้โอกาสมีเวลาอยู่กับมาร์คสองคน เธอไม่อยากให้ใครมาขัดจังหวะ แม้แต่พ่อของเธอก็ตาม เธอประหลาดใจมากพอเธอรู้ว่าเฮเลนกับฌองได้หย่ากัน แต่อย่างไรก็ตามนั่นเป็นความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึก ไม่มีความโศกเศร้า แต่เมื่อเธอรู้ตัวว่าเธอยังอยู่กับมาร์คเธอจึงแกล้งดึงหน้าเศร้าและบีบน้ำตา “หนูเข้าใจ… หนูจะลองพยายามคุยกับแม่ให้”
เธอเริ่มสะอึกสะอื้นอย่างเจ้าเลห์เพื่อหลอกให้มาร์คถามเธอว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
แอรี่วางโทรศัพธ์ลงและร้องไห้ออกมา “แม่กับพ่อหย่ากัน… มันเร็วเกินไป ฉันเพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อกี้ พี่มาร์ค ฉันเจ็บ…”
การหย่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมาร์คที่สูญเสียพ่อแม่ไปแล้ว “หย่าแล้วทำไม? เดี๋ยวนี้เรื่องหย่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณควรกลับบ้านนะ ผมมีงานต้องทำ”
แอรี่ปาดน้ำตาและส่งเสียงสะอื้นให้น่าสงสาร “ฉันไม่อยากกลับบ้าน… ฉันว่าเวลาแบบนี้ไม่มีใครอยู่บ้านกันหรอก ไม่มีใครอยู่มันก็เงียบเกินไป ฉันจะไม่กวนคุณ ได้โปรดอย่าไล่ฉันกลับเลย…”
มาร์คเมินเธอ ; เขาไม่มีเวลาที่จะสนใจเธออยู่แล้ว
แอเรียนรู้สึกไม่ค่อยดีตอนช่วงบ่าย ๆ เพราะเธอนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวัน เธอไม่ฝืนตนเองและกลับบ้านตอนห้าโมงเย็น เธอรู้ว่าทิฟฟานี่ยังไม่เลิกงานเธอจึงกลับบ้านเอง เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาและถอนหายใจยาว ๆ พักหลัง ๆ นี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายเธอหนักขึ้น และเธอจะหอบเหนื่อยทันทีทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเดินได้ไม่กี่ก้าว เธอลูบท้องน้อยของตนเองที่โตได้ประมาณสี่เดือนได้ แต่อย่างไรก็ตาม ท้องเธอโตไวกว่าผู้หญิงทั่วไป ถ้าขืนท้องเธอยังโตอยู่แบบนี้ท้องเธอคงจะยื่นออกไปจนเธอมองไม่เห็นเท้าตนเองก่อนถึงเวลาที่เธอจะต้องคลอดเสียอีก
เธอเพิ่งจะหายเหนื่อยตอนที่เธอได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู ตอนแรกเธอคิดว่าสงสัยคงจะเป็นทิฟฟานี่ที่เลิกงานแล้ว เธอรีบลุกชึ้นเพื่อไปเปิดประตูแต่กลับเท้าเคล็ดโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจำเป็นที่จะต้องยึดตัวเองอยู่กับโซฟาเป็นเวลาราวครึ่งนาทีกว่าที่ความเจ็บปวดจะจางลง
เธอเปิดประตูแล้วถึงกับตะลึงก่อนที่เธอจะถามอย่างเหยือกเย็นว่า “คุณมาทำอะไรที่นี้?”
ไม่ใช่ทิฟฟานี่ แต่เป็นเฮเลน
เฮเลนฝืนยิ้ม “แม่ได้ยินมาว่าลูกย้ายออกมา แม่เลยอยากมาเยี่ยม”
แอเรียนหันหลังกลับและกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม เฮเลนไม่ถือสา เธอเดินเข้ามาและเปลี่ยนร้องเท้าตัวเอง “แม่หย่าร้างแล้ว”
“คุณทิ้งทุกอย่างเพื่อที่จะได้ไปอยู่กับฌอง คินซีย์ ทำไมอยู่ ๆ ถึงโยนทุกอย่างทิ้งอีกครั้งล่ะ?” แอเรียนตอบอย่างจิก ๆ “โยนสิ่งที่คุณพยายามทำมันมาตลอดครึ่งชีวิตของคุณโดยตัวของคุณเองทิ้ง ฟังดูไม่เหมือนคุณเลย”
เฮเลนไม่ได้อธิบายอะไรมาก สายตาเธอเหลือบไปมองที่หน้าท้องของแอเรียน “ลูกท้องหรอ?”
แอเรียนพยายามปกปิดหน้าท้องตัวเอง “ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณเลย ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดมา ถ้าไม่มีก็กรุณากลับไปเถอะ ฉันเหนื่อยมากและฉันก็ไม่มีความสามารถในการต้อนรับแขกด้วย”
เฮเลนสูดหายใจเข้าลึก ๆ “แม่ขอโทษ ใช่ แม่สัญญาไว้ว่าจะไม่มารบกวนลูก แต่แม่อยากเจอลูกมาก แม่แค่คิด… ว่าแม่ให้พวกคินซีย์เยอะมากจนไม่ได้ใส่ใจลูกกับแซคารี่เลย ลูกให้โอกาสแม่ได้ชดใช้ให้กับลูกได้ไหม? ถึงมันจะ… เป็นเพียงแค่สิ่งของก็ตาม?”
สิ่งของงั้นหรอ? แอเรียนรู้สึกขำขัน แอเรียนไม่ได้ต้องการความรักแบบครอบครัวจากเธอ เธอจึงเสนอสิ่งของแทนอย่างนั้นรึ? เพื่อให้ตัวเองสบายใจอย่างนั้นเหรอ? แอเรียนชักจะอยากรู้แล้วว่าเฮเลนจะสามารถให้อะไรกับเธอได้บ้าง “คุณหมายความว่ายังไง? คุณจะ ‘ชดใช้’ ทุกอย่างที่คุณติดฉันภายในครั้งเดียวอย่างนั้นหรอ? คุณยังหวังว่าฉันเรียกคุณว่า ‘แม่’ อยู่หรอ?”