ตอนที่ 1408 ขอเงินสนับสนุน (2)
เย่ฉากระแอมเล็กน้อยจากด้านข้าง ส่งสัญญาณให้เย่เจี๋ยเดินออกมา เย่เจี๋ยที่ไม่เก่งเรื่องการมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นหน้าแดงเล็กน้อย เท้าเล็กๆที่ผูกกระดิ่งเงินเอาไว้ก้าวออกมา เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งขณะที่นางเดินไปตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“เย่เจี๋ยอยู่นี่……” นางตอบเสียงเบาหวิว
“ส่งหนูนรกให้ข้า” จวินอู๋เสียยื่นมือออกไปทางเย่เจี๋ย เย่เจี๋ยรีบส่งหนูนรกให้กับมือจวินอู๋เสียโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
หนูนรกที่ยังคงนอนกรนกอดลูกเกาลัดไว้แนบอก โดนจวินอู๋เสียใช้นิ้วจิ้มปลุกให้ตื่น มันลุกขึ้นยืนบนฝ่ามือของจวินอู๋เสีย อุ้งเท้าเล็กๆของมันยังคงกอดลูกเกาลัดเอาไว้แน่น
ไม่ง่ายเลยกว่ามันจะแย่งไอ้นี่มาจากปากของท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตได้!
“จี๊ด?” หนูนรกมองจวินอู๋เสียอย่างสงสัย
จวินอู๋เสียลูบท้องเล็กๆของมัน สัมผัสนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วทำให้นางหยุดลูบไม่ได้
“คายออกมา” จวินอู๋เสียพูด
หนูนรกกระพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองเย่เจี๋ย เมื่อเห็นเย่เจี๋ยพยักหน้าให้มัน มันก็วางลูกเกาลัดลงบนฝ่ามือของจวินอู๋เสียอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็อ้าปากแล้วเอาอุ้งเท้ายัดเข้าไปในปากของมัน!
หลังจากนั้น เล่ยเฉินก็ทำปากอ้าตาค้าง จ้องมองหนูนรกตัวจิ๋วดึงเอาไข่มุกราตรีขนาดเท่าไข่ไก่ออกมาจากปากของมัน!
“จี๊ด!” หนูนรกยื่นไข่มุกราตรีไปตรงหน้าจวินอู๋เสีย
แต่จวินอู๋เสียยังคงส่ายหัว
หนูนรกยัดไข่มุกราตรีกลับเข้าไปในปาก แล้วดึงเอาหยกชิ้นงามออกจากปากของมัน เสี่ยวเจว๋ที่ยืนอยู่ด้านข้างตาลุกวาวทันที!
“จี๊ด?”
ส่ายหัว
ของวิเศษ
“จี๊ด?”
ส่ายหัว
หลังจากเห็นของที่หนูนรกดึงออกมาจากปากชักจะไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ จวินอู๋เสียก็ชี้ไปที่บัลลังก์มังกรสีทองอร่ามที่นางนั่งอยู่
หนูนรกเข้าใจทันทีว่าจวินอู๋เสียหมายถึงอะไร มันดึงเอาทองหนึ่งแท่งออกมาจากปากของมัน!
จวินอู๋เสียพยักหน้าด้วยความพอใจ
“ทำต่อไป”
ดังนั้น หนูนรกจึงกระโจนลงจากฝ่ามือของจวินอู๋เสีย มายืนอยู่บนบัลลังก์สีทอง แล้วดึงเอาทองแท่งออกจากปากอย่างต่อเนื่อง……
ชั่วพริบตา ทองคำแท่งที่กองอยู่ตรงเท้าของจวินอู๋เสียก็เลยข้อเท้าของนางไปแล้ว
เล่ยเฉินจ้องมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ ตกตะลึงจนนิ่งค้างไปแล้ว
[สวรรค์!]
[หนูอ้วนนั่นคืออ่างสมบัติในตำนานแน่ๆ!!]
เสียงตุบๆยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่หนูนรกเททองคำแท่งออกจากปากของมันต่อไป ในไม่ช้าพื้นในท้องพระโรงก็เต็มไปด้วยทองคำแท่งที่ลื่นไหลลงมาจนเต็มสถานที่
การได้เห็นทองคำแท่งจำนวนมหาศาลขนาดนี้ เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไป
และหนูนรกก็ดูเหมือนจะไม่ช้าลงเลยสักนิด
จนกระทั่งทองคำแท่งเต็มไปทั่วทุกมุมของท้องพระโรงและกำลังจะไหลออกไปนอกธรณีประตูนั่นแหละ จวินอู๋เสียถึงได้พูดขึ้นว่า “เอาล่ะ พอแค่นี้ก่อน”
หนูนรกหุบปากทันทีและกระโดดกลับขึ้นไปบนมือของจวินอู๋เสีย หยิบเกาลัดสภาพน่าสังเวชนั้นขึ้นมาและวิ่งกลับไปที่ไหล่ของเย่เจี๋ยอย่างมีความสุข
ทำราวกับว่า……
ทองคำแท่งจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่บนพื้นยังมีค่าน้อยกว่าเกาลัดที่ถูกแทะจนเต็มไปด้วยรูและรอยกัดเล็กๆนั้น
“เอาพวกนี้ไปจัดการกับเรื่องจำเป็นเร่งด่วนก่อน ถ้าไม่พอ ก็ไปหาเย่เจี๋ย นางมีมากพอ” จวินอู๋เสียพูดอย่างใจกว้าง
เล่ยเฉินตาเกือบบอดไปแล้วด้วยทะเลทองคำแวววาวตรงหน้า เขาอ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะได้สติ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาค้นพบว่า จักรพรรดิของเขานั้น แท้จริงแล้ว……ร่ำรวยอย่างไม่น่าเชื่อ!
หนูอ้วนตัวนั้น ไม่ใช่อ่างสมบัติในตำนานจริงๆหรือ?
ฉูหลิงเย่อมยิ้มขณะมองไปที่จวินอู๋เสียด้วยแววตาชื่นชมบูชา ราวกับว่าไม่ว่าจวินอู๋เสียจะทำเรื่องสะเทือนฟ้าสะเทือนดินมากแค่ไหน มันก็เป็นอย่างที่ควรจะเป็นอยู่แล้วในสายตาของฉูหลิงเย่ เพราะว่า……จวินอู๋เสียในใจของนางนั้นไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้