ตอนที่ 468 ติดกับ!
หลิ่วอวี่เจ๋อที่เดิมนั่งอยู่ข้างๆ เย่เฉินก็ตกใจจนผุดลุกขึ้น!
หลิ่วอวี่เจ๋อพูดตะกุกตะกัก “เย่…เย่เฉิน นี่นายพูดอะไรออกมา นายกับซูมู่ชิงเป็นคู่สร้างคู่สม ฉันไม่อยากจะแย่งภรรยานาย! นายเข้าใจฉันผิดแล้วล่ะมั้ง? ที่จริงแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมแม่ยายนายถึงเชิญฉันมาร่วมงาน หล่อนยังกำชับฉันว่าจะต้องหาของขวัญมาเอาใจเมียนายให้หล่อนดีใจ ชื่อของวิลล่านั่นไม่ได้ชื่อสุ่ยมู่รื่อชิงหรอกนะ แต่ฉันแก้โดยกระทันหัน ถ้าไม่เชื่อลองไปหาข้อมูลในเน็ตดูได้เลย”
เย่เฉินยื่นมือออกมาพลางกล่าว “หลิ่วอวี่เจ๋อคุณไม่ต้องตกใจ นั่งลงก่อน ที่จริงแล้วระหว่างผมกับซูมู่ชิงมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผมกับหล่อนตัดสินใจว่าจะหย่ากัน!”
หลังจากที่หลิ่วอวี่เจ๋อนั่งลงแล้วก็ถาม “ไม่จริงมั้ง?”
เย่เฉินถอนหายใจแล้วกล่าว “คุณคงไม่รู้ว่าผมกับตระกูลซูมีเรื่องผิดใจกัน ตระกูลซูอยากจะกำจัดผมเพราะผมเป็นคนทำให้ขาของซูมู่หลินหัก แล้วที่พวกเขายอมรับผมเป็นลูกเขย แค่เพราะอยากจะรู้เรื่องความลับของตระกูลเย่ผ่านผม ตอนนี้ผมเป็นคนพิการแล้ว!”
หลิ่วอวี่เจ๋อลิงโลด เรื่องที่เย่เฉินเล่าก็สมเหตุสมผลดี หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้ระแวงเลยว่าเย่เฉินในตอนนี้กำลังจงใจล่อลวงให้เขาติดกับ!
เย่เฉินล่อลวงเขาต่อ “แม่ยายผมเลือกผู้ชายมาสิบกว่าคนให้ซูมู่ชิง แต่ว่านอกจากคุณแล้วผู้ชายพวกนั้น ผมเองก็เห็นหน้าพวกเขาไม่ชัด เลยไม่ไว้ใจพวกเขา แต่ผมรู้จักคุณดีไม่ว่าจะเรื่องพื้นเพที่บ้าน หน้าตา เรือนร่างหรือนิสัยก็ถือว่าใช้ได้ ตอนที่แต่งงานกับคุณเมื่อปีก่อนหวังเจียเหยายังตั้งท้องลูกของผม ในระยะเวลาสิบเดือนที่ผ่านมานั้นคุณก็ห่วงใยในตัวหล่อน ปฏิบัติกับหล่อนราวเจ้าหญิง ซึ่งถ้าเป็นผมที่ภรรยาตั้งท้องลูกของผู้ชายคนอื่น ผมคงจะยิ้มให้หล่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ทำดีด้วยเลย แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวผมก็รู้ว่าถ้าซูมู่ชิงแต่งงานกับคุณ คุณจะต้องดีกับหล่อน ดีกับลูกสาวของผม”
พอหลิ่วอวี่เจ๋อโดนเย่เฉินชมเชยแบบนี้ก็ตื่นเต้นจนตีขาตนเอง “นั่นมันแน่อยู่แล้ว! ฉันเองเป็นคนที่ทะนุถนอมรักภรรยา ไม่เคยระบายอารมณ์ใส่ผู้หญิงเลย! ถ้ามู่ชิงแต่งงานกับฉัน ฉันจะปฏิบัติกับหล่อนเหมือนนางฟ้า! เย่เฉิน…นายทำใจยกภรรยาตัวเองให้ฉันได้เหรอ?”
ผู้หญิงสวยๆ แบบซูมู่ชิงไม่ว่าใครจะยอมยกภรรยาแสนสวยคนนี้ให้คนอื่นได้ลงคอเหรอ?
เย่เฉินย่อมทำใจยกภรรยาตนเองให้คนอื่นไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาจำใจต้องหลอกล่อเขาเพื่อให้หลิ่วอวี่เจ๋อติดกับเพื่อจะได้จับพิรุธอีกฝ่ายได้
ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะมีความสามารถและมีลูกน้อง แต่ถ้าจะให้บีบอีกฝ่ายให้ยอมสารภาพล่ะก็ ต่อให้ซ้อมเขาจนตาย เขาก็ไม่ยอมรับ
บางทีมีคนรู้สึกว่าฆ่าคนผิดแต่ดีกว่าปล่อยคนอื่นไป แต่ว่าถ้าหากว่าฆาตกรไม่ใช่หลิ่วอวี่เจ๋อหรือพวกศัตรูคู่แค้นเก่าๆ พวกนั้นแต่เป็นคนอื่นจะทำยังไง?
ทันทีที่เย่เฉินแน่ใจว่าหลิ่วอวี่เจ๋อเป็นฆาตกรแล้วจัดการเขาได้ เย่เฉินในอนาคตก็จะสามารถนอนหลับและท่องเที่ยวได้อย่างสบายใจ
เย่เฉินกล่าว “ผมย่อมทำใจไม่ได้หรอกนะ! แต่ว่าทำใจไม่ได้แล้วจะทำยังไงได้! ผมตาบอดแล้วหรือจะให้ซูมู่ชิงดูแลผมไปตลอดชีวิตเหรอ?! นิสัยของผมเนี่ยคุณก็น่าจะรู้ดีนะ ผมเป็นคนเย่อหยิ่งแบบนี้ ไม่มีทางเป็นตัวถ่วงชีวิตของซูมู่ชิงไปตลอดชีวิตหรอก!”
หลิ่วอวี่เจ๋อพยักหน้ารับ เย่เฉินย่อมไม่มีทางเห็นแก่ตัวและอ่อนแอแบบนี้
พอคิดแบบนี้หลิ่วอวี่เจ๋อก็กอดเย่เฉินอย่างตื้นตันใจ “พี่ครับ! ต่อไปพี่คือพี่ชายแท้ๆ ของผมแล้วนะครับ! ขอบคุณพี่มากนะครับ! ต่อไปผมจะดีกับซูมู่ชิงและลูกสาวของพี่ครับ ผมขอสาบาน!”
เย่เฉินผลักหลิ่วอวี่เจ๋อออกแล้วกล่าว “เฮ้อ เดี๋ยวก่อน คุณอย่าเพิ่งมาขอบคุณผม จะให้ผมยกซูมู่ชิงให้คุณก็ได้นะแต่ว่าผมมีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ”
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวอย่างตื่นเต้น “พี่ว่ามาเลยครับ! อย่าว่าแต่ข้อเดียวเลยครับ สิบข้อก็ได้ครับ”
หลิ่วอวี่เจ๋อคิดในใจขอแค่ได้ซูมู่ชิงมาครอบครอง ได้แต่งงานได้ดองกับตระกูลซูที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ยอมทำทั้งนั้น
เย่เฉินกล่าว “เงื่อนไขของผมก็คือคุณจะต้องช่วยผมหาตัวฆาตกรที่ทำร้ายผม”
หลิ่วอวี่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อยด้วยความละอายใจ “หาตัวฆาตกรเหรอ?”
เย่เฉินกล่าว “ผมสงสัยว่าที่ผมตาบอดเพราะฟางเชาลูกพี่ลูกน้องคุณเป็นคนทำ ตอนนั้นเพราะเรื่องหวังเจียเหยา ผมเลยส่งคนไปตอนเขา หลังจากนั้นเขาก็ซ่อนตัวไม่โผล่ออกมา ผมควานหาตัวเขาไม่เจอ เขาเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด!”
ความจริงแล้วฟางเชาอยู่ประเทศไทย และอยู่ในสายตาของเย่เฉินตลอดเวลา
หลังจากที่เย่เฉินตาบอดแล้ว คนของเย่เฉินก็ได้ทำการตามสืบและสอบสวนฟางเชาทันที เมื่อได้หลักฐานต่างๆ และคอยสอดแนมก็พบว่าฟางเชาเป็นคนบริสุทธิ์
ที่เย่เฉินบอกว่าฟางเชาทำ ที่จริงแล้วเพราะเขามีเป้าหมายอื่น
หลิ่วอวี่เจ๋อตกตะลึง “พี่ตอนเขาเหรอครับ?”
ที่จริงแล้วหลังจากที่หลิ่วอวี่เจ๋อแยกกับฟางเชาแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก เพราะพวกเขาติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้
เขาเพิ่งรู้ว่าฟางเชามีเรื่องก็ตอนนี้เอง
หลิ่วอวี่เจ๋อครุ่นคิดแล้วกล่าว “จะต้องเป็นฝีมือไอ้เดียรัจฉานฟางเชานั่นแน่! หมอนั่นมันเจ้าคิดเจ้าแค้น ตอนนั้นเพราะว่าพี่ทำบ้านเขาล้มละลาย เขาคุกเข่ามาขอร้องให้ผมล้างแค้นกับพี่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเอาแต่เว้าวอนให้ผมตามจีบหวังเจียเหยา ไม่ว่าอย่างไรผมก็ไม่กล้าล่วงเกินพี่หรอกครับ!”
เย่เฉินแค่นเสียงในใจ นายทั้งนั้นเลยที่ใจกล้าเทียมฟ้า เห็นหวังเจียเหยาสวยแล้วไม่เห็นหัวเขา แล้วใจกล้ามาแย่งผู้หญิงของฉัน คิดไม่ถึงว่าจะโยนให้ฟางเชาเสียอย่างนั้น!
เย่เฉินกล่าว “อย่าไปพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนเลย อย่างไรเสียผมกับหวังเจียเหยาก็หย่ากันแล้ว คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฟางเชา ถ้าคุณเจอตัวเขาแล้วก็หลักฐานที่เขาทำร้ายผม ผมจะส่งซูมู่ชิงให้คุณด้วยตัวเองเลย!”
หลิ่วอวี่เจ๋อเผลอคิดถึงภาพที่ซูมู่ชิงนอนเอนกายอยู่บนเตียงของเขา ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้
การได้แต่งงานกับซูมู่ชิงก็ถือว่าเป็นเรื่องมงคลอย่างมหาศาลไม่ว่าจะเขาหรือว่าตระกูลหลิ่ว!
หลิ่วอวี่เจ๋อรับคำทันที “ได้ครับ! ผมจะต้องจับตัวไอ้เดียรัจฉานตัวนั้นมาให้พี่ให้ได้!”
“อืม เรากลับกันเถอะ”
เย่เฉินค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้น
หลิ่วอวี่เจ๋อรีบร้อนประคองเย่เฉิน “พี่เย่เฉิน ระวังหน่อยนะครับ ผมประคองพี่เอง ค่อยๆ เดินนะครับ ระวังขั้นบันได”
หลิ่วอวี่เจ๋อปรนนิบัติเย่เฉินเหมือนที่ดูแลปู่ของตนเอง
พอเดินกลับมานั่งในสวน หลิ่วอวี่เจ๋อก็หันมองซูมู่ชิงที่โดดเด่นกว่าใครในทันที ลอบกล่าวในใจ
“อีกไม่นานเท่าไหร่ผู้หญิงคนนี้ก็จะกลายเป็นภรรยาของเรา ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าหล่อนกับหวังเจียเหยาใครจะเร่าร้อนกว่ากันนะ? เหอะๆ”
หลิ่วอวี่เจ๋อคิดเรื่องสกปรกไปพร้อมๆ กับถามซูมู่ชิงอย่างมีมารยาท “คุณมู่ชิงครับ เราเพิ่มเพื่อนกันในวีแชทกันดีไหมครับ?”
ซูมู่ชิงไม่ยินยอมหล่อนไม่เคยเพิ่มเพื่อนกับชายแปลกหน้ามาก่อน
แต่เย่เฉินกลับกล่าวว่า “ที่รัก คุณเพิ่มเพื่อนในวีแชทกับหลิ่วอวี่เจ๋อสิ พวกคุณสองคนชอบการออกแบบมากๆ เหมือนกัน น่าจะคุยกันถูกคอ”