บัญชามังกรเดือด บทที่ 376 เกิดเรื่องแล้ว
“ไม่ได้นะ ข้าไม่ยินยอม！”
“เหยาเหยา แม่รู้ดีว่าลูกนั้นอยากที่จะล้างแค้นให้ท่านพ่อ แต่ว่าลูกไม่จำเป็นที่จะต้องเสียสละความสุขของตนเองนะ！”
“ลูกฟังแม่นะ——”ยู่หลิงหลงรีบเอ่ยออกมา
“พอได้แล้ว！”หลิวชิงเหยาเอ่ยเรียบๆออกมา “หลินหลง คุณนั้นยังมีคุณสมบัติอะไร ที่จะมาพูดเกี่ยวกับความสุขของฉัน”
“ตั้งแต่ตอนที่พ่อของฉันตายไป ความสุขของฉันนั้นมันก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว”
“พวกคุณมันเป็นแค่กลุ่มคนที่ขี้ขลาดกลัวตาย กลัวฉินเทียน ไม่กล้าที่จะล้างแค้นแทนพ่อของฉัน ถ้าอย่างงั้นฉันจะจัดการเอง！”
“หลินหลง ฉันจะเตือนเจ้านะ หากกล้าที่จะมาขัดขวางฉัน ฉันจะตายให้คุณดู！”
“ไม่อย่างงั้นก็ให้ฉันแต่งงาน ไม่อย่างงั้นก็ให้ฉันตายไปสะ แม่เลือกเอา！”
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของยู่หลิงหลงเปลี่ยนเป็นสีขาว ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้สักพักใหญ่และไม่เอ่ยอะไรออกมา
เมื่อมองเห็นดังนี้เลี่ยวเจี๋ยนั้นได้ให้สัญญาณผ่านสายตาให้จ้าวซวู่ แล้วเอ่ยอย่างตื่นเต้น “คุณชาย ในเมื่อคุณชิงเหยา นั้นยินยอมด้วยตนเองแล้ว งั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะ”
“รีบเอาข่าวดีนี้กลับไปประกาศบอกเจ้าบ้านของเราเธอ ให้ท่านเจ้าบ้านนั้นมาช่วยสู่ขอด้วยตัวของเขาเองในงานแต่งงาน”
จ้าวซวู่นั้นมองไปทั้งสองคน และในใจก็ดีใจปลิ้มปริ่มจริงๆ
เขานั้นยังอยากที่จะพูดคุยกับหลิวชิงเหยา คุยให้มากกว่านี้หน่อย
หลิวชิงเหยาเอ่ยเรียบๆ“ ในเมื่อฉันเอ่ยแล้วว่าจะแต่งงานกับคุณ แน่นอนว่าจะไม่เสียใจ！”
“ตอนนี้คุณกลับไปจัดเตรียมเถอะ ฉันจะรอคุณมาสู่ขอนะ”
เอ่ยจบ ก็ได้หันหลังเดินจากไป
จ้าวซวู่พ่นลมออกมา แล้วเอ่ย “น้าหลิน ถ้าอย่างงั้นหลานเขยขอตัวลาก่อนนะครับ”
“เจ้าวางใจเถอะ ฉันจะไม่ทำอะไรไม่ดีต่อชิงเหยา แล้วก็จะไม่ทำอะไรให้เป่ยเจียงไม่ดี”
หลังจากที่เขาจากไปแล้วห้าเสือต่างก็หันมามองหน้ากัน
ในสุดท้ายแล้ว ก่อนที่อวี๋เซิ่งจะเอ่ยออกมาเบาๆ“ประธานหลิน เรื่องการล้างแค้นเราจะไม่เอ่ย แต่ว่าคุณชิงเหยานั้นแต่งงานกับจ้าวซวู่นั้น ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีนะ”
“ตระกูลจ้าวนั้นเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหยุนชวน ทั้งทางฝั่งตอนเหนือนั้น สามารถที่จะเอ่ยอะไรก็ได้นะ”
“ไม่แน่นะคุณชิงเหยาแต่งงานไปที่นั่น อาจจะมีความสุขมากก็ได้”
“ท่านก็ทราบดี ว่าตั้งแต่รอบก่อนที่พ่ายแพ้ให้กับฉินเทียนคุณชิงเหยา นั้นได้ผ่านแต่ละวันมาเช่นไร”
ยู่หลิงหลงเอ่ยอย่างปวดหัวและส่ายหัว “ พวกเจ้าไม่เข้าใจ พวกเข้าไม่เข้าใจ！”
“ภายในใจของข้าตอนนี้นั้นสับสนไปหมด พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าขออยู่คนเดียวสักพัก”
ห้าเสือจึงทำได้แค่ถอยออกมา
พูดตามจริงนะ สำหรับการแต่งงานกับตระกูลจ้าว พวกเขานั้นก็ชอบและสนับสนุน
ก่อนที่จะปล่อยยู่หลิงหลงให้อยู่คนเดียว เธอนั้นเต็มไปด้วยการปวดหัว ก่อนจะเอ่ยออกมาคนเดียว
“หลิวเช่อ คุณมองเห็นแล้วหรือยัง？คุณสละชีวิตเพื่อความจงรักภักดี แต่เมื่อตายไป กลับทิ้งความยุ่งเหยิงนี้ไว้ให้ฉัน ……”
“ลูกสาวของคุณบ้าไปแล้ว อีกทั้งยังทำเป็นไม่รู้จักฉันที่เป็นแม่คนนี้อีก”
“ฉันควรทำเช่นไรดี？ คุณบอกฉันที ว่าควรจะทำเช่นไร？”
“ฉันเหนื่อยจริงๆเลย……”
พูดไปแล้ว ก่อนที่จะเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมา
ถึงแม้เอนั้นจะเป็นหัวหน้าหนึ่งในสี่ของอันกั๋ว มีหน้ามีตา อีกทั้งยังรู้จักคนไปทั่วทิศ
ตอนนี้ ก็ยังเป็นถึงหัวหน้าของเป่ยเจียง
แต่ว่า ในเมื่อเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอนั้นสูญเสียสามีไป ตอนนี้ ก็ใกล้จะสูญเสียลูกสาว เธอรู้สึกว่าโลกใบนี้ของเธอนั้น ใกล้จะแตกออกมาแล้ว
ลังเลอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่เธอนั้นจะโทรหาฉินเทียน
หลงเจียง อุธทยานมังกร
ลมและแสงแดดวันที่สวยงาม ฉินเทียนนั้นนั่งอยู่ในศาลากลางแม่น้ำ ตอนนี้กำลังตกปลาอยู่อย่างสบาย
ตั้งแต่ตอนที่เขานั้นกลับมาจากตกปลาจากแม่น้ำได้ตั้งเยอะแยะแล้วเอามาไว้ในบ่อน้ำ เพราะเขาเป็นคนที่ชอบตกปลา หากไม่มีอะไรก็จะไปที่นั่นเพื่อปล่อยปลา
ดังนั้นจะเอ่ยแล้ว ในหลงฮู๋นั้น ตอนนี้มีปลาสดมากมายเต็มไปหมด
พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของซูซู ฉินเทียนนั้นเดิมทีแล้วอยากที่จะลงมือทำดีๆ แต่ว่าซูซูนั้นจะต้องไม่ยินยอมแน่นอน
ตามความคิดของเธอเองนั้น ตอนนี้ยังสาวอยู่จะจัดทำไมวันเกิด แม้แต่เอ่ยก็ยังไม่ต้อง
หลังจากนั้น ในตอนที่ฉินเทียนนั้นยืนยัน เธอนั้นถึงยินยอม วันนี้ตอนกลางคืน ที่บ้านนั้นได้ทำกับข้าวไว้ เพื่อสำหรับงานเลี้ยงเล็กๆ
มากสุด ก็สามารถที่จะพาหลินเซว่ย หลิวซิง กงลี่และคนอื่นๆนั้นพามาก็ได้แล้ว
ดังนั้นฉินเทียนนั้นเลยต้องการที่จะตกลงจากแม่น้ำมาหลายตัว เพื่อที่จะเตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้
“พี่ชาย คุณเหนื่อยหรือเปล่า？ทำไมจะต้องให้ฉันนั้นเอาน้ำมาให้คุณด้วย”
หม่าเซวี่ยนั้นวิ่งเข้ามา
เธอในวันนี้ ถึงแม้จะเป็นเพราะเสื้อผ้า แต่ว่าเมื่อลองเปรียบเทียบแล้ว ดีขึ้นเยอะแล้ว
ใบหน้าที่มีสีแดงระเรื่อราวกับกลีบกุหลาบ ในสายตานั้นผู้หญิงในวัยนี้แหละที่สวยที่สุด
ในตอนที่พูด รอยยิ้มสวยหวาน
ฉินเทียนนั้นได้รำคาญนิดหน่อย ไม่คิดว่าปลาที่ได้วางไว้ในหลงฮู๋นั้น เหมือนกับจะผีมีกระดูม เขานั้นตกไม่ได้เลยสักตัวในครึ่งวัน
เขานั้นดื่มน้ำแล้วเอ่ย“เสี่ยวเซวี่ย เจ้าไปบอกแม่นะ ว่าผักนั้นวางไว้ให้ดีก็พอ รอให้พ่อนั้นไปทำ”
“หลายวันมาแล้วที่ไม่ได้ทำอาหาร ข้านั้นจะทำให้พวกเจ้าสักรอบหนึ่ง”
หม่าเซวี่ยนั้นเม้มปากยิ้ม“วันเกิดพี่สาว พี่ชายอยากจะเซอร์ไพรส์เธอใช่ไหมล่ะ”
“ใช่แล้วพี่ชาย ปลาที่พี่ตกล่ะ？”
ฉินเทียนเอ่ยยิ้มเจื่อน“กำลัง กำลังจะตกได้แล้ว”
หม่าเซวี่ยนั้นมองไปยังแม่น้ำ ก่อนจะเอ่ย “หรือว่าพวกมันจะอิ่มกันหมดแล้วนะ เลยไม่ติดเบ็ดเลย？”
ฉินเทียนนิ่งตะลึง “คงไม่หลอก”
“ในแม่น้ำนี้ก็ไม่มีอะไรจะกินได้ มากสุดก็พวกพืชน้ำ ที่ไหนจะอร่อยมากกว่าอาหารที่ตกปลาของฉัน”
“แปลกประหลาด หรือว่าปลาพวกนี้ฉลาดขึ้นกันแล้วนะ”
หม่าเซวี่ยคิดแล้ว ก่อนที่จะหน้าแดง แล้วก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยต่อ “จริงๆแล้ว ฉันมาให้อาหารปลาทุกวันเลยนะ”
“อาจจะเป็นเพราะ พวกมันนั้นอิ่มกันแล้วจริงๆแหละ ……”
ฉินเทียนสีหน้ามืดลง ไม่แปลกใจเลยทำไมปลาไม่ติดเบ็ด
ในตอนที่อยากจะเอ่ย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองเห็นว่าเป็นยู่หลิงหลง โทรเข้ามา ภายในใจของเขานั้นเต้นเร็ว
“เสี่ยวเซวี่ย ลงโทษให้เจ้านั้นตกปลามาให้ผมหนึ่งตัวเลย”
“ทำไม่ได้ไม่ให้กินข้าวนะ！”
ก่อนที่เขาจะเอาคันเบ็ดในมือนั้นส่งให้หม่าเซวี่ย ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปข้างๆ แล้วรับโทรศัพท์
“ฉินเทียน เกิดเรื่องแล้ว”
เสียงของยู่หลิงหลงนั้นออกจะอู้อี้ เมื่อได้ยินเหมือนราวกับว่าเพิ่งจะร้องไห้มา
เทียนฉินนั้นตกใจ ก่อนที่จะรีบเอ่ย “น้าหลิงหลง มีอะไรหรอ? อย่ารีบสิ ค่อยๆพูด！”
ยู่หลิงหลงนั้นอธิบายสั้นๆ “ชิงเหยาตอนนี้บ้าไปแล้ว”
“เธอตอนนี้เหมือนกับว่าได้เดินเข้าไปยังประตูนรกเลย คิดมาตลอด ว่าอยากที่จะล้างแค้นให้พ่อของเธอ”
“เพียงแค่สามารถที่จะทำได้ ให้เธอทำอะไรเธอก็จะทำ ”
“เธอคนเดียวยังเอ่ยอีกว่า ตอนนี้ ตระกูลจ้าวมาขอหมั้น อีกทั้งรอให้ห้าเสือ รอดูความหวังในการล้างแค้นอีก”
“พวกเขานั้นฉันก็ไม่สามารถที่จะบังคับได้”
“ฉินเทียน จะทำเช่นไรดี？”
“เมื่อถึงเวลาหากตระกูลจ้าวนั้นได้ร่วมกันกับเป่ยเจียง เพื่อกำจัดคุณและอันกั๋ว ฉันจะทำอย่างไรล่ะ？”
สีหน้าของฉินเทียนนิ่งลง เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ตระกูลจ้าวจะคิดทำอะไรเช่นนี้ออกมา
ไม่พูดก็ไม่ได้ ใช้มุขนี้ มันสุดยอดจริงๆ
เขานั้นลังเลก่อนที่จะเอ่ย “น้าหลิงหลง หากไม่ไหวจริงๆ งั้นก็บอกความจริงไปกับชิงเหยาเถอะ”
“ไม่กี่วันมานี้ ก็ทำให้เธอนั้นเศร้าเสียใจ”
“ตอนนี้ จ้าวซวู่นั้นได้หลอกใช้ชิงเหยา”
“ชิงเหยาแต่งงานกับเขา แน่นอนว่าจะต้องมีความสุข”
ยู่หลิงหลงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ แต่ว่าเป็นเช่นนี้ งั้นหลิวเช่อก็ตายฟรีนะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง ผมจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด”
เมื่อคิดถึงสามีที่ตายจากไป เธอนั้นราวกับว่าได้กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง
“ขอโทษนะ จริงๆแล้วฉันไม่ควรที่จะโทรหาคุณ”
“ฉันคิดออกแล้ว ทุกคนมีชีวิตของตน ในเมื่อชิงเหยาอยากที่จะแต่งงานกับจ้าวซวู่ งั้นก็ให้เธอแต่งไปเถอะ
“ในเมื่อแต่งงานไปแล้ว ตระกูลจ้าวนั้นจะร่วมมือกับเป่ยเจียงเพื่อกำจัดคุณและนายท่านอาน ฉันจะไม่คิดวิธีอื่นแล้ว”
“เพียงแต่ฉันนั้นไม่ส่งเสียง ห้าเสือนั้นก็ไม่กล้าที่จะขยับ”
“ฉันนั้นไม่สามารถที่จะยอมให้หลิวเช่อตายเปล่า”
“งั้นก็ตามนี้นะ ลาก่อน”
เมื่อเอ่นจบ ก็รีบตัดสายไป