เมื่อได้ยินสิ่งที่เฟิงจินหยวนพูด คังอี้ถอนหายใจยาว นางเข้าใจว่าเฟิงหยูเฮงเล่นละคร และนางเป็นผู้ต้องสงสัยหลัก แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางทำ
“ข้าไม่รู้” นางส่ายหัว แล้วมองที่เฟิงหยูเฮง “เฉียนโจวมีทหารพิเศษด้วย แต่ตำหนักของข้าไม่เคยฝึกทหารพิเศษเลย” คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงหยูเฮงเข้าใจชัดเจน “หลังจากแต่งงานกับตระกูลเฟิง ข้ากลายเป็นฮูหยินตระกูลเฟิง สำหรับข้า เด็ก ๆ ทุกคนเหมือนกับรุ่ยเจีย พวกเจ้าคือบุตรสาวของข้าทั้งหมด ไม่ว่าศัตรูจะส่งคนมาเพิ่มหรือไม่ อาเฮง เจ้าจะต้องระวังมากขึ้น”
เมื่อคังอี้พูดแล้วสายตาของเฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้ละสายตาไป ทั้งสองมองหน้ากันปล่อยให้เฟิงหยูเฮงมองเห็นการหดและขยายไหล่ของคังอี้ เรื่องนี้ทำให้นางตัดสินใจได้ว่านี่ไม่ใช่หนึ่งในแผนการของคังอี้ แต่ปัญหาใหม่เกิดขึ้น ถ้าไม่ใช่คังอี้แล้วเป็นใคร มันคือซวนเทียนเย่ใช่หรือไม่
ชั่วครู่หนึ่งทั้งสองฝ่ายพูด
เงียบเป็นเวลานาน ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า “อาเฮง แล้วเจ้าจะย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์อีกหรือไม่ ? เจ้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังไม่ได้ มันอันตรายเกินไป”
เฟิงหยูเฮงกระพริบตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า “ขอบคุณท่านย่า อาเฮงกำลังวางแผนที่จะย้ายกลับในวันนี้ แต่ข้าไม่รู้ว่าท่านพ่อและพี่น้องของข้าคิดอย่างไร”
เฟิงเซียงหรูเป็นคนที่ใกล้ชิดกับนางมาก และพูดอย่างรวดเร็วว่า “พี่รองกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ดีแล้วเจ้าค่ะ เราสามารถดูแลกันได้”
เฟิงจินหยวนไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เฟิงเฉินหยูกล่าวว่า “คฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลมีทหารองครักษ์ 100 นาย และมีผู้คุ้มกันลับอยู่มากมาย ถ้าน้องรองย้ายเข้ามาพวกเขาจะต้องถูกย้ายไปที่ฝั่งของคฤหาสน์ใช่หรือไม่ แต่ถ้าพวกเขาไปอยู่ แล้วอะไรจะเกิดอะไรขึ้นกับน้าเหยา ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ทหารองครักษ์และผู้คุ้มกันลับจะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องท่านแม่ สำหรับข้าแล้ว…” นางพูดแล้วมองไปที่เฟิงจินหยวน “กับบุตรสาวที่อาศัยอยู่ที่บ้าน ท่านพ่อ ข้าจะปลอดภัยใช่หรือไม่เจ้าค่ะ”
เมื่อการสนทนามาถึงจุดนี้แล้ว เฟิงจินหยวนจะยังคงนิ่งเงียบได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการให้เฟิงหยูเฮงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เฟิง แต่นี่คือบุตรสาวของเขา ไม่ว่าเขาจะไม่ชอบความคิดนี้เท่าไหร่ เขาก็ไม่สามารถพูดได้ “เช่นนั้นเจ้าก็ย้ายเข้าไป ! ”
“เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้าจะย้ายพรุ่งนี้ ! ตอนนี้มันดึกแล้ว ทุกคนกลับไปได้แล้วเจ้าค่ะ แต่ทุกคนจะต้องระวังให้มาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนร้ายไปที่คฤหาสน์เฟิงเพื่อสร้างปัญหาหลังจากล้มเหลวในการฆ่าข้า ? หากผู้บริสุทธิ์ได้รับบาดเจ็บนั่นก็น่ากลัว”
เฟิงจินหยวนคิดเกี่ยวกับมัน เขานำทุกคนกลับไปที่คฤหาสน์อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็จัดให้มีผู้คุ้มกันลับอยู่เพื่อปกป้องสนามหญ้า
เมื่อผู้คนจากคฤหาสน์เฟิงเงียบสงบลง บนเรือนเล็ก ๆ บานซูปรากฏตัวขึ้น และถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนูจะย้ายกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงจริง ๆ หรือขอรับ ? ”
“ใช่” นางพยักหน้า “ไม่เพียงแต่ข้าจะย้ายเข้าไปอีกครั้ง ข้าต้องการให้เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป แค่พูดว่าข้าไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลต่อไปแล้ว”
วังซวนคิดเล็กน้อยจากนั้นกล่าวว่า “คุณหนูกังวลเรื่องของฮูหยินใหญ่ใช่หรือไม่เจ้าคะ ? แต่ถ้าผู้คุ้มกันลับทั้งหมดอยู่ที่นี่ คุณหนูจะตกอยู่ในอันตรายนะเจ้าคะ ! ”
“ไม่เป็นไร” นางโบกมือ “ความปลอดภัยของข้าไม่ใช่ปัญหา แค่เจ้าเป็นห่วงข้าก็เพียงพอแล้ว ทุกคืนหลังจากที่ข้าหลับแล้ว แม้ว่ามีบางคนเข้าห้องของข้าก็ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ามีแผนที่จะจัดการกับพวกมันเอง”
บานซูรู้สึกถึงมุมปากริมฝีปากของเขากระตุก “คุณหนูมีแผนการอะไรขอรับ ? คุณหนูจะใช้แส้ต่อสู้กับพวกมันหรือขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงพูดอย่างลึกซึ้งว่า “ไม่แน่นอน แต่ข้าจะไม่บอกเจ้า ไปทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ ! ” ขณะพูดนี้นางยิ้มแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องของนาง ปิดประตู นางพูดเสียงดัง “ข้ากำลังจะนอน เแยกย้ายกันไปหลังจากลานได้รับการทำความสะอาด ! ”
คนข้างนอกมองหน้ากัน เมื่อประสบกับพายุนี้ คุณหนูของพวกเขาก็ยังหลับได้ นางช่างขี้เซาเสียจริง !
หวงซวนจับมือนางอย่างไร้จุดหมาย แล้วเรียกคนมาทำความสะอาดฉาก ในห้องเฟิงหยูเฮงก็เริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน เมื่อนางนำผ้าห่มและหมอนออกจากตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็ยัดพวกมันทั้งหมดเข้าไปในมิติของนาง จากนั้นนางก็เข้ามาพร้อมกับพวกมัน และจัดระเบียบห้องอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นผลของความพยายามของนาง เฟิงหยูเฮงก็พอใจ ในอนาคตคงจะดีที่สุดถ้านางนอนในมิติแม้ว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากคอยปกป้องนาง แต่เมื่อนางย้ายกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง ส่วนหนึ่งของพวกเขาจะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องเหยาซื่อ ประการที่สอง การตื่นขึ้นมากลางดึกนั้นทำให้นางโกรธจริง ๆ นางต้องการที่จะนอนหลับอย่างสงบสุข
คืนนั้นเฟิงหยูเฮงนอนหลับอยู่ในมิติของนางจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นในวันต่อมา เมื่อนางออกมาจากมิติของนาง หวงซวนก็เข้าพร้อมกับน้ำเพื่อให้นางล้างหน้า ทันใดนั้นเมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงยืนอยู่อย่างง่วงนอน นางก็ตกใจ
“คุณหนู ทำไมคุณหนูยืนอยู่ที่นี่เจ้าคะ ? ” เมื่อมองอีกครั้งนางก็ตกตะลึง “คุณหนูสวมชุดอะไรอยู่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองลงมา ดีมากมันเป็นชุดนอนที่นางพบในมิติของนาง
“เสื้อผ้าที่ใส่ตอนนอน” นางพูด “ทำขึ้นมาใหม่”
หวงซวนขมวดคิ้ว “ทำเมื่อไหร่เจ้าค่ะ ? ทำไมข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? ”
นางตอบอย่างไร้ยางอาย “ข้าทำมันแล้วแอบเจ้าไว้”
หวงซวนไม่ถามอีกต่อไป นางได้สร้างภูมิต้านทานให้กับสิ่งที่ไม่สมควรเช่นนี้อย่างกะทันหัน ในขณะที่นางมองสิ่งเหล่านั้นโดยอัตโนมัติ สิ่งต่าง ๆ ที่นำมาจากแขนเสื้อของคุณหนู ทั้งสองวิธีนางรู้ว่าคุณหนูของนางมีเสื้อคลุมลึกลับซึ่งสามารถนำสิ่งต่าง ๆ ออกมาได้ และยัดกลับเข้าไปได้ มันเป็นไปได้ที่จะทำได้แม้กระทั่งคนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็สามารถยัดเข้าไปข้างในได้
หวงซวนไม่รู้ แต่แขนเสื้อของเฟิงหยูเฮงสามารถยัดคนเข้าไปข้างในได้ และมันก็ไม่ได้จำกัดอยู่แค่เพียงคนเดียว
หลังจากรับประทานอาหารเช้า วังซวนพาบ่าวรับใช้ดูแลการย้ายข้าวของของเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงพาหวงซวนไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า
วันนี้ที่สนามหญ้า เรือนซูหยานั้นมีชีวิตชีวาเล็กน้อยเพราะเฟิงจินหยวนใช้เวลาทั้งคืนที่เรือนจินฟู ทำให้การแต่งงานกับจุนม่านเสร็จสมบูรณ์ อนุที่ต่างจากอนุระดับล่าง แม้ว่าพวกนางจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับฮูหยินใหญ่ในคฤหาสน์ พวกเขามีสถานะที่เหมาะสม หลังจากความสมบูรณ์ของการแต่งงาน จุนม่านต้องมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าอย่างถูกต้อง และฮูหยินผู้เฒ่าก็ต้องแสดงตัวเอง
เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้ามาในเรือน เฟิงจินหยวนก็กำลังเดินไปที่ลานข้างใน ขณะที่จับมือจุนม่าน จุนม่านอายุไม่เกิน 20 ปี เมื่อทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันพวกเขาดูเหมือนบิดาและบุตรสาว ทุกคนชอบผู้หญิงที่สวยและอายุน้อย เมื่อใช้เวลายามราตรีร่วมกับจุนม่าน เฟิงจินหยวนก็ดูอ่อนเยาว์ลงเช่นกัน แม้แต่ฝีเท้าของเขาก็ดูเบาลง
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึงแล้ว จุนม่านก็รีบลุกขึ้นและเรียงนางว่าองค์หญิงแห่งมณฑลพร้อมกับคารวะ เฟิงหยูเฮงหยุดนางและยิ้มแล้วพูดว่า “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่ออายุเจ้ามากกว่าข้า ต่อไปเรียกข้าว่าอาเฮง”
เฟิงจินหยวนยังกล่าวอีกว่า “ใช่ นางยังถือว่าบุตรสาวของเจ้าด้วย”
“อนุผู้นี้ไม่กล้าเจ้าค่ะ ! ” จุนม่านก้มหน้าลงด้วยความเอียงอาย อย่างไรก็ตามสายตาของนางจ้องมองไปที่เฟิงหยูเฮง ทั้งสองมองหน้ากันและเห็นความใจดีในแววตาของอีกฝ่าย
โดยปกติแล้วการพูดแม้ว่าสถานะของอนุจะสูงกว่าของอนุระดับล่างมาก แต่ก็ยังคงมีสถานะที่ต่ำกว่าฮูหยินใหญ่ บุตรของคฤหาสน์เรียกฮูหยินใหญ่ว่าท่านแม่ ขณะนี้ที่เฟิงจินหยวนได้กล่าวสิ่งนี้ดูเหมือนว่าเขาพอใจมากกับอนุผู้นี้
เฟิงหยูเฮงคิดกับตัวเอง ฮูหยินใหญ่เข้ามาในคฤหาสน์ อย่างไรก็ตามสถานที่ของนางถูกขโมยโดยอนุ ใครจะรู้ว่าคังอี้สามารถทนได้มากแค่ไหน
“ลูกต้องแสดงความยินดีกับท่านพ่อและแม่รองที่รู้ความ ! ” นางมองไปที่เฟิงจินหยวนดวงตาของนางมีรอยยิ้ม “ข้าสงสัยว่าอนุจุนเหมยมีบุคลิกคล้ายกับพี่สาวของนาง ท่านพ่อต้องไม่ละเลยนาง”
เฉิงจุนเหมยและเฉิงจุนม่านเกิดมาดูคล้ายกันมาก ดวงตาที่สดใสและร่าเริงของนางได้มัดหัวใจของเฟิงจินหยวน ด้วยเฟิงหยูเฮงที่พูดในตอนนี้ เขายิ่งแน่วแน่มากขึ้น คืนนี้เขาจะไปที่เรือนรือหยูอย่างแน่นอน
จุนม่านสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเฟิงจินหยวน และนางสามารถคาดเดาสิ่งที่เขาคิดได้ ดังนั้นนางจึงกล่าวว่า “ตอนเด็ก ๆ จุนม่านได้เรียนวาดภาพ ในขณะที่จุนเหมยได้เรียกการร่ายรำ ในคืนนี้ท่านพี่ต้องให้น้องสาวร่ายรำให้ดูนะเจ้าคะ”
เฟิงจินหยวนรู้สึกยินดีที่ได้ยินสิ่งที่นางพูดและเริ่มหัวเราะ ดึงจุนม่านให้อยู่ใกล้เขา แล้วเข้าไปในห้องโถง
เฟิงหยูเฮงเดินตามหลังพวกเขา ริมฝีปากของนางขดเป็นรอยยิ้ม ไม่เพียงแต่เป็นหลานสาวของฮองเฮาทั้งสองคนถูกส่งตัวมายังคฤหาสน์โดยซวนเทียนหมิง นางมีเหตุผลที่จะไว้วางใจพวกนางทุกครั้ง
ในห้องโถง ผู้หญิงของตระกูลเฟิงมาถึงแล้ว หลังจากเฟิงจินหยวนและเฟิงหยูเฮงนั่งแล้ว จุนม่านก็ก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าเพื่อคารวะฮูหยินผู้เฒ่า
ฮูหยินผู้เฒ่าได้แนะนำนางอย่างเคร่งขรึม กล่าวว่า “เมื่อเจ้าแต่งงานเข้าตระกูลเฟิง เจ้าต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อคฤหาสน์ ข้าหวังว่าเจ้าทั้งสองคนจะรักใคร่กลมเกลียวกัน และสามารถมอบบุตรคนใหม่ให้กับครอบครัวของเราได้ในไม่ช้านี้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้คังอี้รู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก ขณะที่เฟิงหยูเฮงกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว
ใครเป็นคนสอนให้ฮูหยินผู้เฒ่าพูดสิ่งเหล่านี้ รักใคร่กลมเกลียวงั้นหรือ ?
นางมองไปที่คังอี้ และเห็นว่าใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีม่วงเหมือนมะเขือยาวเมื่อได้ยิน นางรู้สึกว่ามันสนุกมาก ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นยืนและกล่าวเสริมว่า “อาเฮงหวังว่าท่านพ่อและแม่รองจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเป็นร้อยปี และสามารถมีน้องให้ข้าโดยเร็ว”
เฟิงเซียงหรูก็ลุกยืนขึ้นและพูดซ้ำอีกครั้ง เฟิงเฟินไดมักเป็นคนหนึ่งที่ไปกับกระแสเมื่อพูดถึงเรื่องดังกล่าว ดังนั้นนางจึงยืนขึ้นและพูดซ้ำ
เฟิงเฉินหยูรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมและนางต้องการที่จะเตือนฮูหยินผู้เฒ่าให้เปลี่ยนคำพูดของนาง แต่น้องสาวทั้งสามของนางก็แสดงออกมาเช่นนี้ ถ้านางไม่พูดตอนนี้มันคงไม่ดี นอกจากนี้นางสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเฟิงจินหยวน อย่างไรก็ตามนางเห็นว่าไม่เพียงแต่บิดาผู้นี้จะไม่รังเกียจ เขาดูเหมือนมีความสุขมาก
เฟิงเฉินหยูเข้าใจทันทีบิดาของนางชอบอนุผู้นี้
นางถอนหายใจกับตัวเองและลุกขึ้นยืนอย่างช่วยไม่ได้ และกล่าวว่า “มีน้องให้ข้าไว ๆ นะเจ้าคะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าพอใจกับการแสดงออกของเด็ก ๆ มาก นางยกมือขึ้นอีกครั้ง บ่าวรับใช้ถือหยกเจ้าแม่กวนอิมมา ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า “ นี่เป็นเจ้าแม่กวนอิมขอบุตรอันศักดิ์สิทธิ์ จุนม่าน วันนี้ข้ามอบให้เจ้า นำมันกลับไปพร้อมกับเจ้า ข้าเชื่อว่าเจ้าจะสามารถมีบุตรได้อย่างรวดเร็ว”
จุนม่านขอบคุณนางอย่างรวดเร็วสำหรับความเมตตาของนาง จากนั้นยกมือทั้งสองขึ้นเหนือศีรษะของนาง และรับเจ้าแม่กวนอิมไว้
เฟิงจินหยวนช่วยนางลุกขึ้น เมื่อนางยืนขึ้น คังอี้ก็ก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าของนางกลับมาเป็นปกติในขณะที่นางทำตัวคุ้นเคย และจับมือจุนม่านแล้วกล่าวว่า “ขอแสดงความยินดีกับน้องสาว การได้ดูแลท่านพี่ถือเป็นความโชคดี ข้าไม่มีอะไรที่สามารถมอบให้เจ้าได้ในตอนนี้” นางพูดอย่างนี้เมื่อนางถอดกำไลหยกออกจากข้อมือของนางแล้ววางไว้ในมือของจุนม่าน “นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อมอบให้ข้าในขณะที่พระองค์ยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะมอบมันให้กับเจ้า หวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของท่านพี่ได้มากขึ้น และช่วยให้เขาสบายใจ”
จุนม่านมองกำไลหยก นางลังเลเล็กน้อยที่จะตัดสินใจ นางมองไปที่เฟิงจินหยวนและถามอย่างอาย ๆ ว่า “ท่านพี่ อนุผู้นี้รับของได้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
การกระทำของจุนม่านนั้นถูกใจเฟิงจินหยวนมาก ! หลานสาวของฮองเฮาไม่เพียงแต่สอบถามเขาก่อนเป็นการให้เกียรติ นางไม่อวดสถานะของนาง แต่นางปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ นางเป็นคนที่เข้าใจอย่างแท้จริง
เฟิงจินหยวนรู้สึกยินดีอยู่ในใจ ขณะที่เขาพยักหน้า และกล่าวว่า “ฮูหยินมอบให้เจ้า เจ้าสามารถรับได้”
“เจ้าค่ะ จุนม่านจะยอมรับมัน ขอบคุณมากสำหรับการแสดงความเป็นห่วงของท่าน” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางรู้สึกถึงกำไลหยก การแสดงออกของนางแสดงให้เห็นว่านางชอบมัน
อย่างไรก็ตามในเวลานี้จู่ ๆ เฟิงหยูเฮงก็ถามว่า “ข้าสงสัยฮ่องเต้เฉียนโจวมอบกำไลนี้ให้กับท่านแม่เมื่อไหร่เจ้าคะ ? ”