ตอนที่ 1412 หนูเจ้าเล่ห์ (3)
เมืองชิงเฟิงแห่งแคว้นฟานเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงเล็กน้อยเนื่องจากมีแหล่งแร่ แต่ชื่อเสียงนั้นจำกัดอยู่แต่ในแคว้นฟานเองเท่านั้น
ประมาณหนึ่งปีที่แล้ว สถานที่แห่งนี้ไม่นับว่าร่ำรวยหรือสะดวกสบาย แค่เหมือนกับเมืองใหญ่อื่นๆตรงที่มันตั้งอยู่บนพื้นที่ใหญ่กว่า ก็เท่านั้น
แต่ตอนนี้สถานการณ์ที่เมืองชิงเฟิงนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ตอนที่พวกคนพิษเริ่มกระจายหายนะไปทั่ว เมืองชิงเฟิงกลายเป็นสวรรค์อันเงียบสงบในแคว้นฟาน ที่นี่ไม่เคยมีคนพิษปรากฏตัวเลย และในเมืองก็เป็นเหมือนเช่นในอดีต เนื่องจากเมืองชิงเฟิงมีพื้นที่กว้างใหญ่ แต่ผู้อยู่อาศัยเดิมในเมืองมีไม่มากนัก หลังจากที่คนพิษเริ่มปรากฏตัวที่อื่น ผู้คนจำนวนมากจากเมืองใกล้เคียงก็เริ่มมุ่งหน้าไปที่เมืองชิงเฟิงเพื่อหาที่หลบภัย
แม้ว่าคนพวกนี้จะรอดพ้นจากภัยพิบัติ แต่สิ่งที่คนพวกนี้เจอก็เป็นแค่การโจมตีเล็กๆจากพวกคนพิษเท่านั้น พวกเขาสูญเสียไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาจนไม่เหลืออะไร หลังจากมาถึงเมืองชิงเฟิง พวกเขาก็ใช้เงินไปพอสมควรเพื่อปักหลักอยู่ที่นั่น ทำให้สถานการณ์ในเมืองชิงเฟิงพลิกผันครั้งใหญ่ เจริญรุ่งเรืองจนถึงขั้นแซงหน้าเมืองหลวงของแคว้นฟานเลยทีเดียว
กำแพงของเมืองชิงเฟิงสูงมาก เนื่องจากเดิมเคยเป็นเมืองหลวงของแคว้นฟานเมื่อครั้งก่อตั้งแคว้น เมื่อเวลาผ่านไป ดินแดนของแคว้นฟานเพิ่มขึ้น ผู้ครองแคว้นจึงมีทางเลือกที่ดีกว่า และได้ย้ายเมืองหลวงไปที่อื่น แต่การที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองหลวง ทำให้สิ่งก่อสร้างของเมืองชิงเฟิงมีความปลอดภัยสูง และนั่นก็กลายเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผู้คนมากมายเชื่อมั่นว่าที่แห่งนี้จะไม่ตกอยู่ภายใต้การโจมตีของพวกคนพิษ
เมื่อทั้งโลกเกิดกลียุค ผู้ลี้ภัยก็มักหลบหนีไปที่เมืองชิงเฟิงเพื่อขอความคุ้มครอง ทหารที่ดูแลเมืองจึงคุ้นเคยกับเรื่องนี้มาก พวกเขาจะปล่อยให้คนกลุ่มหนึ่งเข้าเมืองทุกวันและจะหาสินบนจากที่นั่นด้วย
นอกเมืองชิงเฟิงเต็มไปด้วยผู้ลี้ภัยจำนวนมากที่หลบหนีภัยพิบัติมา คนพวกนี้เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในป่าบนภูเขาไม่ไกลออกไป มีเงาดำน่าสงสัยได้ร่อนลงมาจากท้องฟ้าเข้าไปในป่าทึบอย่างเงียบๆ
จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียลอยลงมาท่ามกลางต้นไม้ จวินอู๋เสียมองผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้ และเห็นเมืองชิงเฟิงถูกผู้คนกลุ่มใหญ่ล้อมรอบเอาไว้
นอกเมืองชิงเฟิงสามารถมองเห็นเพิงง่ายๆหยาบๆมากมาย ผู้ลี้ภัยหลายคนได้สร้างที่พำนักชั่วคราวสำหรับตัวเองแล้ว
จวินอู๋เสียมองดูผู้ลี้ภัยพวกนั้น แล้วมองเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยบนร่างตัวเอง ถ้าพวกเขาไปที่นั่นทั้งแบบนี้ พวกเขาก็จะดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายมาที่ตัวเองทันที และนั่นไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีสำหรับพวกเขา
แต่เมื่อนางหันกลับมาเห็นจวินอู๋เหยาที่ดูดีจนน่าอนาถ นางก็แทบกระอักเลือดออกมา
นางรู้สึกว่านางอาจจะคิดมากเกินไป แต่หลังจากปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองแล้ว พอมายืนอยู่ข้างๆชายที่งดงามจนเปล่งประกายอย่างจวินอู๋เหยา นางก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝุ่น
“ข้าว่าเราต้องปลอมตัวกันสักหน่อย” จวินอู๋เสียพูด
เรื่องพวกนี้ นางมีประสบการณ์มากทีเดียว แต่จวินอู๋เหยา……
ดูเหมือนว่า นอกจากสีของดวงตาแล้ว ใบหน้าของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสีย แล้วทำสีหน้าเจ็บปวดขณะเลิกคิ้วพูดว่า “เสี่ยวเสียเอ๋อร์เบื่อที่จะมองถุงหนังใบนี้ของข้าแล้วหรือ? ไม่ชอบมันแล้วหรือ?”
ไม่เลยสักนิด!
จวินอู๋เสียนวดขมับตัวเอง เวลาแบบนี้เขายังมีอารมณ์พูดเล่นอีก
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียทำท่าเหมือนปวดหัว จวินอู๋เหยาก็เริ่มหัวเราะแบบไม่ยั้ง สุดท้ายเขาก็โดนข้อศอกของจวินอู๋เสียซัดเข้าที่ท้องอย่างแรง!
“เลิกเล่นได้แล้ว”
จวินอู๋เหยาลูบท้องของเขา ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่กลับชอบมากซะงั้น
“ได้ขอรับ คุณหนู ใบหน้าที่ไม่น่ามองของข้าน้อยอยู่ในมือของคุณหนูแล้ว เชิญจัดการได้ตามที่เห็นสมควรเลยขอรับ” จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ เขาจับมือเล็กๆของจวินอู๋เสียขึ้นมาวางไว้ที่หน้าของเขา