ตอนที่ 471 คุณไม่ได้ตาบอด!
“ได้ไหมครับ?”
หลิ่วอวี่เจ๋อถามอีกครั้ง
ซูมู่ชิงยกเรื่องของหลิ่วอวี่เจ๋อให้ซวงเอ๋อร์จัดการ ถึงแม้ว่าซวงเอ๋อร์จะเกลียดเขาแต่ก็ไม่สามารถทำลวกๆ ได้
ในเมื่อหลิ่วอวี่เจ๋อบอกว่าไม่ต้องพูดก็ได้ แค่ได้ยินเสียงลมหายใจก็ได้เลยตอบ “ค่ะ”
หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นอีกฝ่ายตอบก็ดีใจอย่างมาก จึงรีบกดโทรออกทันที
เงียบกริบ
ตั้งแต่วินาทีแรกที่กดรับทั้งสองฝ่ายก็เงียบอย่างผิดปกติ
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวถามเสียงแผ่ว “มู่ชิง พี่เย่เฉินหลับอยู่ข้างๆ คุณเหรอครับ?”
ซวงเอ๋อร์ตอบ “อื้ม”
หลิ่วอวี่เจ๋อดีใจอย่างมาก ในใจก็ภูมิใจ “ฮ่าๆ เย่เฉินเป็นไงล่ะ ฉันหลิ่วอวี่เจ๋อเท่กว่านายมากล่ะสิ! หลังจากที่เมียนายรอนายหลับแล้วก็แอบบโทรหาฉัน เหมือนกับตอนที่หวังเจียเหยาแอบไปหาฉันที่โรงพยาบาลตอนนั้นเลย! นายตัดนิ้วฉันแล้วมันจะยังไง ให้ฉันเป็นหมันแล้วจะยังไง! เรื่องผู้หญิงนายสู้ฉันไม่ได้หรอก! เมียนายทุกคนต้องโดนฉันแย่งตลอดไป ฮ่าๆ!”
หลิ่วอวี่เจ๋อดีใจมากทีเดียว เขายังคิดว่าซูมู่ชิงกำลังรับสายขณะนอนข้างๆ เย่เฉิน
ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ ดึกขนาดนี้แล้วซูมู่ชิงกล้ารับโทรศัพท์แบบนี้แปลว่าหญิงสาวเองก็รู้สึกดีกับเขา!
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวต่อ “มู่ชิง คุณสวยจังเลย คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิตของผมเลย พูดจริงๆ เลยนะครับว่าผมไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแบบนี้เลย แต่พอเจอคุณผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองต่ำต้อยเลย…”
ทว่าพอโดนหลิ่วอวี่เจ๋อสารภาพรักแบบนี้ ซวงเอ๋อร์กลับไม่ตอบอะไร เพราะกลัวว่าถ้าตอบไปเดี๋ยวจะโดนอีกฝ่ายจับได้
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวเสียงแผ่ว “มู่ชิงครับ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณชอบเย่เฉิน แต่ว่าพี่เย่เฉินเขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งอย่างมาก ตอนนี้เขาตาบอดจะทำใจเกาะคุณได้ยังไงล่ะครับ? เฮ้อ พี่เย่เฉินเองก็พูดเอาไว้ว่าจะหย่ากับคุณแถมยังฝากฝังให้ผมดูแลคุณ คนอย่างผมมีปัญญาที่ไหนมายกตัวเสมอคุณแบบนี้? กระทั่งฝันผมยังไม่กล้าจะฝันเลยว่าได้กอดคุณ ผมยังคิดว่าผมต่ำต้อยไม่คู่ควร! แต่ว่าเย่เฉินเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม ในเมื่อเขาฝากฝังให้ผมดูแลคุณ ผมจะทำให้เขาผิดหวังได้ยังไง! มู่ชิงครับถ้าคุณให้โอกาสผมสักครั้ง ผมหลิ่วอวี่เจ๋อขอรับรองเลยว่าจะรักคุณคนเดียวไปตลอดชีวิต ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกใบนี้เลย”
หลิ่วอวี่เจ๋อสารภาพรักไปต่างๆ นานาทว่าปลายสายก็ยังไม่ตอบอะไร
แต่ถึงแม้ซูมู่ชิงจะไม่บอกว่ายินดีค่ะ หรืออะไรทำนองนั้นแต่หญิงสาวก็ไม่ได้บอกว่าไม่ยินยอมเหมือนกัน
สำหรับผู้หญิงแล้วการไม่พูดก็เท่ากับเป็นการยอมรับกลายๆ ไปแล้ว!
หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็ลิงโลด “มู่ชิงครับ ผมรู้ว่าพี่เย่เฉินเขายังอยู่ข้างๆ คุณ คุรเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก อีกอย่างคุณก็ยังไม่ได้หย่ากัน แต่ว่าคุณยอมฟังผมสารภาพรักจนจบแล้วไม่ได้ปฏิเสธผม ผมก็ซาบซึ้งใจใมากแล้ว! พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะครับ ตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนเถอะครับ”
ตอนนี้ซวงเอ๋อร์จึงส่งเสียงอืออารับคำ
ได้ยินเสียงซวงเอ๋อร์ หลิ่วอวี่เจ๋อไพล่คิดไปว่าคนพูดคือซูมู่ชิง เขาจับโทรศัพท์หลับตาพริ้มแล้วจินตนาการ “เสียงอ่อนหวานจังเลย… ซูมู่ชิงจะต้องยอมรับเราแน่ๆ! ได้ยินมาตั้งานว่าซูมู่ชิงเป็นเหมือนองค์หญิงน้อยๆ ที่แสนเอาแต่ใจของเมืองหลวง ถ้าหล่อไม่ชอบผู้ชายคนไหน ต่อให้เขาสูงส่งมาจากไหน หล่อนจะแฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้าใคร แต่ว่าเมื่อครู่หล่อนไม่ได้ปฏิเสธเรา! ฮ่าๆ ซูมู่ชิงจะต้องกลายเป็นผู้หญิงของเราในเร็วๆ นี้แหละ!”
……
ตกดึกหลิ่วอวี่เจ๋อพาคนอีกสองคนมาที่เรือนสี่ประสานของเย่เฉินและซูมู่ชิง
เย่เฉิน ซูมู่ชิงและหวังเอ้อร์เชอต่างก็นั่งรออยู่ในห้องนานมากแล้ว
หลิ่วอวี่เจ๋อพาฟางเชาและผุ้หญิงวัยแรกรุ่นอีกคนเดินเข้ามา
“พี่เย่เฉิน! มู่ชิง…”
หลิ่วอวี่เจ๋อทักทายเย่เฉินกับซูมู่ชิงอย่างตื่นเต้น โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าวันนี้จะเป็นวันตายของเขา!
วันนี้ตอนบ่ายซูมู่ชิงไปร่วมงานเลี้ยงเป็นเพื่อนพ่อ จึงต้องสวมชุดเกาะอกที่ค่อนข้างสวยและเป็นทางการมากทีเดียว
นี่ทำให้หลังจากหลิ่วอวี่เจ๋อเห็นแล้วยิ่งหยุดความคิดตัวเองไม่ได้เลย “ซูมู่ชิงใส่ชุดแบบนี้เพราะฉันแน่เลยใช่ไหม? หล่อนคงจะให้ความสำคัญกับฉันที่เป็นว่าที่สามีมากล่ะสิ ฮ่าๆ!”
หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้รู้เลยว่าตอนที่คนเข้าใกล้ความสำเร็จมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งใกล้หุบเหวมากขึ้นเท่านั้น!
“หลิ่วอวี่เจ๋อ พาตัวฟางเชามาแล้วเหรอ?” เย่เฉินถาม
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พามาสิครับ ผู้หญิงคนนี้ไง เฮ้อ ผมลืมไปว่าพี่มองไม่เห็น พี่ไม่รู้สินะ พี่เย่เฉินก็หลังจากที่โดนพี่ตอนไป หมอนี่ก็เลยแปลงเพศไปเลย ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว”
“ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ฟางเชาคือใคร” เย่เฉินถาม
หลิ่วอวี่เจ๋อลนลานตอบ “ผู้หญิงคนนี้ก็คือคนที่ฟางเชาส่งมาวางยาพี่ครับ!”
“สารภาพไปสิ!” หลิ่วอวี่เจ๋อตะคอกใส่หญิงวัยแรกรุ่นคนนั้น
สาวน้อยคนนั้นรีบร้อนอ้อนวอนเย่เฉิน “คุณชายเย่ ขอโทษด้วยค่ะ! คืนนั้นฉันเป็นคนวางยาคุณเองแต่ฟางเชาเป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบนี้ค่ะ ขอให้คุณชายโปรดเมตตาด้วยนะคะ”
สาวน้อยคนนั้นโดนหลิ่วอวี่เจ๋อซื้อตัวไว้นานแล้ว ต่อให้วันนี้หล่อนต้องตายที่นี่วันนี้ หล่อนก็ยินดี เพราะว่าหลิ่วอวี่เจ๋อให้เงินคนที่บ้านหล่อนเอาไว้มากพอตัว
“คุณวางยาอะไรผม?” เย่เฉินถาม
สาวน้อยคนนั้นหยิบยาขวดหนึ่งส่งให้เย่เฉิน
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “ผมได้ยินคุณหมอบอกว่ายาพิษที่ผมกินเข้าไปเนี่ย เขาเองยังไม่เคยเห็นมาก่อน หลิ่วอวี่เจ๋อใครเป็นคนปรุงยานี่เหรอ?”
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าว “ก็ฟางเชาเป็นคนไปหาหมอเทวดาที่ไทย ผมก็พยาายามหาหมอคนนั้นแล้วแต่ว่าหาตัวเขามาไม่ได้ พี่เย่เฉินครับ ส่วนเรื่องหมอไว้ผมจะช่วยพี่หาเอง ส่วนฟางเชากับผู้หญิงชั่วคนนี้ พี่จัดการเอาที่คิดว่าเหมาะสมเถอะครับ จะทำอะไรก็สุดแต่ใจพี่เถอะครับ!”
พูดจบหลิ่วอวี่เจ๋อเป็นฝ่ายเดินไปหาซูมู่ชิง แล้วเอื้อมมือไปแตะแขนนวลเนียนเสลาของซูมู่ชิงอย่างเผลอไผลแล้วกล่าวเสียงอ่อนหวาน “มู่ชิงครับ อีกเดี๋ยวที่นี่คงจะมีคราบเลือด มีภาพไม่น่าดู ผมพาคุณออกไปก่อนดีกว่า”
หลิ่วอวี่เจ๋อรู้สึกว่าด้วยนิสัยของเย่เฉินจะต้องซ้อมฟางเชากับสาวน้อยคนนั้นแน่ ถึงขนาดที่ว่าอาจจะตัดมือตัดเท้าด้วยซ้ำไป
เลยอยากจะวางท่าเป็นสุภาพบุรุษพาซูมู่ชิงออกไปด้านนอก
แต่ใครจะรู้…
เพี้ยะ!
ซูมู่ชิงฟาดฝ่ามือใส่หน้าหลิ่วอวี่เจ๋อ “ฉันคือภรรยาของเย่เฉินนะ คุณจะมาแตะต้องตัวฉันได้ตามอำเภอใจเหรอ! แล้วคุณเรียกฉันว่ามู่ชิงตรงๆ ได้ด้วยเหรอ?”
และฝนตอนนี้เองซูมู่ชิงเองก็รู้แล้วว่าหลิ่วอวี่เจ๋อคือคนที่ทำร้ายเย่เฉินดังนั้นจึงไม่เกรงใจเขาอีก
หลิ่วอวี่เจ๋อเอามือกุมหน้า ริ้วความสงสัยพาดผ่านใบหน้า “มู่ชิง เมื่อคืนเราคุยกันถูกคอจะตายไป ทำไมวันนี้คุณถึงได้…”
ซูมู่ชิงกล่าว “หลิ่วอวี่เจ๋อฟังฉันให้ดีๆ นะคะ ฉันไม่เคยคุยกับคุณ คนที่คุยกับคุณเมื่อวานในวีแชทคือสาวใช้ของฉันค่ะ!”
“อะไรนะ?”
หลิ่วอวี่เจ๋อตกใจ ในตอนนั้นเขาหันมองเย่เฉินอีกครั้งแล้วจึงเห็นเพลิงโทสะลุกโชนในแววตาเขา อีกฝ่ายค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ!
ทันใดนั้นเองหลิ่วอวี่เจ๋อก็ขนลุกไปทั้งตัว!
เขาย้อนนึกถึงประโยคที่เย่เฉินพูดเมื่อครู่!
หลิ่วอวี่เจ๋อหวาดกลัวจับใจ “ไม่สิ! นายรู้ได้ยังไงว่าคนที่ยืนข้างฟางเชาเป็นผู้หญิงเหรอ? เย่เฉิน นายไม่ได้ตาบอด!”