หลินฟานมองไปที่กระดานดำที่ถูกเขียนจนเต็ม เขาวางชอล์คในมือลงแล้วกล่าวว่า “การคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่นั้นเป็นโครงการใหญ่ ซึ่งยังต้องศึกษาเพิ่มและปรึกษากันอย่างรอบคอบ”
“วันนี้คงต้องพอแค่นี้ก่อน”
หูเทียนเห็นด้วยกับหลินฟาน เธอพยักหน้าขึ้นลงและพูดว่า “นายสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อการฉันได้ไหม เราจะได้พูดคุยกันได้สะดวก” คิดคำสวยไม่ออก
หลินฟานพูด “ได้สิ ถ้าคุณอยากได้”
จากนั้นทั้งสองคนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วต่างฝ่ายต่างทำการเพิ่มวีแชทและหมายเลขโทรศัพท์ของกันและกัน
“กริ๊ง!”
ในขณะนั้น เสียงกริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้น
หูเทียนค่อยๆเดินออกไปจากห้องเรียน
สายตาของนักเรียนทุกคนจับจ้องอยู่ที่หน้าห้องตลอดเวลา พวกเขาทุกคนได้เพ่งมองไปที่หลินฟานอยากไม่ละสายตา
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา
บทเรียนนี้บทเรียนเดียว!
หลินฟานได้ไปยืนข้างๆหูเทียน เพื่อหาวิธีแก้โจทย์ต่างๆจนจบคาบ!
และเท่านั้นยังไม่พอ เขายังได้เพิ่มวีแชทและเบอร์โทรศัพท์ของอาจารย์หูเทียนอีกด้วย
นั่นมันวีแชทและเบอร์โทรศัพท์ของอาจารย์หูเทียนเลยนะ!
น่าอิจฉา!
หากดวงตาสามารถฆ่าผู้คนได้แล้วล่ะก็ ในเวลานี้ ร่างกายและหัวใจของหลินฟานก็คงถูกลูกศรนับพันดอกกับดาบอีกนับพันเล่มรุมฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้ว!
หลินฟานแตะที่จมูกของเขาและเดินกลับไปยังที่นั่ง
“อาจารย์เทียนเถียน…อาจารย์หูเทียนเถียน เป็นคนขอเพิ่มวีแชทของพี่ฟาน โอ้พระเจ้า!” ซงหยี่ตะโกน
“ฉันรู้อยู่แล้วว่า พวกเราไม่มีโอกาสที่จะได้เพิ่มวีแชทของอาจารหูเทียน แต่ฉันก็สามารถขอให้ หลินฟานแนะนำเพื่อนของอาจารย์หูเทียนให้ฉันรู้จักได้ เท่านี้ความปรารถนาของฉันก็จะกลายเป็นจริงแล้ว!” หลังจากที่เจิ้งจินเป่าพูดจบ เขาก็ล้มตัวลงไปกอดที่ต้นขาของหลินฟานทันที
หลินฟานมองไปที่ท่าทางแปลก ๆ ของทั้งสองคนอย่างตะลึงเล็กน้อย
“พี่ฟาน ช่วยสอนวิธีการคำนวณให้ฉันหน่อยได้ไหม?” หม่าจงพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
เมื่อวานเขาเพิ่งพูดกับหลินฟานไปว่า ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจให้มาถามเขาได้ตลอดเวลาเลยนะ
มันกลายเป็นว่าต่อจากนี้ไป เขาจะต้องเป็นฝ่ายถามหลินฟ่านซะเอง
เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้…
หลินฟานไม่ได้รู้สึกลำบากอะไรมากมาย
เขาตอบคำถามของหม่าจงอย่างง่ายดาย ส่วนคำขอของเจิ้งจินเป่าและซงหยี่ เขาก็แค่รับปากส่งๆไป
และในตอนนั้นเองก็มีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยมา
ร่างที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นมาข้างๆเขา
ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวาน ผิวของเธอดูอวบอิ่ม ผมสีดำสนิทพาดอยู่บนไหล่ที่หอมกรุ่นของเธออย่างเป็นธรรมชาติ
บุคลิกทั้งหมดดูอ่อนโยน และดูสง่างามอย่างบอกไม่ถูก
“หลินฟานเราพบกันอีกแล้วนะ ฉันชื่อซ่งเจียซิน”
ซ่งเจียซิน ยื่นมือที่เรียวยาวออกมาในขณะที่พูด
เจอกันอีกแล้ว?
หลินฟาน แอบสังเกตซ่งเจียซิน ด้วยทักษะดวงตาแห่งความจริง
คะแนนรูปร่างหน้าตา: 95
คะแนนความชอบ: 60
นี่ก็เป็นสาวงามอีกคน!
นอกจากนี้คะแนนความชอบยังถึง 60 ซ่งเจียซินคนนี้ก็ดูเหมือนจะมีความประทับใจในตัวเขา?
แต่เขาไม่เคยรู้จักเธอด้วยซ้ำ
แม้ว่าเขาจะสับสน แต่หลินฟานก็ยังคงยื่นมือของเขาออกไปและพูด “สวัสดี… เราเคยพบกันที่ไหนงั้นหรอ?”
“ไม่กี่วันก่อน นายขับลัมโบร์กินี่บนถนน แล้วก็แซงหน้าเฟอร์รารี่ของฉันไป” ซ่งเจียซินกล่าว
เมื่อหลินฟานได้ยินสิ่งที่ซ่งเจียซินพูด เขาก็นึกก่อนจะพูด “อ้อเป็นคุณนั่นเอง”
วันนั้น…
หลังจากที่ หลินฟานรู้ว่าพ่อของเขา หลินเถา ล้มป่วยอย่างรุนแรง เขาจึงต้องการไปที่ชิงซีอย่างเร็วที่สุด
เพราะอย่างนั้น เขาจึงขับรถด้วยความเร็วสูงสุดตลอดทาง
และบนทางหลวง เขาก็สังเกตุเห็นว่ามีเฟอร์รารีคันนึงที่ขับเร็วอยู่พอสมควร
ในตอนนั้น หลินฟานเองก็ไม่ได้สนใจว่าคนขับเฟอร์รารีคือใคร
ซ่งเจียซินพูดต่อ “ดูเหมือนว่านายจะยังพอจำฉันได้ ทักษะการขับรถของนายหาได้ยากมาก นายสะดวกที่จะเพิ่มวีแชทไหม”
“ได้สิ” หลินฟานพูด
“ติ๊ง!”
หลังจากเสียงที่นุ่มนวลได้เงียบลง ทั้งสองก็เพิ่มเพื่อนกันเรียบร้อย
ซ่งเจียซินพูด “เอาล่ะถ้าฉันว่างเมื่อไหร่ ไว้จะทักไปหานะ”
หลังจากพูดจบ ซ่งเจียซินก็หันหลังกลับและเดินจากไปอย่างช้าๆ
ซงหยี่ เจิ้งจินเป่าและหม่าจง ปากของพวกเขาอ้าค้างเป็นรูปตัว “O” หลังจากผ่านไปสักพักปากของพวกเขาก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ
“พี่… พี่ฟาน แนะนำเพื่อนของของ ซ่งเจียซินให้ฉันด้วยอีกคนสิ” เจิ้งจินเป่ากล่าวอย่างว่างเปล่า
ซงหยี่ตะโกนขึ้นไปบนฟ้า “โอ้ พระเจ้า! ตอนแรกก็แค่ ฝาแฝดที่มาขอเพิ่มวีแชทของพี่ฟาน แต่ต่อมาก็มีอาจารย์หูเทียนเถียนมาขอวีแชท ของพี่ฟานด้วยอีกคน และตอนนี้… ก็ไม่เว้นแม้แต่ ซ่งเจียซินสาวงามที่แสนเย็นชา ก็เป็นคนมาขอเพิ่มวีแชทของพี่ฟานอีกด้วย!”
“พี่ฟาน ฉันจะขอเป็นน้องชายของพี่เอง!”
หม่าจงตะลึงและพูดว่า “พี่ฟาน คุณนี่มันสุดยอดจริงๆ”
หลินฟานหัวเราะกับท่าทางตลกของพวกเขา
…
ห้อง 502 ในหอพักหญิง
สาวงามฝาแฝดจ้องมองไปที่กล่องข้อความบนวีแชทของหลินฟาน อย่างไม่กะพริบตาด้วยแววตาสีดำน่าหลงไหล
หลังจากผ่านไปสักพัก พวกเธอก็ได้กดไปที่กล่องข้อความ
พวกเธอพิมพ์ข้อความต่อจากเมื่อวานที่พิมพ์ค้างไว้เมื่อคืน
หง : สวัสดีค่ะ คุณหลับแล้วหรือยังคะ? ขอบคุณที่หยุดลูกบาสและช่วยฉันไว้นะคะ… วันนี้พระจันทร์กลมสวยมากเลย คุณเห็นเหมือนกันรึเปล่า? วันนี้ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ไปเล่นบาสด้วยใช่ไหม พรุ่งนี้คุณจะไปไหมคะ…
ลัน : สวัสดีค่ะ คุณหลับแล้วหรือยังคะ? ขอบคุณที่หยุดลูกบาสและช่วยฉันไว้นะคะ… วันนี้พระจันทร์กลมสวยมากเลย คุณเห็นเหมือนกันรึเปล่า? วันนี้ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ไปเล่นบาสด้วยใช่ไหม พรุ่งนี้คุณจะไปไหมคะ…
หลังจากพิมพ์ข้อความเสร็จ ทั้งสองก็ค่อยๆเหยียดนิ้วที่เรียวยาวเพื่อที่จะกดส่งข้อความ
แต่ตอนที่กำลังจะแตะหน้าจอเพื่อกดส่งก็ได้หยุดพร้อมๆกัน สุดท้ายพวกเธอก็ไม่กล้ากดส่งออกไป
……
สองวันผ่านไป
ซองแดงที่เปิดใน 12.00 น. ของทุกวันล้วนได้เป็นเงินทั้งหมด และรวมกับเงินที่ได้รับจากการทำสิ่งต่างๆ การนอนหลับ และการหายใจ
วันนี้เงินสะสมของหลินฟานก็มาถึง 15 ล้านแล้ว
ในตอนนี้ หลินฟานเพิ่งจะเลิกเรียนและกำลังเดินกลับไปที่ห้องนอน
“ตื่ดดดดด!”
โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาสั่นเล็กน้อย
หลินฟานก้มมองโทรศัพท์ของเขาอย่างสงสัย เป็นข้อความทางวีแชท ที่ถูกส่งมาโดยซ่งเจียซิน
ซ่งเจียซิน : คืนนี้มีแข่งรถ สนใจไปด้วยกันไหม?
คืนนี้หลินฟานเองก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
เขาเองก็อยากลองไปแข่งรถมานานแล้ว
เขาจึงตอบกลับข้อความกลับไป
หลินฟาน: ได้สิ
…
ตอนนี้เวลา 1 ทุ่มตรง มันเป็นคืนที่มืดมิด มีเพียงพระจันทร์เสี้ยวที่คล้ายเรือลำเล็กๆ ลอยอยู่บนท้องฟ้าเพียงลำพัง
ซ่งเจียซิน กำลังนั่งอยู่ในรถลัมโบร์กินี่และถามสงสัยว่า “รถของคุณดูเหมือนจะไม่ได้ดัดแปลงอะไรเลยหรอ”
หลินฟานพยักหน้าแล้วพูด “ใช่แล้วล่ะ”
“แล้วเมื่อวันก่อนมันวิ่งเร็วขนาดนั้นได้ยังไง?” ซ่งเจียซินกล่าว
“บางที… อาจจะเป็นเพราะมันวิ่งได้เร็วถึง 700 แรงม้ามั้ง?” หลินฟานกล่าว
ซ่งเจียซินถึงกับสําลักน้ำลายทันที
ใครไม่รู้บ้างว่าลัมโบร์กินี่มีกำลังขับเคลื่อนถึง 700 แรงม้า แต่ถ้าได้ไม่ปรับแต่งปีกหลัง เปลี่ยนยางล้อ และปรับแต่งเครื่องยนต์ส่วนอื่นๆ นายจะไม่สามารถเร่งความเร็วไปถึงจุดนั้นได้
ทั้งสองขับรถไปถึงตีนเขาที่คดเคี้ยวของถนนบนภูเขาทางทิศตะวันออก ที่แห่งนี้มีรถสปอร์ตสุดเท่จำนวนมากมายจอดเรียงรายกันอยู่
มีหนุ่มหล่อและสาวสวยเกือบยี่สิบคนมารวมตัวกัน
พวกเขาส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของพวกที่ร่ำรวยและมีอำนาจในเจียงเป่ย
“บูม!”
ในที่สุด ลัมโบร์กินี่ของหลินฟานก็ถึงที่ด้านหลังของพวกเขา
หลังจากที่เห็นซ่งเจียซินลงมาจากรถ ก็มีคนเข้ามาทักทายมากมาย
“พี่เจียซิน!”
“พี่เจียซิน คุณเปลี่ยนรถแล้วหรอ”
ซ่งเจียซินส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ใช่ นี่เป็นรถของหลินฟาน เพื่อนของฉันเอง”
“หลินฟาน?”
จากนั้นทุกคนก็เริ่มมองไปที่หลินฟาน
ชายที่สวมเสื้อการ์ตูนพูดขึ้นว่า “พี่สาวเจียซิน เขาไม่ใช่แฟนของคุณหรอกหรอ”
ซ่งเจียซินตอบ “เขาเป็นแค่เพื่อนที่มหาวิทยาลัย”
“บูม!”
“บูม!”
ในขณะนั้นเอง ก็ได้มีเสียงคำรามคล้ายสัตว์ร้ายมาจากระยะไกล
ลัมโบร์กินี่สีดำและแม็คลาเรน พี1 สีฟ้าคลาม ก็ขับตีคู่กันมาด้วยความเร็ว
รถทั้งสองคันขับมาจอดตรงหน้าของทุกคน
“นั่นมันรถของหลิวหยูหางและซุนลูกั่ว!”
“ทั้งคู่ต่อสู้กันมาอย่างยาวนานเป็นเวลาหลายปีแล้ว? ”
“อย่างไรก็ตาม ทั้งตระกูลหลิวและตระกูลซุน พวกเขาต่างก็เปิดบริษัทยาเหมือนกัน ทั้งสองตระกูลต่างก็ต่อสู้กันมานานหลายทศวรรษ พวกเขาสองคนไม่ถูกกันมาตั้งแต่ใหนแต่แล้ว”
ทุกคนกระซิบและพูดคุยกันอย่างต่อเนื่อง
เมื่อหลินฟานได้ยินเรื่องนี้ หน้าของเขาก็กระตุกเล็กน้อย
หลายวันที่ผ่านมา ถึงแม้หลินฟานจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ยังหาซื้อโสมร้อยปีและเห็ดหลินจือร้อยปีไม่ได้
บริษัทยาตระกูลหลิวและบริษัทยาตระกูลซุน ต่างก็เป็นบริษัทยาที่มีชื่อเสียงในมณฑลเจียงเป่ย
หากติดต่อผ่านทางพวกเขา…นี่ก็อาจจะมีความหวังอยู่บ้าง