ตอนที่ 326 อยากกินก็มาเอาเอง
“เอาล่ะ เอาล่ะ! ฉันเสร็จแล้ว!” พออันซย่าซย่าตั้งสติได้จึงรีบขานรับ
อันซย่าซย่าแต่งตัวเร็วที่สุดในชีวิต พอเธอเปิดประตูออกมาก็เห็นเซิ่งอี่เจ๋อกำลังยืนเอามือค้ำกำแพงขวางเธอไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เธอคิดจะหลบเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับถูกเซิ่งอี่เจ๋อจับข้อมือไว้ จากนั้นก็รวบตัวเข้ามากอด
“ผมยังเป่าไม่แห้งเลย จะวิ่งวุ่นไปไหนอีกล่ะ” เขาบ่นพึมพำ จากนั้นก็ไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้เธอด้วยความใส่ใจ
อันซย่าซย่านั่งจิ้มนิ้วตัวเองอยู่ตลอดเวลา พอนึกถึงชุดชั้นในเซ็ตนั้นที่เซิ่งอี่เจ๋อเตรียมไว้ให้ เธอก็รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก…
แงงง!
เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อสังเกตเห็นว่าหน้าเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเธอ “ไม่สบายเหรอ ทำไมถึงหน้าแดงขนาดนั้น”
อันซย่าซย่าอึกอักอยู่นานโดยไม่พูดอะไรออกมาสักที เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้วและอุ้มเธอขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิง “เธอนอนพักก่อน ฉันจะโทรเรียกหมอมาที่นี่”
“ฉัน ฉันไม่ได้เป็นอะไร…” อันซย่าซย่าส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อมองเธออย่างนึกสงสัย เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็อุ้มเธอไปนั่งบนโซฟาพลางกำชับ “เธอไม่สบายตรงไหนต้องบอกฉันนะ”
“อืม…” อันซย่าซย่าถูชายเสื้ออยู่เป็นเวลานาน สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถาม “เซิ่งอี่เจ๋อ…เสื้อผ้านั่นน่ะ…นายเป็นคนซื้อมาใช่ไหม…”
“เสื้อผ้าอะไร” เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตามองอันซย่าซย่าที่กำลังนั่งบิดตัว จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก “อ๋อ…เธอหมายถึงสีชมพูนั่นน่ะเหรอ ฉันเป็นคนซื้อให้เธอเอง”
พรึบบบ
ซื้อก็ซื้อสิ ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นก็ได้!
อันซย่าซย่ากุมหน้าอย่างเขินอาย เซิ่งอี่เจ๋อยังพูดประโยคบาดหูต่อ “เธอสวมพอดีไหม ฉันเลือกไซต์ที่เล็กที่สุดเลยนะ…หืม มาทุบฉันทำไมอีก”
“คนบ้า!” อันซย่าซย่าหยิบเอาหมอนอิงทุบไปบนตัวเขา “นายซื้อก็ซื้อไปสิ ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้! อีกอย่างฉันไม่ได้ใส่ไซต์เล็กที่สุด ฉันไซต์B! ไซต์Bต่างหาก!”
พอเผลอพูดโพล่งออกไป อันซย่าซย่าก็รู้สึกเสียใจภายหลัง
เซิ่งอี่เจ๋อชำเลืองมองที่หน้าอกเธอ “อ๋อ แบบนี้นี่เอง…”
อันที่จริงเขาไม่ได้ซื้อไซต์เล็กที่สุดอะไรนั่นหรอก แต่เสื้อกล้ามตัวนั้นที่เขาซื้อให้อันซย่าซย่าสามารถใส่ได้ทุกไซต์ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
มีเพียงเขาเท่านั้น ยัยคนนี้ถึงเปิดเผยตัวเองได้…
B…อืม…ก็ไม่เล็กนี่…
อันซย่าซย่ามองบนโดยไม่พูดอะไร
เกิดบรรยากาศกระอักกระอ่วนอยู่ภายในห้องอย่างน่าประหลาด
จนกระทั่งอันซย่าซย่าทำลายความเงียบด้วยการจามออกมา
เซิ่งอี่เจ๋อจึงหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดจมูกให้เธอ อันซย่าซย่าสูดน้ำมูกและหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดให้ตัวเองอีกครั้ง
“เป็นหวัดหรือเปล่า” เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยความเป็นห่วง
“อืม…ฉันเป็นไซนัสน่ะ อาจจะเกิดจากลมพิษก็ได้…ไม่เป็นไรหรอกแค่น้ำมูกไหลเองเดี๋ยวก็หาย…” อันซย่าซย่าพูดส่งๆ
แต่เซิ่งอี่เจ๋อกลับไม่ได้มองว่าเป็นแค่เรื่องเล็กๆ สักพักเซิ่งอี่เจ๋อก็โทรศัพท์เรียกหมอประจำตระกูล หลังจากที่หมอมาตรวจเสร็จแล้วก็ให้ใบสั่งยา จากนั้นก็ให้คนเอายามาส่งให้ โดยกระบวณการทั้งหมดแล้วเสร็จภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง นั่นถึงกับทำให้อันซย่าซย่างงเป็นไก่ตาแตกพลางคิดในใจ
รวยแล้วดีจริงๆ! เจ๋งสุดๆ ไปเลย!
“นั่งบื้ออยู่ทำไม มากินยาสิ”
“อ้อ…” อันซย่าซย่าทำท่าทุกข์ใจพลางมองยานั่นเหมือนไม่อยากกิน
“ฉันไม่กินยานี่ได้ไหม…”
“ไม่ได้!”
คำพูดเย็นชาทำลายความคิดฟุ้งซ่านของอันซย่าซย่า
เธอกลืนยาลงไปอย่างไม่เต็มใจ ขมจนอยากจะร้องไห้ออกมา พอคิดจะไปเอาลูกอมที่วางอยู่บนโต๊ะ เซิ่งอี่เจ๋อก็แย่งมันไปอย่างรวดเร็ว
เขาเอาลูกอมใส่เข้าไปในปากและยิ้มให้อันซย่าซย่าอย่างมีเลศนัย “อยากกินก็มาเอาเองสิ”
ตอนที่ 327 นี่คือคนที่พี่อยากแต่งงานด้วยงั้นเหรอ
อันซย่าซย่า “!!!” อิตาบ้านี่อย่าทำตัวน่าด้านแบบนี้ได้ไหม!
แย่งลูกอมคนป่วย! นายไม่ละอายใจบ้างเลยหรือไง!
ปากของเธอเต็มไปด้วยรสขมของยา อันซย่าซย่ากระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย แต่ใบหน้าของเซิ่งอี่เจ๋อกลับทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา อันซย่าซย่ากัดฟันเดินย่ำเท้าพุ่งตัวไปหาเซิ่งอี่เจ๋อ
แต่ทว่าแรงเธอมากเกินไป เมื่อบวกกับความเชื่องช้าจึงชนกับเซิ่งอี่เจ๋ออย่างจัง ในที่สุดทั้งสองก็ล้มไปนอนกับพื้น
เซิ่งอี่เจ๋อปกป้องเธอโดยปล่อยให้ตัวเองล้มลงกับพื้น อันซย่าซย่านอนอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยไม่เป็นอะไรสักนิด
ในเวลานี้อันซย่าซย่าไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เธอยกมือขึ้นคล้องลำคอเรียวยาว จากนั้นก็จูบเซิ่งอี่เจ๋อ
ในขณะที่ริมฝีปากและลิ้นทำงานประสานกัน เธอก็ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยายามแย่งลูกอมที่อยู่ในปากเซิ่งอี่เจ๋อ
เซิ่งอี่เจ๋อไม่คิดว่าเธอจะ…ร้อนแรงขนาดนี้…น่าประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก
ยัยตัวเล็กถูไปมาอยู่บนตัวเขา นั่นเป็นการจุดไฟดวงนั้นที่ไม่อาจมอดดับได้ สีหน้าของเขาเริ่มจมดิ่งพลางกระซิบอย่างกระหาย “ซย่าซย่า! อยู่ดีดีหน่อย!”
อันซย่าซย่าฉวยโอกาสตอนที่เขาพูดขบปากเขาไปหนึ่งทีและแย่งลูกอมมาได้ในที่สุด เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความพอใจ
“แหะแหะ!” อันซย่าซย่ายิ้มกว้าง
ชุดนอนของเธอที่ทั้งหลวมทั้งบางเผยผิวขาวเนียนละเอียดโผล่มาให้เห็นเป็นบางส่วน มันช่างกวนใจเสียจริงๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา แววตาเซิ่งอี่เจ๋อที่กำลังมองอยู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีเข้ม…
เธอถูกเซิ่งอี่เจ๋อกดตัวลงไปอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว ทั้งยังถูกครอบครองด้วยจูบอันดูดดื่ม…
“อืม อืม…” อันซย่าซย่าพยายามดิ้นรนแต่กลับสู้แรงเซิ่งอี่เจ๋อไม่ไหว เธอโดนรังแกจนไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกลอน…
การจูบที่ยาวนานทำให้ความหอมหวานของลูกอมรสนมแผ่กระจายไปทั่ว มันช่างหอมหวานอย่างน่าเหลือเชื่อ…
อันซย่าซย่ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนปลาขาดน้ำ เธอถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก ความรู้สึกผสมปนเปเต็มไปหมด จนกระทั่งเธอเริ่มตอบสนองเซิ่งอี่เจ๋อโดยไม่รู้ตัว
ในเวลานี้จู่ๆ ก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสอง “เฮ้ พวกพี่สองคนจูบกันพอหรือยัง?!”
WHAT? (อะไรนะ?) มีคนมา?
อันซย่าซย่าเริ่มได้สติพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ เซิ่งอี่เจ๋อหยุดการเคลื่อนไหวและชำเลืองตามองออกไป
อ๊าาาา! มีคนมาจริงๆ ด้วย!
อันซย่าซย่ากัดริมฝีปากไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี
เซิ่งอี่เจ๋อลูบผมนุ่มของเธอและช่วยเธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พลางลากเธอมานั่งบนโซฟา
อันซย่าซย่าหันไปมองที่ประตูซึ่งมีเด็กผู้ชายอายุหกถึงเจ็ดขวบยืนอยู่ เขาทั้งหล่อเเละน่ารักมาก และในขณะนั้นก็พูดอย่างอวดดี “กลางวันแสกๆ พวกพี่จะไม่ระวังกันหน่อยหรือไง?”
อันซย่าซย่า “…” o (╯□╰) o โดนเด็กสั่งสอนแบบนี้…ช่างน่าอับอายเสียจริงๆ
เซิ่งอี่เจ๋อพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “นี่อันซย่าซย่า เรียกเธอพี่สาว”
เด็กผู้ชายคนนั้นมองไปทางอันซย่าซย่าพลางเชิดหน้าอย่างหยิ่งยโส “ไม่เอาด้วยหรอก”
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว “หา?”
เขาแผ่รังสีออกมา เด็กผู้ชายคนนั้นจึงเหยียดตัวตรงและทักทายอันซย่าซย่าทันที “สวัสดี พี่ซย่าซย่า!”
“สวัสดี…”
“นี่เป็นลูกพี่ลูกน้องฉัน เซิ่งจือเชิน เธอเรียกเขาว่าเซิ่งเสียวเป่าก็ได้” เซิ่งอี่เจ๋อแนะนำตัวให้อันซย่าซย่า “พ่อแม่ของเขาต้องไปรับผิดชอบโครงการที่ต่างประเทศน่ะ ที่บ้านไม่มีใครดูแลก็เลยมาพักอยู่ที่นี่สองสามวัน”
อันซย่าซย่าพยักหน้า พอคิดว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งเห็นเธอกับเซิ่งอี่เจ๋อจูบกัน เธอก็ทำตัวไม่ถูก
เซิ่งเสียวเป่าทำปากยื่นอย่างรังเกียจ “พี่รสนิยมแย่จริงๆ …นี่คือคนที่พี่อยากแต่งงานด้วยงั้นเหรอ”